พิพลอย | ทำงานร่วมกัน

เขาโอเคจริง ๆ ใช่ไหม

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ขอโทษนะคะถ้าทำอะไรให้คุณรู้สึกแย่

ฉันชอบคุณนะแต่มีเหตุผลที่เปิดเผยตัวตนไม่ได้]

[เจ้าชายทุเรียน: ฉันเข้าใจ แต่เลิกเรียกฉันว่า ‘คุณ’ ได้แล้ว]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: อยากให้เรียกว่าอะไรคะ]

[เจ้าชายทุเรียน: ที่รัก, พี่ เรียกมาเถอะ]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: งั้นเรียกพี่นะ]

[เจ้าชายทุเรียน: (สติกเกอร์หน้าบึ้ง)]

วันนี้พี่โดมน่ารักจัง หลังจากประสาทกินกับอีตาไดอามาทั้งวันพี่โดมทำให้ฉันยิ้มได้เลยนะเนี่ย

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: อยากให้เรียกที่รักก็ไม่บอก ที่รักคะ ที่รักขา พี่โดมขาาาา]

[เจ้าชายทุเรียน: น่ารัก]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: น่ารักแล้วรักรึยัง]

[เจ้าชายทุเรียน: อืม เริ่มรักแล้วล่ะ...]

กรี๊ดดดดดด! เขิน~~><

จากที่ยิ้มอยู่แล้วฉันยิ้มกว้างขึ้นไปอีก แถมหัวใจยังเต้นแรงมาก ๆ พี่โดมเป็นผู้ชายคนเดียวที่มีอิทธิพลกับหัวใจฉันเลย เขาไม่หวานออกจะทื่อ แต่แปลกยิ่งคุยยิ่งอบอุ่น ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึงเห็นอยู่ว่าเลิศมาก ถ้าฉันพร้อมเมื่อไหร่เขาจะเป็นคนแรกที่ฉันคบแน่นอน

และเรื่องหน้าตาฉันไม่ติดหรอก ก็เหมือน ๆ กันกับพี่โดม ถ้าฉันคบคนที่หน้าตาฉันคงไม่คุยกับเขามานานขนาดนี้

หลังจากนั้นฉันก็คุยกับพี่โดมต่อนิดหน่อย ก่อนจะส่งสติกเกอร์หัวใจ

ให้รัว ๆ แล้วขอเวลานอน ไม่ไหวแล้วค่ะ ยาแก้ปวดที่คุณน้าให้กินทำฉัน

ง่วงหนักมาก

••

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

ฉันยกแขนขึ้นสองข้างบิดขี้เกียจและมองไปที่ประตูห้อง

“ใครคะ...”

“น้าเอง หนูพิพลอยลงมากินมื้อค่ำกัน ลุกขึ้นไหวไหม”

“ไหวค่ะคุณน้า เดี๋ยวพิพลอยลงไปนะคะ”

พอตอบออกไปฉันก็ค่อย ๆ ดันตัวหยัดลุก เจ็บระบมมากแต่พอไหวอยู่

จึงรีบไปล้างหน้าแปรงฟันและแต่งตัวลงไปข้างล่าง

แต่ช้าหน่อยเพราะฉันต้องจับราวบันไดเดินลงไปทีละขั้น แม้แต่อีตาไดอาที่พึ่งออกมาจากห้องก็ไม่ช่วยเลย เขาควงกุญแจรถเดินสวนลงไปหน้าตาเฉย ราวกับฉันเป็นธาตุอากาศ

นิสัยไม่ดี ไม่ถามฉันสักคำและไม่หันมองด้วย นางเดินลงบันไดไปอย่างรวดเร็วและหายไปไหนไม่รู้ ทั้งที่ตัวเองเป็นสาเหตุ

จนฉันลงมาถึงชั้นล่างเดินไปที่โต๊ะอาหาร คุณน้าก็รีบวางมือจากโถข้าวมาพยุงฉันแทน

“ตายแล้ว ทำไมไม่เรียกแม่บ้านให้พาลงมาหนูพิพลอย”

ฉันส่ายหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะพิพลอยเดินได้” พอตอบคุณน้าฉันก็หันไปยกมือไหว้คุณน้าผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ หน้าตาเหมือนอีตาไดอาเด๊ะ สักลายคล้าย ๆ กันด้วย พ่อเขาชัวร์

“พี่ดัชซ์คะ นี่หนูพิพลอยหลานสาวเพื่อนคุณแม่”

“ได้เจอสักที หนูคือทายาทเกรย์ไทม์ใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ”

“เก่งมากเลยนะ ได้ข่าวว่าขึ้นเป็นรองประธานบริษัทแล้ว” ฉันยิ้มตอบจนตาหยี ก่อนที่จะค่อย ๆ นั่งลงที่เก้าอี้ที่แม่บ้านเลื่อนให้

“ไม่หรอกค่ะ พิพลอยยังต้องพิสูจน์อะไรอีกมาก ขึ้นเป็นรองประธานได้

ก็ลงได้เหมือนกัน คุณพ่อค่อนข้างเขี้ยวเลย”

“แล้วกับไดอาเป็นไงบ้าง” ฉันชะงักหันมองหน้าคุณน้าทันที ท่านถามถึงตานั่นทำไม

“ยัง... ไงเหรอคะ?”

“เข้ากันได้ดีใช่ไหม?” พ่อเขาหมายถึงอะไร ที่นั่งรถมาด้วยน่ะเหรอ?

หรือความสัมพันธ์ของเรา? ถ้าอย่างหลังต่อให้ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ ฉันกับอีตาผีบ้าไม่มีวันสร้างสัมพันธ์กันได้หรอก

“ก็พอไหวค่ะ ยังไม่ตีกันตาย” เท่านั้นแหละคุณน้าผู้ชายก็หัวเราะออกมา ท่านร่าเริงมาก ดูใจดีเหมือนคุณน้าผู้หญิงเลย

“ฮ่า ๆ กินข้าวกัน ๆ และอยู่ที่นี่หนูพิพลอยตามสบายเลยนะ คิดซะว่า

บ้านตัวเอง”

“ขอบคุณค่ะ”

โชคดีที่ศัตรูคู่อาฆาตของฉันไม่ได้มานั่งร่วมโต๊ะด้วย อาหารมื้อนี้เลยอร่อยมาก อร่อยเป็นพิเศษ อร่อยสุด ๆ

 ต้มข่าไก่ น้ำพริกรสชาติดีเหมือนได้มิชลินสตาร์ พอคุณน้าทั้งสองเห็นว่าฉันชอบตั้งหน้าตั้งตากิน ท่านก็คอยถามว่าเติมข้าวอีกไหม เอาอะไรเพิ่มรึเปล่า

เติมข้าวค่ะสองจาน และปิดด้วยของหวานกล้วยบวชชี แปลกดี ไม่คิดว่าอาหารบ้านคนที่ไม่ชอบขี้หน้าจะอร่อยขนาดนี้

••

เช้าวันต่อมา...

ก้นฉันอาการดีขึ้นแล้ว และวันนี้ฉันต้องไปดูที่สามร้อยไร่ของคุณย่าเพื่อวางแผนทำไร่ทานตะวัน เพราะการปลูกเป็นไร่ใหญ่ ๆ ต้องมีการเตรียมหน้าดินดายหญ้าให้เตียน และมีขั้นตอนค่อนข้างเยอะ ถึงไม่ได้ทำเองแต่ต้องไปดูให้เรียบร้อย

แต่เซอร์ไพรส์ค่ะ

พอฉันแต่งตัวเสร็จออกมายืนรอรถกอล์ฟหน้าบ้าน อีตาไดอาก็ขับรถลัมโบร์กินีสีแดงมาจอดเทียบ ไม่สนใจหรอกว่าเขามีรถกี่คันและเฟอร์รารี่ไปไหน

แต่กลับเช้าแบบนี้ไปหาสาวมาแน่ ๆ

จนเขาลงจากรถเดินมาหยุดตรงหน้า ล้วงกระเป๋ากางเกงมองฉันหัว

จรดเท้า

“เธอจะไปไหน”

“ไปดูที่สุดอลังการสามร้อยไร่”

