บทที่ 9 เดินทาง

บทที่ 9 เดินทาง

เมื่อเก็บของเสร็จได้ไม่นานสาวใช้ทั้งสองก็พากันหอบถุงผ้าของตนเองมาหาคุณหนูเพื่อออกเดินทาง

"คุณหนูเก็บของเสร็จหรือยังเจ้าคะ "ลี่อินวางถุงผ้าเอ่ยถามคุณหนูที่นั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชา

"เสร็จแล้วเจ้าไปบอกให้บ่าวมายกไปที่รถม้าเถิดจะได้ออกเดินทาง"

"เจ้าค่ะ " ลี่อินรับคำสั่งพรางเดินออกไปด้านนอกส่วนไป๋เซ่อก็เดินเข้ามาใกล้เสี่ยวลี่เหมยมองดูคุณหนูที่ผมเผ้าปกปิดใบหน้าจากการเก็บของด้วยตัวเอง

"คุณหนูข้าจะแต่งตัวให้นะเจ้าคะ ดูสิเผ้าผมของคุณหนูหลุดรุ่ยหมดแล้ว เป็นเพราะข้ากับลี่อินที่ไม่ได้มาช่วยคุณหนูเก็บของต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ" นางพูดไปเดินไปหยิบหวี่มาแปรงผมแกะปิ่นออกพร้อมจัดแจงให้ผมเข้าทรงและปักปิ่นเข้าไปเช่นเดิม

"ข้ายังไม่ได้ตำติเจ้าเสียหน่อย อีกอย่างข้าเองที่บอกให้พวกเจ้าไปเก็บของเจ้าไม่ต้องใส่ใจ เจ้าจัดผมให้ข้าเสร็จแล้วก็ออกไปข้างนอกกันเถอะ ข้าอยากไปร่ำลาท่านพ่อเสียหน่อย"

"เจ้าค่ะ" ทั้งสองออกมาข้างนอกก็พบใต้เท้าลู่ไป๋เหวินเดินมาพร้อมบ่าวรับใช้ที่ลี่อินไปตามมายกของใช้ของลู่เพ่ย

"ท่านพ่อข้ากำลังจะไปหาท่านพ่อพอดีเลยเจ้าค่ะ"

"อย่างนั้นหรือ เฮ้อ! เจ้าอยู่กับข้ามาตั้งแต่เกิดไม่เคยห่างกาย วันนี้วันที่เจ้าจะไปอยู่ที่อื่น ข้ารู้สึกใจหายอย่างไรก็ไม่รู้" ใบหน้ากังวลของใต้เท้าลู่ไป๋เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงบุตรสาวเพียงใด

"โธ่! ท่านพ่อข้าแค่ไปอยู่กับท่านอาเองนะเจ้าคะ หากท่านพ่อคิดถึงก็เดินทางไปหาข้าสิเจ้าคะ เช่นนี้ไม่ดีกว่าข้าออกเรือนหรือเจ้าคะ" เสี่ยวลี่เหมยยิ้มกริ่มบอกใต้เท้าให้เขาได้สบายใจไม่ต้องเป็นห่วงนางมากนัก

"มันคนละอย่างกัน หากเจ้าออกเรือนข้าก็สบายใจไปอีกอย่างที่เจ้ามีคนที่ปกป้องดูแลเจ้าได้ แต่นี่เจ้าออกไปอยู่ที่หมู่บ้านไกลเมืองแถมยังมีแต่สตรีข้าชักไม่อยากให้เจ้าไปแล้วสิ" ใต้เท้าลู่ไป๋ทำทางไม่อยากให้นางไปห่างอกแต่ก็ต้องถูกเสี่ยวลี่เหมยออดอ้อนไว้ก่อน

"ท่านพ่อไม่ได้นะเจ้าคะ " นางส่งสายตาเว้าวอนท่านพ่อจนเขาใจอ่อน

"นั้นสิ เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้ท่านอ๋องเจียวหั่วเดินทางมาที่นี่เพื่อบอกว่าไม่ถอนหมั้นกับเจ้า เจ้าไม่เปลี่ยนใจหรือ" ใต้เท้าลู่ไป๋เหวินเอ่ยลองใจบุตรสาว

"ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่เปลี่ยนใจ ท่านพ่ออยู่ที่นี่ดูแลตนเองให้ดีนะเจ้าคะ "

"ลู่เพ่ยของข้าโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เอาล่ะหากเจ้าตัดสินใจแล้วข้าก็ไม่ขวางทางเจ้า เดินทางให้ปลอดภัยดูแลตนเองให้ดี อย่าลืมสิ่งที่เจ้าเอ่ยไว้กับข้าก่อนหน้านี้ด้วยล่ะ" เสี่ยวลี่เหมยคิ้วขมวดนึกคำพูดของท่านพ่อก็ต้องยิ้มกว้างออกมา

"ข้าไม่มีทางลืมเจ้าค่ะ หากข้าทำไม่สำเร็จจะกลับมาแต่งงานกับผู้ที่ท่านพ่อเห็นสมควรและออกเรือนให้ท่านพ่อสบายใจ แต่หากข้าทำสำเร็จท่านพ่อก็ต้องตามใจข้านะเจ้าคะ" ใต้เท้าลู่ไป๋เหวินยิ้มอย่างภูมิใจที่เห็นบุตรสาวเปลี่ยนไปเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เขาเดินเข้ามาโอบกอดนางแน่นอย่างเป็นห่วง

"ได้ ๆ ข้าสัญญา เจ้าออกเดินทางเถิดกว่าจะถึงเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน" อ้อมกอดที่อบอุ่นของใต้เท้าลู่ไป๋เหวินทำให้เสี่ยวลี่เหมยอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก นางกอดตอบอย่างสนิทใจ

"ท่านพ่อดูแลสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ" ทั้งสองร่ำลากันอยู่บ่าวรับใช้กับสาวใช้ก็ได้ยกของขึ้นรถม้าเรียบร้อย ไม่นานนักรถม้าก็ออกเคลื่อนขบวนเสี่ยวลี่เหมยตื่นเต้นหัวใจแทบจะออกมาเต้นด้านนอก

รถม้าเคลื่อนขบวนมาด้วยความเร็วเสี่ยวลีเหมยเปิดหน้าต่างชะเง้อหน้าออกมารับลมสบายใจต่อจากนี้นางจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขจริง ๆ

"คุณหนูปิดหน้าต่างเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา"

"ลี่อินเจ้าไม่เห็นหรือว่าคุณหนูรู้สึกดีเพียงใด ให้คุณหนูได้ทำตามใจตนเองเสียบ้าง อีกอย่างตอนนี้ร่างกายคุณหนูแข็งแรงกว่าเมื่อก่อน เจ้าหยุดห่วงไม่เข้าเรื่องเสียที" เสี่ยวลี่เหมยหันกลับมามองทั้งสองที่จ้องหน้ากันเขม็งอีกคนเป็นห่วงกลัวไม่สบายอีกคนอยากให้คุณหนูของตนมีความสุข ช่างโชคดีของเสี่ยวลี่เหมยที่มีสาวใช้จงรักภักดีเช่นนี้

"ขอบใจพวกเจ้าทั้งสองที่เป็นห่วงข้า นี่ใกล้จะถึงเรือนท่านอาหรือยังดูสิท้องฟ้าใกล้สลัวแล้ว" เสี่ยวลี่เหมยมองไปด้านนอกท้องฟ้าเริ่มพลบค่ำเหล่านกบินพากันกลับรัง ดวงตะวันเริ่มลับขอบฟ้าจิตใจเริ่มหวาดกลัวไม่รู้ว่าหากตะวันตกดินความน่ากลัวจะมีมากเพียงใด

"ข้าน้อยก็ไม่เคยมาเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะลองถามบ่าวที่คุมรถม้าให้นะเจ้าคะ" ไป๋เซ๋อรีบเสนอตัวไปถามบ่าวให้ เสี่ยวลี่เหมยพยักหน้านางเปิดประตูชะเง้อถามบ่าวที่ควบม้า ไม่นานก็เข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

"อีกไม่นานก็ถึงแล้วเจ้าค่ะ"

"ดีเสียจริง คุณหนูจะได้พักผ่อนเสียทีวันนี้เดินทางมาเหนื่อยมากแล้ว" ลี่อินดีใจที่ได้ยินคำตอบจากปากของไป๋เซ่อ

"นั้นสิ ข้าอยากถึงที่พักเสียที " เสี่ยวลี่เหมยยังคงมองไปด้านนอกหน้าต่างครุ่นคิดถึงใบหน้าของท่านอาของลู่เพ่ย ไม่รู้เลยว่านางจะเป็นสตรีที่ใจดีหรือปากจัด หากไปอยู่ด้วยกันจะชอบนางหรือไม่ ทำให้นางเริ่มมีใบหน้ากังวลจนสาวใช้สังเกตได้

"คุณหนูคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ"

"ข้าแค่คิดว่าท่านอาจะชอบข้าหรือเปล่า จะรักข้าเหมือนท่านพ่อหรือไม่"

"โธ่! ข้าก็คิดว่าคุณหนูกังวลเรื่องอันใดเลิกกังวลเถอะเจ้าค่ะ ท่านอาของคุณหนูรักคุณหนูไม่ต่างจากท่านใต้เท้าเลยเจ้าค่ะ เมื่อครั้งที่ฮูหยินล้มป่วยเมื่อคราวคุณหนูยังเด็กก็มีท่านอานี่แหละเจ้าค่ะที่คอยดูแล แถมยังเอ็นดูคุณหนูจนขอคุณหนูมาดูแลเองแต่ทว่าท่านใต้เท้าไม่ยอมเจ้าค่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนี้เสี่ยวลี่เหมยก็เบาใจ

"เช่นนั้นหรือช่างดีเสียจริง" เป็นความโชคดีของนางสักพักรถม้าก็ได้หยุดเลื่อนไหว บ่าวได้ตะโกนเข้ามาร้องบอกว่าถึงจุดหมายปลายทางแล้ว

"คุณหนูลู่เพ่ยตอนนี้ถึงเรือนของนายหญิงซีเหนี่ยวแล้วขอรับ" ทั้งสามยิ้มกว้างก่อนจะพากันเดินลงจากรถม้า บ่าวรับใช้ได้ยกของเข้าไปในเรือนให้แก่เสี่ยวลี่เหมย นางย่างกรายเข้ามาในเรือนบรรยากาศร่มเย็นสบายตา สายลมพัดผ่านร่างกายคล้ายต้อนรับเข้าเรือนกระทบกระดิ่งที่แขวนอยู่ต่างระเบียงเสียงดังระรัวได้ยินรู้สึกสบายใจ เป็นที่ถูกใจเสี่ยวลี่เหมยมาก ๆ เงียบสงบไม่วุ่นวาย

"มาถึงแล้วหรือลู่เพ่ยหลานรักของข้า ดูเจ้าสิเติบโตมางดงามถึงเพียงนี้เชียวหรือ ช่างเหมือนท่านแม่ของเจ้าเสียจริง" น้ำเสียงตื่นเต้นระคนชื่นชมดังขึ้นมาด้านหน้าของเสี่ยวลี่เหมย สตรีที่งดงามแม้อายุจะมากขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยความเมตตาทำให้เสี่ยวลี่เหมยผ่อยคลายมากกว่าเดิมและรู้สึกว่าไม่ได้อึดอัดอันใด

"ข้าน้อยลู่เพ่ยคารวะท่านอา " เสี่ยวลี่เหมยใช้มือผสานกันไว้กลางอกคารวะท่านอาอย่างนอบน้อม ท่านอามองอย่างเอ็นดูก่อนจะรีบเดินเข้ามาจับแขนของเสี่ยวลี่เหมยให้หยุดทำ

"ไม่เห็นต้องมากพิธี รีบเข้ามาด้านในเถิดตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าดีใจเพียงใดที่นกส่งสารส่งข่าวมาว่าเจ้าจะมาอยู่ที่นี่ ข้าได้ให้สาวใช้จัดเตรียมห้องนอนให้เจ้าแล้ว เดินทางมาคงเหนื่อยมากสินะ มาเถิดข้าทำอาหารที่เจ้าชอบไว้ให้มากมาย กินให้อิ่มหนำสำราญแล้วค่อยคุยกัน ข้ามีเรื่องเล่าให้เจ้าฟังมากมาย" เสี่ยวลี่เหมยยิ้มกวางอย่างอบอุ่นหัวใจ ไม่คิดเลยว่าท่านอาของลู่เพ่ยจะพูดเก่งเช่นนี้

"เจ้าค่ะท่านอา " ทั้งสองเดินไปที่ห้องโถงไม่นานนักสาวใช้ก็ยกสำรับมาตั้งโต๊ะ ท่านอาพูดคุยกับเสี่ยวลี่เหมยมากมายทำให้ทั้งสองคุ้นเคยกันรวดเร็ว ลี่อินไป๋เซ่อก็มีความสุขใจที่เห็นคุณหนูของนางมีความสุข