ตอนที่ 55 ธามกับความหวังที่ริบหรี่

ตอนที่ 55 ธามกับความหวังที่ริบหรี่

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยเมฆหมอกจางๆ ปกคลุมยอดไม้ อากาศเย็นสบาย แต่ในใจของธามกลับร้อนรุ่มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ค่ำคืนที่ผ่านมากับทิชาที่บ้านพักตากอากาศยังคงฉายชัดในความทรงจำ การกระทำของทิชาที่พยายามเข้าใกล้เขา การขอให้เขาอยู่เคียงข้าง และคำพูดที่ชวนให้ตีความเกินกว่าคำว่าเพื่อน ทำให้กำแพงที่ธามพยายามสร้างขึ้นในใจเริ่มสั่นคลอน

ธามรู้ดีว่าทิชายังคงมีภาคินัยอยู่ในใจ ไม่สิ...ไม่ใช่แค่มี แต่ยังคงรักและยึดติดกับชายคนนั้นอย่างไม่เสื่อมคลาย เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเธอเสมอมา ความเจ็บปวดที่เกิดจากการไม่ได้ครอบครองสิ่งที่เธอปรารถนา นั่นคือ ภาคินัย

แต่ถึงกระนั้น...ทิชากลับเลือกที่จะใช้เวลากับเขา ธามใช้คำว่า "เลือก" เพราะเขารับรู้ได้ว่าทิชาไม่ได้ถูกบังคับให้มาอยู่กับเขา ความรู้สึกที่เธอแสดงออก คำพูดที่เธอเอ่ยออกมา แม้จะดูเหมือนมาจากความอ่อนแอ แต่ก็มีความจริงบางอย่างซ่อนอยู่ ธามเชื่อว่าอย่างนั้น เขาเชื่อว่าอย่างน้อยที่สุด ทิชาก็รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเขา และความสบายใจนั้นอาจจะนำไปสู่ความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้นได้ในอนาคต

เขาอาจจะโง่ อาจจะหลงผิด แต่หัวใจของธามก็เริ่มมีความหวัง หวังว่าสักวันหนึ่ง ทิชาจะมองเห็นเขา...ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนของภาคินัย ไม่ใช่ในฐานะที่พึ่งยามเธออ่อนแอ แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่พร้อมจะยืนเคียงข้างเธอเสมอ

ธามเดินลงมาจากเรือนรับรองตรงไปยังห้องครัวของบ้านพักตากอากาศ เขาตั้งใจจะชงกาแฟร้อนๆ ไปให้ทิชาตามปกติ แต่เมื่อไปถึง กลับเห็นทิชานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าของเธอยังคงดูหม่นหมองเล็กน้อย แต่ก็มีร่องรอยของความตั้งใจบางอย่าง

"คุณทิชาตื่นเช้าจังเลยนะครับ" ธามทักทาย

ทิชายิ้มบางๆ "นอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ" เธอเว้นจังหวะ "คุณธามไม่ต้องชงกาแฟให้ฉันหรอกค่ะ วันนี้ฉันชงเองแล้ว"

ธามพยักหน้า เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้มีโอกาสดูแลเธอเหมือนเคย แต่ก็ไม่ได้แสดงออก ทิชากำลังหันไปมองออกนอกหน้าต่าง สายตาเหม่อลอยไปไกล ธามเห็นดังนั้นก็รู้สึกสงสาร เขาเข้าใจว่าเธอกำลังแบกรับความเจ็บปวดมากมายเพียงใด

"คุณทิชาอยากไปเดินเล่นที่น้ำตกไหมครับ" ธามเสนอ "อากาศดีๆ แบบนี้ อาจจะช่วยให้รู้สึกสดชื่นขึ้น"

ทิชาหันกลับมามองธาม แววตาของเธอมีประกายขึ้นเล็กน้อย "ก็ดีนะคะคุณธาม ฉันอยากไปสูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง"

ระหว่างทางเดินไปน้ำตก ธามพยายามชวนทิชาคุยเรื่องต่างๆ เขาเล่าเรื่องตลกให้เธอฟังบ้าง ชวนเธอสังเกตสิ่งรอบตัวบ้าง และทิชาก็ดูจะผ่อนคลายขึ้น ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มมากขึ้น และบางครั้งก็หัวเราะเบาๆ เมื่อธามพูดอะไรที่ตลกขบขัน

"คุณธามนี่ตลกดีนะคะ" ทิชาเอ่ยขึ้น "ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนอย่างคุณจะเล่าเรื่องสนุกๆ แบบนี้ได้"

ธามยิ้ม เขารู้สึกดีที่ทำให้ทิชายิ้มได้ "ผมก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งครับคุณทิชา"

