บทที่ 5

กู้หนานเยียนยืนช็อกไปทันที

ลู่เป่ยเฉิงรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไร?

ท่าทางช็อกตาค้างของกู้หนานเยียน ทำให้แพขนตาของลู่เป่ยเฉิงสั่นไหว เขาลืมตาขึ้นก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ “เธอเอาแต่แหกปากอยากทำลูกอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ เป็นอะไรไป หรือรอให้ผมเป็นฝ่ายเริ่ม?”

กู้หนานเยียนดึงสติกลับมา เธอยกมือขึ้นถอดเสื้อผู้ป่วยของเขาก่อนจะถามขึ้น “สภาพคุณเป็นแบบนี้ มันยังจะแข็งใช่ไหม?”

ลู่เป่ยเฉิงอยากจะหยิบเข็มกับด้ายมาเย็บปากเล็ก ๆ ของกู้หนานเยียนจริง ๆ

เพราะเหตุนี้จึงทำให้เขาสะบัดมือเธอออก “เธอถอดเสื้อผ้าผู้ชายได้คล่องมือเชียวนะ”

จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุยไป “เรื่องวางยา รอให้พ่อกับแม่เธอมาพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

กู้หนานเยียนถูกลู่เป่ยเฉิงผลักลงให้นั่งเก้าอี้ข้าง ๆ เธอพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ลู่เป่ยเฉิง ทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์”

ลู่เป่ยเฉิงจะยุ่งกับใครก็ได้ แต่ไม่ใช่พ่อกับแม่ของเธอ

พ่อกับแม่เป็นเสาหลักให้ชีวิตเธอ เป็นเส้นตายของเธอ

ลู่เป่ยเฉิงมองหน้าเธอนิ่ง “แล้วตอนวางยาทำไมไม่กลัว?”

พูดจบ เขาก็หยิบขวดยาออกมาจากใต้หมอน ก่อนจะส่งไปให้กู้หนานเยียน “จะกินมันทั้งขวดหรือจะให้พ่อแม่เธอรู้เรื่องนี้”

กู้หนานเยียนหยิบขวดยาขึ้นมา มันคือยาถ่าย เธอโมโหมาก

แต่จำเป็นต้องกดความโมโหนี้ไว้ เธอกัดฟันพูดอย่างไม่เต็มใจ “ได้ ลู่เป่ยเฉิง”

เธอยอมที่จะนอนโรงพยาบาล ดีกว่าจะต้องให้แม่จ้องมานั่งร้องไห้สั่งสอนลูกสาวคนนี้

จากนั้นเธอก็ยกขวดยาในมือขึ้นดื่ม

เมื่อเห็นว่ากู้หนานเยียนจะกินมันเข้าไปจริง ๆ ลู่เป่ยเฉิงก็หยิบหมอนขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะใช้มันตีเธอ

ขวดยาในมือกู้หนานเยียนหล่นลงพื้น ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา ลู่เป่ยเฉิงก็พูดกับเธอว่า “ฉันไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น”

กู้หนานเยียนยิ้ม “เป็นห่วงก็พูดมาตรง ๆ ”

ลู่เป่ยเฉิงมองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว กู้หนานเยียนรีบทำสัญลักษณ์มือให้เขาเงียบ

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันที

ผ่านไปไม่นาน โจ๊กที่ฉินไห่อวิ๋นสั่งเอาไว้ก็มาส่ง

กู้หนานเยียนถือถ้วยโจ๊กขึ้นมา และค่อย ๆ ป้อนให้เขาอย่างระมัดระวัง

ทุก ๆ คำที่เธอป้อน กู้หนานเยียนจะเป่า เพื่อให้คลายความร้อนก่อนเสมอ

เมื่อคิดว่ามันไม่จะไม่ลวกปากอีกฝ่ายแล้ว เธอจึงป้อนให้กับลู่เป่ยเฉิง

ภาพทั้งหมดราวกับย้อนกลับไปในเมื่อก่อน ย้อนกลับไปตอนที่พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกันครั้งนั้น

พวกเขาไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มานานมากแล้ว

——

ท่ามกลางความเงียบ เมื่อลู่เป่ยเฉิงสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าในห้องมีแค่โคมไฟเล็ก ๆ แค่ดวงเดียวที่เปิดเอาไว้บนหัวเตียง

ภายใต้แสงไฟที่เลือนราง เขาเห็นว่ากู้หนานเยียนกำลังนอนอยู่ข้าง ๆ เขา

สองปีแล้ว!

สองปีแล้วที่ไม่ได้มองเธอแบบนี้

ลู่เป่ยเฉิงยกมือขวาขึ้นมา เขาอยากจะจับแก้มของเธอ แต่ก็ค้างมือไว้กลางอากาศ

คำพูดของเธอในวันนั้น เขายังจดจำมันได้ทุกตัวอักษร และยังมีหลักฐานพวกนั้นอีก

เรื่องในอดีตไหลวนอยู่ในความทรงจำ สุดท้ายมือขวาของลู่เป่ยเฉิงถูกวางเอาไว้ที่หัวของกู้หนานเยียน เขาถามขึ้นเบาๆ “เกลียดผมขนาดนี้ ไม่สงสารชีวิตผมเหรอ?”

