บทที่ 8 พรุ่งนี้เธอมาไม่ได้แล้ว

เขาบอกให้เจียงหร่านพักผ่อน แต่เธอไม่ได้พักหรอก เธอยังมีเรื่องอีกหลายอย่างต้องจัดการให้เรียบร้อย

เธอไปที่บริษัทแล้ววิ่งวุ่นกับงานทั้งวัน จนกระทั่งส่งต่อหน้าที่ทุกอย่างเรียบร้อย จัดการแยกประเภทเอกสารที่ต้องเซ็นอนุมัติ รวบรวมสัญญาทั้งหมดและบันทึกกำหนดการสำคัญของกู้เฉิงเหยียนอย่างเป็นระเบียบ

วันนี้ เธอได้ยินเพื่อนร่วมงานในบริษัทซุบซิบกันภายในห้องพักพนักงาน บอกว่ากู้เฉิงเหยียนทุ่มเทกับงานแต่งครั้งนี้มาก ลงทุนซื้อจอโฆษณาทั้งหมดภายในปักกิ่งเพื่อถ่ายทอดพิธีวิวาห์

วันลาพักวันที่สอง เจียงหร่านเก็บสัมภาระส่วนตัวทั้งหมดในบ้านของกู้เฉิงเหยียน บริจาคให้องค์กรการกุศลเพื่อนำไปมอบต่อให้ผู้ที่ต้องการ

วันนี้ เธอได้ยินคนจากองค์กรการกุศลพูดคุยกันว่าตระกูลเฮ่อจัดโต๊ะจีนเลี้ยงคนทั้งเมืองปักกิ่ง แล้วยังไม่รับของขวัญหรือซองร่วมแสดงความยินดี เพื่อฉลองให้กับการแต่งงานของเฮ่อเฉินโจว

วันลาพักวันที่สาม เจียงหร่านเดินทางไปที่เขาหมื่นพระพุทธองค์ เธอใช้เวลาหกชั่วโมงเต็ม ค่อยๆ ขูดตัวอักษรที่ถูกเธอกับกู้เฉิงเหยียนสลักไว้บนหินสามภพออกทีละตัว กว่าจะลบขนสะอาดหมดจด นิ้วมือของเธอก็ถลอกจนเลือดไหลซึมแล้ว

วันนี้ เธอเห็นกู้เฉิงเหยียนกับฉินเจิงให้สัมภาษณ์กับสื่อผ่านทางโทรทัศน์ กู้เฉิงเหยียนบอกว่าจะให้ทุกคนได้เห็นงานแต่งที่อลังการไม่เหมือนใคร

วันลาพักวันที่สี่ แล้วก็เป็นหนึ่งวันก่อนถึงวันแต่งงานจริง เจียงหร่านไปที่สถานที่จัดงานแต่งและเห็นกู้เฉิงเหยียนกับฉินเจิงกำลังซ้อมขั้นตอนในพิธีกันอยู่

ฉินเจิงเชิญเจียงหร่านขึ้นไปบนเวทีอย่างกระตือรือร้น “ผู้ช่วยเจียง พอถึงวันจริงคุณช่วยยืนอยู่ข้างหลังฉันทีนะคะ ฉันจะได้โยนช่อดอกไม้ให้คุณ แบบนี้คุณจะได้กลายเป็นผู้โลคดีคนต่อไป หาคนที่รักจริงได้ในเร็ววัน”

เจียงหร่านยืนข้างหลังตามที่เธอต้องการ มองพวกเขาซ้อมพิธีแต่งงานตั้งแต่ต้นจนจบรอบหนึ่ง เธอเห็นกู้เฉิงเหยียนกล่าวคำปฏิญาณแห่งรักต่อฉินเจิง เห็นเขาสวมแหวนแต่งงานให้ฉินเจิง เห็นฉินเจิงหลับตาพริ้มแหงนหน้ารอให้เขาจูบสาบาน

ทว่ากู้เฉิงเหยียนกลับไม่ยอมจูบอีกฝ่าย เขาหันมองเจียงหร่านและเห็นว่าเธอกำลังมองพวกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดใด

พอเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาก็เกิดความรู้สึกห่างเหินอย่างแปลกประหลาด

หัวใจของเขาเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ ตามมาด้วยความหวาดกลัวและไม่สบายใจ

“เอาล่ะ วันนี้ซ้อมถึงแค่นี้ก็พอแล้ว ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย” กู้เฉิงเหยียนไม่ยอมจูบฉินเจิง

