ตอนที่ 58 ความจริงอันเจ็บปวดกลางห้างสรรพสินค้า

ตอนที่ 58 ความจริงอันเจ็บปวดกลางห้างสรรพสินค้า

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ผู้คนเดินขวักไขว่จอแจ น้ำหวานเดินเลือกซื้อของใช้ส่วนตัวไปเรื่อยๆ พยายามทำใจให้สบายหลังจากคืนที่ปลดปล่อยความรู้สึกกับปลายฝัน แต่ถึงอย่างนั้น ภาพของธามกับทิชาก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก แต่หัวใจกลับไม่ยอมเชื่อฟัง

ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านโซนเสื้อผ้าผู้หญิง สายตาของน้ำหวานก็พลันไปหยุดอยู่กับคู่ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเลือกดูชุดกันอย่างสนิทสนม หัวใจของเธอหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม...นั่นคือ ธามกับทิชา

ทิชากำลังลองเสื้อสีชมพูอ่อน ท่าทางดูร่าเริงสดใส ส่วนธามยืนอยู่ข้างๆ กำลังยิ้มบางๆ ให้กับทิชา พร้อมกับช่วยเลือกชุดด้วยความเอาใจใส่ ทั้งสองดูมีความสุขและเป็นธรรมชาติราวกับคู่รักที่กำลังออกเดทกัน

น้ำหวานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกตรึงไว้กับที่ เธออยากจะเดินหนีไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แต่ขาของเธอกลับแข็งทื่อราวกับถูกสาป ภาพตรงหน้าตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของเธออย่างแสนสาหัส ความจริงที่เธอพยายามหลีกหนีมาตลอดกลับมาเผชิญหน้าเธออย่างจัง

น้ำหวานตัดสินใจที่จะไม่หลบหนี เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงนี้ให้ได้ เธอเดินเข้าไปใกล้ทั้งสองคนอย่างช้าๆ หัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก

"คุณธาม...คุณทิชา" น้ำหวานเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

ธามกับทิชาหันมามอง ธามมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำหวาน ส่วนทิชาเพียงแค่ยิ้มบางๆ อย่างเป็นธรรมชาติ

"คุณน้ำหวาน มาซื้อของเหรอครับ" ธามเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย รอยยิ้มเดียวกับที่เขาใช้กับคนรู้จักทั่วไป

"ใช่ค่ะ" น้ำหวานตอบ "ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณธามกับคุณทิชาที่นี่เลยนะคะ" เธอพยายามไม่ให้เสียงของเธอสั่นเครือ และสายตาของเธอก็เผลอไปมองมือของธามที่กำลังช่วยทิชาถือถุงช้อปปิ้งอยู่

"คุณทิชากำลังหาชุดออกงานน่ะครับ ผมก็เลยมาช่วยเลือก" ธามอธิบายด้วยท่าทีสบายๆ

ทิชามองมาที่น้ำหวานด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง "คุณน้ำหวานแต่งตัวสวยจังเลยนะคะ วันนี้มากับใครคะ"

คำถามของทิชาจงใจให้ดูเป็นกันเอง แต่แววตาของเธอแฝงไปด้วยการสำรวจและประเมิน น้ำหวานรู้สึกเหมือนถูกทิชาอ่านใจออก เธอรู้ว่าทิชากำลังพยายามหยั่งเชิงเธออยู่

"มาคนเดียวค่ะ" น้ำหวานตอบสั้นๆ เธอพยายามที่จะควบคุมสีหน้าของตัวเองไม่ให้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา

"อ้าวเหรอคะ" ทิชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูประหลาดใจเล็กน้อย "น่าเสียดายจังเลยนะคะที่ต้องมาเดินคนเดียวในวันหยุดแบบนี้"

คำพูดของทิชาเหมือนมีดที่กรีดแทงลงมากลางใจของน้ำหวาน เธอรู้ว่าทิชากำลังจงใจที่จะตอกย้ำว่าน้ำหวานอยู่คนเดียว ส่วนเธอมีธามอยู่เคียงข้าง และทิชากำลังแสดงความเป็นเจ้าของธามอย่างเงียบๆ

ธามดูเหมือนจะไม่ทันสังเกตถึงความนัยในบทสนทนาของทั้งสองสาว เขายังคงยิ้มแย้มและดูมีความสุขกับการได้อยู่กับทิชา

"คุณทิชาเลือกได้หรือยังครับ" ธามหันไปถามทิชา "หรือจะให้ผมช่วยเลือกเพิ่ม"

"ไม่เป็นไรแล้วค่ะคุณธาม" ทิชาตอบ พลางหันมายิ้มให้กับน้ำหวานอีกครั้ง "สงสัยจะเจอชุดที่ถูกใจแล้วค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน และแววตาของเธอจับจ้องไปที่น้ำหวานอย่างไม่ละสายตา

น้ำหวานรู้สึกเจ็บแปลบในใจ เธอรู้ว่าทิชากำลังยิ้มเยาะเธออยู่เงียบๆ และการที่ทิชาแสดงออกถึงความสนิทสนมกับธามต่อหน้าเธอ ก็ยิ่งตอกย้ำว่าทิชาได้สังเกตเห็นถึงความรู้สึกของน้ำหวานที่มีต่อธามแล้ว และทิชากำลังใช้สิ่งนั้นเป็นเครื่องมือในการเล่นเกมของเธอ

เธอรู้สึกอับอายและเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ธามเองก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังถูกใช้เป็นหมากในเกมที่ซับซ้อนของทิชา เขายังคงยิ้มแย้มและดูมีความสุขกับบทบาทที่ทิชามอบให้

น้ำหวานพยายามรวบรวมสติ เธอจะต้องไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้ทิชาเห็น

"งั้นขอตัวก่อนนะคะ" น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด เธอพยักหน้าให้ธามกับทิชาเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ตลอดทางที่เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้า น้ำหวานรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน ภาพของธามกับทิชาที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกันยังคงฉายซ้ำไปซ้ำมาในหัว ความเจ็บปวดที่ทิชาจงใจตอกย้ำให้เธอกำลังบีบรัดหัวใจของเธออย่างแสนสาหัส น้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตา เธอพยายามกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกมากลางที่สาธารณะ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน น้ำหวานรีบตรงเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที เธอปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็วราวกับต้องการตัดขาดจากโลกภายนอก เธอทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มาตลอดทางก็ไหลทะลักออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอซบหน้าลงกับหมอน ปล่อยให้เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาจากลำคอ เธอร้องไห้อย่างหนัก ราวกับจะระบายความเจ็บปวดทั้งหมดที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาให้หมด เธอเจ็บปวดที่เห็นธามมีความสุขกับทิชา ทั้งที่ธามกำลังถูกหลอกใช้ เธอเสียใจที่ทิชามองออกว่าเธอชอบธาม และจงใจที่จะทำให้เธอเจ็บปวด เธอโกรธที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้เลย

น้ำหวานพลิกตัวนอนหงาย เพดานห้องมองดูเลือนรางผ่านม่านน้ำตา เธอคิดถึงภาพของธามที่ยิ้มให้ทิชา ความเอาใจใส่ที่ธามมีให้ทิชาอย่างไม่บกพร่อง เธอรู้สึกอิจฉาทิชาที่ได้รับความเอาใจใส่จากธามมากขนาดนั้น ทั้งที่ทิชาไม่ได้จริงใจกับธามเลยแม้แต่น้อย

"ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ" น้ำหวานพึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแหบพร่าจากการร้องไห้ "ทำไมธามถึงไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังถูกหลอกใช้"

เธออยากจะย้อนเวลากลับไป อยากจะเตือนธามให้รู้ความจริง แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์ใดๆ ที่จะไปก้าวก่ายชีวิตของเขา และการที่เธอไปรู้สึกชอบธามในตอนนี้ มันก็ยิ่งทำให้สถานการณ์ซับซ้อนมากขึ้นไปอีก

น้ำหวานหลับตาลง ภาพของธามที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขกับทิชา ยังคงตามหลอกหลอนอยู่ในห้วงความคิด ความเจ็บปวดจากการที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย มันกัดกินหัวใจของเธออย่างแสนสาหัส

เธอรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความเสียใจ ความผิดหวัง และความสิ้นหวัง เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะสามารถก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไปได้ เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หัวใจของเธอจะหยุดเจ็บ

น้ำหวานนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน จนกระทั่งเสียงสะอื้นของเธอเริ่มแผ่วลง และดวงตาของเธอก็เริ่มปิดลงด้วยความอ่อนล้า ร่างกายของเธออ่อนเพลีย แต่หัวใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ยังไม่จางหาย

ในคืนนั้น น้ำหวานหลับไปพร้อมกับหยดน้ำตาที่ยังไม่แห้ง และความหวังที่ริบหรี่...หวังว่าสักวันหนึ่ง ความจริงจะถูกเปิดเผย และธามจะมองเห็นสิ่งที่ทิชาเป็นจริงๆ