บทที่ 11 ความลับของความเจ็บปวด

ร่างกายเบาหวิวของเดมี่ถูกหย่อนลงบนเตียงนอนสีขาว กลิ่นในห้องก็หอมอบอวลไปด้วยกลิ่นของลาเวนเดอร์ พอสูดดมเข้าลึก ๆ ก็ช่วยให้สมองที่อ่อนล้ามาทั้งวันผ่อนคลายลงทันที ขณะที่เจ้าของห้องเดินเข้ามาในห้องพร้อมถังน้ำแข็งและกล่องยา

"ทำไมคุณไม่พาฉันกลับบ้าน" เอ่ยถามขึ้นขณะที่เอานิ้วมือจิ้มลงบนหน้าผากที่ปูดโปน

"ผมคงเหงามั้ง" ตอบลอย ๆ พร้อมกับยื่นผ้าขนหนูที่ห่อน้ำแข็งไว้ด้านในประคบลงมาที่หน้าผากบวม

"แล้วพ่อคุณล่ะคะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ" 

ฝ่ามือของเขาชะงักกลางอากาศ ทำไมเธอต้องถามถึงคนพรรค์นั้น พ่อที่เอาแต่ทำงานไม่สนใจครอบครัว ไปที่ไหนก็มีเมียที่นั่น หนึ่งในนั้นก็มีน้าสาวของดารินธิราอยู่ด้วย นั่นแหละที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจที่สุด 

"อย่าพูดถึงพ่อผมอีก คนอย่างเขาเห็นแก่เงินงาน อำนาจและผู้หญิงเท่านั้น" 

"แต่เขาก็ให้กำเนิดคุณมานะแม็กนัส ต่อให้เขาร้ายกาจแค่ไหน พ่อก็คือพ่ออยู่ดี"

และแล้วโทสะของเขาก็ปะทุออกมาจนได้ ฝ่ามือที่กำผ้าขนหนูประคบหน้าผากให้เธออยู่นั้นเขวี้ยงมันลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง

ดวงตาของเขาแดงก่ำ กัดฟันกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์ความโกรธ 

"น้าคุณคือหนึ่งในสมาชิกฮาเร็มของพ่อผม คุณจำไม่ได้แล้วหรือไง ทำไมคุณต้องขุดคุ้ยเรื่องพ่อผมขึ้นมาอีก ผมเกลียดเรื่องที่น้าคุณทำกับแม่ผมและครอบครัวผม เมื่อห้าปีก่อนที่ผมฉีกรูปวาดประกวดของคุณทิ้ง ยังทำให้คุณเจ็บปวดไม่พอใช่ไหม"

"ใช่! ฉันยังเจ็บปวดไม่พอ คนอย่างฉันต่อให้เจ็บปวดมากกว่านี้ก็ไม่เป็นไร" 

คำตอบที่เธอให้เขา มันทำให้จิตวิญญาณแห่งซาตานถูกกระชากออกมาทันที ร่างสูงพุ่งเข้าไปคร่อมตัวของดารินธิรา มือใหญ่หนายึดข้อมือของเธอแน่น ดุจดั่งคีมหนีบอันใหญ่ที่แทบจะบดกระดูกของเธอให้แตก 

ดวงหน้าขาวก้มต่ำลงมา ประทับตรามารอันแสนลึกล้ำลงไปที่อุ้งปากเนียนนุ่ม สอดแทรกความร้อนชื้นของชิวหาดุดันเกี่ยวพันไม่ให้เธอเอ่ยปากห้ามความใด

หัวใจของดารินธิรากระตุกวูบหล่นหาย รู้สึกหายใจติดขัด ความหนักหน่วงและรุนแรงดั่งพายุคลั่งทำให้เธอคล้ายกับจะหมดสติ น้ำตาไหลรินอาบชุ่มใบหน้าไร้เสียงสะอึกสะอื้น มีเพียงลมหายใจที่เริ่มกระหืดกระหอบ

พลันนั้นปฏิกิริยาที่ต่อต้านเขาเริ่มนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ความเฉยชาของเธอทำให้ความเป็นซาตานในร่างของแม็กนัสอันตธานหายไปในบัดดล

ปากร้อนยอมผละออกจากการบดจูบที่กำลังสั่นเทาและเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสที่เปียกชุ่มใบหน้าและนัยน์ตาคู่สวย

ทว่าร่างที่สั่นเทานี้ ไร้เสียงร่ำไห้ฟูมฟาย แต่เมื่อมองดูก็ยิ่งทำให้เขาแทบใจสลาย นี่! เขาทำอะไรลงไป

ท้ายที่สุดเขาเองก็ไม่ต่างจากพ่อบังเกิดเกล้าเลยสักนิด เท่าที่เขารู้มาจากปากของแม่ ความจริงที่ว่าพ่อบังคับขืนใจแม่ของเขาให้แต่งงานด้วย เพื่อแลกกับหนี้ที่พ่อจะชดใช้ให้ทั้งหมด ยิ่งทำให้เขารังเกียจชาติกำเนิดของตนเองมากขึ้น 

แม็กนัสหลับตาและทรุดนั่งลงกับพื้นขยี้ผมสีเงินของตนเองจนยุ่งเหยิง สะอืนร่ำไห้เสียงดังยิ่งกว่าคู่กรณีที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเสียอีก เพราะเสียงร้องเหมือนกับเด็กหนุ่มขี้แยทำให้ร่างกายของดารินธิราขยับลุก มองดูชายหนุ่มที่นั่งซุกใบหน้ากับหัวเข่าของตนอยู่ปลายเตียง

 พระเจ้า! เขากำลังร้องไห้ สรุปแล้วเขากำลังเจ็บปวดเรื่องอะไรอยู่กันแน่

วินาทีนี้เธอรู้สึกสงสารเขาจับขั้วหัวใจเหลือเกิน และเป็นเหตุให้ตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้นมา