Chapter 14

1 มีนาคม 2011  รอยเท้าแรกของลูกชายของแม่น้ำ  เก้าเดือนแห่งการรอคอย วันนี้ 13.25 นาฬิกา ที่รพ.พิงค์วราคม จ.เชียงใหม่ เด็กชายนนทวัตร พิพัฒนพงค์ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก แม่น้ำไม่รู้จะบรรยายว่ายังไง แต่แม่อยากบอกน้องนนท์ว่านนท์เกิดขึ้นมาจากความรักของพ่อและแม่  แม่รักน้องนนท์ตั้งแต่แรกเห็นมันเป็นความรักที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่สักวันถ้าน้องนนท์โตขึ้น แม่จะเอาให้น้องนนท์อ่านนะครับ สุดที่รักของ แม่น้ำ 

 1 มิถุนาคม 2011 น้องนนท์ของแม่น้ำ สามเดือนแล้วสิครับ คนเก่งของแม่ ยกศีรษะขึ้นจากเบาะ แล้วส่งเสียงได้แล้ว แม่น้ำดีใจจนน้ำตาไหล ลูกชายของแม่น้ำเก่งที่สุด

 อนวินท์ ดูรูปลูกชายในระยะวัยต่างๆ แทบทุกๆ สองเดือนและสามเดือน จะมีการอัพเดทรูปภาพและเขียนข้อความบรรยายภาพได้อย่างน่ารัก  น้ำตาของอนวินท์หยดลงบนสมุดภาพด้วยความซาบซึ้งแล้วรู้สึกเสียดายเวลาเกือบสี่ปีกว่า ที่ไม่ได้เห็นพัฒนาการต่างๆ พร้อมๆ กับภรรยาสาว  มันช่างเป็นความรู้สึกเจ็บปวดมาก  ชายหนุ่มปิดสมุดภาพแล้วปาดน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงเหมือนหญิงสาวกำลังจะออกมา

 ต้นน้ำในชุดนอนสีขาวเป็นกระโปรงลูกไม้สีขาวหวาน หญิงสาวสวมทับเสื้อคลุมแน่น นัยน์ตามองไปที่นายแพทย์หนุ่มแววตาแอบมีความหวั่นไหว 

 “มานอนเถอะน้ำ พี่บอกแล้วไงว่าพี่เป็นสุภาพบุรุษพอ  แล้วพี่ก็เหนื่อยมากด้วย พรุ่งนี้มีผ่าตัดเช้าอีก”  อนวินท์เอาสมุดภาพไปเก็บแล้วล้มตัวลงนอนแล้วห่มผ้า

 ต้นน้ำไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าห่มมาสามผืนสองผืนม้วนเป็นก้อนใหญ่เอามาคั่นกลาง อนวินท์เหลียวมาเห็นแล้วหัวเราะเสียงดัง

 “นี่น้ำคิดว่าผ้ากองแค่นี้จะหยุดพี่ได้ยังงั้นเหรอถ้าพี่คิดจะทำอะไร มันไม่มีประโยชน์ พี่บอกแล้วไงพี่อยากมาแบบมิตรตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ควรจะคิดใคร่ครวญดีๆ เราไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่เราทำปัจจุบันและอนาคตได้ แล้วอนาคตของพี่ต้องมีน้ำและลูก  เราจะไม่พรากจากกันอีก พี่สัญญา” น้ำเสียงอนวินท์หนักแน่นและสุขุม

 ต้นน้ำนิ่งเงียบฟังที่ชายหนุ่มพูด ในใจแอบหวั่นไหวไปกับคำพูดของอดีตสามีที่กลับมาเป็นสามีอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วชายหนุ่มยังไม่ได้เซ็นต์ใบหย่า แล้วอยู่ๆ ต้นน้ำก็คิดไปถึงแพทย์หญิงนิภา 

“ทำไมหมอนิถึงยอม ทำไมปล่อยให้พี่หมอไม่เซ็นต์ใบหย่า ในเมื่อบอกว่าจะแย่งพี่หมอกลับไป ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่”

 อนวินท์ล้มตัวลงนอนหลับไปนานแล้ว  ต้นน้ำถึงค่อยๆ ไปอีกมุมหนึ่งของเตียง หญิงสาวสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วหลับตา ภายในใจกลับอบอุ่นอย่างประหลาด

 เช้าวันเสาร์

 อนวินท์เดินออกมาในชุดเตรียมออกไปทำงาน วันนี้เขามีผ่าตัดตอนเช้า ชายหนุ่มไม่มีเวลาแม้แต่จะกินอาหารเช้า ต้นน้ำเดินกลับจากการใส่บาตรตอนเช้า น้องนนท์ยังไม่ตื่นนอน วันเสาร์ต้นน้ำจะยอมให้ลูกชายตื่นสายได้ เนื่องจากวันธรรมดาเด็กชายถูกปลุกให้ตื่นเช้าทุกวัน  พยาบาลสาวหันไปมองนายแพทย์หนุ่มแววตาเรียบเฉย ในขณะที่อนวินท์มองภรรยาสาว แววตาอบอุ่น 

 “น้ำตื่นเช้าจัง ตักบาตรทุกเช้าเหรอครับ” อนวินท์ทักทายภรรยาสาว ที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย อยากพอจะเข้าใจว่าหญิงสาวคงจะยังโกรธ ที่ถูกบังคับให้ต้องมานอนห้องเดียวกัน ทั้งๆ ที่ตอนแรกตั้งใจจะนอนกับเพื่อนชาย แถมตนก็ยังทำให้การแต่งงานครั้งที่สองของหญิงสาวเป็นโมฆะ แต่ยังไงอนวินท์คงยอมให้หญิงสาวทำแบบนั้นไม่ได้  อนวินท์ใช้มือล้วงกระเป๋าตามความเคยชิน 

 “พี่ถามได้ยินไหมน้ำ” อนวินท์พูดเสียงต่ำอีกรอบ

 “ไม่ทุกวันค่ะ  แล้วแต่โอกาส”

 “เดี๋ยวพี่คงต้องยืมรถน้ำไปโรงพยาบาลนะวันนี้ มีผ่าตัดเช้า วันพรุ่งนี้พี่ถึงจะได้รถ ทางศูนย์จะขับมาส่งที่นี่”

 “ตามสบายค่ะ กุญแจอยู่ในบ้าน”

 “ตอนเย็นผมจะกลับมาทานข้าวนะ”

 ต้นน้ำพยักหน้า แต่ภายในใจกลับคิดอะไรขึ้นบางอย่าง  แล้วหญิงสาวก็อมยิ้ม  “ค่ะ น้ำจะเตรียมอาหารไว้”

 อนวินท์พยักหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ  แล้วเดินจากไป ต้นน้ำมองตามแผ่นหลังของชายที่ต้องกลับมาใช้ชีวิตครอบครัวร่วมกันอีกครั้ง ในฐานะสามีภรรยาแบบไม่ทันตั้งตัว ต้นน้ำก้าวเท้ากลับเข้าบ้าน หลังจากชายหนุ่มขับรถออกจากบริเวณหน้าบ้านไปได้สักครู่  

 พยาบาลสาว รีบเดินเข้าไปปลุกเพื่อนชายคนสนิททันที“เรย์ เรย์  ตื่นหรือยัง”

 “เออ เข้ามาเลยน้ำ”

 พยาบาลสาวเดินเข้าไปในห้องนอนแขก เห็นเพื่อนชายคนสนิท หัวยุ่ง ใบหน้ายังงัวเงีย 

 “ไปเที่ยวกันเรย์   วันนี้แกต้องทำงานไหม”

 “นี่น้ำ วันนี้วันเสาร์นะเว้ย  แกจะไปไหน แล้วคุณสามีแกล่ะ”

 “อย่าเรียกเขาว่าสามีฉันนะ ไม่อยากได้ยิน” ต้นน้ำพูดเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิดทันทีที่แผนที่วางไว้กลับพลิกล็อคเหมือนเงื่อนที่ผูกทำให้ต้องพันธนาการตัวเองแน่นเข้าไปอีก

 “ทำไมต้องหงุดหงิดแต่เช้าฮะ” เรย์ รัตน์ชาติ สลัดผม กอดอกมองเพื่อนสาวอย่างต้องการจับผิด

 “เมื่อคืนเป็นไงบ้างล่ะ เขาทำอะไรแกบ้าง พี่หมอที่รักของแกอ่ะ”

 “อย่ามาเรียกว่าเขาเป็นที่รักของฉันนะ  โน้นที่รักของเขาอยู่กรุงเทพฯ  วันก่อนยังโทรมาอยู่เลย” ต้นน้ำกอดอก ใบหน้าบึ้งตึง

 “หึงล่ะสิ”

 “ไม่นะ เรย์ แกอย่ามาพูดยังงี้ ลุกๆ เร็ววันนี้ไปเที่ยวกัน เราไม่ได้ไปดูหนังด้วยกันนานแค่ไหนแล้วเรย์วันนี้ฉันเป็นเจ้ามือ พาแกไปทำทรีทเมนต์หน้าด้วยดีไหม  ฉันจะพาน้องนนท์ไปเล่นบ้านบอล ไม่ได้ไปนานแล้ว”

 “จริงเหรอ แกจะพาฉันไปทำทรีทเมนต์หน้า”

 “จริงสิ  ฉันไม่โกหกแก เป็นการขอโทษที่ทำให้แกต้องมานอนห้องแคบๆ แบบนี้ แล้วยังทำให้แกยุ่งยากเรื่องแต่งงานด้วย”

 “ไป รีบลุกเดี๋ยวนี้ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันจะไปปลุกน้องนนท์”

 โรงพยาบาลพิงค์วราคม  อ.หางดง จ.เชียงใหม่

 เฟื่องฟ้าตะลึงเมื่อเห็นรถรุ่นพี่พยาบาล แต่ขับโดยคุณหมอรูปหล่อที่กำลังฮอตในกลุ่มพยาบาลนับร้อยของโรงพยาบาลในตอนนี้ หญิงสาวสะกิดเพื่อนพยาบาลที่ร่วมเข้าเวรร่วมกัน 

 “เฮ้ย ชมพู่ๆ นั่นรถพี่น้ำนี่แก ทำไมคุณหมออนวินท์ขับรถพี่น้ำอ่ะแก ใช่ไหม ฉันจำทะเบียนรถพี่น้ำได้เพราะมันเป็นวันเกิดน้องนนท์”

 “เออ ใช่จริงด้วย ทำไมหมอวินท์ขับรถพี่น้ำมาทำงาน แปลกจริง”

 อิ๋ว เพื่อนพยาบาลอีกคนที่เดินมาพร้อมๆ กัน รีบตอบ “ก็หมวินท์ยังไม่มีรถส่วนตัวใช้ บ้านพักหมอสุชาติ อยู่ใกล้บ้านพี่น้ำ คุณหมออาจไปยืมมาใช้ก่อน ไม่เห็นจะแปลก คุณหมออนวินท์ก็เหมือนเจ้านายของน้ำ”  พยาบาลอิ๋ววิเคราะห์ ให้เพื่อนพยาบาลฟัง  

 “อ๋อ แบบนี้เอง เฟื่องก็แค่สงสัย เห็นท่าทางที่ห้องพักพยาบาลเมื่อวาน”

 “เรื่องเป็นยังไงเล่าให้กันฟังบ้างสิ” อิ๋วพยาบาลที่ทำงานใกล้ชิดคุณหมออนวินท์ไต่ถามด้วยความอยากรู้ เธอก็เป็นคนหนึ่งที่นึกชอบหมอวินท์ตั้งแต่แรกพบอาจเป็นเพราะกริยาที่สุภาพ และความหล่อสไตล์หมอที่ทำให้พยาบาลสาวๆ เก็บเอามาเพ้อฝันโดยง่าย

 “เรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะพี่อิ๋ว” เฟื่องฟ้าเล่าเหตุการณ์ ตั้งแต่ต้นจนจบ 

 “แหม นึกว่าคุณหมออนวินท์มาปิ๊งเพื่อนเราซะแล้ว หมดสิทธิ์ลุ้นเลยเรา” พยาบาลอิ๋ว ถอนหายใจยาว ด้วยความโล่งอก ก่อนที่ พยาบาลทั้งสาม จะแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

 อนวินท์กลับมาที่บ้าน บ่ายสี่โมง ก็ต้องแปลกใจเพราะบ้านเงียบผิดปกติ ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสียงดังสักพัก สมศรีก็วิ่งเข้ามา 

 “ทำไมบ้านเงียบจัง ไปไหนกันหมด”

 “ไปในเมืองเจ้า พ่อนาย” สมศรีพูดภาษาเหนือตอบ

 “ไปทำไมในเมืองรู้ไหม เมื่อไหร่กลับ”

 “บ่อฮู้เจ้า แม่นายบอกหื้อข้าเจ้าอุ่นกับข้าวหื้อพ่อนายเจ้า”  สมศรีตอบเป็นภาษาพื้นเมือง

 “เธอกลับเถอะ ฉันไม่หิว ฉันจะรอกินพร้อมกับแม่นายของเธอ” อนวินท์นึกโมโหภรรยาสาว 

 “จะไปไหนทำไมไม่บอก โทรศัพท์ก็มี” อนวินท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับจิ้มโทรหาภรรยาสาวทันที 

 ต้นน้ำนั่งมองเด็กชายนนท์ วิ่งเล่นที่บ้านบอล ท่าทางสนุกสนาน แล้วยิ้ม  เรย์ รัตน์ชาติ  สะกิดที่มือของหญิงสาว

 “น้ำ โทรศัพท์แกดังไม่ได้ยินหรือไง”

 “ช่างมัน ไม่สำคัญหรอก”

 “เฮ้ย พี่หมอแกอาจโทรหานะ รับสิ”

 “ไม่!!   ไปดูหนังกันเถอะเรย์  การ์ตูนเรื่องนี้สนุกมาก”

 “น้ำ...นี่จะไปดูหนังเหรอ  ห้าโมงแล้วนะแก”

 “ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน ไปเถอะเรย์ เสร็จแล้วจะไปส่งนายทำเลเซอร์หน้า แล้วก็ไปกินอาหารญี่ปุ่นกันฉันเลี้ยงเอง”

 “น้ำ....แกตีรวนไม่อยากกลับบ้านใช่ไหม  แกกลัวจะได้เจอพี่หมอของแกหรือยังไง”

 “นี่เรย์ จะไปไหม”

 “เออ ไปก็ได้ แต่คืนนี้ฉันกลับไปนอนคอนโดฯ นะแก ไม่นอนบ้านแกเด็ดขาด”

 “อืม...ไปส่งที่บ้านก็พอ”

 ต้นน้ำหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาปิด เมื่อรู้สึกว่าเสียงมันจะดังติดๆ กัน หลายครั้งจนน่ารำคาญ  ในขณะที่ปลายสาย แทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง เมื่อมีสัญญาณว่าไม่สามารถติดต่อได้ 

 “นี่ปิดเครื่องงั้นเหรอ  น้ำนะน้ำ คอยดูกลับมาเห็นดีกันแน่” อนวินท์ขว้างโทรศัพท์ลงโซฟาด้วยความโกรธ 

 สี่ทุ่ม

 เรย์ รัตนชาติ ขับรถมาส่งเพื่อนสาวคนสนิท เมื่อรถจอดหน้าบ้าน ชายหนุ่มก็อุ้มเด็กชายตัวน้อย ก่อนจะส่งให้เพื่อนสาวทันที

 “ขอให้แกโชคดีนะน้ำ ฉันล่ะเสียวแทนแกจริงๆ” เรย์ รัตน์ชาติมองไปทางห้องของหญิงสาว ที่เปิดไฟสลัวไว้แสดงว่ามีคนอยู่ในห้องนั้น  ต้นน้ำเหลียวตามสายตาของเพื่อน หญิงสาวรู้สึกหวิวๆ เหมือนกัน แต่พยายามใจแข็ง 

 “กลับไปได้แล้วเรย์ ขอบคุณมากนะที่วันนี้อยู่เป็นเพื่อนทั้งวัน”

 “น้ำ ฉันไปก่อนะโชคดีเพื่อน” เรย์ รัตน์ชาติโบกมือแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

 ต้นน้ำอุ้มน้องนนท์ เข้าไปในห้องนอน หญิงสาวเปลี่ยนชุดนอนให้ลูกชาย ก่อนจะหอมแก้มห่มผ้าห่มแล้วเดินออกจากห้องลูก หญิงสาวมาหยุดที่หน้าห้องตัวเอง มือจะคว้าลูกบิด ก่อนจะปล่อยมือลง หมุนตัวไปมาก่อนจะทำใจแข็ง

 “ทำไมต้องกลัวเขาด้วย เราเป็นเจ้าของบ้านเขาแค่คนอาศัย  ไม่สิ ต้องไม่กลัวสิต้นน้ำ เข้มแข็งสิน้ำ เข้มแข็ง” หญิงสาวภาวนาไปมา

 หญิงสาว เอามือจับลูกบิดแต่ต้องสะดุ้ง เมื่อประตูเปิดออกมา  ต้นน้ำตะลึงด้วยความตกใจเมื่อคนที่เปิดมาก่อนคือนายแพทย์อนวินท์ หญิงสาวพยายามตีหน้าขรึม ทั้งๆ ที่ในใจเต้นแรง เมื่อสบสายตาแข็งกระด้าง ใบหน้าบึ้งราวกับโกรธกันมาร้อยชาติ

 “ไปไหนมา  จะไปไหนมาไหนทำไมไม่โทรบอก รู้ไหมว่าผมรอ”

 “เรื่องของน้ำ น้ำจะไปไหนมาไหน ทำไมต้องบอกพี่หมอด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

 “ผมเป็นสามีคุณ และคุณก็เป็นภรรยาของผมจงจำไว้ ถ้าลืมล่ะก็” อนวินท์ตวาดเสียงดัง ก่อนจะกระชากให้หญิงสาวเข้าห้องพร้อมกับปิดประตูดังปัง  ต้นน้ำตกใจก้าวเท้าหนี อนวินท์ก้าวเท้าตาม

 “จะทำอะไร”

 “รู้ไหมวันนี้ผมรีบทำงานแทบตาย เพื่อจะกลับมาบ้าน เพื่อพาคุณกับลูกไปทานข้าวนอกบ้าน แต่คุณกลับแกล้งพาลูกไปเที่ยวในเมืองโดยไม่นึกเลยว่าใครจะรออยู่บ้าง ผมบอกใช่ไหมว่าจะกลับมาทานข้าวที่บ้านด้วย จำได้ไหมที่ผมพูด” อนวินท์ตวาดเสียงดัง

 “จำไม่ได้  ไม่ใส่ใจ” ต้นน้ำยังลอยหน้าเถียง 

 “ดี ต่อไปนี้ผมจะทำให้รู้ว่า คุณและผมอยู่ในสถานะอะไร” อนวินท์ถอดเสื้อยืดออก ต้นน้ำตกใจเดินถอยหลังเร็ว  กระเป๋าถือร่วงลงพื้น อนวินท์เตะไปอีกด้าน ใบหน้าขมึงขึ้นด้วยความโกรธที่ถูกยั่วเย้า

 “นี่คุณ ถอดเสื้อทำไม จะทำอะไร”

 “จะทำให้รู้ว่าผมอยู่ในสถานะอะไร และคุณควรจะจำไว้”

 “ไม่นะ ...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”

 “คุณยั่วผมเองนะน้ำ จริงๆ ผมไม่ต้องการจะทำรุนแรงกับคุณ  ผมอยากให้เรากลับมาแล้วค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากัน แต่คุณ คุณนั่นแหละทำให้ผมต้องใช้วิธีนี้”

 “ไม่นะ..ไม่” ต้นน้ำเริ่มหวาดหวั่น เมื่อเห็นสายตาก้าวร้าวและท่าทางคุกคามของอีกฝ่าย

 อนวินท์กระชากต้นแขนของต้นน้ำ หญิงสาวขัดขืน ก่อนจะสะบัดมือไปที่แก้มของอีกฝ่ายทันที หมายจะเรียกสติให้อีกฝ่าย

 “อย่ามาทำบ้าๆ กับฉันนะ” สรรพนามเริ่มเปลี่ยนเมื่อเริ่มรู้สึกโกรธ ที่อีกฝ่ายแสดงกิริยาก้าวร้าว

 อนวินท์ลูบที่แก้มที่กำลังชา ก่อนจะแสยะยิ้ม “อ๋อ ชอบความรุนแรง”

 “ออกไปนะ...”

 “ไม่...วันนี้แหละผมจะทำให้คุณรู้ ว่าผมอยู่ในฐานะอะไร จะบอกให้รู้ไว้ ผมเป็นสามี สามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ทั้งนิตินัย...และพฤตินัย”

 “บ้า...พี่หมอ อย่านะ อย่ามาทำบ้าๆนะ น้ำชักจะโกรธแล้วนะ” ต้นน้ำตวาดเสียงดัง

 อนวินท์กระชากเสื้อ ที่เป็นชุดกระโปรงสีน้ำตาลอ่อน เสียงผ้าฉีกดัง “แคว๊ก...” ต้นน้ำตกตะลึงก่อนจะทุบที่หน้าอกที่ตอนนี้เปลือยเปล่า อนวินท์ไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะใช้มือกระชากร่างของหญิงสาวมาแนบอก  หญิงสาวรู้สึกเจ็บ เมื่อปะทะกันแรงตาม แรงกระชาก หญิงสาวกำลังจะอ้าปากด่า แต่ชายหนุ่มปิดริมฝีปากด้วยริมฝีปากหนา ชายหนุ่มบดขยี้รุนแรงแบบต้องการลงโทษ ริมฝีปากเบียดกันไปมาหนักหน่วง ก่อนรู้สึกเจ็บเมื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มเริ่มกัดที่ริมฝีปากมาดหมายจะลงโทษพยาบาลสาวน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ หญิงสาวดิ้น ยิ่งดิ้นเหมือนชายหนุ่มจะกอดแน่นขึ้น หน้าอกแนบหน้าอก ต้นขาแนบต้นขา หน้าท้องแนบหน้าท้อง จนต้นน้ำรู้สึกวาบหวาม แบบหวิวๆ หญิงสาวรู้สึกสัมผัสถึงความต้องการของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ก่อนจะตกใจเมื่ออนวินท์เริ่มกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างกายของตัวเอง