บทที่ 15 ปาตาโกไททัน มาโยรัม

 "คุณกำลังจะไปไหนหรือเปล่า" เดมี่ตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ

"เอ้า....ฉลาดขึ้นมาหน่อยแล้วนิคุณ"

"อย่ากวนบาทาได้มั้ยคะ ตอบมาเฉย ๆ ยากนักหรือไง"

"ตอบคำถามคุณเนี่ยยากที่สุดในโลกเลยล่ะ ความจริงก็ไม่ได้มีอะไร อีกสองวันผมแค่จะไปโจฮัสเนสเบิรก์" 

"แล้วไปนานแค่ไหนคะ ไอ้ที่ฉันถามก็เพราะ... เพราะว่าจะได้สบายใจ ยิ่งคุณไปนาน ๆได้ยิ่งดี"

"ผมยังไม่มีกำหนดกลับ ไงล่ะนานสมใจคุณดีมั้ย"

หัวใจของดารินธิราเหมือนหล่นวูบหาย ราวกับว่าออกซิเจนบนโลกใบนี้ไม่มีเหลือให้เธอหายใจอีก

เหตุผลสำคัญอะไรกันที่เขาต้องไปแบบไม่มีกำหนดเดินทางกลับ แล้วความรู้สึกที่เขายัดเยียดให้เธอล่ะ เขาไม่คิดจะรับผิดชอบบ้างเลยใช่มั้ย

ความจริงแล้วในใจของอัจฉริยะอย่างเขาที่เอาแต่คิดแต่นวัตกรรมใหม่ ๆ เพื่อผดุงความยุติธรรมให้โลก มันมีความรู้สึก 'ผูกพัน' กับผู้หญิงธรรมดาอย่างเธออยู่บ้างไหม 

ชายหนุ่มผมสีเงินเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไร้การถกเถียงต่อปากต่อคำกับเขาก็อดเป็นห่วงความรู้สึกของเธอไม่ได้ แต่เธอจะรู้สึกอะไรกับคนที่ทำเรื่องเลวร้ายกระทบกระเทือนจิตใจเธอสารพัด

ภายในใจของดารินธิราคงกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่เสียมากกว่าที่รู้ว่าผู้ชายน่ารำคาญอย่างเขากำลังจะจากไป

"ม๊าว! ม๊าว!" เสียงเล็ก ๆ ของแมวเหมียวปลุกเรียกสติที่เลื่อนลอยของดารินธิราให้ตื่นขึ้น 

"คุณแม็กครับ ผมพาปาตาโกไททันมาโยรัมมาแล้วครับ" ฮัลค์บอกขณะที่กำลังอุ้มเจ้าแมวขนยาวสลวยสายพันธ์รากามัฟฟินเข้ามาให้เจ้านายหนุ่ม เขาจึงอุ้มมันมาตระกองกอดพลางเขี่ยคางของเจ้าเหมียวใบหน้าเป็นมิตรเล่นไปมา

"แมวคุณเหรอคะ" 

"ใช่ มันชื่อ ปาตาโกไททันมาโยรัม" 

"โห...ตั้งชื่ออะไรของคุณ ไม่สงสารมันบ้างหรือไงคะ"

"ทำไมผมต้องสงสารมันด้วยล่ะ"

"ก็เวลาคุณเรียกชื่อมัน เจ้าปาตาโกอะไรเนี่ยจะจำชื่อตัวเองได้มั้ยล่ะ" 

"อ้อ....ไม่นะมันฉลาดเป็นกรดเลย ผมเรียกสองสามรอบมันก็ตวัดใบหน้ามามองผมทันที แถมยังหล่อเหลาเหมือนกับเจ้าของมันอีก" 

"ฉันว่าถ้ามันพูดได้คงจะบอกคุณว่า ทาสนิทาส 'หลงตัวเอง' หนักมากแล้วรู้ไหม"

"อ้ะ...งั้นคุณก็รับอาสาดูแลมันต่อจากผมก็แล้วกันนะครับ เผื่อมันจะพูดได้ขึ้นมาจริง ๆ"

บอกแล้วส่งเจ้าแมวขนสีน้ำตาลแซมขาวตัวหอมมาให้ดารินธิรา หญิงสาวรับมาอย่างเก้ ๆกัง ๆ แถมเจ้าเหมียวก็ดูท่าจะชอบเธอมากกว่าเจ้าของตัวจริง เพราะรีบเอาใบหน้าซุกไซ้ลงมาที่อกของหญิงสาวด้วยความออดอ้อนและส่งเสียงกรนในคออย่างต่อเนื่อง

"เฮ้ย! เฮ้ย!...ปาตาโกไททันมาโยรัม นั่นแกจะมากไปแล้วนะ" 

