บทที่ 5 เขาดูถูกเธอได้ยังไง

“เฮ่อเฉินโจว คุณชายสูงศักดิ์หมายเลขหนึ่งของปักกิ่งกำลังจะแต่งงานแล้ว!”

“ใช่ๆ ประกาศข่างแต่งงานกลางดึกแบบกะทันหัน เล่นเอาฉันใจหายใจคว่ำ นอนไม่หลับทั้งคืนเลย อยากรู้จังเลยว่าผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยคือใคร?”

......

ระหว่างที่เจียงหร่านกำลังดื่มชา ก็ได้ยินเพื่อนร่วมงานจับกลุ่มเม้ามอยกันภายในห้องพักดื่มชาของพนักงาน

เธอรู้จักเฮ่อเฉินโจว แล้วก็เคยเจอกับเขาหลายครั้งด้วย เรียกได้ว่าเกือบทุกครั้งที่เจอกันเขาจะเป็นคนที่ช่วยเธอไว้เสมอ

มีครั้งหนึ่งที่รถของเจียงหร่านล้อระเบิดกลางทาง เฮ่อเฉินโจวบังเอิญผ่านมาพอดีจึงช่วยเธอเปลี่ยนยางรถ

มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอกำลังทานข้าวกับลูกค้า อีกฝ่ายดื่มจนเมาแอ๋จึงพยายามลวนลามเธอ เขาก็พาเธอออกมาจากตรงนั้นเลย ปกป้องเกียรติของเธอแล้วยังช่วยให้สัญญาธุรกิจในครั้งนั้นไม่ได้รับความเสียหายด้วย

หลังจากนั้นก็ถูกเขาช่วยไว้อีกหลายครั้ง เธอจำได้ไม่หมดแล้ว

พอคิดแบบนี้แล้วเธอก็ติดค้างเฮ่อเฉินโจวอยู่ไม่น้อยเลย ในเมื่อเขาจะแต่งงานเธอก็ควรส่งของขวัญให้สักหน่อย ถึงเขาอาจจะจำเธอไม่ได้ก็เถอะ

“เขาแต่งงานเมื่อไหร่เหรอ?” ตอนที่เจียงหร่านเดินไปชงกาแฟก็เอ่ยถามออกไป

“สัปดาห์หน้า วันเดียวกับประธานกู้ของพวกเราเลย!”

มือที่ถือแก้วกาแฟของเจียงหร่านสั่นเล็กน้อย กาแฟร้อนๆ กระเซ็นออกมาจากแก้วจนลวกมือของเธอ

“พวกเธอคุยต่อเถอะ” เจียงหร่านเดินออกมา

มีเสียงดังแว่วมาจากด้านหลัง————

“เธอจะพูดถึงเรื่องงานแต่งของประธานกู้ทำไมเนี่ย ไม่รู้เหรอว่าผู้ช่วยเจียงเขาเสียใจน่ะ”

“ผู้ช่วยเจียงน่าสงสารจังเลยนะ อยู่กับประธานกู้มาตั้งนานหลายปี สุดท้ายกลับถูกคนอื่นแย่งไปหน้าตาเฉยเลย”

“เฮ้อ ผู้ชายก็รักง่ายหน่ายเร็วแบบนี้แหละ แต่คุณชายเฮ่อรักมั่นคงมากเลยนะ เขาบอกว่าเจ้าสาวของเขาคือคนที่เขาแอบรักมาสิบปีล่ะ...”

กู้เฉิงเหยียนโทรมาหาเจียงหร่านในช่วงบ่าย “เดี๋ยวออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย”

“ได้ค่ะ!” เจียงหร่ายไม่ถามด้วยซ้ำว่าเขาจะไปที่ไหน

เพราะไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้ เธอก็ต้องไปอยู่ดี งั้นไม่ต้องถามดีกว่า อีกอย่างตอนนี้เธอก็ไม่อยากคุยกับเขาแม้แต่ประโยคเดียว

เธอจัดการบันทึกและปิดไฟล์เอกสารส่งมอบงานที่กำลังทำอยู่ จัดระเบียบข้าวของเล็กน้อยแล้วเดินตามกู้เฉิงเหยียนออกไป

รถจอดที่หน้าบ้านตระกูลฉิน ฉินเจิงวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางร่าเริงเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยและโผเข้ากอดกู้เฉิงเหยียน เขย่งเท้าจุ๊บใบหน้าของเขาหนึ่งที

กู้เฉิงเหยียนมีสีหน้าเป็นธรรมชาติ มุมปากอมยิ้มเล็กน้อย จับมือเธอแล้วบอกว่า “ขึ้นรถเถอะ”

ฉินเจิงขึ้นมานั่งบนรถแล้วมองเจียงหร่าน “ผู้ช่วยเจียง ฉันกับอาเหยียนจะไปลองชุดแต่งงานกัน คุณก็เลือกชุดเพื่อนเจ้าสาวด้วยเลยสิคะ”