"ไม่หรอกค่ะ" ทิชาปฏิเสธเสียงอ่อนโยน "คุณธามไม่เหมือนคนอื่นเลย...คุณธามเป็นคนดี เป็นคนจริงใจ" เธอเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ลดต่ำลงราวกับกระซิบ "ฉันรู้สึกปลอดภัยและสบายใจมากเวลาอยู่กับคุณธาม"

คำพูดของทิชาทำให้หัวใจของธามเต้นแรง ความหวังที่เคยริบหรี่เริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง เขาเชื่อว่าทิชากำลังเปิดใจให้เขามากขึ้นเรื่อยๆ แม้จะรู้ว่าเบื้องหลังคำพูดเหล่านั้นอาจมีอะไรซ่อนอยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่เขาอยากเชื่อ เขาเลือกที่จะเชื่อว่าทิชาเองก็กำลังมองหาที่พึ่งพิง และเขาพร้อมที่จะเป็นที่พึ่งนั้นให้เธอ

ธามไม่ได้รู้เลยว่าทุกรอยยิ้ม ทุกคำพูดอ่อนหวานที่ทิชาแสดงออกนั้น ถูกออกแบบมาอย่างพิถีพิถันเพื่อทำให้เขารู้สึกพิเศษ เพื่อทำให้เขารู้สึกว่าเขาคือคนสำคัญ เธอใช้ความเจ็บปวดที่เขามีให้เธอเป็นเครื่องมือในการสร้างความผูกพันจอมปลอมนี้ขึ้นมา เพื่อให้เขามีความหวัง มีความคาดหวัง และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เธอจะใช้ความหวังนั้นเป็นเครื่องมือในการบรรลุเป้าหมายที่แท้จริงของเธอ นั่นคือ การดึงดูดความสนใจจากภาคินัย และทำให้ภาคินัยรู้สึกหึงหวง หรือแม้กระทั่งเสียดายในตัวเธอ

หลายวันต่อมา ทิชายังคงใช้ธามเป็นเหมือนเงาตามตัว เธอชวนเขาไปทำกิจกรรมต่างๆ ด้วยกันอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นการเข้าป่า วาดรูป ไปซื้อของ หรือแม้แต่แค่การนั่งคุยกันเงียบๆ ในสวน ทิชาจะคอยสังเกตความรู้สึกของธามอยู่ตลอดเวลา และจะปรับเปลี่ยนท่าทีให้เขารู้สึกพิเศษและสำคัญยิ่งขึ้น

วันหนึ่ง ภาคินัยโทรศัพท์มาหาธาม เพื่อสอบถามเรื่องการดูแลทิชา

"ธาม ทิชาเป็นยังไงบ้าง" ภาคินัยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง "ดูเธอสบายใจขึ้นบ้างไหม"

"สบายใจขึ้นมากครับคุณภีม" ธามตอบด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้ถูกสังเกตเห็นจากปลายสาย "คุณทิชาดูสดใสขึ้นเยอะเลยครับ"

"ดีแล้ว" ภาคินัยตอบ "ฉันก็เป็นห่วงเธออยู่เหมือนกัน เธอเองก็เป็นเพื่อนเก่าของเรา"

ธามไม่ได้ตอบอะไร เขาเหลือบไปมองทิชาที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ห่างๆ รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของทิชาเมื่ออยู่กับเขา มันเป็นรอยยิ้มที่ภาคินัยอาจไม่เคยเห็น และนั่นทำให้ธามรู้สึกถึงความสำคัญของตัวเอง

"บางที...เธออาจจะเจอคนที่ดีที่ดูแลเธอได้จริงๆ ก็ได้นะธาม" ภาคินัยพูดต่อ "ถ้าทิชามีความสุข ฉันก็สบายใจ"

คำพูดของภาคินัยทำให้หัวใจของธามพองโต เขาตีความคำพูดนั้นเข้าข้างตัวเอง เขารู้สึกว่าภาคินัยกำลังเปิดทางให้เขา เขากำลังให้โอกาสเขาได้ดูแลทิชา และอาจจะก้าวไปไกลกว่าคำว่าเพื่อน

ธามไม่รู้เลยว่าภาคินัยไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย ภาคินัยเพียงแค่ต้องการเห็นทิชามีความสุขและก้าวผ่านความเจ็บปวดไปได้ ธามไม่รู้เลยว่าทิชาไม่ได้ต้องการความสุขที่แท้จริงจากเขา แต่เธอต้องการใช้เขาเป็นเครื่องมือ เพื่อกระตุ้นปฏิกิริยาบางอย่างจากภาคินัย การที่ธามอยู่ใกล้ชิดทิชา และดูเหมือนจะทำให้ทิชามีความสุข นั่นคือสิ่งที่ทิชาต้องการให้ภาคินัยเห็น ต้องการให้ภาคินัยรู้สึกบางอย่าง