บ่นใส่แมวของตัวเองแล้วจิ้มลงไปที่หัวของมันแรงแรง แต่ดวงตาเขียวปัดของคนอุ้มแมวกลับตวัดมองเขาด้วยความไม่พอใจขึ้นมาที่เขาลงไม้ลงมือกับเจ้าเหมียว

"คุณเป็นอะไรอีกเนี่ย" 

"ก็ไอ้หมอนี่มันข้ามหน้าข้ามตาผม ผมยอมไม่ได้ คุณส่งมันมาให้ผมเลย" 

"ไหนคุณบอกให้ฉันดูแลเขาไงล่ะคะ ตอนนี้ฉันหลงรักปาตาโกไททันมาโยรัมเข้าแล้วสิ ทั้งหล่อทั้งขี้อ้อนแล้วก็เป็นมิตร ขนก็นุ่ม ตัวก็ห๊อมหอม" 

ทาสชั่วคราวอย่างดารินธิราก้มลงไปจุ๊บหัวของเจ้าเหมียวขนฟู พาลให้ทาสคนเก่ายืนกระฟัดกระเฟียดด้วยความอิจฉาตาร้อน ถอนหายใจโฮกฮากสะกดกลั้นความริษยาที่มีต่อแมวของตัวเอง 

ยามที่เธอสบตามองเขา ชายหนุ่มก็แค่นยิ้มส่งให้หญิงสาวอย่างฝืนใจ นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่เอาแมวให้เธอเลี้ยงในระหว่างที่เขากำลังจะเดินทางไปสืบเรื่องของอาชญากรล่าสมบัติที่แอฟริกาใต้ 

เช้าวันใหม่ของบ้านสีลูกกวาด

บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารหน้าตาสวยงาม เพราะวันนี้แม็กนัสตัดสินใจเป็นพ่อครัวหัวปาก์ลงมือควงตะหลิวโบกกระทะไปมาด้วยความชำนาญ

โดยมีฮัลค์คอยทำหน้าที่เป็นเด็กเสริฟ์ ทำให้คนที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองเผลอปล่อยให้ท้องร้องเสียงดังโครกครากออกมา 

ชายหนุ่มในชุดผ้ากันเปื้อนสีดำและผ้าโพกหัวสีดำคล้ายกับพ่อครัวจากเมืองจีน ชำเลืองมองขายาวในชุดกางเกงผ้าฮานาโกะสีฟ้าอ่อน

ดวงตาของพ่อครัวหนุ่มไล่มองมาถึงเสื้อครอปแขนตุ๊กตาตัวสั้นลายดอกเดซี่สีเหลืองเห็นหน้าท้องแบนราบโชว์ความเซ็กซี่แต่พองาม ทำให้ตะหลิวในมือที่ถืออยู่ถึงกับร่วงกระแทกพื้น 

"คุณแม็กครับ ตะหลิวครับ ตะหลิว"

"้อ้อ รู้แล้วน่า" 

พฤติกรรมซุ่มซ่ามของพ่อครัวเฉพาะกิจทำให้ดารินธิราแอบหัวเราะอยู่ในลำคอ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อรอชิมอาหารจานเด็ดทั้งหลาย 

อาหารจานสุดท้ายถูกวางลงตรงหน้าเธอ ปลายตะเกียบของดารินธิรารีบคีบเนื้อปลานึ่งซีอิ๊วหอม ๆ มาใส่ปาก โดยมีสายตาคาดหวังจากแม็กนัสมองดูอยู่อย่างลุ้น ๆ

"อึ้ม!...อร่อยค่ะ อร่อยมากเลย" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วถอดผ้ากันเปื้อนกับผ้าโพกหัวออก

"นายก็ไปกินด้วยสิฮัลค์"

"ขอบคุณครับ" มือขวาคนสนิทที่อยู่ในชุดเสื้อสูทเต็มยศตลอดเวลานั่งลงที่หัวโต๊ะ

จังหวะเดียวกันเจ้าปาตาโกไททันมาโยรัมก็โดดตุ้บขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ด้านข้างของดารินธิรา

พอชายหนุ่มเตรียมเดินมานั่งติดกับเธอ ก็ต้องแทบเหวอเพราะดันโดนแมวของตัวเองนั่งจ๋องอยู่ตรงที่นั่งที่ความจริงควรเป็นของเขา ไม่ใช่ของมัน 

"นั่งสิคะ" 

ดารินธิราทำท่าทีใช้นิ้วกวักเรียกเลียนแบบอย่างที่เขาทำเป็นประจำกับเธอ แล้วใช้นิ้วเขี่ยคางของเจ้าแมวหน้าด้านนั่นโดยไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย