บทที่ 4 แค่คิดก็อุบาทว์

ไม่นานน้าดิวก็โดนพาต้วไปสถานบำบัดด้วยฝีมือของคนที่เกลียดเธอ

"แม่จะให้หนูอยู่เป็นเพื่อนก่อนไหมคะ"

"ไม่เป็นไรลูก ยัยรุ้งกับยัยปลาเด็กที่ร้านอาหารแม่จะมานอนเป็นเพื่อน หนูกลับไปพักผ่อน และรักษาตัวให้ดีก่อนนะ แล้วแม่จะโทรหา"

เดมี่เข้าใจดีที่แม่ไม่อยากให้เธอนอนค้างด้วยเพราะกลัวว่าลูกสาวจะเห็นแม่แอบร้องไห้

ร่างไร้เรี่ยวแรงเดินตุปั๊ดตุเป๋ เหมือนคนจิตหลุด ทว่าฝ่ามืออ่อนล้าของเธอกลับโดนแรงฉุดของใครสักคนรั้งไว้ เธอเหลือบมองเจ้าของฝ่ามือนั้นอย่างอ่อนเพลีย และเจ็บร้าวระบมไปทั้งหน้า

"จะทำร้ายจิตใจอะไรฉันอีกล่ะฮะ!?"

ฟูมฟายด้วยหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา และพยายามสลัดมือของชายหนุ่มออก แต่ยิ่งสลัดและใช้มืออีกข้างแกะออกเขาก็ยิ่งบีบข้อมือของเธอรุนแรงขึ้น

"ปล่อยสิ ปล่อยฉัน"

รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นพลางสลัดทิ้งข้อมือของเธอออกตามที่เธอต้องการ "ปล่อยแล้วไง"

เขาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบไม่แคร์ว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรือไม่

ร่างบางเซถลาไปไกลล้มลงกับพื้นสนามหญ้าที่ชุ่มด้วยน้ำค้างยามค่ำคืน "ไอ้คนจัญไร ฮึก! ฮึก! ฮืออออ....ก็แค่นี้เอง สบายมาก"

ใบหน้าที่ก้มต่ำอยู่สะอึกสะอื้นพล่านบ่นอย่างหมดอะไรตายอยากเต็มที พาลทำให้หัวใจของคนที่มองดูอยู่...เจ็บปวด ทรมาณขึ้นมาเป็นครั้งแรก

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำตัดสินใจก้มลงไปรวบตัวเธอขึ้น แต่ประคองยังไม่ทันไรแม่คุณก็อ่อนยวบเหมือนคนเป็นลม

"เดมี่!!! เดมี่!!!!

เขย่าพร้อมพร่ำเรียกชื่อเธอ แต่หญิงสาวก็เงียบใส่ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจอุ้มเธอแล้วพาขึ้นรถกลับคฤหาสน์อาเวนชี่โดยที่เขาเองก็ไม่เข้าใจตนเองนัก ว่าทำไมถึงทำเรื่องที่ขัดกับอุดามการณ์ที่ยึดมั่นมาตลอด

กลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่ชายหนุ่มบรรจงใส่ลงในเครื่องทำความชื้น กลิ่นหอมของดอกกล้วยไม้หอมจนปลุกเรียกให้เธอลืมตาตื่นขึ้นกลางดึก

ความปวดความระบมจนหนักอึ้ง ทำให้ยากต่อการงัดกายขึ้นมาสำรวจห้องกว้างโอ่อ่าที่แปลกตาจากเดิม เดมี่หยัดตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหมอน เดินไปยังหน้ากระจกบานใหญ่ มองดูตนเองที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำของผู้ชายจนตัวดูเหลือเล็กนิดเดียว 

"จะถอดทิ้งก็ได้ เพราะนั่นมันเสื้อของคนที่คุณเกลียดนักเกลียดหนา"

เดมี่สะดุ้งกอดอกตัวเองมองหาแหล่งที่มาของเสียง

"ขวัญอ่อนเนอะ!"

เธอหันไปหาชายหนุ่มผมสีเงิสว่างจ้ากว่าไฟนีออนตรงมุมมืดข้างเตียง

"นายหัวหงอก!"

"ขอบคุณค่ะ มันพูดยากมันยากมากนักเหรอ"

"ขอบใจล่ะกัน แต่วันหลังคุณไม่ต้องลำบากก็ได้"

"99% ถ้าผมมองผ่านเรื่องคุณไป คุณมีหวังได้ไปเป็นผีเฝ้าหลุมแน่ ๆ"

"ถ้าฉันเป็นผี...ฉันจะมาหลอกคุณคนแรก"

"เอาเถอะ คุยกับคนฉลาดน้อยได้เพียงแค่ค่าอีคิวต่ำๆ กลับมาเท่านั้น"

"ก็ดีกว่าฉลาดแต่หยาบคายล่ะกัน"

ปึ้งงงง!!!!!!!!

มือหนาขาวเนียนตบลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้น พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาใกล้ตัวเธอ มือใหญ่ของเขากระชากเอวเล็ก ดึงเข้ามาแนบชิด

"คุณคิดล่ะสิว่าผมจะจูบคุณ"

"คุณจะบ้าเหรอคะ คนเกลียดกันประเภทไหนเค้าจูบกันบ้าง แค่คิดก็อุบาทว์แล้ว"

ปากหยักสีส้มระเรื่อก้มต่ำลงมา ปัดผ่านไรผมสีดำสลวย ดวงตาของเขาสะดุดกับรอยฟกช้ำที่ปรากฏชัดอยู่บนแก้มใส ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกคับแค้นใจตนเองขึ้นมาอย่างประหลาด

"คนประเภทผมไง"

ลมหายใจอุ่นร้อนกระซิบตอบแล้วดันหลังคอสวยให้แหงนรับตราประทับจับจองจากเขานัยน์ตากลมโตเบิกโพลง แน่นิ่งและสับสน แม้จะรูัสึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก แต่จูบของเขากลับช่วยบรรเทาและเยียวยา

เพราะเขารู้ว่าเธอยังเจ็บอยู่และคงกำลังตั้งคำถามว่า ทำไมคนที่เกลียดเธอเข้ากระดูกดำถึงประทับริมฝีปากลงมา

ชั่วครู่นึงปากนุ่มถึงได้ยอมผละออก พลางไล้นิ้วชี้เรียวยาวที่สักตัวอักษรจีนคำว่าเสี่ยวเอาไว้ '小' บนหลังนิ้ว บรรจงแตะลงบนริมฝีปากซีดบวม

"ทำไม" เธอถาม

"มันก็แค่รูปแบบหนึ่งของการแสดงออกว่าผมเกลียดคุณไง ดารินธิรา!"

เขาตอบด้วยแววตาขึงขังและดูเย็นชา สรุปแล้วเขาก็แค่อยากเอาชนะเธอเท่านั้นเอง ยังไงแม็กนัสก็คือแม็กนัสอยู่วันยันค่ำ คนไร้ความรู้สึกอย่างเขาจะเกิดมาเห็นอกเห็นใจเธอได้อย่างไรกัน แสดงว่าที่ทำไปทั้งหมดคงเพราะเวทนาเธอ และต้องการตอกย้ำของความเกลียดชังที่มีต่อเธอ

ดวงตะวันโผล่ขึ้นพ้นขอบฟ้า ยังไม่ทันจะฉายแสง หญิงสาวที่นอนพลิกตัวไปมาตลอดคืนผุดลุกขึ้นจากเตียง เดินสับขามองซ้ายขวาออกจากคฤหาสน์อาเวนชี่อย่างระมัดระวัง แต่พอเห็นบันไดสูงเท่านั้น เดมี่ถึงกับตาลายขึ้นมา

ใช่เธอ กลัวบันได กลัวมาก

เมื่อตอนเด็กพ่อของเธอตกบันไดลงมาคอหักเสียชีวิตทันที ภาพที่พ่อนอนจ้องเธออยู่อย่างคนนอนตายตาไม่หลับมักโผล่แว่บขึ้นมาในโสตทุกครั้งที่เจอบันไดสูงชันเช่นนี้ 

"คิดจะไปไหน"

ชายหนุ่มเดินมาหยุดข้างหลังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เฮ้อ!..ให้ตายเถอะโดนอีตาเจ้าของคฤหาสน์จับได้เสียแล้ว

"ไปไกล ๆ จากคุณนั่นแหละ"

สวนกลับแล้วทำใจดีสู้เสือจ้ำอ้าวลงจากบันไดอย่างทุลักทุเล

เจ้าของคฤหาสน์จึงออกวิ่งพลางโอบหิ้วเอวเล็กด้วยมือเดียวจนลอยละลิ่ว ยกพาดขึ้นกับบ่าดังปุยนุ่น

"หลินเย่ซี!!!....ไอ้คนเอาแต่ใจ"

ร้องโหวกเวกโวยวายพลางออกแรงถีบและทุบตีขณะที่ถูกเขาจับห้อยต่องแต่ง