ทิชามักจะพูดถึงภาคินัยกับธามอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่ใช่ในเชิงเพ้อหาหรือเจ็บปวดรวดร้าวอีกต่อไป เธอจะพูดถึงเขาในแง่ที่เป็นอดีตที่ผ่านไปแล้วบ้าง หรือพูดถึงความผูกพันในฐานะเพื่อนเก่าบ้าง แต่ทุกครั้งที่เธอพูดถึงภาคินัย เธอจะเหลือบมองปฏิกิริยาของธาม และเมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังและความเชื่อมั่นในตัวเขา เธอก็จะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

"คุณธามคะ" ทิชาเอ่ยขึ้นในบ่ายวันหนึ่งขณะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่บนระเบียง "คุณธามคิดว่า...คนเราควรจะเดินหน้าต่อไปใช่ไหมคะ"

ธามพยักหน้า "แน่นอนครับคุณทิชา อดีตแก้ไขไม่ได้ แต่เราสร้างอนาคตได้"

ทิชามองสบตาธามด้วยแววตาที่ดูจริงจัง "ถ้าอย่างนั้น...คุณธามจะช่วยฉันก้าวเดินไปข้างหน้าได้ไหมคะ"

ธามไม่ลังเลที่จะตอบ "ได้สิครับคุณทิชา ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ"

คำตอบของธามทำให้ทิชายิ้มกว้าง รอยยิ้มนั้นงดงามจับใจธาม แต่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้นกลับซ่อนความเจ้าเล่ห์และความตั้งใจที่จะใช้ประโยชน์จากความรู้สึกดีๆ ของธามอย่างเต็มที่ ธามไม่รู้เลยว่าการที่ทิชาถามคำถามนี้ ไม่ใช่เพราะเธอต้องการที่จะก้าวไปข้างหน้าจริงๆ แต่เธอต้องการให้เขาแสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่อเธออย่างชัดเจน เพื่อที่เธอจะสามารถนำไปใช้เป็นเครื่องมือในแผนการต่อไป

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ธามก็ยิ่งจมดิ่งลงไปในความรู้สึกที่มีต่อทิชามากขึ้นเท่านั้น เขาปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าเขารักเธอแล้ว ความรักที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นจากความสงสาร ความห่วงใย และความใกล้ชิด ความรักที่ทำให้เขามองข้ามทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอดีตของเธอ หรือความรู้สึกที่เธอเคยมีต่อภาคินัย

ธามเริ่มวาดฝันถึงอนาคตของเขากับทิชา เขาอยากจะดูแลเธอ อยากจะทำให้เธอมีความสุข อยากจะเห็นรอยยิ้มของเธอที่ออกมาจากใจจริง เขาเชื่อว่าหากเขาทุ่มเทมากพอ สักวันหนึ่ง ทิชาจะมองเห็นความจริงใจของเขา และจะเลือกเขาในที่สุด

เขาไม่รู้เลยว่าความจริงใจของเขากำลังถูกเหยียบย่ำ และความรักของเขากำลังถูกใช้เป็นอาวุธ ธามผู้ซื่อสัตย์และจริงใจ ไม่เคยคิดที่จะตรวจสอบเจตนาที่แท้จริงของทิชาเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น และในสิ่งที่ทิชาแสดงออกให้เขาเห็น

ในขณะเดียวกัน ทิชาก็ยังคงส่งสัญญาณที่คลุมเครือให้กับธาม เธอจะยังคงใช้คำพูดที่ชวนให้คิด การกระทำที่ดูอบอุ่น และท่าทีที่อ่อนแอเพื่อให้ธามยังคงอยู่เคียงข้างเธอ ยังคงมีความหวัง และยังคงเป็นเครื่องมือที่เธอจะใช้เมื่อถึงเวลาอันสมควร

สำหรับธาม ทุกวินาทีที่อยู่กับทิชาคือความสุข คือความหวัง และคือการพิสูจน์ตัวเอง เขาเชื่อว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนใจทิชาได้ในที่สุด เขาจะทำให้ทิชามองเห็นความรักที่แท้จริงที่เขามีให้เธอ

แต่ทิชาไม่เคยต้องการความรักจากเขา เธอต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์ และภาคินัย...ยังคงเป็นเป้าหมายเดียวในใจของเธอ ส่วนธาม...เขากำลังตกอยู่ในกับดักแห่งความหวัง ที่ทิชาวางไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างแยบยล โดยที่เขายังคงไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่ากำลังถูกหลอกใช้