บทที่ 9 ความลับของรอยสัก

หนุ่มผมสีเงินเป็นฝ่ายเดินนำสับขาตรงไปยังร้านอาหารจีนร้านโปรด ดารินธิราจึงเดินตามไกด์หนุ่มไป เพราะเวลานี้เธอก็หิวเช่นเดียวกับเขา รอยยิ้มสว่างสดใสฉีกกว้างจนเห็นฟันขาวที่ได้มาเดินเที่ยวตรอกไชน่าทาวน์แห่งนี้เป็นครั้งแรก ทั้งที่อยู่อเมริกามาตั้งแต่สิบขวบ การได้มาเห็นวัฒนธรรมและสถาปัตยกรรมจีนต่างๆ ทำให้เธอเกิดแรงบันดาลใจมากมายที่พลุ่งพล่านขึ้นภายในหัว

"กินนี่กันมั้ย" 

ชายหนุ่มบอกแล้วพุ่งตรงเข้าไปในร้านโดยที่ดารินธิรายังไม่ทันจะตอบตกลง ดารินธิราถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินตามเข้าไปในร้านที่เต็มด้วยลูกค้าชาวต่างชาติจำนวนมาก แม็กนัสใช้นิ้วชี้กระดกเรียกเธอให้มานั่งโต๊ะกลมที่ติดกับผนังวอลเปเปอร์เทพเจ้าจีน 

"สวัสดีครับคุณเย่ซีไม่เจอกันตั้งนานแหนะ สั่งอะไรดีครับวันนี้"

"ผมเอากะหล่ำปลีหมูสามชั้นหม้อไฟ เต้าหู้ผัดทรงเครื่อง เสี่ยวหลงเปา ถั่วแขกผัดกระเทียม ไก่ตุ๋นเกาลัดครับ"

"รอสักครู่นะครับ ว่าแต่นั่น...แฟนคุณเย่ซีหรือเปล่า ปกติผมไม่เคยเห็นคุณเย่ซีพาผู้หญิงที่ไหนมาทานอาหารที่นี่เลย วันนี้เป็นบุญตามากที่ได้เห็น สงสัยวันนี้ลูกค้าต้องจองคิวโต๊ะแน่นอีกเช่นเคยแน่"

พนักงานเสริฟ์อายุรุ่นราวคราวพ่อของเขาสนทนากับเขาเป็นภาษาจีน แล้วส่งยิ้มไปให้ดารินธิรา

"แล้วคุณเหล่ยคิดว่าเธอดูเป็นยังไง"

"หน้าตาน่ารัก ดูเหมาะกับคุณเย่ซีมากครับ เอาล่ะ ๆ ผมไม่รบกวนแล้ว" 

"ครับ"

เขาตอบพนักงานเสริฟ์แต่กระตุกยิ้มไปหาหญิงสาวที่นั่งทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกอยู่ ยิ่งไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ เพราะไม่รู้ว่าเขาหลอกด่าอะไรเธออยู่หรือเปล่า

เพียงสามสิบกว่านาทีเท่านั้นอาหารทุกอย่างก็ถูกจัดวางบนโต๊ะกลมแบบจีน ชวนให้ท้องที่ร้องจนไส้กิ่วของดารินธิราถึงกับครวญคราญเสียงดังขึ้นมาจนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับต้องรีบคีบเสี่ยวหลงเปามาเป่าให้หายร้อน พร้อมกับยื่นไปตรงหน้าคนที่ทำท่ากลืนน้ำลายเอื้อกๆ อยู่

"อ้าปาก"

"ฉันกินเองเป็นน่า"

"แต่ผมจะป้อนคุณ"

"เอ๊ะคุณนี่มันยังไง ก็บอกว่าจะกินเองไงเล่า" 

เขาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วย้ายมานั่งชิดติดกับเธอ เขม็งดวงตาเชิงดุให้เธอยอมกินเสี่ยวหลงเปาที่คอยตั้งใจคีบให้กิน

"ทำไมคุณชอบบังคับจิตใจคนอื่น"

"ผมเคยบอกแล้วไงว่าผมมีค่าลดความเกลียดชังของผมให้กับคุณ เสี่ยวหลงเปาคำนี้มีค่าเท่ากับ 100 คะแนนเชียวนะ" 

"คุณเห็นฉันเป็นตัวละครในเกมคุณหรือไง หรือคุณคิดว่ากำลังเล่นเกมจีบสาวอยู่เหรอ"

เพราะคำว่า ' จีบสาว' ที่เธอเผลอพูดออกมา ทำให้อาการร้อนวูบวาบแผ่ซ่านขึ้นมาฉาบใบหน้าของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วจนเกิดอาหารเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก และเป็นฝ่ายยอมแพ้คีบเสี่ยวหลงเปาวางไว้ที่จานเหมือนเดิม

ดารินธิราเห็นอากัปกิริยาเหมือนหมาหงอยของเขาก็ยอมคีบเสี่ยวหลงเปาชิ้นนั้นมาใส่ปากของตัวเองแทน แล้วคีบเสี่ยวหลงเปาอีกชิ้นส่งให้เขา เป่าลมคลายร้อนให้อย่างที่เขาทำ ก่อนจะยื่นส่งไปให้ผู้ชายหน้าคว่ำกินบ้าง

"กินสิคะ"

ชายหนุ่มมองตาขาว คิ้วขมวดเป็นโบว์ แต่ก็ยอมงับเสี่ยวหลงเปาชิ้นโตใส่ปากอย่างไม่ลังเล 

ดารินธิรานั่งรอชายหนุ่มคุยกับเถ้าแก่ร้านอาหารจีนอยู่ด้านหน้าของร้าน ขณะที่หวังเหล่ย พนักงานเสริฟ์ชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับส่งลูกอมรสบ๊วยให้เธอจำนวนหนึ่ง 

"ลูกอมล้างปากครับคุณผู้หญิง"

"อ่อ.....ขอบคุณมากนะคะ อาหารอร่อยมาก ๆ เลย" 

"งั้นเหรอครับ วันหลังให้คุณเย่ซีพามารับประทานอาหารที่นี่อีกนะครับ คุณ....?"

"เรียกเดมี่ก็ได้ค่ะ"

"ครับ ๆ คุณเดมี่ เอ้..เดมี่ ทีแปลว่าเล็กน้อย อะไรประมาณนั้น หรือเปล่าครับ"

"ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ"

"ก็รอยสักที่นิ้วชี้คุณเย่ซีน่ะสิ สักชื่อของคุณเอาไว้ด้วยนี่ ผมก็สงสัยมานานแล้วว่าเขาสักคำว่า 'เสี่ยว' ทำไม"

"เสี่ยว ในภาษาจีน ความหมายเดียวกับชื่อ เดมี่ ของฉันเหรอคะ"

"ถูกต้องเลยครับ แหมคุณเย่ซีเนี่ย แอบโรแมนติกเหมือนกันนะครับ ไงผมขอตัวก่อนล่ะกัน"

นี่เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม หรือว่ากินมากไปจนหูเพี้ยนแล้ว สิ่งที่พนักงานเสริฟ์คนนั้นบอกเป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินกว่าที่เธอจะยอมรับว่ามันจริง แม็กนัส อาเวนชี่ เกลียดเธอปานนั้น ในอดีตยังทำเธอเจ็บแสบกระดองใจไว้สารพัด แล้วเขาจะมาสักชื่อเธอเพื่ออะไร 

ดารินธิราครุ่นคิดตลอดทางที่เขาขับรถพาเธอกลับมาที่สถาบัน BeTheLight ซึ่งตอนนี้ก็มืดสนิท ไร้ผู้คนเดินเพล่นพล่านให้รำคาญตา 

"คุณไม่กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนหรือไง"

"ฉันต้องทำงานให้เสร็จ เหลืออีกไม่กี่วัน ภาพพวกนี้ก็จะถูกไปจัดโชว์ที่งานิทรรศการมองสื่อผ่านศิลปะที่ฟอร์ทเมสันแล้ว ถ้าเกิดว่าเสร็จไม่ทัน สปอนเซอร์คงแห่ถอนตัวกันไปหมด"

"ใครจะถอนตัวก็ถอนไปสิ คุณจะเครียดอะไรมีผมอยู่ทั้งคน"

"พูดยังกะว่าจะมาเป็นสปอนเซอร์ซะแทน"

"แล้วคุณยอมไหมล่ะ" 

"ไม่ ฉันไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากคุณ ถ้าให้คุณช่วย ทุกคนคงมองว่าฉันเป็นแมงดาเพศเมียเกาะอภิมหาเศรษฐีอย่างคุณกินน่ะสิ"

ชายหนุ่มผมเงินคิดว่า ต่อให้เธอไม่อยากได้รับการช่วยเหลือใด ๆ จากเขาก็ตาม แต่ถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยอะไรขึ้นมา เขาก็พร้อมที่จะช่วยเหลือเธอเสมอ

"ได้ ผมก็ไม่อยากช่วยคนที่เกลียดผมอยู่แล้ว งั้นคุณก็ตวัดปลายพู่กันไปนะ ผมจะ...." พูดแล้วมองหามุมสบายที่จะใช้เอนหลัง "ผมจะไปนอนตรงนั้น" บอกแล้วรีบเดินไปล้มตัวนอนที่โซฟาสีขาวตัวยาว 

"คุณก็เกลียดฉันไม่ใช่หรือไง หลินเย่......" เถียงแล้วหันไปหาชายหนุ่มที่บัดนี้นอนกอดอกอยู่บนโซฟาของเธอเรียบร้อยเสมือนว่าเป็นสถานที่ส่วนตัวของเขาเอง ผู้ชายคนนี้ถ้าจะให้บอกตามตรง โคตรจะหน้าตายหน้าด้านหน้าทนชนิดที่ว่าผู้หญิงอย่างเธอยังต้องหลีกทาง