บทที่ 8 เพียงเอื้อมมือ

หญิงสาวสั่งงานที่เหลือกับลูกน้องและศิลปินในสถาบันที่ทำการฝึกสอนคอร์สเรียนต่าง ๆ ก่อนที่เธอจะรีบบึ่งรถเหยียบจนมิดไมล์มาถึงหน้าตึกรูปตัว M ที่คล้ายกับตึกแฝดที่อยู่ขนานกัน

แต่พอลงจากรถยังก้าวขาเข้าตึกไม่ถึงสิบวิ ฝูงนักข่าวก็เฮโลกันเข้ามาส่งเสียงตะเบ็งเซ็งแซ่จนสติที่เตลิดของเธอตื่นขึ้น 

"ตายละหว่า" 

ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดสีดำชะเง้อชะแง่งมองหาทางสะดวกที่จะขึ้นไปเคลียร์ประเด็นกับพ่อคนอัจฉริยะหัวเงิน

ทว่าเธอก็ไม่รู้ว่าห้องทำงานของเขาอยูชั้นไหน พลันนึกขึ้นได้ว่าเธอมีเบอร์โทรศัพท์ของเขาอยู่ จึงรีบกดโทรหาขอความช่วยเหลือ

"คุณโทรมาหาผมเพราะแท็กนั้นใช่ไหม" เสียงเข้มเอ่ยราบเรียบ

"อันนั้นก็ส่วนหนึ่งค่ะ แต่ตอนนี้ฉันอยู่บริษัทคุณ"

"ว่าไงนะ แล้วคุณอยู่ตรงไหน" 

"อยู่ชั้นแรกค่ะ แต่นักข่าวแห่กันมาจากไหนไม่รู้เต็มไปหมด"

"แล้วคุณจะกลัวอะไรล่ะ" เขาตอบพร้อมกับรีบเดินออกมาจากห้องทำงาน กดลิฟต์ลงมาหาเธอที่ชั้นหนึ่งทันที 

"ฮัลโหล....แม็กนัส นายหงอก เอ๊ะทำไมเงียบไปแล้วอ่ะ" 

มือใหญ่รวบดึงเอวเล็กเข้ามาแนบชิดทำให้ขาเรียวถอยหลังเซถลากระแทกกับตัวของคนด้านหลัง หญิงสาวพลิกตัวหันกลับไปหา พลันใดหน้ากากสีดำก็ถูกสวมลงมาที่ใบหน้าพร้อมกับหมวกแก็ปสีดำอย่างฉับไว 

ใบหน้าขาวคมภายใต้หน้ากากสีดำยื่นเข้ามาหาหลี่ตามองพร้อมกับแตะนิ้วชี้ทาบกับหน้ากากตนเองเอาไว้ ส่งสัญญาณบอกให้เธออยู่เงียบๆ ก่อน และรอจังหวะให้ฮัลค์ล่อนักข่าวไปอีกทาง 

และก็เป็นไปตามแผนการของเขา ทุกครั้งที่ฮัลค์และทีมบอดี้การ์ดของเขาเดินนำออกมาก่อน พวกนักข่าวจะพากันยกขโยงเข้าไปถามคนสนิทของเขาเป็นอันดับแรก

เมื่อทางออกปลอดโปร่งดีแล้ว ชายหนุ่มจึงรีบคว้ามือนุ่มมากุมกระชับจนแน่น พาเธอเดินไปยังรถเทสล่าสีน้ำเงินคันโปรด ส่งซิกให้เธอขึ้นรถ เดมี่ยอมทำตาม ไม่ต่อความยาวใดๆ ทำให้ทั้งสองสามารถออกมาจากกลุ่มสื่อมวลชนที่แสนวุ่นวายนี้ได้ทันท่วงที 

เขาขับรถพาเธอมาถึงไชน่าทาวน์แห่งซานฟรานซิสโก ทว่าผู้โดยสารสาวที่นั่งมากับเขาก็ดันนอนหลับกรนคร่อก ๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว และการหลับของเธอนั่นเองทำให้เขาฉวยโอกาสทำในสิ่งที่พิลึกเข้าไปทุกที

มือใหญ่ยื่นไปหยิบหมวกแก็ปสีดำและดึงหน้ากากที่ปกปิดใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหลับใหลของเธอออก เพื่อที่เขาจะได้กวาดตามองดวงหน้านี้แล้วบันทึกไว้ในสมองให้ขึ้นใจว่าครั้งหนึ่งเธออยู่ใกล้เขาเพียงเอื้อมมือ 

นิ้วชี้ที่มีรอยสักภาษาจีนแฝงความหมายลึกซึ้งเกินกว่าคนอื่นจะเข้าใจ ค่อย ๆ บรรจงไล้ไปตามล่องรอยฟกช้ำที่เคยเด่นหลาอยู่บนริมฝีปากของดารินธิรา

ถึงตอนนี้มันจะจางหายไปมากแล้ว แต่ก็ยังเหลือรอยครูดบนแก้มใสที่ยังปรากฏเป็นหลักฐานอยู่ และบาดแผลพวกนี้เองที่ส่งผลกระทบกับใจของเขาจนสั่นคลอนทุกครั้งที่จ้องมอง ถ้าเกิดว่าตอนนั้นเขาไม่มัวลังเลที่จะไปช่วยเธอ บางทีเธออาจะไม่บาดเจ็บขนาดนี้ 

จังหวะที่เขากำลังกวาดมองหน้าเล็กเพื่อเก็บรายละเอียด เปลือกตาสวยก็เริ่มขยับขยุกขยิก

ปลายนิ้วชี้ยาวรีบดึงกลับมาแทบไม่ทันแล้วหยิบหนังสือเล่มโปรดที่เสียบอยู่ด้านข้างประตูรถขึ้นมาทำท่าทีว่ากำลังอ่าน 

นัยน์ตากลมโตปรือมองและเห็นว่าเธออยู่ที่ ไชน่าทาวน์แถบซานฟรานซิสโก แถมตอนนี้บรรยากาศด้านนอกรถก็เริ่มขมุกขมัวคล้ายกับจะมีพายุ

 เรียวปากกระจับอิ่มจึงขยับถามโชเฟอร์รถหรูที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเรื่อง The Courage To Be Disliked กลับหัวกลับหางอยู่นััน จึงทำให้ดารินธิราเผลอหลุดขำออกมาเสียงดัง

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

เสียงหัวเราะร่าของเธอปลุกสติของหนอนหนังสือที่จดจ้องกับตัวอักษรในหนังสืออยู่นั้น เปลี่ยนเป็นการตวัดดวงตาหาแม่คนเส้นตื้นอย่างงง ๆ

"หัวเราะอะไร"

"คุณนี่มันอัจฉริยะจริง ๆ เลยเนอะ ถึงขนาดอ่านหนังสือกลับหัวกลับหางได้"

"ก็แน่ล่ะสิ!...." แม็กนัสมองหนังสือในมือที่กลับหัวอยู่จริง ๆ ตามที่เธอบอก ชายหนุ่มจึงรีบเอาหนังสือเก็บเข้าที่ แล้วกุลีกุจอรีบเปิดประตูรถลงไปจากรถด้วยความอับอายขายหน้า 

"อ้าว! แล้วนั่นคุณจะไปไหน"

"ก็หาอะไรกินหน่ะสิครับ รอคุณตื่นจนน้ำย่อยในกระเพาะพิโรธหมดแล้ว"

"แล้วทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะคะ"

เธอบอกแล้วเปิดประตูตามเขาลงมาจากรถ และสังเกตุเห็นว่าใบหน้าของเขากำลังแดงระเรื่อ ชายหนุ่มรู้สึกว่ากำลังถูกดวงตากลมเพ่งมองมา จึงพยายามหลบหลีกสายตา ทว่าสีหน้าท่าทางของเขาที่คล้ายกับกลบเกลื่อนบางอย่างอยู่ทำให้เธอรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาหน่อย ๆ 

"ไปหรือยังล่ะ จ้องอยู่ได้" 

"ไอ้ที่ฉันจ้องคุณเนี่ยเพราะเห็นว่าหน้าคุณมันแปลก ๆ ต่างหากเล่า"

"แปลกตรงไหน ผมดูดีออกขนาดนี้" 

บอกแล้วเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับยื่นใบหน้าที่เธอว่าแปลกให้ดูอีกที แต่ดารินธิราก็พยามยามเขยิบใบหน้าของเธอให้ออกห่าง แล้ววิ่งหนีเขามาอีกฝั่ง

"ไหนบอกหิวไง ไปกันหรือยังล่ะน้องชาย" 

"ก็กำลังจะไปอยู่นี่ไงครับพี่สาว"  แม็กนัสยอกย้อนกลับอย่างไม่ยอมแพ้