น่าเสียดายจัง เธอไม่ได้เห็นพวกเขาจูบกัน ถ้าเธอได้เห็นฉากนั้นกับตาก็คงจะตัดใจจากเขาได้อย่างสมบูรณ์

แต่ถ้าวันนี้เธอไม่ได้เห็น วันพรุ่งนี้ก็ยิ่งไม่มีทางได้เห็น

เพราะว่าวันพรุ่งนี้เธอจะไม่มีร่วมงานอีก

“อาเหยียนคะ...” ฉินเจิงไม่พอใจ เธอคิดจะแสดงความเป็นเจ้าของกู้เฉิงเหยียนให้เจียงหร่านเห็นชัดๆ เจียงหร่านจะได้ไม่กล้าเพ้อฝันเรื่องอะไรอีก

“เจียงหร่าน เธอมานี่หน่อย” กู้เฉิงเหยียนตัดบทฉินเจิงแล้วเอ่ยเรียกเจียงหร่าน

“ประธานกู้มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เจียงหร่านเข้าโหมดทำงานเต็มตัว

กู้เฉิงเหยียนถอดเนกไทที่คอออก เขาจ้องมองเจียงหร่านคล้ายต้องการพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรดี สุดท้ายเขาก็โยนเนกไทให้เธอ “ไปเตรียมเนกไทอันใหม่ให้ฉันที”

“เจียงหร่าน วันพรุ่งนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ วันพรุ่งนี้เธอห้ามมาร่วมงานแต่งเด็ดขาด” ฉินเจิงเดินเข้ามาหา คว้าเนกไทของกู้เฉิงเหยียนไปแล้วเอ่ยเตือนเจียงหร่านอย่างเย็นชา

เมื่อกี๊นี้กู้เฉิงเหยียนไม่ยอมจูบเธอ จะต้องเป็นเพราะเจียงหร่านอยู่ตรงนี้แน่ อีกอย่างเธอเห็นกู้เฉิงเหยียนแอบมองมาทางเจียงหร่านด้วย

ตอนแรกเธออยากให้เจียงหร่านมาร่วมงาน จะได้เห็นกับตาว่าเธอกับกู้เฉิงเหยียนมีความสุขแค่ไหน เจียงหร่านจะได้เจียมตัวและยอมถอยออกไป

แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจแล้ว เธอกลัวว่าถ้าวันงานเจียงหร่านอยู่ที่นี่ด้วย มันอาจเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นได้

เจียงหร่านเห็นสีหน้าวิตกกังวลของฉินเจิงก็คลี่ยิ้มบางๆ “งั้นเพื่อนเจ้าสาวของคุณก็หายไปคนหนึ่งสิคะ”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องมายุ่งหรอก อย่างไรซะวันพรุ่งนี้เธอก็ห้ามมาที่งานแต่งของฉันเด็ดขาด ถ้าเธอกล้ามาร่วมงานฉันจะทำให้เธออับอายแน่” ฉินเจิงข่มขู่อย่างดุร้าย

พอนึกได้ว่าวันที่ลองชุดแต่งงานเธอถูกอีกฝ่ายวางแผนสร้างสถานการณ์ เจียงหร่านก็พยักหน้าเบาๆ “ได้ แต่ฉันมีอะไรบางอย่างจะบอกเธอ”

“อะไร?”

เจียงหร่านกระดิกนิ้วเรียกเธอ ฉินเจิงแม้จะไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินหน้าสองก้าวเข้าไปหาเจียงหร่านแต่โดยดี

เจียงหร่านคว้ามือของเธอเอาไว้ มืออีกข้างจ่อไปที่ตรงกลางเอวของอีกฝ่าย ความเจ็บแปลบเหมือนถูกอะไรแทงทำเอาฉินเจิงตาเหลือก “เจียง...”

“คุณฉินคะ” เสียงของเจียงหร่านดังกลบเสียงของเธอ “งั้นฉันขออวยพรให้คุณกับประธานกู้รักมั่นขวัญยืน มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองนะคะ”

ทุกครั้งที่เจียงหร่านพูดออกมา เข็มที่อยู่ในมือเธอก็ยิ่งแทงลึกเข้าไปในเอวของฉินเจิง...

เพราะวันนั้นฉินเจิงก็ใช้เข็มแทงเธอเหมือนกัน