ตอนที่ 56 คลื่นใต้น้ำในใจน้ำหวาน

ตอนที่ 56 คลื่นใต้น้ำในใจน้ำหวาน

บ่ายวันอังคารที่กรุงเทพฯ อากาศร้อนอบอ้าว น้ำหวานนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานที่บ้านของเธอ ไฟล์งานออกแบบยังคงเปิดค้างอยู่ แต่ดวงตาของเธอไม่ได้จับจ้องอยู่ที่เส้นสายหรือรูปทรงใดๆ ความคิดของน้ำหวานล่องลอยไปไกล...ไกลไปถึงบ้านพักตากอากาศบนเนินเขาที่ทิชากำลังพักอยู่ และไกลไปถึง ธาม

ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ น้ำหวานรู้สึกแปลกๆ ในใจ เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เธอพยายามหาคำจำกัดความให้มัน แต่ก็หาไม่เจอ มันเริ่มต้นจากความชื่นชมในความซื่อสัตย์และจิตใจที่ดีของธาม ผู้ชายที่เธอเคยเพียงแค่รู้จักในฐานะเพื่อนของภาคินัย แต่ตอนนี้...มันเริ่มมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น

น้ำหวานถอนหายใจยาวๆ เธอพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลง ภาพของธามผุดขึ้นมาในห้วงความคิด ภาพของธามในชุดลำลองสบายๆ ที่กำลังยิ้มบางๆ ขณะเล่าเรื่องสนุกๆ ให้ทิชาฟัง ภาพของธามที่คอยดูแลทิชาอย่างใกล้ชิด ความเอาใจใส่ที่เขามีให้ทิชาอย่างไม่บกพร่อง สิ่งเหล่านี้เริ่มสร้างความรู้สึกบางอย่างในใจของน้ำหวาน...ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยและทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

น้ำหวานกับธามไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกัน พวกเขาเพียงแค่รู้จักกันผ่านภาคินัย ธามเป็นคนเงียบๆ สุขุม แต่ดูเป็นที่พึ่งพาได้เสมอ น้ำหวานเคยได้ยินเรื่องราวดีๆ เกี่ยวกับธามมาจากภาคินัยและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปลายฝัน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอเอง ปลายฝันมักจะเล่าถึงความดีของธาม การช่วยเหลือต่างๆ ที่เขามีให้ภาคินัย และความมีน้ำใจของเขา ซึ่งสิ่งเหล่านี้ค่อยๆ สร้างความประทับใจให้แก่น้ำหวานอย่างช้าๆ

แต่จุดเปลี่ยนสำคัญที่ทำให้น้ำหวานเริ่มตระหนักถึงความรู้สึกของตัวเอง คือช่วงที่ธามต้องไปดูแลทิชาที่บ้านพักตากอากาศ แรกๆ น้ำหวานก็ไม่ได้คิดอะไร เธอเข้าใจดีว่าธามไปทำหน้าที่ในฐานะเพื่อนของภาคินัย ที่ต้องคอยดูแลทิชาในช่วงที่เธอกำลังบอบช้ำ

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ข่าวคราวเกี่ยวกับความใกล้ชิดของธามและทิชาก็เริ่มเข้าหูเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จากปลายฝัน ปลายฝันมักจะพูดถึงการดูแลเอาใจใส่ที่ธามมีให้ทิชา ซึ่งบางครั้งก็ดูเหมือนจะมากเกินกว่าแค่เพื่อนสนิท ปลายฝันเองก็อาจจะรู้สึกแปลกๆ กับเรื่องนี้เช่นกัน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปตรงๆ เพียงแต่เล่าเหตุการณ์ที่เห็นให้ฟัง

แล้วในบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่น้ำหวานกำลังเลื่อนดูฟีดข่าวในโซเชียลมีเดีย เธอก็เห็นภาพหนึ่งที่ทำให้หัวใจของเธอกระตุก ภาพนั้นเป็นภาพวิวทิวทัศน์สวยงามบนเนินเขา แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอมากที่สุดคือ ภาพคู่ของธามและทิชาที่ถ่ายด้วยกัน ในภาพนั้น ทิชายืนยิ้มหวานข้างธามที่ยิ้มบางๆ มองตรงมาที่กล้อง แววตาของธามดูอบอุ่นและมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด และที่สำคัญคือ...มือของธามที่อยู่ใกล้กับทิชา ราวกับพร้อมจะโอบไหล่เธอไว้

