ตอนที่ 57 คืนปลดปล่อยของน้ำหวาน

ตอนที่ 57 คืนปลดปล่อยของน้ำหวาน

เสียงเพลงดังกระหึ่มจากผับใจกลางกรุงเทพฯ แทรกซึมเข้ามาในโสตประสาทของน้ำหวาน แสงสีนีออนหลากสีสาดส่องไปทั่วบริเวณ ย้อมให้ผู้คนดูเลือนรางและล่องหน ปลายฝัน เพื่อนสนิทของน้ำหวานนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ ทั้งสองอยู่กันที่โต๊ะมุมหนึ่งที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว แก้วค็อกเทลสีสวยวางอยู่ตรงหน้า น้ำแข็งกระทบกันเบาๆ สร้างเสียงคลอไปกับจังหวะดนตรี

น้ำหวานยกแก้วขึ้นจิบช้าๆ รสชาติหวานปนขมของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไหลลงสู่ลำคอ สร้างความร้อนผ่าวไปทั่วร่าง เธอไม่ได้มาเที่ยวกลางคืนบ่อยนัก แต่ในคืนนี้ เธอต้องการมัน เธอต้องการสถานที่ที่เสียงเพลงจะกลบความคิดในหัวของเธอ ต้องการแสงสีที่ทำให้เธอหลงลืมความจริงที่เจ็บปวดไปชั่วขณะ และต้องการใครสักคนที่จะรับฟังเธอได้ โดยไม่ต้องตัดสิน

ปลายฝันสังเกตเห็นความผิดปกติของน้ำหวานมาสักพักแล้ว เพื่อนสนิทของเธอคนนี้มักจะเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ไม่ค่อยแสดงออก แต่วันนี้...แววตาของน้ำหวานดูหม่นหมองกว่าปกติ และการที่เธอชวนปลายฝันออกมาเที่ยวในคืนวันธรรมดาแบบนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องปกติเลย

"เป็นอะไรไปน้ำหวาน" ปลายฝันถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "แกดูไม่ค่อยดีเลยนะ"

น้ำหวานส่ายหน้า เธอจิบเครื่องดื่มอีกครั้ง พยายามรวบรวมคำพูดในหัว "ไม่มีอะไรหรอก" เธอโกหก แต่เสียงของเธอกลับสั่นเล็กน้อย

ปลายฝันถอนหายใจ เธอรู้ว่าน้ำหวานกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง "อย่าโกหกฉันเลยน่า" ปลายฝันพูดพลางยื่นมือไปจับมือของน้ำหวานเบาๆ "เราเป็นเพื่อนกันนะ แกมีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังได้เสมอ"

น้ำหวานเงียบไปพักหนึ่ง เธอจ้องมองไปที่แก้วค็อกเทลในมือ ลังเลว่าจะเล่าเรื่องที่อยู่ในใจให้ปลายฝันฟังดีหรือไม่ ความรู้สึกที่เธอมีต่อธามมันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบาย และการที่เธอไปรู้สึกแบบนั้นกับคนรู้จัก ที่สำคัญคือเป็นคนที่กำลังดูเหมือนจะมีใจให้ทิชา ซึ่งเป็นคนที่เคยสำคัญกับภาคินัย เพื่อนสนิทของปลายฝันอีกคน มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและยากจะพูดออกไป

แต่ในที่สุด ความเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ในใจก็บีบคั้นให้น้ำหวานต้องเปิดเผยมันออกมา

น้ำหวานเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ปลายฝันฟังอย่างช้าๆ ตั้งแต่ความรู้สึกดีๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้นกับธาม การได้เห็นภาพคู่ของธามกับทิชาในโซเชียลมีเดีย ความรู้สึกหึงหวงที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว จนกระทั่งการบังเอิญไปเห็นธามกับทิชาที่ดูสนิทสนมกันมากเพียงใด น้ำหวานเล่าทุกอย่างด้วยน้ำเสียงที่เจือปนด้วยความเจ็บปวดและความสับสน

"ฉันไม่เข้าใจเลยปลายฝัน" น้ำหวานพูด เสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ "ฉันพยายามบอกตัวเองว่าฉันไม่ได้ชอบธาม แต่ทุกครั้งที่เห็นเขากับทิชา หัวใจของฉันมันก็เจ็บไปหมด"

ปลายฝันฟังอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดเมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เธอไม่คิดว่าน้ำหวานจะมีความรู้สึกแบบนี้กับธาม และเธอก็สังเกตเห็นถึงความใกล้ชิดของธามกับทิชามาสักพักแล้วเช่นกัน เธอเคยคิดว่ามันเป็นแค่การดูแลตามหน้าที่ แต่ตอนนี้...เมื่อได้ยินจากปากน้ำหวาน เธอก็เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง

"แกชอบธามเหรอ?" ปลายฝันถามเสียงอ่อนโยน

น้ำหวานหลับตาลง น้ำตาเม็ดเล็กๆ ไหลซึมออกมาจากหางตา "ฉันไม่รู้สิ...ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน" เธอสารภาพ "มันเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนมากเลยปลายฝัน ฉันรู้สึกดีกับเขาจริงๆ แต่ฉันก็รู้ว่าธามเขากำลังมีความหวังกับทิชา และทิชาก็..."

น้ำหวานหยุดพูด เธอเปิดตาขึ้น มองไปที่ปลายฝันด้วยแววตาที่เจ็บปวด "ฉันไม่ชอบเลยที่ทิชาทำแบบนี้" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น "ฉันรู้ว่าทิชากำลังหลอกใช้ธาม ฉันเห็นแววตาของทิชา มันไม่ได้จริงใจเลยแม้แต่น้อย"

ปลายฝันถอนหายใจยาวๆ เธอเองก็เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวทิชาในช่วงที่ผ่านมา ทิชาดูเหมือนจะมีความสุขขึ้น แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่เหมือนเดิม เธอเคยสงสัยว่าทิชากำลังเล่นเกมอะไรบางอย่าง แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ เพราะคิดว่าทิชาคงแค่ต้องการกำลังใจจากธามเท่านั้น

"แกเห็นแบบนั้นจริงๆ เหรอ?" ปลายฝันถามอย่างจริงจัง

น้ำหวานพยักหน้า "ฉันเห็นทุกอย่างเลยปลายฝัน ธามดูมีความสุขมากจริงๆ แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าเขากำลังถูกหลอกใช้" เสียงของน้ำหวานเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเป็นห่วง "ฉันอยากจะบอกความจริงให้ธามรู้ แต่ฉันจะพูดได้อย่างไรในเมื่อฉันไม่มีสิทธิ์อะไรเลย"

ปลายฝันจับมือของน้ำหวานแน่น "ใจเย็นๆ ก่อนนะน้ำหวาน" เธอปลอบ "เราต้องคิดให้ดีๆ ว่าจะทำยังไงต่อไป"

น้ำหวานเริ่มดื่มค็อกเทลแก้วแล้วแก้วเล่า เธอต้องการให้แอลกอฮอล์ช่วยให้เธอลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ ปลายฝันมองดูเพื่อนสนิทของเธอด้วยความกังวล เธอไม่เคยเห็นน้ำหวานเป็นแบบนี้มาก่อน

ยิ่งดื่ม น้ำหวานก็ยิ่งพูดมาก เธอระบายความรู้สึกทั้งหมดที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง เธอพูดถึงความรู้สึกที่เคยมีต่อภาคินัยในช่วงที่เธอแอบชอบเขา เธอพูดถึงความเจ็บปวดที่ต้องเห็นเขามีความสุขกับปลายฝัน และตอนนี้เธอก็กำลังเจ็บปวดกับการที่ธามกำลังหลงกลทิชา

"ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะปลายฝัน" น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเลือนลาง "ทำไมฉันต้องไปชอบคนที่เขากำลังจะไปมีความสุขกับคนอื่นเสมอเลย"

ปลายฝันกอดน้ำหวานแน่น "ไม่เป็นไรนะน้ำหวาน" เธอปลอบ "ฉันอยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ว่าแกจะเจออะไร ฉันจะอยู่ข้างแกเสมอ"

น้ำหวานซบหน้าลงกับไหล่ของปลายฝัน น้ำตาที่กลั้นไว้มานานก็ไหลทะลักออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอร้องไห้อย่างหนัก ปล่อยให้ความเจ็บปวดและความสับสนทั้งหมดไหลออกมาพร้อมกับหยดน้ำตา

