บทที่ 1...บทนำ | ฉันทำผิดอะไร

บทนำ.

“ผมขอประกาศว่า ผมกับคุณสิริวิไลได้หมั้นหมายกันแล้วเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา!!!”

ทุกคนฮือฮา เซอร์ไพรส์กันถ้วนหน้า ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังลั่นยาวนานเพื่อฉลองข่าวดีของตระกูลดัง...และแสงแฟลชจากกล้องทุกกล้องกระหน่ำสาดไปบนเวทีอันทรงเกียรติ

"อะ...หมั้นกันแล้ว? "

"ขอบคุณทุกท่านครับ..." จอมทัพยิ้มหน้าระรื่น ยื่นมือให้สิริวิไลจับ พร้อมสายตาเจ้าเล่ห์ยั่วยวน เจ้าหล่อนยิ้มดีใจจนปากจะฉีกถึงหู เพราะไม่คิดว่าจะถูกหวยสองเด้งแบบนี้...อยู่ ๆ ก็ได้ทั้งงานได้ทั้งผัว แถมว่าที่ผัวยังรวยระดับหมื่นล้านซะด้วย

“และเราสองคน...จะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้... ผมจึงขออนุญาตเรียนเชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่านล่วงหน้าเลยครับ”

เสียงปรบมือเกรียวกราวดังไปทั้งห้องจัดเลี้ยง...อีกครั้ง

แต่ขวัญชนกกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย นอกจากเสียงของเขา เสียงที่กระแทกความรู้สึกของเธอทุกคำ เธอรู้สึกว่าเขากำลังพูดอยู่กับเธอ เพราะขณะที่เขาพูดอยู่นั้น สายตาของเขาจ้องแต่เธอ...มองแต่เธอ สื่อสารมายังเธอ...ตลอดเวลา

ทว่า คนที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย กลับไม่ใช่เธอ แต่เป็นผู้หญิงอีกคน คนที่ยืนข้างเข้าบนเวทีนั่น !!!!

วินาทีนี้...เธอรู้สึกเหมือนโลกมันถล่มลงตรงหน้า...หัวใจที่ชาชืด แตกสลาย พังยับไม่เหลือชิ้นดี!!!

“ฉันต้องฝันไปแน่ ๆ” เธอทั้งอึ้งทั้งช็อค จนแทบขยับตัวไม่ได้ “ไม่จริงใช่ไหม?”

จักรกฤษณ์หันมาเห็นเธอเข้าก็ตกใจ จึงสาวเท้าเร็วรี่ ตั้งใจจะพาเธอออกจากงานเลี้ยงเสียเดี๋ยวนั้น แต่เจ้าหล่อนไม่รอให้เขาเดินไปถึงตัว เธอหันหลังแล้วเดินออกจากงานเลี้ยงเสียเอง โดยไม่ต้องรอให้ใครเชิญ

“คุณขวัญ รอเดี๋ยวครับ!”

เธอได้ยินเสียงของจักรกฤษณ์เต็มหู แต่ไม่ยอมหยุด เธอเดินกึ่งวิ่งด้วยความเร็ว หนีจากความเจ็บปวดรวดร้าว หนีจากชายหนุ่มที่บอกว่ารักเธออย่างสุดหัวใจ แต่กลับหักหลังหลอกลวงเธอทุกอย่าง เธอเดินพลางปาดเช็ดน้ำตา เดินอย่างคนหมดหวัง ไร้จุดหมาย กระทั่งถึงประตูทางออกของโรงแรม ตรงบริเวณชั้นฟร้อนต้อนรับอันโอ่โถง...

“อะ!”

จังหวะนั้นเอง...รถสปอร์ตคันหรูแล่นมาจอดรอตรงด้านหน้า คนขับลดกระจกลง เพื่อให้เธอได้เห็นใบหน้าเขาชัด ๆ

“ทาม!!! ...ไม่สิ...คุณจอมทัพ เอื้ออังกูรไกร!!!”

ขวัญชนกหัวใจชาชืดเหมือนคนไร้ชีวิต เธอก้าวลงบันไดไปอย่างช้าๆ กระทั่งถึงตัวรถหรู เธอเปิดประตูรถคันนั้นแล้วเข้าไปนั่งตรงเบาะข้างคนขับโดยไม่ต้องรอให้เขาเชิญ

เจ้าของรถไม่พูดอะไรทั้งนั้น สาวพวงมาลัยด้วยท่วงท่านิ่งขรึม ขับรถออกจากโรงแรมไปอย่างรวดเร็ว แต่ไปไม่ไกลสักเท่าไหร่นัก เขาก็หันหัวรถเข้าจอดตรงข้างทาง...