“นี่คือชุดดูที่?” ฉันเอามือเท้าสะเอวแล้วหมุนตัวไปมา

“ทำไม? ชุดนี้มันทำไม? สวยออก”

“ส้นสูงกระโปรงสั้น เอาอะไรคิด ไปเปลี่ยนชุด”

เปลี่ยนชุด?! บ้า ฉันมองจิกเขาทันที มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันเปลี่ยนชุด

ไม่ใช่แฟนนะย๊ะ แถมห่างไกลคำนั้นมากด้วย

“นายไม่มีสิทธิสั่งฉัน”

“ชุดที่เธอแต่งจะเป็นภาระให้คนอื่น ไปเปลี่ยนซะ”

“ไม่”

“ทำไมดื้อจังวะ”

ฉันไม่สนใจและไม่คุยกับเขาต่อด้วย ขยับไปยืนห่าง ๆ จนอีตาไดอาส่ายหัวเอือมระอาแล้วเข้าไปในบ้าน ก่อนที่เขาจะออกมาพร้อมกับกุญแจรถในมือ

ร่างสูงเดินผ่านฉันไปและเลี้ยวซ้ายไปที่โรงรถ อย่าบอกนะว่ารถกอล์ฟที่ฉันรอเขาเป็นคนขับ บ้าเถอะ! ดูสิเขาขับมาจอดตรงหน้าฉันแล้ว แม่นแท้แน่นอน

“ขึ้นมา”

“นายขับ?”

“ใช่ ฉันจะพาเธอไปดูที่เอง” ฉันทำหน้าเหว๋อ จนคุณน้าเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ไดอามาพอดี หนูพิพลอยไปดูที่กับไดอานะจ๊ะ ไดอาดูแลแขกดี ๆ ล่ะ”

“แต่ว่า...”

“พอดีน้ามีงานต้องเคลียร์นิดหน่อย พิพลอยไปกับไดอาก่อนนะลูก เดี๋ยวน้าตามไป”

ใครจะปฏิเสธได้ ในเมื่อคุณน้ามีเหตุผลและจับมือฉันลงบันไดไปขึ้นรถกอล์ฟแบบนี้ แถมที่นั่งยังเป็นข้าง ๆ เขา อีก นั่งปุ๊บตัวนี่แทบจะติดกันเลย

และเมื่อคุณน้าโบกมือบ้ายบายเรา คนข้าง ๆ ฉันก็ค่อย ๆ ออกรถขับออกมาจากบ้าน

แต่ค่อย ๆ ช้า ๆ แค่หน้าบ้านเท่านั้นจ้า พอพ้นรั้วไปถนนในสวน นรกโดยแท้! ลมที่ตีเข้าหน้าทำให้ฉันรีบจับกระโปรงไว้อย่างทุลักทุเล เขาเหยียบไม่คิดชีวิตราวกับแกล้ง

“โอ๊ยย ขับช้า ๆ หน่อยได้ไหม!”

“ฉันบอกแล้วไงกระโปรงเธอเป็นภาระ”

“มันจะไม่เป็นภาระถ้านายขับช้ากว่านี้ จงใจแกล้งฉันชัด ๆ !”

รถกอล์ฟคันเล็กเลี้ยวตามโค้งจนฉันเอนตามแรงเหวี่ยงและตัวติดกับเขาหลายครั้ง แต่ทิฐิฉันเยอะมากไม่อยากอิงแอบแนบชิดกับอีตาไดอา จึงรีบเอื้อมไปจับราวหมับ! จนช่วงล่างที่ถูกลืมเปิดพรึบ!

โอ้ เย็นเชียว

“กระโปรงเธอเปิด”

“รู้แล้ว พยายามปิดอยู่นี่ไง”

“สีชมพู”

“กรี๊ดอีตาบ้าไดอา อย่าดูนะ”

“ไม่ดูก็เห็น”

“ลามก ขับช้า ๆ เลยนะ”

เหลือเชื่อที่รอบนี้เขาขับช้าลง ฉันจึงประคับประคองตัวเองและ

กระโปรงได้

แต่หลังจากนั้นรถขับผ่านสวนผลไม้นานาชนิดเลย หลัก ๆ น่าจะทุเรียน เห็นแล้วแอบนึกถึงพี่โดมเหมือนกันนะ ไม่เคยถามเลยว่าเขาตั้งชื่อเจ้าชายทุเรียนเพราะอะไร ชอบกินหรือที่บ้านขาย