น้ำหวานรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบรัดในอกทุกครั้งที่เห็นภาพเหล่านั้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็น เธอพยายามจะบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่ความรู้สึกเป็นห่วงคนรู้จัก หรืออาจจะเป็นแค่ความรู้สึกแปลกๆ เพราะไม่คุ้นชิน แต่ลึกๆ แล้ว เธอรู้ว่ามันไม่ใช่แค่นั้น

เธอพยายามหาเหตุผลมาหักล้างความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ "ฉันไม่ได้ชอบธามหรอกน่า...เขาเป็นแค่คนรู้จัก"

"ฉันแค่เป็นห่วงธามเท่านั้นแหละ กลัวเขาจะโดนทิชาหลอกใช้" "ธามกับทิชาก็แค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรหรอก" เสียงเล็กๆ ในหัวของเธอดังขึ้นซ้ำๆ เพื่อพยายามกลบเกลื่อนความจริงที่กำลังก่อตัว

แต่ทุกครั้งที่เธอพยายามปฏิเสธ หัวใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นภาพนั้นยังคงชัดเจน เธอเลื่อนผ่านภาพไปอย่างรวดเร็ว แต่ภาพนั้นกลับตามหลอกหลอนอยู่ในห้วงความคิด เธอรู้สึกเหมือนถูกบีบรัด หายใจไม่ทั่วท้อง เธออยากจะปิดคอมพิวเตอร์ อยากจะลืมภาพนั้นไปให้หมด แต่ก็ทำไม่ได้

น้ำหวานลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างของห้องทำงาน เธอมองออกไปข้างนอกด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ความรู้สึกที่เธอพยายามปฏิเสธมาตลอด เริ่มฉายชัดขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ใช่แค่ห่วงธาม แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่พอใจที่เห็นธามอยู่ใกล้ทิชามากขนาดนั้น...ความรู้สึกที่คล้ายกับ ความหึงหวง ที่เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง

สองสามวันต่อมา น้ำหวานมีนัดคุยงานกับลูกค้าใกล้กับย่านชานเมือง ซึ่งเป็นเส้นทางเดียวกับที่จะผ่านไปยังบ้านพักตากอากาศของทิชา เธอขับรถไปตามถนนที่ค่อนข้างเงียบสงบ จิตใจยังคงว้าวุ่นกับภาพในโซเชียลมีเดีย

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งที่คุ้นตา จอดอยู่ริมถนนในบริเวณที่เงียบสงบ มีคนสองคนกำลังเดินอยู่ริมทางเท้า และเมื่อมองใกล้ๆ หัวใจของน้ำหวานก็หล่นวูบ...นั่นคือ ธามกับทิชา

ทั้งสองดูสนิทสนมกันมาก ทิชากำลังหัวเราะเสียงใส ขณะที่ธามก้มลงไปพูดอะไรบางอย่างกับเธอ ใบหน้าของธามเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เป็นรอยยิ้มที่น้ำหวานไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก และเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ถูกเก็บซ่อนไว้เหมือนเวลาที่ธามอยู่กับคนอื่นๆ พวกเขากำลังเดินไปเรื่อยๆ โดยที่ธามคอยมองไปรอบๆ ราวกับจะคอยระวังภัย และบางครั้งก็เอื้อมมือไปแตะแขนของทิชาเบาๆ ราวกับจะคอยประคอง

ภาพตรงหน้าทำให้ความรู้สึกหึงหวงที่น้ำหวานพยายามปฏิเสธมาตลอด พุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรง เธอรู้สึกเหมือนถูกทุบด้วยค้อนอันหนักอึ้ง ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วอก เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกที่กำลังแอบมองชีวิตของคนอื่น เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงตรงหน้า

