บทที่ 7 ผมช่วยได้แค่คนเดียว

เจียงหร่านโชคดีมาก ถึงจะหัวกระแทกพื้นอย่างแรงแต่สมองกลับไม่ได้รับกระทบกระเทือน

แต่ท้ายทอยของเธอบวมปูดเหมือนลูกมะนาว แค่ลองเอามือจับดูก็รู้สึกได้แล้ว

เธอเอามือจับท้ายทอยของตัวเองขณะเดินออกเลยไม่ทันดูทาง ผลคือเธอชนเข้ากับใครบางคน “ขอโทษค่ะ...”

เธอกำลังจะเอ่ยขอโทษ แต่พอเงยหน้าขึ้นกลับพบหน้าของคนคุ้นเคย “...คุณเฮ่อ”

เฮ่อเฉินโจวสวมเสื้อเชิ้ตผ้าเนื้อบางสีเทาเข้ม กางเกงสแล็คแบบตัดเย็บเข้ารูปพอดีตัว ทรวดทรงตั้งแต่ไหล่ผ่าเผยลงมายังแผงอกและเอวสอบของเขาดูสง่าผ่าเผยและเรียบร้อย “บาดเจ็บเหรอครับ?”

เขาตัวสูงมาก ศีรษะของเจียงหร่านสูงเท่ากับปลายคางของเขาเท่านั้น เขาจึงมองเห็นศีรษะที่บวมปูดของเธอ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เจียงหร่านก้าวถอยหลัง ผละตัวออกจากการประคองของเขา

เฮ่อเฉินโจวเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาที่ล้ำลึกยากจะคาดเดาคู่นั่นมองสำรวจเธอ “ต้องการความช่วยเหลือไหมครับ?”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เจียงหร่านปฏิเสธอีกครั้ง จากนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ “ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะคะคุณเฮ่อ”

เขาละสายตาจากก้อนบวมปูดบนศีรษะของเธอ สายตาวาวโรจน์จับจ้องใบหน้าของเธอ นัยน์ตามีความลึกซึ้งที่ยากจะสังเกตเห็นแวบผ่าน “ยินดีด้วยเช่นกันครับ”

เธอมีเรื่องอะไรให้ยินดีกันล่ะ?

ยินดีที่เธอถูกทิ้ง ยินดีที่ผู้ชายที่เธอหลงรักมาเจ็ดปีหนีไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเหรอ?

แต่เขาก็พูดไม่ผิดนักหรอก เพราะเธอก็กำลังจะแต่งงานเหมือนกัน แถมยังแต่งวันเดียวกันด้วย จะว่าไปแล้วก็เป็นเรื่องมงคลคู่จริงๆ นั่นแหละ

เจียงหร่านมองสบตาเขาแวบหนึ่ง กล่าวลาสั้นๆ แล้วเดินจากออกมา

เธอไม่ได้เจ็บตัวแบบเสียเปล่าหรอก อย่างน้อยก็ได้รับวันลาพักมาชดเชย เธอกำลังอยากได้ข้ออ้างในการจัดการเรื่องต่างๆ อยู่พอดี

บ้านที่เธออาศัยอยู่ตอนนี้เป็นของกู้เฉิงเหยียน เมื่อสามเดือนก่อนพวกเขายังอาศัยอยู่ด้วยกันที่นี่ แต่หลังจากเขากลับไปคบกับฉินเจิง เขาก็ไปพักที่วิลล่าเฟิงหลินแทน ที่นี่จึงกลายเป็นบ้านของเธอเพียงลำพัง

แต่สถานที่แห่งนี้มีแต่ภาพจำของกู้เฉิงเหยียนเต็มไปหมด รองเท้าของเขายังวางอยู่ในตู้ เสื้อผ้ายังแขวนอยู่บนราวตาก บนเคาเตอร์บาร์ยังมีแก้วไวน์และไวน์สุดรักของเขาวางอยู่ ขนาดบนโซฟายังมีผ้าห่มผืนที่เขามักจะห่มนอนเป็นประจำวางพาดอยู่เลย

ตลอดสามเดือนมานี้เจียงหร่านไม่เคยแตะต้องอะไรเลยสักชิ้น ราวกับว่าการที่เธอไม่ขยับเขยื้อนพวกมัน จะทำให้กู้เฉิงเหยียนกลับมาอย่างไรอย่างนั้น

