โบนัส | Z-LION

หลังจากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งลงจากรถเฟอร์รารี่สีแดง หล่อไม่แพ้กัน เขาขาวมาก ที่สำคัญแขนลำคอเต็มไปด้วยรอยสักกราฟฟิค ซึ่งลงมาถึงก็หยิบบุหรี่ขึ้นคาบและป้องมือจุดไฟสูบทันที

“พี่ไดอาาาาา แบดบอยมาก อยากโดนฟันแล้วทิ้ง”

ฉันหันไปตีเพียะที่แขนเหมยลี่

“แกพูดอะไรเนี่ย”

“จริง ๆ นะแก ว่าแต่เขามาทำอะไรกันนะ”

คำถามของเหมยลี่ไร้ซึ่งคำตอบ และเสียงฮือฮาของสาว ๆ ไม่ได้จบลงแค่นั้น เพราะรถหรูแมคลาเรนคันสุดท้ายเปิดประตูออกมาพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวลง

“คิมซอจุน...” ใครพูดชื่อเขาก็ไม่รู้ แต่ผู้ชายคนนั้นเหมือนหลุดออกมาจากซีรีส์เลย สูงยาวเข่าดีมีคลาส ฉันไม่แปลกใจแล้วทำไมสาว ๆ ถึงรอคอยที่จะเจอ และZ-LION ถูกขนานนามขนาดนี้

จนพวกเขาสามคนเดินมาที่ตึกที่เรากำลังอยู่ สาว ๆ ก็หนาว ๆ ร้อน ๆ สะกิดกันทันที ที่น่าแปลกฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่หัวใจเต้นแรงด้วย ก็ยิ่งใกล้... ยิ่งหล่อ ปกติฉันไม่เคยหลงในรูปร่างหน้าตาใครหรอกนะ แต่ทำไมตอนนี้ฉันต้องเห่อไปกับคนอื่นด้วย

แรงดึงดูดของพวกเขามันมหาศาลจริง ๆ

“จะมาถึงแล้ว ๆ”

เหมยลี่สะกิดแขนฉัน ใช่ฉันรู้เพราะมองอยู่ตลอด สามคนนั้นเดินคุยกันมาปกติ ขณะที่ผู้ชายชื่อไดอารีบสูบบุหรี่เข้าปอดให้หมดมวน ก่อนจะโยนทิ้งที่กระถางต้นไม้หน้าตึก และเดินผ่านพวกเรา

แต่จังหวะที่พวกเขาก้าวเดินผ่านไป... ไม่มีใครมองมาสักคน!

“คุณแทนทิวคะ!”

ทุกคนชะงักแม้แต่กลุ่ม Z-LION ด้วย ก่อนที่จะมีนักศึกษาผู้หญิงคนหนึ่งรีบเบียดมาจากด้านหลัง และกระแทกไหล่ฉันกับเหมยลี่ออกไป

“โอ๊ย...”

“เป็นไงบ้างโบนัส” เหมยลี่จับแขนฉันถาม ซึ่งนั่นทำให้สามหนุ่มปรายตามองมาที่เราทันที

“โอเคแก ฉันไม่เป็นไร”

ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่แม้จะหันมาขอโทษ เธอเดินไปหาคุณแทนทิวแล้วส่งกล่องช็อกโกแลตในมือให้เขาหน้าตาเฉย

“ช็อกโกแลตค่ะ ดาวรู้ว่าคุณชอบช็อกโกแลต”

“ขอบคุณครับ” เขารับไปแล้วยิ้มให้กับเธอ ก่อนที่จะปรายตามองมาที่ฉันด้วยหางตาแล้วเดินจากไป ผู้หญิงชื่อดาวมองตามหลังอย่างเพ้อฝัน แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เธอทำทำให้นักศึกษาผู้หญิงคนอื่นเหม็นมาก

“นักศึกษาคลาส E221 ขึ้นไปเรียนปกติค่ะ” พออาจารย์ประกาศเท่านั้น

เหมยลี่ก็จับมือฉันเดินไปกระแทกไหล่ดาวกลับทันที

‘ปึก!’

“โอ๊ย ไม่เห็นรึไงว่าคนยืนอยู่!” เพื่อนฉันหันขวับไปยิ้ม

“ไม่เห็น เห็นแต่แรดที่หนอโผล่ชนคนอื่นไปทั่ว!”