น้ำหวานชะลอรถลงเล็กน้อยเพื่อให้ได้เห็นภาพนั้นชัดๆ ธามดูมีความสุขมากจริงๆ ดวงตาของเขาเป็นประกาย และทิชาก็ดูอ่อนหวานและน่ารักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในสายตาของน้ำหวาน เธอเห็นธามยื่นมือไปปัดเศษใบไม้ที่ติดอยู่บนเรือนผมของทิชาอย่างอ่อนโยน ทิชาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น...แต่เป็นความลึกซึ้งที่น้ำหวานมองออกว่าเป็นเพียงการแสดงออกที่ทิชาจงใจสร้างขึ้นมา

น้ำหวานกำพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วขาวโพลน เธอรู้ดีว่าทิชาไม่ได้คิดอะไรกับธามแม้แต่น้อย ทิชาเพียงใช้เขาเป็นเครื่องมือเท่านั้น! เธอเคยได้ยินจากปลายฝันว่าทิชายังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องของภาคินัย และการที่ทิชาพยายามเข้าใกล้ธามขนาดนี้ มันต้องมีอะไรแอบแฝงอย่างแน่นอน

ความสุขที่เห็นในแววตาของธามนั้นช่างน่าสงสารเหลือเกิน ธามผู้ซื่อสัตย์และจริงใจ ไม่รู้เลยว่าเขากำลังตกเป็นเหยื่อของแผนการที่ซับซ้อนของทิชา เขาไม่รู้เลยว่าทุกรอยยิ้ม ทุกคำพูดอ่อนหวานที่ทิชามีให้ เป็นเพียงการแสดงเพื่อดึงดูดความสนใจจากภาคินัยเท่านั้น ธามกำลังมีความหวังที่ริบหรี่ แต่เป็นความหวังที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของการหลอกลวง

น้ำหวานอยากจะบีบแตร อยากจะลงไปตะโกนบอกธามให้รู้ความจริง อยากจะดึงธามออกมาจากตรงนั้น แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอไม่ใช่ใคร เธอเป็นเพียงคนรู้จักที่บังเอิญผ่านมาเห็นเหตุการณ์ เธอไม่มีสิทธิ์จะไปก้าวก่ายชีวิตของธาม

เธอได้แต่ขับรถผ่านไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้ภาพนั้นค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตา แต่ภาพนั้นกลับยังคงติดตาและสร้างความเจ็บปวดในใจของเธอไม่จางหาย

ในค่ำคืนนั้น น้ำหวานกลับมาที่บ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอไม่สามารถทำงานได้ เธอเอนตัวลงนอนบนเตียง แต่ภาพของธามกับทิชายังคงฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัว ความรู้สึกหึงหวง ความเป็นห่วงธาม และความโกรธทิชาผสมปนเปกันไปหมด

น้ำหวานยอมรับกับตัวเองอย่างเต็มหัวใจแล้วว่า เธอชอบธาม เธอไม่ได้แค่รู้สึกดีกับเขาอีกต่อไปแล้ว แต่เธอมีความรู้สึกพิเศษที่ลึกซึ้งกว่านั้น และการที่เธอเห็นธามมีความสุขกับทิชา แม้จะเป็นความสุขที่หลอกลวง มันก็ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

เธอจะทำอย่างไรต่อไป? เธอจะปล่อยให้ธามถูกทิชาหลอกใช้ต่อไป หรือเธอจะทำอะไรบางอย่างเพื่อปกป้องเขา? แต่การทำอะไรบางอย่างในตอนนี้ดูจะเป็นเรื่องที่ยากลำบากเหลือเกิน เพราะเธอไม่มีสถานะใดๆ ที่จะก้าวเข้าไปในความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเลย

น้ำหวานหลับตาลงอย่างอ่อนล้า หัวใจของเธอกำลังจมดิ่งลงสู่ความสับสนและเจ็บปวด คลื่นใต้น้ำในใจของเธอกำลังก่อตัวอย่างรุนแรง และเธอก็ไม่รู้ว่ามันจะพัดพาเธอไปในทิศทางใด