ปลายฝันลูบหลังน้ำหวานเบาๆ เธอรู้สึกสงสารเพื่อนจับใจ เธอเข้าใจความรู้สึกของน้ำหวานเป็นอย่างดี เพราะเธอเองก็เคยผ่านความรู้สึกแบบนี้มาก่อน แม้จะไม่ใช่เรื่องเดียวกัน แต่ความเจ็บปวดที่เกิดจากความรักที่ไม่สมหวัง มันเป็นเรื่องที่ทุกคนต้องเผชิญ

"แกจะร้องไห้ออกมาให้หมดเลยก็ได้นะน้ำหวาน" ปลายฝันกระซิบ "บางทีมันอาจจะช่วยให้แกสบายใจขึ้นบ้าง"

น้ำหวานร้องไห้อยู่นาน จนกระทั่งเสียงของเธอเริ่มแผ่วลง และร่างของเธอก็เริ่มอ่อนแรงลง เธอดื่มมากเกินไปแล้ว

"ฉัน...ฉันอยากจะให้ธามรู้ความจริง" น้ำหวานพึมพำ "แต่ฉันจะทำยังไงดีปลายฝัน"

ปลายฝันถอนหายใจ เธอรู้ว่านี่เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและซับซ้อนมาก "เราจะช่วยกันนะน้ำหวาน" ปลายฝันบอก "แต่ตอนนี้ แกควรจะพักผ่อนก่อนนะ"

เมื่อน้ำหวานเริ่มมึนเมาจนไม่สามารถประคองตัวเองได้ ปลายฝันก็เรียกพนักงานให้มาช่วยพยุงน้ำหวานไปที่รถ เธอประคองน้ำหวานกลับบ้านอย่างทุลักทุเล ตลอดทาง น้ำหวานยังคงพึมพำถึงธามและทิชาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยและเจ็บปวด

เมื่อถึงบ้าน ปลายฝันช่วยน้ำหวานขึ้นไปที่ห้องนอน จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ และเช็ดตัวให้เบาๆ น้ำหวานหลับตาพริ้มไปแล้วในอ้อมกอดของปลายฝัน ใบหน้าของเธอดูซีดเซียว แต่ก็ยังคงมีร่องรอยของหยาดน้ำตาที่ยังไม่แห้ง

ปลายฝันนั่งอยู่ข้างเตียงของน้ำหวาน มองดูเพื่อนสนิทของเธอที่หลับใหลอย่างอ่อนล้า หัวใจของปลายฝันเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ เธอรู้ว่าน้ำหวานกำลังเผชิญกับความเจ็บปวดที่แท้จริง และมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะก้าวผ่านมันไปได้

แต่ในขณะเดียวกัน ปลายฝันก็เริ่มคิดทบทวนถึงเรื่องราวของธามและทิชาที่น้ำหวานเล่าให้ฟัง เธอเองก็เคยรู้สึกแปลกๆ กับความสัมพันธ์ของทั้งสองคน แต่ไม่เคยคิดไปไกลขนาดที่ว่าทิชากำลังหลอกใช้ธาม หากเป็นจริงอย่างที่น้ำหวานบอก ธามก็กำลังตกอยู่ในอันตราย เขาผู้ซื่อสัตย์และจริงใจ ไม่ควรถูกใครมาหลอกใช้แบบนี้

ปลายฝันรู้ดีว่าการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อาจทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิงมากขึ้น แต่เธอไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไปแล้ว เธอจะต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อปกป้องธาม และเพื่อช่วยน้ำหวานให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้

ในคืนนั้น ปลายฝันนั่งคิดแผนการต่างๆ มากมาย เธอจะต้องหาวิธีเปิดเผยความจริงให้ธามรู้ โดยไม่ทำให้เกิดความวุ่นวายมากที่สุด และจะต้องทำอย่างไรให้น้ำหวานสามารถก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไปได้

แสงจันทร์ส่องสว่างเข้ามาในห้องนอน ส่องให้เห็นใบหน้าที่หลับใหลของน้ำหวาน และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตั้งใจของปลายฝัน คืนแห่งการปลดปล่อยของน้ำหวานได้จบลงแล้ว แต่คืนแห่งการเริ่มต้นของแผนการปกป้องเพื่อนของปลายฝันกำลังจะเริ่มต้นขึ้น