ตอนที่ 36 คำปลอบใจจากคุณปู่

ตอนที่ 36

คำปลอบใจจากคุณปู่

การแถลงข่าวของภาคินัยสร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วสังคม ไม่เพียงแต่จะกอบกู้ชื่อเสียงของเขาและปลายฝันกลับคืนมาได้เท่านั้น แต่ยังทำให้คุณปู่ของภาคินัย ซึ่งเป็นผู้ใหญ่สูงสุดของตระกูล ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดอย่างแท้จริง และเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ท่านเริ่มเห็นความดีและความจริงใจของปลายฝัน

หลังจากข่าวการแถลงข่าวแพร่สะพัดออกไป คุณปู่ภาคินัยที่ปกติเป็นคนเคร่งขรึมและให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของตระกูลเป็นอันดับแรก ก็รู้สึกตกใจและผิดหวังกับการกระทำของทิชาเป็นอย่างมาก ท่านเรียกภาคินัยเข้าพบในทันที

ภาคินัยเดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณปู่ด้วยใจที่เต้นรัว เขารู้ดีว่าการเผชิญหน้าครั้งนี้สำคัญเพียงใด

“ภีม” คุณปู่เอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความผิดหวัง “เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่มันหมายความว่ายังไงกัน”

ภาคินัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณปู่ฟังอย่างละเอียด ตั้งแต่ความสัมพันธ์ของเขากับปลายฝัน แผนการของทิชาและรวินท์รยา รวมถึงปมอดีตของเขาที่เคยปิดบังไว้

คุณปู่รับฟังอย่างตั้งใจ ใบหน้าของท่านเรียบเฉย แต่แววตาของท่านกลับฉายแววครุ่นคิด

“แล้วแกจะจัดการกับทิชาและรวินท์รยาอย่างไร” คุณปู่ถามหลังจากที่ภาคินัยเล่าจบ

“ผมจะไม่ฟ้องร้องใครครับคุณปู่” ภาคินัยตอบ “ผมแค่อยากให้ความจริงถูกเปิดเผย และให้ทุกคนได้รับรู้ว่าใครคือคนที่ทำผิด”

คุณปู่พยักหน้าช้าๆ “แกทำถูกแล้วภีม ความจริงย่อมเป็นสิ่งไม่ตาย”

จากนั้น คุณปู่ก็หันมามองภาคินัยด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้น “แล้วเรื่องปลายฝันล่ะ แกคิดยังไงกับเธอ”

ภาคินัยมองคุณปู่ด้วยแววตาที่จริงใจ “ผมรักปลายฝันครับคุณปู่ ผมอยากจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต”

คุณปู่เงียบไปครู่หนึ่ง ท่านจ้องมองภาคินัยอย่างพิจารณา “ปู่เห็นความจริงใจในแววตาของแกนะภีม”

คำพูดของคุณปู่ทำให้ภาคินัยรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

“ปู่รู้ว่าแกต้องผ่านเรื่องราวที่ยากลำบากมามาก” คุณปู่เอ่ยขึ้น “แต่ปู่เชื่อว่าแกจะสามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้”

“ขอบคุณครับคุณปู่” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณที่เข้าใจผมครับ”

คุณปู่ลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาตบไหล่ภาคินัยเบาๆ “แกเป็นหลานชายของปู่ ปู่เชื่อมั่นในตัวแกเสมอ”

หลังจากนั้น คุณปู่ก็ขอให้ภาคินัยพาปลายฝันมาพบท่านที่บ้าน เพื่อให้ท่านได้พูดคุยกับปลายฝันเป็นการส่วนตัว

ในวันถัดมา ภาคินัยพาปลายฝันมาที่บ้านของคุณปู่ ปลายฝันรู้สึกประหม่าและกังวลเล็กน้อย เพราะเธอรู้ดีว่าคุณปู่ภาคินัยเป็นผู้ใหญ่ที่ทุกคนให้ความเคารพ

เมื่อปลายฝันเดินเข้ามาในห้องรับแขก คุณปู่ก็ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น ซึ่งทำให้ปลายฝันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

“สวัสดีค่ะคุณปู่” ปลายฝันเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

“สวัสดีปลายฝัน” คุณปู่ตอบด้วยรอยยิ้ม “นั่งก่อนสิ”

ปลายฝันนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับคุณปู่ โดยมีภาคินัยนั่งอยู่ข้างๆ เพื่อให้กำลังใจ

คุณปู่มองปลายฝันด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ปู่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากภีมแล้วนะ”

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ “ค่ะ”

“ปู่รู้ว่าแกคงต้องผ่านเรื่องราวที่ยากลำบากมามาก” คุณปู่เอ่ยขึ้น “ปู่ขอโทษแทนทิชาด้วยนะ”

