บทที่ 103

“ฉันดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณที่เฝ้า คุณไปนอนเถอะ” เสียงแหบๆ เอ่ยบอก ขณะตั้งท่าจะก้าวขาลงเตียงด้วยท่าทางทุลักทุเล จนเขาต้องรีบเข้ามาพยุงเอาไว้ก่อนที่เธอจะล้มหัวคะมำ

“จะไปเข้าห้องน้ำเหรอ”

“อืม”

“มานี่ เดี๋ยวพี่พาไป”

ขาดคำพ่อเจ้าประคุณก็ย่อตัวลง ช้อนร่างอ้อนแอ้นขึ้น ท่ามกลางการอ้าปากค้าง ใบหน้าซีดเซียว