ตอนที่ 61 แสงสว่างแห่งความสุขและการดับลงของความหวัง

ตอนที่ 61 แสงสว่างแห่งความสุขและการดับลงของความหวัง

ยามเช้าที่สดใสในรีสอร์ตกลางหุบเขา ภาคินัยกับปลายฝันตื่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม พวกเขาเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการเดินเล่นรอบๆ รีสอร์ต สูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า และชมวิวธรรมชาติที่สวยงาม

"คุณภีมคะ อากาศที่นี่ดีจังเลยนะคะ" ปลายฝันพูดพลางยิ้มสดใส "รู้สึกสดชื่นไปหมดเลย"

ภาคินัยยิ้มตอบ "ใช่ครับ ที่นี่เงียบสงบดี" เขาเอื้อมมือไปจับมือของปลายฝันไว้แน่น "ผมชอบที่ได้มาอยู่กับปายแบบนี้"

ปลายฝันบีบมือเขาตอบ เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด ความสุขที่เรียบง่ายเหล่านี้คือสิ่งที่เธอโหยหามาตลอดชีวิต การได้อยู่เคียงข้างคนที่รัก โดยไม่มีเรื่องวุ่นวายใดๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง การที่ภาคินัยเลือกเรียกชื่อเล่นของเธออย่าง "ปาย" ยิ่งทำให้ความรู้สึกใกล้ชิดและผูกพันลึกซึ้งขึ้นไปอีก ราวกับเป็นการยืนยันความสัมพันธ์อันพิเศษที่พวกเขามีต่อกัน

ตลอดทั้งวัน ภาคินัยกับปลายฝันใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างเต็มที่ พวกเขาไปเดินป่าชมน้ำตก เล่นน้ำในลำธารใสสะอาด และนั่งพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ อ่านหนังสือเงียบๆ ด้วยกัน การได้ใช้เวลาแบบนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขอย่างแท้จริงในทุกนาทีที่ได้อยู่ร่วมกัน

ภาคินัยสังเกตเห็นว่าปลายฝันมีความสุขมากแค่ไหน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะสดใสของเธอทำให้เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เขารู้สึกขอบคุณโชคชะตาที่นำพาปลายฝันเข้ามาในชีวิตของเขา ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ทำให้เขารู้สึกถึงความรักที่แท้จริง ความรักที่ไม่ได้มาจากการแข่งขัน หรือการช่วงชิงใดๆ เป็นความรักที่บริสุทธิ์และมั่นคง

ในช่วงเย็น พวกเขานั่งรับประทานอาหารค่ำกันที่ระเบียงห้องพัก บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงน้ำตกที่ดังแผ่วเบา และเสียงดนตรีบรรเลงคลอเบาๆ ภาคินัยกับปลายฝันพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ มากมาย ทั้งเรื่องงาน เรื่องราวในอดีต และความฝันในอนาคต พวกเขาเปิดใจพูดคุยกันทุกเรื่องราว ไม่มีความลับใดๆ ระหว่างกัน

"คุณภีมคะ ฉันรู้สึกว่า...ชีวิตของฉันมันมีความหมายมากขึ้นเยอะเลยนะคะ ตั้งแต่มีคุณเข้ามา" ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

ภาคินัยยิ้ม "ผมก็เหมือนกันครับปาย" เขาตอบ "ปายคือคนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตนี้มีคุณค่ามากที่สุด"

เขาเอื้อมมือไปกุมมือของปลายฝันไว้แน่น แววตาของภาคินัยเต็มไปด้วยความรักที่ลึกซึ้งและจริงใจ ปลายฝันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา เธอเห็นความรักที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา และนั่นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาดราวกับถูกห่อหุ้มด้วยไออุ่นแห่งความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด

ในช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ ทิชาไม่ได้มีผลอะไรต่อพวกเขาเลย แม้ว่าทิชาจะพยายามโพสต์ภาพความสนิทสนมกับธามในโซเชียลมีเดีย เพื่อให้ภาคินัยเห็นและรู้สึกหึงหวง แต่ภาคินัยกลับไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เขาไม่เคยเข้าไปดูโซเชียลมีเดียของทิชา และแม้ว่าจะมีคนพูดถึงเรื่องของทิชา เขาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ สิ่งเดียวที่ภาคินัยสนใจคือปลายฝัน และความสุขที่เขากำลังได้รับจากเธอโดยแท้จริง

ภาคินัยรู้สึกว่าเขาได้ก้าวข้ามเรื่องราวในอดีตกับทิชาไปได้แล้วอย่างสิ้นเชิง อดีตเป็นเพียงบทเรียนที่ทำให้เขาเติบโต และทำให้เขารู้ว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร เขาไม่ได้รู้สึกผิดหรือเป็นห่วงทิชาอีกต่อไปแล้ว เขาส่งคนไปดูแลเธออย่างเต็มที่ตามความเหมาะสม แต่ในใจของเขาไม่ได้มีทิชาอยู่เลยแม้แต่น้อย

ปลายฝันเองก็ไม่ได้รู้สึกกังวลเรื่องทิชาอีกต่อไปแล้ว เธอเชื่อมั่นในความรักที่ภาคินัยมีให้เธออย่างหมดใจ และเธอรู้ว่าภาคินัยได้เลือกเธอแล้วอย่างแท้จริง เธอไม่ได้รู้สึกอิจฉา หรือเปรียบเทียบตัวเองกับทิชาอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเธอมีความสุขในแบบของเธอ และภาคินัยก็รักเธอในแบบที่เธอเป็นอย่างไม่มีเงื่อนไข

ในคืนนั้น ภาคินัยกับปลายฝันนอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ความสุขที่พวกเขามีให้กันนั้นเป็นความสุขที่บริสุทธิ์และแท้จริง ไม่ได้มีสิ่งใดเจือปน และไม่มีใครสามารถทำลายมันได้เลย

ในขณะที่ภาคินัยกับปลายฝันกำลังดื่มด่ำกับความสุข ทิชากลับกำลังเผชิญหน้ากับความจริงอันเจ็บปวด เธอยังคงพยายามโพสต์ภาพคู่กับธามในโซเชียลมีเดียอย่างต่อเนื่อง พร้อมแคปชั่นที่สื่อความหมายคลุมเครือ เพื่อให้ภาคินัยเห็นและรู้สึกหึงหวง แต่ทุกครั้งที่เธอตรวจสอบปฏิกิริยาของภาคินัย เธอก็ต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากภาคินัยเลยแม้แต่น้อย ไม่มีข้อความ ไม่มีสายเรียกเข้า ไม่มีแม้แต่คำถามจากคนรอบข้างว่าภาคินัยรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้ ราวกับว่าภาคินัยไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอและธามเลย หรือไม่ก็ไม่ใส่ใจเสียด้วยซ้ำ สิ่งนี้ตอกย้ำให้ทิชาเห็นถึงความพ่ายแพ้ของตนเองอย่างชัดเจน

ทิชาเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่มันไร้ประโยชน์ เธอพยายามดึงดูดความสนใจจากภาคินัยมานานแล้ว แต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย สิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดมันสูญเปล่า เธอรู้สึกเหมือนกำลังต่อสู้กับอากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน ไม่มีทางชนะ

ความคับแค้นใจเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความท้อแท้ ทิชาเริ่มเข้าใจแล้วว่าภาคินัยได้ก้าวข้ามเธอไปแล้วจริงๆ เขาไม่ได้รักเธอ ไม่ได้รู้สึกหึงหวงเธอ และไม่แม้แต่จะสนใจว่าเธอจะไปคบหากับใคร อดีตที่เคยรุ่งโรจน์ระหว่างเธอกับเขามันจบลงแล้วจริงๆ

ยิ่งกว่านั้น การที่เธอต้องอยู่ใกล้ชิดกับธามตลอดเวลา ทำให้เธอเริ่มรู้สึกอึดอัด ธามยังคงทุ่มเทความรักและความจริงใจให้กับเธออย่างไม่หยุดยั้ง สายตาของธามที่มองมาที่เธอเต็มไปด้วยความรักและความหวัง คำพูดที่ธามเอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความปรารถนาดี ซึ่งสำหรับทิชาในตอนนี้ มันกลับเป็นเหมือนภาระที่หนักอึ้ง เป็นความรู้สึกที่น่ารำคาญมากกว่าจะซาบซึ้ง

ทิชาไม่ได้ต้องการความรักจากธาม เธอต้องการเพียงแค่ใช้เขาเป็นเครื่องมือเท่านั้น และเมื่อเครื่องมือชิ้นนี้ใช้ไม่ได้ผลแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้อีกต่อไป ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องทนอยู่กับความรู้สึกผิดชอบชั่วดี หรือความรู้สึกรำคาญใจที่ต้องแกล้งทำเป็นตอบรับความรู้สึกของธามอีกต่อไป

ในตอนแรก ทิชาคิดว่าธามจะเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในการทำให้ภาคินัยหันกลับมาสนใจ เพราะธามเป็นเพื่อนสนิทของภาคินัย และเป็นคนที่ดูจริงใจและซื่อสัตย์ แต่เธอคิดผิด ภาคินัยไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย เขาจมอยู่กับโลกของเขากับปลายฝันอย่างสมบูรณ์แบบ

ทิชาเริ่มตีตัวออกห่างธามอย่างช้าๆ เธอเริ่มที่จะปฏิเสธคำชวนของธามในการทำกิจกรรมต่างๆ เธอเริ่มที่จะตอบข้อความของธามช้าลง และเริ่มที่จะแสดงท่าทีห่างเหินออกไปอย่างเห็นได้ชัด ความเฉยเมยของเธอเริ่มเป็นสัญญาณเตือนที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

วันหนึ่ง ธามชวนทิชาไปทานอาหารค่ำด้วยกัน ทิชาตอบปฏิเสธอย่างเย็นชา

"ฉันไม่ว่างค่ะคุณธาม" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหินและราบเรียบ "ช่วงนี้ฉันมีงานเยอะ ต้องเตรียมตัวกลับไปทำงานแล้ว"

ธามรู้สึกใจหายเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นทิชาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน "คุณทิชาไม่สบายหรือเปล่าครับ" เขาถามด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจ "หรือว่าผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจ"

ทิชายิ้มบางๆ ที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ดูว่างเปล่าและไร้อารมณ์ "เปล่าหรอกค่ะคุณธาม ฉันแค่...เหนื่อย" เธอเว้นวรรคเล็กน้อย "คุณธามไม่ต้องมาดูแลฉันแล้วก็ได้นะคะ ฉันสบายดีแล้ว"

คำพูดของทิชาทำให้หัวใจของธามเหมือนถูกบีบอัด เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมทิชาถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอยังดูมีความสุขและสนิทสนมกับเขาอยู่เลย ทุกคำพูดของเธอราวกับมีดที่กรีดลงไปในใจของเขา

"แต่ว่า..." ธามพยายามจะพูดต่อด้วยความหวังที่ริบหรี่ แต่ก็ไม่สามารถรวบรวมคำพูดได้

"ไม่เป็นไรค่ะคุณธาม" ทิชาตัดบทอย่างเด็ดขาด "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ" เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง

หลังจากนั้น ทิชาก็เริ่มหลีกเลี่ยงธามมากขึ้นเรื่อยๆ เธอจะไม่อยู่ในสายตาของธาม หากไม่จำเป็นจริงๆ เธอจะไม่ออกไปไหนมาไหนกับเขา และจะไม่มีการติดต่อกันเหมือนเมื่อก่อน ความสัมพันธ์ที่เคยมีเริ่มจางหายไปราวกับควันไฟ

ธามรู้สึกสับสนและเสียใจอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทิชาถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เขาพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองว่าทิชาอาจจะแค่ต้องการเวลาอยู่คนเดียว หรือเธออาจจะแค่ยังไม่พร้อมที่จะมีความสัมพันธ์ใดๆ แต่ลึกๆ แล้ว เขาก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างที่ไม่อาจปฏิเสธได้ หัวใจของเขาเจ็บปวดกับการถูกทอดทิ้งอย่างกะทันหัน

ทิชามองธามที่กำลังเดินห่างออกไปจากชีวิตของเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย การที่เธอตีตัวออกห่างธาม เป็นการแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ต้องการเขาอีกต่อไปแล้ว เมื่อเครื่องมือชิ้นนี้ใช้ไม่ได้ผล เธอก็พร้อมที่จะทิ้งมันไปอย่างไม่ไยดี

แผนการของทิชาไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิด ภาคินัยไม่ได้หันกลับมาสนใจเธอ และเขาก็ไม่ได้กลับมาหาเธอเลยแม้แต่น้อย ความรักที่เธอมีให้ภาคินัยยังคงไม่สมหวัง และความคับแค้นใจในใจของเธอก็ยังคงไม่จางหายไป กลับกันมันยิ่งเพิ่มพูนขึ้นจากความผิดหวัง

ทิชาไม่ได้รู้เลยว่าการกระทำของเธอในตอนนี้กำลังสร้างความเจ็บปวดให้กับธามมากแค่ไหน ชายผู้ซื่อสัตย์และจริงใจ ที่ทุ่มเทความรักและความหวังทั้งหมดให้กับเธอ กำลังจะถูกทิ้งขว้างอย่างไร้เยื่อใยและไร้เหตุผล

ในใจของทิชาเหลือเพียงความคับแค้นใจ ความโกรธ และความว่างเปล่า เธอไม่รู้ว่าชีวิตของเธอจะดำเนินต่อไปอย่างไร เธอไม่มีเป้าหมาย ไม่มีทิศทาง และไม่มีความหวังใดๆ อีกต่อไป เหลือเพียงความมืดมิดที่กลืนกินหัวใจของเธอ