บทที่ 4 ทำไม่ได้จะสัญญาทำไม

“หร่านหร่าน นี่เป็นเงินสินเดิมที่ยายเก็บเอาไว้ให้ ในที่สุดเธอกับเสี่ยวเหยียนก็แต่งงานกันสักที เธอเอาเงินก้อนนี้ไปใช้จ่ายกับเรื่องจำเป็นเถอะ!”

คุณยายดึงมือของเจียงหร่ายไปแล้ววางมือของเธอลงบนมือของกู้เฉิงเหยียน จากนั้นก็ยัดบัตรใบหนึ่งใส่มือของพวกเขาทั้งคู่

เจียงหร่านน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะร้องไห้ออกมา เธอไม่กล้ามองสบตาคุณยายสักนิด

ข่าวการแต่งงานของกู้เฉิงเหยียนดังกระฉ่อนไปทั่ว คุณยายจะต้องเห็นข่าวแล้วแน่นอน แต่เพราะอาการป่วยสมองฝ่อก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าคนที่เป็นเจ้าสาวคือเธอ

“เสี่ยวเหยียน นายต้องรับปากยายว่าจะดีกับหร่านหร่านนะ” ยายดึงมือกู้เฉิงเหยียนไปจับแล้วเอ่ยขอ

“คุณยายไม่ต้องห่วงนะครับ ชาตินี้ผมจะดีกับหร่านหร่านตลอดไป พวกเรามีสัญญาผูกพันชั่วชีวิตแล้ว ชาตินี้จะไม่แยกจากกัน” คำพูดของกู้เฉิงเหยียนทำให้เจียงหร่านปวดใจเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง

สี่ปีก่อน เจียงหร่านกับกู้เฉิงเหยียนเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด เขาพาเธอไปที่เขาหมื่นพระพุทธองค์ ทั้งสองอธิษฐานต่อหน้าหินสามภพให้ได้ครองคู่กันทุกชาติภพ กู้เฉิงเหยียนบอกว่าเขาไม่ได้ต้องการเธอแค่ในชาตินี้ แต่ยังอยากมีเธอในชาติหน้าและทุกชาติภพไป

แต่ในชาติภพนี้ พวกเขาไม่ได้ครองคู่กันแล้ว

คำสาบานมันเชื่อถือไม่ได้จริงๆ คำสัญญาก็มีเอาไว้หักหลังกัน

“หร่านหร่าน เสี่ยวเหยียน วันที่พวกเธอแต่งงานกันต้องมารับยายด้วยนะ ยายอยากเห็นพวกเธอแต่งงานด้วยตาตัวเอง” คุณยายกำชับ

“คุณยายครับ ถึงตอนนั้นผมจะต้องมารับคุณยายแน่นอน พวกเรายังต้องกราบคุณยายในพิธีด้วย” ตอนที่กู้เฉิงเหยียนอยู่กับคุณยายจะไม่ทำตัวเป็นประธานบริษัทเปี่ยมอำนาจ ไม่ทำตัวเย็นชาและไม่แสดงความหยิ่งผยองออกมา เขาเป็นเพียงแฟนหนุ่มของเจียงหร่านเท่านั้น

หลังออกจากสถานพยาบาล เจียงหร่านก็รู้สึกหนักอึ้งเหมือนกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้ เธอถามน้ำตาคลอเบ้า “กู้เฉิงเหยียน ถ้าทำไม่ได้นายจะให้สัญญาทำไม?”

ในเมื่อไม่คิดจะแต่งงานกับเธอ ทำไมต้องพูดว่าจะแต่งงานกับเธอด้วยล่ะ?

วันแต่งงานมารับคุณยายไปร่วมงานไม่ได้ ทำไมต้องรับปากด้วยล่ะ?