แต่เจียงหร่านรู้แล้วว่าเขาจะไม่มีวันกลับมาหาเธอและของพวกนี้แล้ว

เธอจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับข้าวของเขา แต่เธอต้องจัดการสัมภาระของตัวเอง ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจเก็บกวาดทุกอย่างไปเลย เสื้อผ้ารองเท้า อุปกรณ์ในชีวิตประจำวันของเธอ รวมไปถึงภาพวาดและของตกแต่งภายในบ้านก็ถูกจัดเก็บเช่นกัน

ตอนที่กู้เฉิงเหยียนมาถึงเขามองแวบแรกแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่สามารถบอกได้ในทันทีว่ามันแปลกไปยังไง

หลังจากคบกับฉินเจิงเขาก็ไม่เคยมาที่นี่อีกเลย ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยกับที่นี่อย่างบอกไม่ถูก

เจียงหร่านแปลกใจที่เห็นเขากลับมา “ประธานกู้มีอะไรจะสั่งหรือเปล่าคะ? หรือว่าคุณฉินยังต้องการอะไรอีก?”

กู้เฉิงเหยียนมองใบหน้าที่ซีดขาวเล็กน้อยของเธอ “แผลของคุณเป็นยังไงบ้าง?”

วันนี้หลังจากเธอได้รับบาดเจ็บที่ร้านชุดแต่งงานแล้ว เธอก็ต้องไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง เพราะว่าเขากำลังกอดปลอบฉินเจิงที่กำลังกลัวอยู่

“ยังไม่ตายหรอก” เธอตอบเสียงแข็ง

เธอเป็นคน ไม่ใช่เทพเจ้า ถึงเธอจะตัดใจจากเขาและไม่คิดจะเรียกร้องความเห็นอกเห็นใจจากเขาแล้ว แต่เธอก็ยังมีอารมณ์ความรู้สึกอยู่

เธออยู่กับเขามาตั้งแต่ตอนที่ไม่มีอะไรเลยจนถึงตอนนี้ ต่อให้ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยว แต่ความผูกพันที่ร่วมฝ่าฟันด้วยกันมาก็ควรจะมีบ้าง แต่นี่เธอได้รับบาดเจ็บ เขากลับปล่อยให้เธอไปโรงพยาบาลเองคนเดียว

กู้เฉิงเหยียนเดินเข้ามาหาแล้วดึงตัวเธอเข้าไป เขาโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน ยกมือขึ้นแหวกผมของเธอ

มือของเขาสัมผัสก้อนบวมปูดขนาดใหญ่ที่บริเวณท้ายทอยของเธอ เธอเจ็บแปลบจนต้องหดศีรษะหนี ผลักเขาให้ถอยห่างออกไป

“หัวปูดขนาดนี้ทำไมยังไม่ทำแผลอีก?” กู้เฉิงเหยียนคว้ามือเธออีกครั้ง “ไปโรงพยาบาลกับผมเลย”

เจียงหร่านถอยห่างจากเขาหลายก้าว “หมอบอกว่าข้างในเป็นเลือดคั่ง คุณจะพาฉันไปเอาเลือดออกที่โรงพยาบาลหรือไง?”

ก้อนเลือดคั่งแบบนี้ ต้องรอให้มันค่อยๆ ดูดซับและยุบลงไปเอง

นัยน์ตาของกู้เฉิงเหยียนฉายแววเป็นห่วง “หร่านหร่าน วันนี้ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจละเลยคุณนะ แต่เรื่องมันเกิดขึ้นกะทันหันมาก ผมช่วยได้แค่คนเดียว...”

ช่วยได้แค่คนเดียว ดังนั้นเขาก็เลยช่วยคนที่รักมากที่สุด

ปฏิกิริยาตอบสนองของคนเรามักจะมาจากจิตสำนึกลึกๆ ข้างใน เจียงหร่านเข้าใจเรื่องนี้ดี เขาไม่จำเป็นต้องพูดออกมาเธอก็เข้าใจ

“เธอเป็นคู่หมั้นของคุณ คุณช่วยเขาก็ถูกต้องแล้วนี่คะ” เจียงหร่านหลุบตาลง ม่านน้ำตาก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

“หร่านหร่าน ผม...” กู้เฉิงเหยียนพยายามอธิบาย แต่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมาก่อน

เขาเหลือบมองเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอแล้วกดปิดเสียง “หร่านหร่าน เธออยู่บ้านพักผ่อนเถอะ พิธีแต่งงานหลังจากนี้ให้คนอื่นจัดการแทนก็แล้วกัน แต่วันซ้อมพิธีแต่งงานกับวันจัดงานจริงเธอต้องไปให้ได้นะ”