ตอนที่ 85 การทะเลาะครั้งใหญ่

ตอนที่ 85 การทะเลาะครั้งใหญ่

เงาแห่งความไม่มั่นใจที่รินลดา หว่านไว้ เริ่มคืบคลานเข้าปกคลุมความสัมพันธ์ของ ธามและน้ำหวานอย่างช้าๆ ความรู้สึกอึดอัดที่สั่งสมมาถึงจุดปะทุ ในที่สุดก็นำไปสู่ การทะเลาะครั้งใหญ่ ที่สั่นคลอนความรักที่พวกเขาเคยเชื่อว่ามั่นคง ธามพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะอธิบายและทำให้ น้ำหวานเข้าใจ ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับรินลดา แต่ความหึงหวงที่กัดกินใจของน้ำหวาน ทำให้เธอปิดกั้นตัวเองและมองว่าทุกคำพูดของธามเป็นเพียงการแก้ตัวเท่านั้น

หลังจากที่น้ำหวานเอ่ยถามธามเรื่องความรู้สึกที่มีต่อรินลดาตรงๆ บรรยากาศในคอนโดของธามก็ตกอยู่ในความเงียบที่อึดอัดและตึงเครียด น้ำหวานเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูดจากับธามเหมือนเคย เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสบตา และใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น

ธามรู้สึกได้ถึงกำแพงที่น้ำหวานสร้างขึ้น เขากังวลและพยายามเข้าหาเธอหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็เหมือนจะถูกผลักออกไปอย่างนุ่มนวล เขาพยายามใช้เหตุผลและความจริงใจเข้าอธิบาย แต่ดูเหมือนน้ำหวานจะปิดใจรับฟัง

ในคืนหนึ่ง ธามกลับมาจากทำงานดึกอีกครั้ง เขาเห็นน้ำหวานนั่งอยู่คนเดียวที่โซฟาในห้องนั่งเล่น กำลังดูทีวีอย่างเงียบๆ ธามถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ว่าถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะต้องพูดคุยกันอย่างจริงจัง

"หวานครับ... ผม มีเรื่องอยากคุยด้วยนะ" ธามเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ น้ำหวาน

น้ำหวานไม่หันมามอง ยังคงจ้องมองหน้าจอทีวี "มีอะไรเหรอคะ"

"มันคือเรื่องของเราสองคนนะหวาน" ธามพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ช่วงนี้หวานดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ ผม เป็นห่วงหวาน"

น้ำหวานปิดทีวี แล้วหันมาเผชิญหน้ากับธาม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน ความเจ็บปวด และความระแวงที่เธอไม่สามารถเก็บซ่อนได้อีกต่อไป

"คุณธามคิดว่าฉันไม่รู้อะไรเลยใช่ไหมคะ" น้ำหวานถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "คุณธามคิดว่าฉันไม่เห็นเหรอว่าช่วงนี้คุณกับคุณรินลดาไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยแค่ไหน"

ธามพยายามอธิบาย "หวานครับ... ผม ก็บอกหวานไปแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องงาน ผม ต้องทำงานกับรินลดาจริงๆ"

"แล้วงานอะไรคะที่ต้องคุยกันจนดึกดื่นทุกคืน แล้วงานอะไรคะที่ต้องมีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดตัวคุณธามกลับมาด้วย" น้ำหวานเริ่มขึ้นเสียง น้ำตาคลอเบ้า

ธามอึ้งไปเล็กน้อย เขาพยายามนึกถึงกลิ่นน้ำหอมที่น้ำหวานพูดถึง "หวาน... ผม ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นนะ อาจจะเป็นกลิ่นน้ำหอมที่ติดมาจากในห้องประชุม หรือในรถก็ได้"

"คุณธามแก้ตัว!" น้ำหวานสวนกลับทันที เสียงของเธอเริ่มดังขึ้น "ฉันไม่เคยเจอคุณธามเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่คุณรินลดาเข้ามา คุณธามก็เปลี่ยนไป!"