“ว่าใครแรด? ที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็แรดกันทั้งนั้นแหละ ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ

ถ้าฉันเป็นแฟนหนึ่งใน Z-LION เมื่อไหร่อย่าหาว่าไม่เตือน”

“แหวะ หยุดมโนเถอะ”

“ฉันไม่ได้มโน คุณแทนทิวรับช็อกโกแลตจากฉัน ปกติเขาไม่เคยรับของจากใครหรือกินสิ่งที่คนแปลกหน้ายื่นให้”

เฮ้อ ฉันชักจะเบื่อแล้วสิ ทำไมต้องมาเสียเวลาเถียงกันเรื่องแค่นี้ด้วย

“พอเถอะเหมยลี่ เบื่อว่ะ” เหมยลี่ชี้หน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยอารมณ์โกรธจัด

“งั้นฝากไว้ก่อนเถอะ อีหมามุ่ย”

“กรี๊ดอีเหมยลี๊!”

จบดีที่ไหน ดาวชี้หน้าเรากลับและทำท่าจะปรี่มาตบ แต่ฉันไม่อยากให้เรื่องราวไปกันใหญ่จึงรีบดึงแขนเหมยลี่ขึ้นตึกก่อน เพื่อนฉันด่ามันทุกย่างก้าวจนถึงชั้นสาม อีปลวก อีง่าว อีผีตายท้องกลม มาหมดทุกคำด่า

แต่ขณะที่เราเดินผ่านถังขยะถังหนึ่งระหว่างทางขึ้นบันได สายตาฉันก็ไปสะดุดกับกล่องช็อกโกแลตสีน้ำตาลกล่องหนึ่งที่คุ้นซะยิ่งกว่าคุ้น

“เหมยลี่ ดูนี่ดิ”

“อะไรวะ อีดาวนั่นมันโผล่ในถังขยะเหรอ”

“เปล่า ช็อกโกแลตต่างหาก” เหมยลี่ชะเง้อมองและหันขวับมองฉันทันที

“เชี่ย... สุดปัง กล่องไม่โดนแกะเลยแก”

ฉันพยักหน้า กล่องยังคงรูปเหมือนเดิมและกริบมาก แต่คนแสบอย่างเหมยลี่ไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นลอยคอ เธอหยิบมือถือถ่ายรูปแชะเก็บไว้ แล้วจากนั้นก็จิ้มโทรศัพท์อัพรูปลงเฟซบุ๊กและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนเข้าเรียน

คลาสนี้ทุกคนดูใจฟูกันมากเลย ซุบซิบกันถึงเรื่อง Z-LION อยากรู้ว่าเขามามหาวิทยาลัยทำไม อยากรู้นั่นอยากรู้นี่จนพยายามจิ้มมือถือคุยกันในแชท ไม่สนใจที่อาจารย์สอน

จนเลิกคลาสก็ไม่วายรีบออกจากห้องเรียนไปซุ่มดูรถของพวกเขา

ฉันไม่ได้อาการหนักขนาดนั้น พอเลิกเรียนก็รีบลาเหมยลี่และนั่งรถเมล์กลับบ้าน

ซึ่งเมื่อก่อนนั่งแท็กซี่ค่ะ แต่ตอนนี้เงินมีค่ากับฉันมากจริง ๆ ฉันเค็มทุกบาททุกสตางค์เพื่อสะสมไว้ใช้กับแม่

••

เสี่ยอ๋าคาราโอเกะ

เนื่องจากรถเมล์สายนี้ผ่านหน้าร้านพอดี ฉันจึงต้องลงและเดินเข้าไปในร้านคาราโอเกะทะลุไปด้านหลัง แต่บ้านไม่ใช่บ้านซอมซ่อเท่ารูหนูอะไรทั้งนั้น บ้านหลังใหญ่มีพื้นที่เป็นสิบ ๆ ไร่ตามฉบับเสี่ยปล่อยเงินกู้นอกระบบ และเจ้าของธุรกิจมืดหลายแห่ง

ฉันเดินต่อประมาณสามร้อยเมตรก็ถึงตัวบ้าน ก่อนจะถอดรองเท้าทิ้งไว้และเดินเข้าไปปกติ

“โบนัส วันนี้ขนมจีบเป็นยังไงบ้างลูก”

แม่เดินมาหาฉัน และถามเหมือนทุก ๆ วันที่ฉันนำขนมจีบไปขายให้ แต่ฉันไม่ได้สนใจจะตอบคำถามเท่าไหร่ เพราะตาไปสะดุดกับรอยช้ำที่มุมปากแม่ และตามแขนก็มีรอยนิ้วเป็นริ้ว ๆ คล้ายกับโดนบีบมาสุดแรง

“แม่... มันทำอีกแล้วใช่ไหม”

“เปล่าลูก ไม่ได้ทำ” แม่โกหกอีกตามเคย บอกตามตรงกับคนอื่นฉันเลี่ยงจะมีปัญหาด้วยทุกครั้ง แต่ถ้าใครทำแม่ฉัน ฉันยอมไม่ได้!

“แม่เลิกโกหก และพูดความจริงมา”

แม่มองซ้ายมองขวาก่อนจะพยักหน้า

“อื้ม เขาพาผู้หญิงมานอนที่บ้าน แม่เดินไปบอกว่าจะพาไปที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ที่นี่ เพราะแม่ไม่อยากให้โบนัสกลับมาเห็น แต่เขา...”

“ไอ้สารเลว!”

“โบนัสจะไปไหนลูก”

“หนูจะฆ่ามัน” แม่รีบคว้าแขนฉันไว้ทันที

“อย่ายุ่งกับเขาเลยนะลูก เดี๋ยวจะเจ็บตัวเปล่า ๆ”

ฉันหันกลับไปมองแม่ และเดินไปกัดฟันพูดกับท่าน

“แม่ก็รับปากสิ ว่าถึงวันนั้นแล้วแม่จะยอมไปกับนัส เพราะนัสจะทำทุกทางให้แม่หลุดพ้นจากมัน และถ้าถึงวันนั้นแม่ห้ามเปลี่ยนใจ ห้ามใจอ่อน ห้าม

กลัวนะ”

แม่เม้มปากแน่นและมองรอบ ๆ บ้านอย่างหวาดระแวง

“ถ้าโดนจับได้ เราจะโดนหนักนะลูก”

“ก็อย่าให้จับได้สิคะ เราแค่ทำยังไงก็ได้ให้ขึ้นเครื่องบินทัน”

“แต่เขารู้ที่อยู่บ้านป้าเราที่นอร์เวย์ ไม่ดีแน่นอนถ้าไปถึงแล้วทำให้ป้าเราลำบากไปด้วย”

บ้าจริง ทำไมอีเสี่ยบ้านั่นแสนรู้แบบนี้วะ

“มันต้องมีสักวิธี แม่ทนมาสิบปีแล้วนะแม่จะทนไปทำไม สัญญากับหนูว่าจะไม่เปลี่ยนใจได้ไหม วีซ่าก็ยื่นกันแล้ว แผนเราจะต้องสำเร็จนะแม่”

แม่ฉันก็เป็นแบบนี้ล่ะ ท่านกลัวว่าโดนจับได้แล้วฉันจะโดนทำร้ายไปด้วย ก็เลยลังเลที่จะอยู่ต่อและทนเหมือนเคย ๆ

แต่บอกไว้เลย... ถ้าวีซ่าผ่านฉันพาหนีออกไปแน่ ฉันโตพอที่จะดูแลแม่ได้แล้ว และฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนตบตีแม่ฉันอีก

จนฉันตัดสินใจเลิกแขนเสื้อแม่ขึ้นทั้งสองข้าง ก็เห็นแผลช้ำตามตัวอีกจำนวนมากที่นับไม่ถ้วน ใช่ค่ะ... ท่านเจ็บปวดมามาก เพราะทันทีที่ฉันแตะแผลด้วยปลายนิ้วที่สั่นระริก น้ำตาของแม่ก็ไหลลงมาพร้อมกับเสียงสะอื้น

“ฮึก ๆ แม่สัญญา แม่จะไปกับลูก...”

“เชื่อใจหนูนะคะแม่ เราจะเดินออกจากขุมนรกขุมนี้ไปด้วยกัน”