บรรยากาศในรถเงียบกริบ แม้แต่เสียงหายใจยังไม่ได้ยิน แน่ล่ะ หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองหยุดหายใจไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะคนที่เธออยากเจอที่สุดและอยากคุยด้วยมากที่สุด กลับกลายเป็นคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดและไม่อยากคุยด้วยมากที่สุดในเวลานี้

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มต้นพูดกับเขาอย่างไร

“นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกันนะ!”

ในที่สุด...เขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเอง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึก เหมือนไม่ใช่คนเดิม เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยใช้เวลาเพียงแค่ข้ามคืนเท่านั้นหรือ?

“ทำไมคุณถึงทำกับฉันอย่างนี้?” เธอเสียงสั่นเครือ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ แม้พยายามจะกดกลั้นความอ่อนแอเอาไว้อย่างถึงที่สุด แต่เธอก็ไม่อาจทัดทานได้

“ก็เพราะ...คนอย่างคุณสมควรจะได้รับ” เขาพิพากษาเธออย่างเลือดเย็น แล้วหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาแล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวหยับ ๆ ดูกวนประสาทสุด ๆ “ความจริงผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟัง...คุณแค่ไปซะ!”

เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ ราวกับเวทนาใจอย่างเหลือล้น

“ฉะ...ฉัน...ฉันไม่เข้าใจ....” เธอร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาให้มันสาสมกับความเสียใจที่กำลังระเบิดขึ้นในอกเร่า ๆ

เขากัดฟันกรอด...หายใจฟึดฟัดเหมือนวัวบ้า

"อย่ามามารยาแถวนี้ !!! "

"ฮือ..." เธอหันมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจในวินาทีนี้เหมือนเข็มสักพันเล่มกำลังทิ่มแทงอย่างทารุณ เธอเจ็บเพราะเขา แต่เขากลับดูถูกเหยียดหยามเธอทั้งวาจาและความคิด คนที่บอกว่ารักเธอ อยากแต่งงานกับเธอ หายไปไหนเสียแล้ว

“ฉันทำอะไรผิด?”

จอมทัพถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายรำคาญ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเน้นหนัก

“อย่า มา ยุ่ง!! กับคนในครอบครัวของผมอีก! " แล้วตะคอกใส่หน้าเธอด้วยสีหน้าดูถูกเกลียดชัง "คุณมาทางไหนก็ไปทางนั้น! มาจากตมไหนก็ไปตมนั้น อย่าริอ่านมายุ่งกับคนดี ๆ ให้เขาแปดเปื้อนเพราะความสกปรกของคุณอีก และถ้าคุณยังดื้อดึง ไม่เชื่อที่ผมสั่ง รูปเปลือยคุณว่อนเน็ตแน่!!!”

หญิงสาวหน้าซีดเผือด หัวใจแทบหยุดเต้นในวินาทีนั้น ทั้งอึ้งทั้งช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน เธอพูดไม่ออก บอกไม่ถูก แม้ในหัวจะเต็มไปด้วยคำถาม ทำไม ทำไมและทำไม ?

“เลิกยุ่งกับคุณพ่อของผมซะ ไม่อย่างนั้น ท่านจะได้เห็นหนังโป๊เกรดต่ำ ๆ ของเราแน่”

ภาพในวันที่อยู่ด้วยกันที่เกาะอย่างมีความสุขไหลเวียนเข้ามาในหัวของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเห็น ที่เธอสัมผัส ที่เธอรู้สึก ล้วนแล้วเป็นเรื่องหลอกลวง อำพราง...คืนนั้นที่มีความสุขด้วยกัน เขาไม่ได้คิดกับเธอเป็นคู่รัก แต่เขาคิดว่าเธอเป็นจำเลยของเขา...เธอไม่ใช่ซินเดอเรล่าที่ได้พบกับเจ้าชาย แต่เธอเป็นเหยื่อของความพยาบาทชิงชังต่างหาก...

ขวัญชนกหัวใจแทบแตกสลายในวินาทีนี้ เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้าเธอแล้ว แต่เธอก็พยายามอย่างถึงที่สุด ที่จะตั้งสติเพื่อรับมือกับสถานการณ์พลิกผันของชีวิตแบบข้ามคืน

“ฉันทำอะไรให้คุณเหรอ?”

เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ตบพวงมาลัยไปที ทำท่าทางเหมือนรำคาญเธอเสียเต็มประดา

“คุณไม่ได้ทำอะไรผมหรอก แต่คุณทำร้ายจิตใจคุณแม่ของผม เลิกยุ่งกับคุณพ่อของผมในทุกกรณี แล้วกลับไปอยู่ในที่ของคุณซะ ส่วนเรื่องที่คุณผิดสัญญาเรื่องการถ่ายปฏิทิน ผมจะ...”

“ผิดสัญญา!!!”

“อ้าว ไหนว่าอ่านละเอียดแล้วไง" เขาจ้องหน้าเธอแล้วส่ายหน้าระอาใจให้กับความโง่เขลาไร้เดียงสา "ในสัญญาระบุว่าถ้าคุณมีข่าวเสื่อมเสียก่อนงานจะออก คุณต้องชดใช้ให้บริษัทสองเท่ากับค่าตัวที่ได้รับ"

"สองเท่า? "

"ใช่ ก็แค่สิบล้านเอง" เขารู้หรอกว่าเธอไม่มีปัญญาแน่ “สิบล้าน!”

"ข่าวเสียหาย..." ซึ่งตัวเขาเองเป็นคนก่อขึ้น...และผู้หญิงโง่บรมโง่คนนี้ให้ความร่วมมือกับเขาทุกอย่าง...อย่างนั้นแล้วคนที่ผิดคือใครเล่า...ถ้าไม่ใช่เธอ?

"ซึ่งถ้าคุณยังไม่ยอมไป...ข่าวสุดยอดนางแบบสาวแอบถ่ายภาพโป๊แถมมีคลิปหลุด...เฮ้อ...ออกมาอย่างแน่นอน...ภาพโคตรคมชัดทุกซอกทุกมุมเลยล่ะ...อยากจะดูมั้ยล่ะ?”

หญิงสาวก้มหน้านิ่ง หัวใจสั่นพร่า รู้สึกชาชืดไปทั้งตัว เธอจับแหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายเพื่อจะดึงออกอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันจะหลุดออกมา เขาพูดขึ้นเสียก่อน...

“นั่นค่าตัวเธอตอนอยู่บนเกาะ เอาไปขายซะ น่าจะได้สักแสน เอาไปตั้งตัว”

เธอชะงักงันไปครู่หนึ่ง ก่อนถอดแหวนออกมาแล้วกำไว้ในอุ้งมือแน่น...แน่นจนแทบจะสลายแหวนวงนั้นเป็นผุยผง

“ค่าตัวฉันตั้งแสนแน่ะ”

"มันมากไปเหรอ"

"คุณกับพ่อคุณ...ไม่เหมือนกันเลย"

"ใช่! เพราะผมไม่ได้หน้ามืดตามัวปล่อยให้เด็กคราวลูกมาหลอกได้ง่าย ๆ ไง!! "

"แต่คุณหลอกเก่งนะ...ฉันเชื่อสนิทใจเลย"

คำพูดประชดประชันของเธอทำให้เขาสะเทือนไม่น้อย...

“อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก ลงไปได้แล้ว!”

หญิงสาวนิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณ ก่อนหันไปจับที่เปิดประตูรถ เขาตกใจเหมือนกันที่อยู่ ๆ เธอก็หยุดร้องไห้แล้วนิ่งไปแบบนี้ เขาคิดว่าเธอจะด่าทอและตอบโต้เขามากกว่านี้เสียอีก

“อ้อ! หวังว่าจะไม่ฆ่าตัวตายนะ! " บางสิ่งในตัวเธอทำให้เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกรำคาญตัวเองเหมือนกัน เขาไม่ควรเวทนาเธอแม้แต่วินาทีเดียว "เพราะถ้าคุณฆ่าตัวตาย รูปคุณว่อนเน็ตทันที คิดดูว่าแม่คุณจะเป็นยังไง”

เธอหยุดฟังก็จริง แต่จับต้นชนปลายไม่ถูกเลยล่ะว่าเขาพูดอะไร ออกมาบ้าง สมองของเธอมึนงงไปหมดแล้ว เธอเปิดประตู ก้าวลงจากรถสปอร์ตคันหรู ออกจากชีวิตของผู้ชายสารเลวไร้หัวใจคนนี้ไป...ไปอย่างที่เขาได้พิพากษาและลงโทษ...โดยไม่รู้ว่าเธอผิดอะไรนัก !