ประมาณสิบนาทีรถกอล์ฟก็ขับออกมาทางข้างสวนผ่านประตูรั้วออกไปด้านนอก ซึ่งข้ามฟากถนนเล็ก ๆ สองเลนก็เจอกับที่สามร้อยไร่ของคุณย่าแล้ว

ซึ่งตอนนี้มีคนสวนบางกลุ่มมารออยู่พร้อมกับรถไถคันโตสี่คัน

แต่ที่สวยมาก เป็นเนินลงไปและฝั่งตรงข้ามเห็นทิวเขาเกือบทั้งลูก

แถมลมดีสุด ๆ เหมาะที่จะสร้างที่ท่องเที่ยวและรีสอร์ตแข่งกับอีตาไดอาจริง ๆ

“สวัสดีครับ คุณพิพลอยใช่ไหมครับ”

มีคนสวนหนึ่งคนเดินมายกมือไหว้ฉัน

“สวัสดีค่ะ พิพลอยค่ะ”

“พอดีตรงกลางที่มีตาน้ำ คุณพิพลอยจะเจาะบาดาลไหมครับ” ตึ๊บเลย ควรหรือไม่ควรดี ฉันเหลือบมองตาไดอาที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงข้าง ๆ เขาเป็นคนในพื้นที่และน่าจะคลุกคลีกับสวนกับไร่ น่าจะรู้ดีและให้คำปรึกษาได้

“นี่ ๆ” ฉันใช้นิ้วชี้จิ้มแขนเขา

“มีอะไร?”

“ฉันควรเจาะดีไหม ปลูกต้นทานตะวันใช้น้ำเยอะรึเปล่า”

“ควร เจาะไปเถอะ ระยะแรกกับระยะออกดอกต้นทานตะวันต้องการน้ำ”

“งั้นเจาะค่ะ ใช้เวลาหลายวันไหมคะ”

“สองสามวันครับ ส่วนบริเวณรอบ ๆ วันนี้ผมจะเริ่มดายหญ้าตัดต้นไม้ให้เลย อยากเว้นที่ไว้สร้างบ้านพักตากอากาศไหมครับ หรือให้ผมปรับสภาพหน้าดินปลูกทานตะวันทั้งหมด”

ที่สวยมาก... ระหว่างที่คนสวนถามฉันมองวิวเขาและเงยหน้ารับลมไปด้วย อากาศดีสบายจมูก กลิ่นดินกลิ่นหญ้าอ่อน ๆ เริ่มทำให้ฉันรู้สึกชอบที่นี่เข้าแล้ว

“ปรับหน้าดินไว้ปลูกทานตะวันทั้งหมดเลยค่ะ ถ้าอนาคตจะสร้างอะไรค่อยว่าอีกที”

“ได้ครับ”

“คนงานมีเท่านี้เหรอคะ” คนสวนคนนั้นหันกลับไปมองพรรคพวกตัวเอง

“เดี๋ยวช่วงบ่ายคนงานจากสวนเลิศดนุจะมาสมทบครับ ดายหญ้าเคลียร์หน้าดินเสร็จวันนี้แน่นอน”

ฉันพยักหน้าก่อนจะเริ่มเดินสำรวจที่เรื่อย ๆ และคนสวนก็อธิบายการปลูกต้นทานตะวันให้ฟัง

จะใช้เมล็ดพันธุ์หยอดหลุมละสองสามเมล็ด กลบดินหนาสามถึงห้าเซ็น และใช้ยาแบบไหนอะไรยังไงบอกฉันหมด และที่ฉันจำได้ขึ้นใจดอกทานตะวันจะแห้งหลังจากปลูกสี่เดือน แสดงว่าระยะเวลาสี่เดือนนี้ฉันต้องเทียวไปเทียวมาที่นี่บ่อย ๆ

และที่สำคัญ... ต้องพัวพันกับอีตาไดอาจนกว่าภารกิจสวนคุณย่าจะแล้วเสร็จ