บทที่ 10 ข้าจะปลูกผักเจ้าค่ะ

บทที่ 10 ข้าจะปลูกผักเจ้าค่ะ

หลังจากกินอาการอิ่มท่านอาก็พาเสี่ยวลี่เหมยมายังห้องนอนที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ได้ให้นางพักผ่อน เมื่อหัวถึงหมอนตัวนอนบนเตียงนอนนุ่มไม่นานเสี่ยวลี่เหมยก็ได้หลับลง

รุ่งเช้ามาเยือนเสียงนกน้อยร้องตอบโต้กันไปมาเจี๊ยวจ้าว เสียงกระดิ่งดังราวกับสำนวนเพียงไพเราะ เสี่ยวลี่เหมยตื่นเช้าเพราะแปลกที่มายืนมองดูดวงอาทิตย์ขึ้นอย่างงดงาม เช้า ๆ ที่นี่อากาศเย็นสบายแม้ว่านางจะตื่นเช้าแต่ชาวบ้านที่นี่ก็ตื่นเช้ากันมาก ๆ

"คุณหนูตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ นี่ยังไม่สว่างเลย" ไป๋เซ่อที่นอนอยู่ข้าง ๆ ตื่นมาเพื่อดูแลก็ต้องตกใจที่เห็นลู่เพ่ยยืนอยู่หน้าระเบียงเสียแล้ว

"ข้านอนไม่หลับนะ แล้วลี่อินเล่าไม่มาพร้อมกับเจ้าหรือ" นางมองไปด้านหลังไม่พบลี่อินจึงได้เอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ลี่อินไปที่ห้องครัวเจ้าค่ะ " เสี่ยวลี่เหมยพยักหน้ารับรู้

"เช่นนั้นเจ้าก็ตามข้ามาเถิด ข้าจะไปหาท่านอา "

"เจ้าค่ะ" เสี่ยวลี่เหมยเดินเล่นดูรอบ ๆ เรือน ก่อนจะมาพบท่านอาที่กำลังสั่งให้บ่าวไปทำหน้าที่ของตน เสี่ยวลี่เหมยไม่รอช้ารีบย้ำเท้าตรงเข้าไปหา

"ท่านอาทำอันใดอยู่หรือเจ้าคะ" ซีเหนี่ยวได้ยินเสียงหลานสาวหันขวับมามองอย่างรวดเร็ว

"ลู่เพ่ยเจ้ารีบตื่นมาทำไมกัน ตอนนี้น้ำค้างยังไม่แห้งเจ้ารีบเข้าไปอยู่ในเรือนก่อนเถิด เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ " นางยกมือทั้งสองขึ้นเหนือหัวของเสี่ยวลี่เหมยอย่างเป็นกังวลว่าน้ำค้างจะหล่นลงมาใส่หัวของหลานสาว

"ท่านอาไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนว่าแต่เมื่อครู่ท่านอาสั่งให้บ่าวไปทำอันใดหรือเจ้าคะ" เสี่ยวลี่เหมยยิ้มกริ่มดีใจที่นางถูกรักและเป็นห่วงเช่นนี้ ก่อนจะประคองมือของท่านอาให้ลงมาเช่นเดิมพร้อมถามเรื่องที่ท่านอาทำเมื่อครู่

"ก็ไปดูแปลงผักนะสิ ท่านพ่อของเจ้าไม่ได้บอกเจ้าหรือว่าที่เรือนของอาปลูกพืชผักไว้ขายนะ "เสี่ยวลี่เหมยดวงตาเป็นประกายเมื่อได้ยินเพราะนี่คือหนทางนี่นางจะร่ำรวย

"รู้เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านอาปลูกอันใดบ้างหรือเจ้้าคะแล้วยังพอมีที่วางเหลือบ้างหรือไม่? " นางถามอย่างกระตือรือร้น

"ข้าปลูกผักกวางตุ้ง ผักบุ้งมะเขือ ส่วนที่วางเหลือมากมาย ว่าแต่ลู่เพ่ยเจ้าจะถามไปทำไม" ซีเหนี่ยวคิ้วขมวดด้วยความสงสัยแค่ปลูกพืชผักมีเรื่องอันใดนางตื่นเต้นกัน

"ก็เพราะว่าข้าจะมาปลูกผักอยู่กับท่านอาจนแก่เฒ่าอย่างไรเจ้าค่ะ"

"ห่ะ! นี่เจ้าล้อเล่นใช่หรือไม่ "ท่านอาร้องเสียงหลงเมื่อรู้ว่าเสี่ยวลี่เหมยถามเพื่อการใด

"ไม่เจ้าค่ะ ที่ข้าเอ่ยออกมาเรื่องจริงทั้งหมดข้าไม่อยากแต่งงานออกเรือนจึงยื่นข้อเสนอกับท่านพ่อ หากข้าร่ำรวยได้ท่านพ่อจะไม่ให้ข้าแต่งงานและจะอยู่เช่นดั่งท่านอาอย่างไรเจ้าค่ะ"

"ลู่เพ่ยเอ๋ยการปลูกผักมิใช่เรื่องง่ายเจ้ากลับไปแต่งกับท่านอ๋องเจียวหั่วเถิด "

"ท่านอายังไม่เห็นข้าทำเลย จะรู้ได้อย่างไรเจ้าคะว่าข้าทำไม่ได้ตลอดทางที่เดินทางมาที่นี่ข้าครุ่นคิดมาอย่างดีแล้ว เช่นนั้นหลังจากกินอาหารเช้าเสร็จแล้วข้าจะเข้าตลาดนะเจ้าคะ จะไปเลือกหาเมล็ดผักด้วยตนเองเจ้าค่ะ" ท่านอาส่ายหน้าไปมาอย่างเหน็ดเหนื่อยหากนางอยากทำ นางก็จะยอมให้นางได้ลงมือทำเช่นกันจะได้รู้ว่าคุณหนูที่สุขสบายมาตลอดมาเช่นนี้คงเหน็ดเหนื่อยจนย่อท้อไปเอง

"เช่นนั้นก็ทำอย่างที่เจ้าต้องการเถิด นี่เจ้าไปดูที่ห้องครัวตอนนี้อาหารเสร็จหรือยัง หากเสร็จแล้วก็ยกมาที่ห้องโถงเถิดจะได้รีบออกไปตลาดกัน ข้าจะพาเจ้าไปเอง " เสี่ยวลี่เหมยยิ้มกว้างที่ท่านอาตามใจให้นางได้ทำทุกอย่างโดยไม่ขัด

"เจ้าค่ะ " ไป๋เซ่อโค้งคำนับรับคำสั่งซีเหนี่ยวและเดินไปที่ห้องครัว ส่วนซีเหนียวก็พาเสี่ยวลี่เหมยเดินดูผักที่นางได้ปลูกไว้

"ส่วนเจ้ามาทางนี้ ข้าจะพาเดินดูแปลงผักของข้า"

"เจ้าค่ะ " เสี่ยวลี่เหมยรีบเดินตามไปติด ๆ อย่างกระตือรือร้น ท่านอาอธิบายการปลูกการดูแลผักจากแมลงและพวกหนอนดิน เสี่ยวลี่เหมยเรียนรู้อย่างง่ายดาย นางเดินดูจนทั่วก็พบว่ามีสิ่งหนึ่งที่ท่านป้าไม่มีคือแตงกวากับผักกาด นางจงคิดว่าตนเองจะปลูกทั้งสองสิ่งนี้ ทั้งสองเดินดูผักไม่นานนักไป๋เซ่อก็ได้มาตามไปกินอาการเช้า

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จแล้วทั้งสี่คนก็พากันเดินทางมาที่ตลาด ตลาดยามนี้มีผู้คนสัญจรขวักไขว้ เสียงร้องเรียกลูกค้าปะปนกับเสียงต่อราคาดังกันเซ็งแซ่ ร้านค้ามากมายให้เลือกซื้อเสี่ยวลี่เหมยตื่นตาตื่นใจเดินดูอย่างตื่นเต้น สาวใช้ของนางก็ไม่ต่างกันฝั่งด้านท่านอาต้องคอยเดินตามหลังเสี่ยวลี่เหมยจนเหนื่อย

"ท่านอาข้าจะหาซื้อเมล็ดพักธ์ุจากที่ใดหรือเจ้าคะ" แม้ในปากของนางยังเคี้ยวซาลาเปาเต็มปากก็ยังคงหันไปถามท่านอา

"เจ้าสำรวมหน่อยเถิด เดี๋ยวก็สำลักติดคอ หากเจ้าอยากได้เมล็ดพันธ์ุผักจงเดินไปด้านหน้าเจอโรงเตี๊ยมเลี้ยวขวาก็พบร้านขายเมล็ดพันธ์ุผักแล้ว เจ้าไปได้หรือไม่? " ซีเหนี่ยวชี้ไปด้านหน้าเสี่ยวลี่เหมยมองตามปลายนิ้วที่ชี้ไปก็เห็นโรงเตี๊ยมตามที่ท่านอาบอก

"ได้เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านอาจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ"

"ข้าจะเดินไปหาซื้อเนื้อสัตว์ไปทำอาหารเย็นอย่างไล่ะ "

"อืม เช่นนั้นลี่อินเจ้าไปกับท่านอาช่วยท่านอาถือของส่วนไป๋เซ่อตามข้ามา" เสี่ยวลี่เหมยสั่งสาวใช้ก่อนจะเดินไปตามที่ท่านอาบอกเมื่อครู่

"รอด้วยเจ้าค่ะคุณหนู " ไป๋เซ่อรีบเดินตามเสี่ยวลี่เหมยที่เดินเร็วกลัวว่าจะพลัดหลงกัน เมื่อมาถึงร้านเฒ่าแก่ออกมาต้อนรับเป็นอย่างดี

"คุณหนูต้องการอันใดหรือขอรับ "

"เฒ่าแก่ร้านท่านมีเหล็ดแตงกวากับผักกาดขายหรือไม่? "

"โฮ๊ะ ๆ ท่านมาถูกที่แล้วไม่ว่าคุณหนูต้องการอันใดที่ร้านเรามีทุกอย่าง ท่านเดินดูรอข้าสักครู่ข้าจะนำเมล็ดพันธ์ุที่ท่านต้องการมาให้ขอรับ" ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของเฒ่าแก่ร้านขายเมล็ดผักช่างดูเป็นชายชราใจดี ไม่แปลกที่มีลูกค้าเข้ามามากมาย เสี่ยวลี่เหมยเดินดูเมล็ดพันธ์ุอย่างเพลิดเพลินสักพักชายชราก็เดินออกมาพร้อมเม็ลดพันธ์ุที่เสี่ยวลี่เหมยต้องการ

"คุณหนูเมล็ดแตงกวาที่ท่านตามหาอยู่นี่แล้วขอรับ มาเลือกดูเถิด" เขาวางถาดบนโต๊ะต่อหน้านางเพื่อให้นางได้เลือกดู เสี่ยวลี่เหมยกับไป๋เซ่อมองพินิจอยู่นานเมล็ดแตงกวาเมล็ดใหญ่ไม่ถูกแมลงกัดหรือเบาจนเกินไปแสดงให้เห็นว่านี่คือเมล็กพันธ์ุใหม่หากซื้อไปไม่ผิดหวังแน่นอน

"เช่นนั้นข้าจะเอาเมล็ดพันธุ์นี้หนึ่งถ้วยตวง ผักกาดอีกหนึ่งถ้วยตวง"

"ได้ขอรับ ข้าจะจัดให้คุณหนูเดี๋ยวนี้ สองอย่างนี้ราคาห้าเหรียญทองขอรับ" เฒ่าแก่หันไปหยิบถุงกระดาษที่เขาตักตวงเสร็จแล้วมายื่นให้แก่เสี่ยวลี่เหมย ไป๋เซ่อจึงรีบไปหยิบมาถือด้วยตนเองส่วนเสี่ยวลี่เหมยนางล้วงนำถุงเงินที่นางเตรียมมานับมอบให้แก่เฒ่าแก่

"นี่ห้าเหรียญทองที่ท่านต้องการ"

"ขอบคุณคุณหนูมาก ๆ ขอรับ" เมื่อได้ตามที่ต้องการทั้งสองก็พากันเดินออกมาพบร้านขายผักขนาดใหญ่นี่อาจจะเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านก็ว่าได้