บทที่ 5 ค่าลดความเกลียด

ชายหนุ่มทุ่มร่างเบาหวิวลงบนเตียงนอนใหญ่ แล้วตะครุบฝ่ามือน้อยๆ ของเธอเอาไว้ไม่ให้ขัดขืน พลางรวบดึงตัวของแม่จอมสะดีดสะดิ้งเข้ามา และรีบพาดขาแกร่งข้างหนึ่งก่ายตัวของหญิงสาวเสมือนว่าเธอคือหมอนข้างส่วนตัว

"อ๊อยยย! อึดอัดนะทำอะไรของคุณเนี่ย"

"เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าหลินเย่ซี เมื่อตอนเด็กๆ คุณชอบเรียกผมแบบนั้นใช่ไหมพี่สาว"

"ไม่ต้องพี่สงพี่สาวเลย มันเป็นอดีตไปแล้ว อย่าลืมสิว่าเราเกลียดกัน"

"ผมมีค่าลดความเกลียดระหว่างเราให้คุณด้วยนะ"

"ค่าลดความเกลียด!? พูดอะไรไม่เห็นเก็ทสักนิด"

"มาเป็นคนของผม"

ดารินธิราหันหน้าไปมองหน้าเขาเพื่อขอความกระจ่างแจ้งด้วยความตกใจ

"ล้อฉันเล่นปะเนี่ย" 

"คิดลึกแบบศิลปินอยู่ล่ะสิท่า....ถึงได้มองผมตาหวานเยิ้มแบบนั้น"

"คิดลกคิดลึกอะไร เปล่าสักหน่อย"

"งั้นผมจะได้สบายใจ ผมจะจ้างคุณให้มาแกะรูปให้ผมหน่อย"

"รูปอะไร"

ชายหนุ่มผมเงินพาคนช่างซักช่างแซะมาอยู่ในคลังกรุสมบัติจำนวนมากและพยักเพยิดใบหน้าคมขาวไปยังแผนที่ลายแท่งที่ขาดวิ่นยับยู่ยี่อยู่บนโต๊ะไม้มะฮอกกานีตัวใหญ่

"คุณสามารถแกะภาพลายแทงพวกนี้แล้วร่างขึ้นมาใหม่ได้ไหม"

"อืม.....ก็น่าจะได้อยู่ค่ะ แต่มันดูเก่าคร่ำครึไปหน่อย"

"น่าจะอายุหลายร้อยปีแล้ว ไม่เก่าก็แปลก ไม่เหมือนคนบางคนหรอก อายุไม่เท่าไหร่ทำตัวแก่ซะแล้ว"

เหลือบมองตาขาวด้วยความรำคาญ ทำไมเขาชอบกระแหนะกระแหนเธออยู่เรื่อย หรือเพราะไม่เจอกันหลายปี ทำให้เขากลายเป็นคนเก็บกดไปแล้ว

"จะหยุดกวนประสาทสักห้านาทีจะขาดใจตายหรือไงคะ...." บ่นใส่และหันไปลูบๆ คลำๆ แผนที่ คิดสักพักก่อนจะตกปากรับคำเขา

"รับไม่รับล่ะงานนี้ หืม"

"รับก็ได้ แต่ขอฉันกลับไปเคลียร์งานอื่นก่อนนะคะ"

ตกลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เพราะแผนที่ลายแทงนี้ควรค่าแก่การศึกษาอย่างมาก ใครจะปล่อยให้อัจฉริยะดีแต่ปากอย่างเขาฮุบของดีแบบนี้ไว้ดูคนเดียว

ชายหนุ่มแอบอมยิ้มคนเดียวมาตลอดทางที่เขาขับรถเทสล่าสีน้ำเงินคันงามมาส่งเธอที่บ้านทรงสามเหลี่ยมหน้าจั่วสองชั้นสีดำ ที่ประดับด้วยรูปภาพที่เธอวาดมากมาย

"อยู่คนเดียวเหงาหรือเปล่า"

"ชินแล้วล่ะ คงต้องขอบใจคุณ เพราะคุณทำให้ความเหงากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน"

คำพูดเสียดสีกระแทกแดกดันที่ออกจากปากเธอทำให้เขานึกถึงเมื่อครั้งที่เขาฉีกรูปส่งประกวดของเธอทิ้ง

เป็นเขาเองที่ตัดโอกาสในชีวิตเธอ และเขาเองอีกนั่นแหละที่บอกทุกคนว่าเธอคือหลานสาวของคนที่เข้าไปเป็นมือที่สามทำลายครอบครัวเขา

