บทที่ 10 ผมกลัวคุณหลับใน

มือที่จับปลายพู่กันเริ่มฉวัดเฉวียนวนไปเวียนมาอยู่กับที่ เพราะความเมื่อยล้าที่เข้ามาคลอบคลุมร่างกาย

ไหนจะท้องที่ตึงจัดเพราะกินมากไม่ต่างกับหมูกินลำ นายหงอกหน้าตายต้องการให้เธออ้วนเป็นหมูหรืออย่างไง ถึงได้สั่งของมากินมากมายแถมสุดท้ายก็เห็นเขาเอาแต่นั่งมองเธอกินอยู่ฝ่ายเดียว แต่คนอย่างดารินธิราน่ะเหรอจะยอมรังเกียจมื้ออาหารเลิศรส เพียงเพราะอดีตที่เขาทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ 

Impoosible! เป็นไปไม่ได้! กินก็ส่วนกิน เกลียดก็ส่วนเกลียด เขาจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไร้ยางอายหรือพื้นผิวหน้าโบกด้วยหินแกรนิตก็เรื่องของเขา 

แต่เรื่องที่เธอหมกหมุ่นมากที่สุดคงหนีไม่พ้นเรื่อง 'ความลับของรอยสัก' นั่น ทันทีเมื่อเธอที่ได้รู้จากปากของชายชาวจีน ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เขาบอกล้วนเหลือเชื่อ และไม่น่าเชื่อในเวลาเดียวกัน คงต้องรอว่าสักวันเขาจะเอ่ยปากพูดเรื่องรอยสักนั่นขึ้นมาเมื่อไหร่เอง น่าจะดีกว่าที่เธอจะออกปากถามเขาไปตรง ๆ เขาได้คิดว่าเธอหลงตัวเองและประสาทหลอนอยู่แหง ๆ

ดารินธิราเอามือตบแก้มซ้ายขวาของตนเพื่อเรียกสติที่เริ่มสะลืมสะลือ ตอนนี้เธอง่วงมากถึงมากที่สุด ยิ่งก้มมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือเรืองแสงบอกเวลาตีสอง เป็นเวลาที่เธอไม่ควรทำงานต่อไปอีก เพราะนอกจากจะทำให้เส้นรูปไม่คมชัด สติสตังค์ก็เลอะเลือน

หญิงสาวลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมา สะดุดเข้ากับใบหน้าที่นอนหลับพริ้มสบายอารมณ์ ฝ่ามือกอดก่ายตัวเองใบหน้าส่ายไปมาอย่างคนที่กำลังฝันร้าย 

"แม็กนัส! คุณโอเคมั้ยเนี่ย คุณ!"

เรียกชื่อเขาพลางใช้นิ้วจิ้มกดลงไปที่หัวไหล่หนา แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกตัว และพึมพำเรียกชื่อใครบางคนออกมา แต่เพราะเธอไม่ค่อยได้ยิน จึงคุกเข่าลงกับพื้นแล้วเอียงหูฟังอีกที

"เดมี่..."

สองหูที่ได้ยินเขาเรียกชื่อของเธอ จนชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่มันก็ทำให้เธอตกใจซะจนรีบลุกขึ้นถอยหลังไปกระแทกกับเก้าอี้นั่งวาดรูปขาสูง จนหัวไปเขกเข้ากับแท่นนั่งเข้าเต็มๆ 

"โอ๊ย! เจ็บ! เจ็บ!"

เสียงร้องของเธอปลกเรียกอัจฉริยะขี้เซาสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นมองหาที่มาของเสียงร้อง และเห็นร่างของเดมี่ผุดลุกผุดนั่งอยู่ที่พื้น ร่างกายของเขาก็พุ่งหลาวลงไปประคองอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง 

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" 

ถามขึ้นเป็นจังหวะที่เห็นหน้าผากเริ่มปูดนูนขึ้นเป็นลูกมะนาว สองมือจึงรวบตัวของคนเจ็บขึ้นมา ทว่าเธอพยายามขัดขืน

"ฉันไม่ได้เจ็บขาสักหน่อย จะพาฉันไปไหน"

"ก็คุณดื้ออ่ะ บอกให้พักก็ไม่พัก" 

"นายหงอก!" แหวใส่เขาแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเขาอีกเช่นเคย

ทำไมเธอต้องยอมเขาทุกครั้ง มีครั้งไหนที่เขาจะยอมเธอบ้างไหม

ชาตินี้คงไม่มีหวัง จนกว่าจะทำงานให้เขาเสร็จ เธอคงตกเป็นลูกจ้างถูกเขาโขลกสับไม่มีชิ้นดีแน่ 

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถหรูก็แล่นมาจอดที่โรงรถของคฤหาสน์อาเวนชี่ แม็กนัสเปิดประตูรถให้คนหัวเจ็บลงมา แต่พอก้าวขาเดินเองพ่อคุณก็เข้ามารวบตัวเธอขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง

"คุณจะมาอุ้มฉันทำไมอีกแม็กนัส" กระซิบใส่หูเขาขณะที่บอดี้การ์ดนับสิบชีวิตชายตามองตาม 

"ผมกลัวคุณหลับในตอนเดิน"

พ่ออัจฉริยะสรรหาคำมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอได้ตลอดสิน่า เอาเถอะให้เขาอุ้มไปอยากจะทำอะไรก็เชิญ

ดีซะอีกเธอจะได้ไม่ต้องเดินขึ้นบันไดที่ชวนหวาดเสียวนั่น

ชายหนุ่มรู้ว่าดารินธิรากลัวการใช้บันไดมาก จากที่เขารู้มาจากฮัลค์ บอดี้การ์ดของตนว่า เดมี่เลือกทำงานที่ชั้นหนึ่งแล้วยกห้องทำงานที่เห็นวิวสวย ๆ ให้กับคนอื่น ถ้าไม่จำเป็นเธอก็จะใช้แต่ลิฟต์เท่านั้น ไม่ยอมใช้บันไดเด็ดขาด เพราะเหตุนี้เขาถึงได้อุ้มเธอขึ้นไปยังห้องนอนด้วยตัวเอง