คำพูดของคุณปู่ทำให้ปลายฝันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าคุณปู่จะเอ่ยคำขอโทษ

“ไม่เป็นไรค่ะคุณปู่” ปลายฝันตอบ “ปายเข้าใจค่ะ”

“ปู่เห็นความดีในตัวแกนะปลายฝัน” คุณปู่เอ่ยขึ้น “แกเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและจิตใจดี”

คำพูดของคุณปู่ทำให้ปลายฝันรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่คิดว่าจะได้รับคำชมจากผู้ใหญ่ที่น่าเคารพเช่นนี้

“ปู่รู้ว่าภีมรักแกมาก” คุณปู่กล่าวต่อ “และปู่ก็เชื่อว่าแกจะสามารถทำให้ภีมมีความสุขได้”

ปลายฝันยิ้มบางๆ น้ำตาคลอเบ้า “ปายจะพยายามค่ะคุณปู่”

“ปู่จะสนับสนุนความรักของพวกแกนะ” คุณปู่เอ่ยขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องทิชาอีกแล้ว”

คำพูดของคุณปู่ทำให้ภาคินัยและปลายฝันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก พวกเขาทั้งสองมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

หลังจากที่ได้รับคำปลอบใจและกำลังใจจากคุณปู่ ภาคินัยและปลายฝันก็รู้สึกเข้มแข็งขึ้นอย่างมาก พวกเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาทุกรูปแบบที่กำลังจะเกิดขึ้น

ภาคินัยเริ่มเดินหน้าแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับบริษัทของเขาอย่างเต็มที่ โดยมีธามคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง หุ้นของบริษัทเริ่มกลับมาฟื้นตัวอย่างต่อเนื่อง และความเชื่อมั่นของหุ้นส่วนก็กลับคืนมา

ในขณะเดียวกัน ทิชาและรวินท์รยาที่เห็นว่าแผนการของพวกเธอกำลังล้มเหลว ก็รู้สึกโกรธแค้นและผิดหวังอย่างมาก

“คุณแม่คะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้คะ” ทิชาถามคุณหญิงรัญจวนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ

คุณหญิงรัญจวนถอนหายใจเล็กน้อย “แม่ก็ไม่คิดว่าคุณปู่จะยอมเข้าข้างยัยปลายฝัน”

“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปคะ” ทิชาถาม “เราจะปล่อยให้ยัยนั่นมีความสุขไม่ได้นะคะ”

คุณหญิงรัญจวนเงียบไป เธอเริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์กำลังจะพลิกผัน และพวกเธออาจจะต้องยอมแพ้

รวินท์รยาเองก็รู้สึกผิดหวังไม่แพ้กัน เธอไม่คิดว่าภาคินัยจะรักปลายฝันมากถึงขนาดนี้

“ฉันไม่น่ากลับมาเลย” รวินท์รยาพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

ในขณะที่ทุกคนกำลังเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ของการกระทำของตัวเอง ภาคินัยและปลายฝันก็ยังคงใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเขาไปเที่ยว ไปทานข้าว และทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกัน เพื่อเป็นการชดเชยเวลาที่ผ่านมา

ความรักของพวกเขากำลังเบ่งบานอย่างงดงาม และดูเหมือนว่าอุปสรรคต่างๆ ที่ผ่านมาจะยิ่งทำให้ความรักของพวกเขายิ่งแข็งแกร่งขึ้น

วันหนึ่ง ภาคินัยพาปลายฝันไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่พวกเขาเคยมาเดทกันครั้งแรก

“ปายครับ” ภาคินัยเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ”

ปลายฝันหันมามองภาคินัยด้วยรอยยิ้ม “อะไรคะคุณภีม”

ภาคินัยคุกเข่าลงตรงหน้าปลายฝัน และหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงขึ้นมา เขานำแหวนเพชรที่ส่องประกายระยิบระยับออกมา

“แต่งงานกับผมนะครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ “อยู่กับผมไปตลอดชีวิตนะครับ”

ปลายฝันถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่คิดว่าภาคินัยจะขอเธอแต่งงานในวันนี้

“คุณภีมคะ” ปลายฝันตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ปาย...ปายตกลงค่ะ”

ภาคินัยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขาสวมแหวนให้กับปลายฝัน และดึงเธอเข้ามากอดแน่น

“ผมรักคุณนะปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “รักมากที่สุดเลย”

ปลายฝันยิ้มตอบ “ปายก็รักคุณค่ะคุณภีม”

เรื่องราวความรักของภาคินัยและปลายฝันกำลังจะเริ่มต้นบทใหม่ และดูเหมือนว่าความสุขกำลังจะเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดที่พวกเขาเคยเผชิญหน้ามา