ที่แท้ ก็อยากให้เธอไปเป็นพยานรักของพวกเขาล่วงหน้านี่เอง

กู้เฉิงเหยียนกับฉินเจิงนั่งคู่กันที่เบาะผู้โดยสารด้านหลัง ฉินเจิงทิ้งตัวซบกู้เฉิงเหยียนราวกับร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก “อาเหยียนคะ คุณเห็นข่าวการแต่งงานของเฮ่อเฉินโจวหรือยัง? เขาแต่งงานวันเดียวกับพวกเราด้วยนะคะ คุณคิดว่าเขาจงใจทำตัวโดดเด่นแข่งกับพวกเราหรือเปล่าคะ?”

เฮ่อเฉินโจวกับกู้เฉิงเหยียนเป็นชายหนุ่มเพียบพร้อมทั้งคู่ แต่หากพูดถึงเรื่องชาติตระกูลแล้วเฮ่อเฉินโจวเป็นฝ่ายเหนือกว่า ตระกูลของเขานอกจากร่ำรวยแล้วยังมีอำนาจ ขณะที่กู้เฉิงเหยียนแค่มีฐานะร่ำรวยเท่านั้น

“อย่าคิดมากนักเลย วันนั้นเธอจะต้องเป็นเจ้าสาวที่โดดเด่นและเป็นจุดสนใจมากที่สุดอย่างแน่นอน” กู้เฉิงเหยียนเอ่ยเสียงอ่อนโยน

เจียงหร่านมองเขาผ่านทางกระจกมองหลัง เธอเกือบจำไม่ได้แล้วว่าล่าสุดที่เขาอ่อนหวานกับเธอคือตอนไหน

“อาเหยียนคะ ดีจังเลยที่ฉันมีคุณ ฉันเสียใจจริงๆ ที่พวกเราต้องแยกจากกันตั้งเจ็ดปี” ฉินเจิงทำหน้าเสียดายระคนหม่นหมอง แต่วินาทีถัดมาก็กลับมาสดใสร่าเริง “แต่ฉันรู้สึกโชคดีมากเลยค่ะที่ตลอดเจ็ดปีมานี้คุณยังรักฉันอยู่เสมอ ขอบคุณนะคะอาเหยียน”

เธอพูดจบก็หอมแก้มกู้เฉิงเหยียนอีกครั้ง เจียงหร่านจึงดึงสายตากลับมาทันที

ถึงแม้เธอจะตัดใจจากเขาไปแล้ว ไม่คิดจะรักเขาอีกค่อไปแล้ว แต่ความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่ก็ทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ดี

“อาเหยียนคะ เจ็ดปีมานี้คุณคบกับผู้หญิงคนอื่นบ้างหรือเปล่า?” ฉินเจิงเอ่ยถามคำถามที่อ่อนไหวอย่างยิ่ง

หัวใจของเจียงหร่านสั่นเทา มือที่จับโทรศัพท์จิกเล็บแน่น เธอแหงนหน้ามองกู้เฉิงเหยียนผ่านทางกระจกมองหลังอีกครั้ง

เหมือนเขาจะรู้สึกตัวว่าถูกแอบมองจึงมองกระจกเช่นกัน สายตาของเขาและเธอประสานกัน เขามองตาของเธอแต่กลับเอ่ยเอาอกเอาใจผู้หญิงข้างกาย “ไม่มีหรอก อย่าไปเชื่อที่คนอื่นพูดสิ”

“ถึงจะมีก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าผู้ชายก็ต้องระบายความต้องการทางเพศเป็นปกติ ใช่ไหมล่ะ?” ความใจกว้างของฉินเจิงทำลายกรอบความคิดของเจียงหร่านอย่างสิ้นเชิง

เจียงหร่านรู้ว่าฉินเจิงจงใจพูดจาทำลายศักดิ์ศรีของเธอ เพราะอีกฝ่ายจ้องมองเธอตลอดเวลา

“พวกเราอย่าพูดเรื่องนี้เลย” กู้เฉิงเหยียนพยายามหลีกเลี่ยง

“ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะคะ หรือว่าคุณหลงรักผู้หญิงคนนั้น?” ฉินเจิงดื้อรั้น

“เปล่าซะหน่อย” กู้เฉิงเหยียนปฏิเสธ “ความต้องการกับความรักของผู้ชายมันแยกกันนะ”

หัวใจของเจียงหร่านบีบรัดจนเป็นก้อน กู้เฉิงเหยียนกำลังยอมรับว่ามองเห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือระบายความใคร่อย่างนั้นเหรอ

เขาไม่แต่งงานกับเธอก็ไม่เป็นไรหรอก หรือจะไม่รักเธอก็ได้ แต่เขามีสิทธิ์อะไรมาดูถูกเธอ?