หลังจากเพื่อน ๆ หลายคนของเธอรู้ก็ชักชวนกันทำตัวออกห่าง เกิดกลุ่มซุบซิบนินทามากมาย เขาคิดว่าเธอคือลูกไม้ที่หล่นไม่ไกลต้น

คิดว่าน้าเลวยังไง หลานอย่างเธอก็คงเลวไม่ต่างกัน

ทว่าความจริงเธอไม่ได้เกี่ยวข้องในเรื่องของผู้ใหญ่พวกนั้นแม้แต่น้อย เพียงแต่เขายอมไม่ได้เมื่อเห็นพ่อใช้เวลาอยู่กับผู้หญิงนิสัยขยะแบบน้าของเดมี่ แล้วทำให้แม่ที่ป่วยกระเสาะกระแสะตายจากเขาไปเหมือนคนสิ้นหวังในความรัก

ดังนั้นการที่ปัจจุบันเขาทำดีกับเธอ หรือกระทั่งจูบเธอ ก็แค่ชดเชยสิ่งที่ผิดพลาด 

"ยังไงคุณก็อย่าให้ความเหงาทำให้อารมณ์ศิลปินของคุณขึ้น ๆ ลง ๆ ล่ะกัน ไม่อย่างนั้นงานผมจะไม่เสร็จ"

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันแยกแยะเป็น"

พลันใดเสียงบีบแตรของรถคันสีแดงก็ดังขึ้น สาวขายาวผมสีเขียวประกายทองเดินก้าวขาลงมาจากรถเปิดประทุนคันงาน ฟีโอน่า พาร์สัน เหล่ดวงตาเฉี่ยวคมสีน้ำตาลอ่อนมองรถเทสล่าคันงามหน้าตาดูคุ้น ๆ ที่จอดอยู่ก่อนแล้วด้วยความสงสัย

แต่ก็ไม่เอะใจเพราะคิดว่า ผูัหญิงอย่างดารินธิราไม่น่ามีไฮโซที่ไหนมาติดพัน

หญิงสาวในชุดเดรสคอปกสีเหลืองเข้ามารัวกดกริ่งเสียงดัง ส่วนแม็กนัสก็เดินสำรวจภาพประติมากรรมชิ้นเอกหลายสิบภาพของเธอที่วางเรียงรายอยู่อย่างพินิจพิเคราะห์ เธอจึงปล่อยให้เขาสำรวจต่อไป

"เดมี่อยู่มั้ย"

"มาแล้วค่ะ"

เดมี่รีบเดินไปเปิดประตูต้อนรับพร้อมสวมหน้ากากปกปิดบาดแผล ไม่ให้ผู้มาเยือนขวัญผวากับสภาพใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำของเธอได้

แต่พอเปิดประตูไปเท่านั้นแหละ กล่องม้วนเก็บรูปวาดพลาสติกสีดำก็โดนปาใส่มาที่หน้าอย่างไม่ปราณี

"ให้ศิลปินคนไหนในค่ายของเธอวาดฮะ...แหกตาดูซิ!!!! ว่าใช้มือหรือเท้าเขียน"

เดมี่รีบแกะม้วนกระดาษออกมาดูก็พบว่ารูปสเก็ตเพ้นท์ภาพสีน้ำมันเปรอะเปื้อนเลอะเทอะไปด้วยคราบสีดำของอุ้งเท้าแมว 

"ทีน่าเป็นมือหนึ่งเรื่องภาพสีน้ำมันของเราเลยนะคะ ฉันว่าตอนรูปนี้ถูกส่งไปต้องเกิดอะไรผิดพลาดแน่ ๆ ค่ะ"

ฟีโอน่าเบะปากใส่ ไม่เชื่อคำพูดแถข้างข้างคูคู เธอหัวเราะหึ ๆ ขณะที่แม็กนัสได้แต่แอบยืนดูอยู่เงียบ ๆ ระหว่างบันไดวนที่เห็นการปะทะของสองสาวที่นิสัยต่างกันสุดขั้ว

"ฉันจะถอนตัวจากการเป็นสปอนเซอร์ให้กับบริษัทออกแบบกระจอก ๆ ของเธอ งานแกลลอรี่ 4d ของเธอต้องล้มไม่เป็นท่า และฉันต้องใช้รูปพวกนี้ประกอบการถ่ายโฆษณาของบริษัทเหมือนกัน ถ้าฉันล้มเธอก็ล้ม...เพราะลูกค้าฉันอยากได้เธอนักหนา แต่ดูงานจริงสิห่วยแตกสิ้นดี! ภายในอาทิตย์นี้ถ้าเธอวาดรูปที่เหลืออีก 5 รูปไม่สร็จ...โดนถอนทุนคืนได้เลย"

นางพญาเจ้าแม่คอนเท้นต์แห่งอเมริกาตะคอกเสียงดังแล้วกระแทกเท้าเดินขึ้นรถแล่นฉิวออกไป

หลังจากรถของคู่ค้าลับตาไปไกล ดารินธิราถึงกับอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ทำไมชีวิตเธอถึงมีแต่อุปสรรคหนักหนาสาหัสสากรรจ์เช่นนี้ 

หญิงสาวเดินถอนหายใจทรุดนั่งลงกับพื้นไม้ เอนหลังพิงกับโซฟาตัวโปรด ชันเข่าขึ้น ถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นน้ำตาใสไหลฉาบแก้มที่ยังบวมช้ำอยู่

มือหนากำแน่น สะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่ปะทุขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขาเดินมาใกล้ หยุดนิ่ง และยันเข่าข้างหนึ่งกับพื้น แต่หญิงสาวที่กำลังร่ำไห้พยายามลุกหนี เพื่อหลบสายตาของเขา เขาลุกตามไปเอื้อมคว้าข้อมือเล็กให้หยุดเดิน

และแบมือของตัวเองยื่นออกไปให้เธอ

"คะ....."

เธอถามพลางปาดน้ำตาทิ้ง

"มือคุณ"

"มือฉันทำไม"

"ขอผมหน่อย"

"ฮะ"

เขาทำหน้าดุนิ่งใส่เพราะเธอไม่ยอมส่งมือให้เขาดี ๆ

"เร็วเข้าสิ"

สุดท้ายก็ยอมยื่นมือตัวเองออกไปให้เขา

แม็กนัสมองนิ้วขาวเกลี้ยงที่มีรอยปูดบวมตามข้อเพราะการกดทับจากการวาดรูปเป็นประจำ ชายหนุ่มหมุนแกะแหวนรูปทรงแปลกตาที่คล้ายลูกปัดสีเขียวสวมหัวตะปูออกจากนิ้วของตัวเอง

แล้วปรับขนาดแหวน สวมเข้าไปที่นิ้วชี้ของเธอ หญิงสาวย่นคิ้วมองทำท่าจะดึงมือออก แต่ถูกมือใหญ่ยื้อยุด

"แม็กนัสคุณทำอะไร"

"ทีหลังใครมารังแกคุณก็แค่หมุนหัวแหวนวงนี้ แล้วก็ไม่ต้องถามเยอะ เพราะในฐานะนายจ้างของคุณ ผมก็แค่ปกป้องสิทธิเสรีภาพของลูกจ้างเฉย ๆ"

"ที่แท้ก็ห่วงเรื่องตัวเอง"เดมี่บ่นงึมงำ

"ยังไงคุณห้ามถอดเด็ดขาด"

กำชับเสียงเข้ม หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปที่เครื่องของเธอ เดมี่รีบควักโทรศัพท์ในกางเกงออกมา

แถมสายเรียกเข้าเป็นหน้าของเขาพร้อมชื่อเรียบร้อย โอ้วโหวนี่เขาแอบบันทึกเบอร์ตัวเองเอาไว้ในโทรศัพท์ของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะ สอดแทรกไปเสียทุกเรื่องจริง ๆ สิน่า

"มีไรก็โทรหาผมได้ทุกเรื่อง"

"ค่ะ....แล้วถ้าฉันโทรไปบอกว่าอยากกินพิซซ่า สตาร์บัค กับซับเวย์ล่ะ"

"ถ้าคุณจะกินอาหารขยะ ผมจะไม่มีทางซื้อให้คุณกินเด็ดขาด รู้ไหมว่ามันเสี่ยงต่อการเป็นโรคมะเร็งถึง 10% เลยนะ ยิ่งถ้าคุณหมดประจำเดือนเมื่อไหร่ ยิ่งมีความเสี่ยงสูงมากขึ้นไปอีก"

"นี่ว่าฉันแก่เหรอ....นายหงอก!"

"แต่คุณก็แก่กว่าผม 4 ปีนะครับอย่าลืม"

สวนตอบอย่างยอกย้อน แล้วเดินออกจากบ้านสามเหลี่ยมทรงเอเฟรมสีดำ ส่งยิ้มจางๆ ให้เธอก่อนจะแล่นรถจากไปอย่างรวดเร็ว