แค่เหตุการณ์ในครั้งนั้น และการทะเลาะกันของพวกเขา ทำให้ทั้งสองไม่อาจกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ เขาไม่สามารถทำตามความต้องการของเธอ ที่อยากจะมีลูกได้

พวกเขาอยู่ด้วยกัน จึงมีแค่ความบาดหมางและความทรมาน

หลังจากนั้น เมื่อลู่เป่ยเฉิงออกจากโรงพยาบาล เขาก็ไม่ได้บอกใครเรื่องที่กู้หนานเยียนวางยาตัวเอง

กู้หนานเยียนดูแลลู่เป่ยเฉิงจนกระทั่งเขาออกจากโรงพยาบาล ก่อนที่เธอจะกลับไปทำงาน

ทั้งสองบอกลากันเท่านี้ และกลับไปใช้ชีวิตดั่งคนไม่รู้จักกันอีกครั้ง

ในตอนเที่ยง ลู่เป่ยเฉิงเพิ่งกลับจากการประชุม เซี่ยเฉิงก็นำเอกสารใบเสร็จมาให้เขาเซ็นชื่อ

หลังจากที่เซี่ยเฉิงนำเอกสารใบเสร็จวางบนโต๊ะ ลู่เป่ยเฉิงก็ถามขึ้น “ช่วงนี้กู้หนานเยียนทำอะไร?”

หากนับดูแล้ว กู้หนานเยียนไม่ได้มาหาเขาเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม

เซี่ยเฉิงเอ่ย “ครับบอส ช่วงนี้คุณนายกำลังยุ่งเรื่องงาน เธอได้รับทำคดีการหย่าร้างมากมายครับ”

ประโยคสุดท้าย เสียงของเซี่ยเฉิงฟังดูเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

ลู่เป่ยเฉิงวางเอกสารในมือก่อนจะหัวเราะขึ้นมา “เธอคงจะเตรียมตัวล่วงหน้าน่ะ”

“......” เซี่ยเฉิง

ความจริงแล้ว เขาก็คิดเช่นนั้นจริง ๆ

เรื่องที่ว่าทำไมกู้หนานเยียนจึงแต่งงานกับเขา ใจของเธอย่อมรู้ดี

--

ห้องประชุม สำนักงานกฎหมายเฉาหยาง

กู้หนานเยียนจามหนึ่งที เธอกำลังคิดว่ามีใครกำลังแอบนินทาเธออยู่เป็นแน่ หัวหน้าจึงหันมาถามเธอด้วยความเป็นห่วง “คุณกู้ คุณยังเด็กขนาดนี้ ทำไมรับแค่คดีการหย่าร้างล่ะ?”

พูดจบ เขาก็หันไปพูดกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ “พวกคุณอย่ารังแกคุณกู้ เพราะเห็นว่าเธอเป็นเด็กใหม่สิ จะโยนคดีที่ไม่อยากรับให้เธอแบบนี้ไม่ได้”

กู้หนานเยียนหัวเราะ “ท่านหัวหน้า ไม่เป็นไรค่ะ ฉันซ้อมเอาไว้น่ะ”

เรื่องการแต่งงานของเธอและลู่เป่ยเฉิงยังไม่รู้ว่าจะมีจุดจบยังไง เธอจึงเตรียมรับมือเอาไว้ก่อน

หัวหน้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ก็ไม่ควรซ้อมมากขนาดนี้ คราวหลังรับคดีหย่าร้างให้น้อยลงหน่อย จะได้ไม่ส่งผลต่อภาพลักษณ์การแต่งงานของคุณ”

กู้หนานเยียนเพิ่งจะเรียนจบได้ปีเดียว หัวหน้าจึงกลัวว่าเธอจะได้รับผลกระทบจากการฟ้องร้อง

ไม่รอให้กู้หนานเยียนตอบกลับ หัวหน้าก็พูดขึ้นอีก “คุณกู้ อย่าคิดว่านี่เป็นการแนะนำจากหัวหน้าเลยนะ ได้ยินมาว่าลู่กรุ๊ปอยากเปลี่ยนตัวแทนด้านกฎหมาย ถ้าคุณสามารถเป็นตัวแทนของลู่กรุ๊ปละก็ คุณคงจะทำให้คนในสายอาชีพนี้ช็อกแน่ ๆ

หลายปีมานี้ สำนักงานกฎหมายของพวกเขาแข่งขัน เพื่อแย่งชิงตำแหน่งตัวแทนฝ่ายกฎหมายของลู่กรุ๊ป แต่ก็ไม่ได้เสียที