กู้เฉิงเหยียนก้มมองข้อความที่ฉินเจิงทักมาหาในโทรศัพท์ ระหว่างที่กดพิมพ์ตอบกลับข้อความก็บอกกับเจียงหร่านว่า “เดี๋ยวคุณยายเธอก็ลืมแล้ว รับปากไปเธอจะได้มีความสุขไง”

ที่แท้ ถ้อยคำทั้งหมดที่เขาพูดตอนอยู่ต่อหน้าคุณยายก็เป็นการโกหกเพื่อเอาใจ

รวมถึงเรื่องที่เขาบอกว่ารักเธอ ชาตินี้จะดีกับเธอแค่คนเดียว ไม่แยกจากกันไปไหนด้วย

“ฉินเจิงทำอาหารมื้อดึกมาให้ผมกิน ผมขอกลับบ้านก่อนนะ คุณเรียกแท็กซี่กลับเองแล้วกัน” กู้เฉิงเหยียนชูหน้าจอโทรศัพท์ให้เจียงหร่านดู เขาไม่คิดจะปิดบังข้อความเหล่านั้นเลยสักนิด

เขาเปิดเผยตรงไปตรงมา แต่เขาคงลืมไปแล้วว่าเธอเป็นแฟนเขา เธอรักเขา การที่เขาให้เธอดูเขากับผู้หญิงคนอื่นรักใคร่หวานแหววกัน แทบไม่ต่างอะไรกับการเอามีดมาแทงหัวใจของเธอ

“อืม” เจียงหร่านตอบสั้นๆ

ถ้าพูดมากไปกว่านี้ เธอกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่

ถึงจะหมดใจแล้ว แต่ความเจ็บยังไม่หายไปไหน มันเจ็บเหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้นๆ อวัยวะภายในถูกแผดเผา

สามเดือนมานี้ เจียงหร่านได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่ร้ายแรงที่สุดในโลก ไม่รู้ว่าเจ็ดวันต่อจากนี้ ตอนที่กู้เฉิงเหยียนรู้ข่าวว่าเธอแต่งงานกับคนอื่น เขาจะรู้สึกเจ็บปวดบ้างไหม?

กู้เฉิงเหยียนไปแล้ว ทั้งคนและรถแล่นหายเข้าไปท่ามกลางความมืดอันไร้ขอบเขต

เขาบอกว่ารักเธอ แต่กลับทิ้งเธอเอาไว้ในที่เปลี่ยวกลางดึก...

เจียงหร่านไม่ได้คลั่งรักจนขาดสติ เธอรู้ดีว่าความรักที่กู้เฉิงเหยียนมีต่อเธอ มันหมดลงตั้งแต่ตอนที่ฉินเจิงกลับมาแล้ว

แต่ที่เขายังยอมเอาอกเอาใจเธออยู่ คงเป็นเพราะเธอยังมีประโยชน์อยู่มั้ง

อาทิตย์ก่อนเธอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนสนิท เขาบอกว่า “ถ้าฉินเจิงไม่เจาะจงว่าจะให้เธอเป็นคนจัดการงานแต่ง ฉันคงไล่เธอออกไปนานแล้ว”

เขาเก็บเธอไว้ ก็เพราะอยากให้ว่าที่ภรรยาของเขามีความสุข

เธอกำบัตรในมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ หันหน้ากลับไปมองไฟที่ยังสว่างจ้าของห้องคุณยาย เห็นเงาร่างที่หลังค่อมของคุณยายอยู่เลือนราง

เธอเป็นเด็กกำพร้า แม่คลอดเธอออกมาได้ไม่นานก็จากโลกนี้ไป คุณยายเป็นคนพาเธอกลับไปเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ คุณยายเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอบนโลกใบนี้

สองปีก่อน คุณยายได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย การที่เธออยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ก็นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว

คุณยายอยากเห็นเธอแต่งงาน อยากให้เธอมีความสุข เธอจะทำให้คุณยายผิดหวังไม่ได้

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดดูประวัติสนทนาที่อยู่บนสุดของรายการ ก่อนจะส่งข้อความไปว่า : “คุณอยากแต่งงานกับฉันไหมคะ?