"ผม ไม่ได้เปลี่ยนไปนะหวาน" ธามพยายามจับมือเธอ "ผม ก็ยังเป็นธามคนเดิมที่รักหวานคนเดียว"

น้ำหวานสะบัดมือออกจากการจับกุมของธาม ความเจ็บปวดและความหึงหวงเริ่มบดบังเหตุผลของเธอ เธอจมดิ่งอยู่ในความรู้สึกที่เคยเจอมาแล้วในอดีต นั่นคือความรู้สึกถูกทอดทิ้งและไม่สำคัญ

"ถ้าคุณธามไม่ได้เปลี่ยนไป แล้วทำไมถึงไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยคะ" น้ำหวานถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ "คุณธามไม่รู้เหรอว่าฉันรู้สึกยังไงที่เห็นคุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่นตลอดเวลา"

"ผม ก็บอกหวานแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องงาน" ธามพยายามอธิบายอีกครั้ง "หวานกำลังคิดมากไปนะ"

"คิดมากเหรอคะ!" น้ำหวานแทบจะตะโกน "ตอนนั้นกับคุณทิชาฉันก็คิดมากใช่ไหมคะ แล้วสุดท้ายมันเป็นยังไง คุณธามก็ถูกหลอกใช้เหมือนกัน! แล้วครั้งนี้คุณธามคิดว่าจะไม่เป็นแบบนั้นเหรอคะ!"

คำพูดของน้ำหวานแทงใจธามอย่างจัง เขารู้ว่าน้ำหวานเคยมีบาดแผลในใจจากเรื่องทิชา แต่เขาไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบถึงขนาดนี้

"หวานครับ... เรื่องรินลดามันไม่เหมือนเรื่องทิชานะ" ธามพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะควบคุมอารมณ์ "รินลดาเป็นแค่คู่ค้า ผม ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยจริงๆ"

"ถ้าไม่คิดอะไร แล้วทำไมถึงไม่เล่าอะไรให้ฉันฟังเลยคะ" น้ำหวานพูดต่อ "ทำไมฉันต้องมารู้เองว่าคุณธามต้องไปประชุมกับคุณรินลดาที่ต่างจังหวัด ทำไมต้องไปรู้จากคนอื่นว่าคุณธามกับคุณรินลดาต้องอยู่ด้วยกันจนดึกดื่น"

"ผม ก็อยากจะเล่าให้หวานฟังนะ แต่บางทีมันก็กะทันหัน หรือบางที ผม ก็ลืมไป" ธามตอบอย่างร้อนใจ "มันเป็นเรื่องงานจริงๆ นะหวาน ผม สาบานได้เลย"

ยิ่งธามพยายามอธิบายมากเท่าไหร่ น้ำหวานก็ยิ่งมองว่ามันเป็น คำแก้ตัว มากขึ้นเท่านั้น ความหึงหวงที่อัดแน่นอยู่ในใจ ทำให้เธอไม่สามารถรับฟังเหตุผลใดๆ ได้อีก

"คุณธามโกหก!" น้ำหวานตะโกนออกมาสุดเสียง น้ำตาไหลพราก "คุณธามคงเห็นฉันเป็นคนโง่ใช่ไหมคะ! คุณธามคงเห็นฉันไม่สำคัญเหมือนแต่ก่อนแล้วสินะคะ!"

"หวาน! พูดอะไรแบบนั้น!" ธามลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห "ผม ไม่เคยเห็นหวานเป็นคนโง่ และหวานก็สำคัญกับ ผม เสมอ! ทำไมหวานไม่เชื่อใจ ผม บ้างเลย"

"แล้วคุณธามทำอะไรให้ฉันเชื่อใจได้บ้างล่ะคะ!" น้ำหวานตะโกนกลับ "คุณธามไม่เคยเปิดใจกับฉันเลย! คุณธามปิดบังเรื่องคุณรินลดามาตลอด!"

"ผม ไม่ได้ปิดบังนะหวาน ผม ก็คิดว่ามันเป็นเรื่องงานปกติ ผม ไม่อยากให้หวานคิดมาก" ธามอธิบายด้วยความคับข้องใจ

"แล้วตอนนี้ฉันไม่คิดมากเหรอคะ!" น้ำหวานตวาดกลับ "คุณธามไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกยังไง! ฉันเกลียดความรู้สึกแบบนี้! ฉันไม่อยากรู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้ว!"

น้ำหวานร้องไห้อย่างหนัก เธอเจ็บปวดกับความรู้สึกที่ไม่มั่นคงนี้ เจ็บปวดกับภาพของธามและรินลดาที่ฉายซ้ำๆ ในหัว และเจ็บปวดที่ธามดูเหมือนจะไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอเลย

ด้วยความโกรธและความเข้าใจผิดที่บดบังทุกสิ่ง คำพูดที่รุนแรงก็หลุดออกจากปากของน้ำหวาน

"คุณธามไปอยู่กับคุณรินลดาเลยก็ได้นะคะ! ฉันไม่สนใจแล้ว!" น้ำหวานตะโกนทั้งน้ำตา "ฉันไม่ต้องการให้คุณธามมาหลอกฉันอีก! ฉันไม่อยากเป็นตัวเลือกของคุณธามอีกแล้ว!"

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของธาม เขาไม่เคยคิดว่าน้ำหวานจะพูดคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเขาได้ถึงขนาดนี้

"หวาน! หวานกำลังพูดอะไรออกมา! หวานไม่เชื่อใจ ผม เลยเหรอ!" ธามพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง "หวานคิดว่า ผม เป็นคนแบบนั้นจริงๆ เหรอ!"

น้ำหวานไม่ได้ตอบอะไร เธอร้องไห้อย่างหนัก และหันหลังให้กับธาม เธอไม่สามารถทนมองหน้าเขาได้อีกต่อไป ในใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความโกรธ และความสับสน

ธามยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาไม่รู้จะทำอย่างไรอีกแล้ว เขาพยายามอธิบายทุกอย่างแล้ว แต่ดูเหมือนน้ำหวานจะปิดใจรับฟังทุกคำพูดของเขา เขาผิดหวังที่น้ำหวานไม่เชื่อใจเขา และเจ็บปวดกับคำพูดที่เธอเอ่ยออกมา

การทะเลาะครั้งนี้ทิ้งรอยร้าวลึกในความสัมพันธ์ของธามและน้ำหวาน มันไม่ใช่แค่การไม่เข้าใจกันในเรื่องงาน แต่เป็นความไม่เข้าใจในความรู้สึก และการขาดความเชื่อใจที่เคยเป็นรากฐานของพวกเขา

ธามรู้ดีว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อแก้ไขสถานการณ์นี้ แต่ในขณะนี้ เขาไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นตรงไหน น้ำหวานเองก็จมดิ่งอยู่ในความเจ็บปวดและความไม่มั่นใจ เธอไม่รู้ว่าความรักที่เธอเคยคิดว่าสมบูรณ์แบบกำลังจะพังทลายลงหรือไม่

ทั้งคู่ต่างก็ได้รับบาดแผลจากการทะเลาะครั้งนี้ ธามรู้สึกถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม ส่วนน้ำหวานก็รู้สึกถูกทอดทิ้งและไม่สำคัญอีกครั้ง

อนาคตของธามและน้ำหวานแขวนอยู่บนเส้นด้าย พวกเขาจะสามารถก้าวผ่านบททดสอบครั้งนี้ไปได้หรือไม่ หรือความสัมพันธ์ของพวกเขาจะต้องจบลงเพราะความไม่เข้าใจและกำแพงแห่งความหึงหวงที่ก่อตัวขึ้นมา