ปีนี้จะมีการคัดเลือกครั้งใหม่ เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงอยากลองส่งตัวแทนไปดู

อีกอย่างความสามารถและการทำงานของกู้หนานเยียนก็เป็นที่ยอมรับจากทุกคน

กลัวแค่กู้หนานเยียนจะไม่กล้ารับภารกิจนี้ หัวหน้าพูดกับเธอ “คุณกู้ คุณอย่ากดดันตัวเองเลยนะ สำนักงานกฎหมายของเราไม่ได้บังคับให้คุณต้องได้ตำแหน่งตัวแทนฝ่ายกฎหมายของลู่กรุ๊ปมา แค่ทำให้ดีที่สุดก็พอ”

หัวหน้าพูดมาขนาดนี้แล้ว กู้หนานเยียนก็ปฎิเสธไม่ได้ เธอจึงต้องตกปากรับคำไป

แค่คิดว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับลู่กรุ๊ป กู้หนานเยียนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ดังนั้น เมื่อเธอกลับไปกินข้าวกับพ่อและแม่ที่บ้าน ขณะที่พวกเขาถามเรื่องของเธอกับลู่เป่ยเฉิง เธอจึงถามกลับ “ที่พ่อกับลู่เทียนหยางอยากให้หนูแต่งงานกับลู่เป่ยเฉิง ตกลงคืออยากช่วยหนูหรืออยากฆ่าหนูกันแน่?”

คำพูดของกู้หนานเยียนทำให้กู้ชิงหวาไม่พอใจ “เด็กคนนี้พูดจาไร้สาระจริง ๆ พวกเราทำทุกอย่างก็เพื่อให้หนูได้ดี ดูดวงกี่ที ๆ คำทำนายก็บอกว่าหนูกับลู่เป่ยเฉิงจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่อย่างนั้นจะไร้ทายาทสืบสกุล”

กู้หนานเยียนมองกู้ชิงหวา “ลู่เทียนหยางไม่สงสัยแม่เลยเหรอ? ไม่สงสัยเรื่องดวงเลยเหรอ?”

“หมอดูพวกนั้นก็เป็นคนที่แม่หามา หนูไม่รู้จักหรอก”

“......”

ถ้าตลอดชีวิตนี้ เธอจะมีลูกได้แค่กับลู่เป่ยเฉิงล่ะก็ งั้นเธอไปนอนกับผู้ชายคนไหนก็ไม่ท้อง ไม่ต้องคลอดลูก ไม่ต้องเป็นแม่คนแล้วงั้นสิ

ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเธอทำกรรมอะไรไว้กับลู่เป่ยเฉิง หรือว่าเขาทำกรรมไว้กับเธอกันแน่ ชาตินี้ถึงต้องมาข้องเกี่ยวกัน

คงไม่มีใครซวยเท่าเธออีกแล้ว

แม่ของกู้หนานเยียนถาม “ชิงหวา ถ้าหลังจากที่หนานเยียนมีลูกแล้ว แต่เป่ยเฉิงยังอยากหย่ากับเธอ งั้นลูกจะเป็นของหนานเยียนได้ไหม?”

“เทียนหยางพูดว่าถ้าถึงขั้นนั้น ลูกจะต้องเป็นของหนานเยียน เพราะฉะนั้นภารกิจที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ของหนานเยียนก็คือมีลูก”

“นี่ยังไม่พอ” แม่ของกู้หนานเยียนพูดต่อ “หนานเยียน ได้ยินไหม หนูต้องจดเรื่องนี้ไว้ในใจ”

กู้หนานเยียน “มีลูก มีลูก มีลูก ต่อให้หนูไม่กิน ไม่นอน แต่ก็ต้องมีลูกกับลู่เป่ยเฉิงให้ได้ หนูจำไว้ในใจแล้ว”

ความจริงแล้วเธอไม่อยากเก็บเรื่องนี้มาคิดจริงจัง แต่ในเมื่อไปดูดวงกี่ที่ หมอดูก็บอกเหมือนกันหมด กู้หนานเยียนจึงจำเป็นต้องให้ความสำคัญ

ไม่ว่าหลังจากนี้ เธอและลู่เป่ยเฉิงจะเป็นอย่างไร เธอก็จะรีบมีลูกให้ได้

เธอนั่งคุยต่อกับพ่อแม่สักพัก และให้คำสัญญาว่าจะมีลูกให้ได้ จากนั้นกู้หนานเยียนก็ขับรถออกจากบ้านตระกูลกู้

เมื่อกลับมาถึงอวี้หลินวาน ทันทีที่เท้าของเธอก้าวเข้ามาในห้อง ป้าเจียงก็วิ่งมารายงานเธออย่างดีใจ “คุณนาย คุณท่านกลับมาบ้านค่ะ”

กู้หนานเยียนที่กำลังแขวนกระเป๋าชะงักไปทันที เธอรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก