บทที่ 8

“อีกอย่าง จวินอู่ไม่ได้บอกท่านว่าข้าทุบตีคนอื่นหรือไร หรือว่าท่านคิดว่าข้ายังถูกข่มเหงได้ง่ายเช่นเมื่อก่อน”

ความเจ็บของเซียวเฉินเหยี่ยนหายไป เขามองนางพลางคลายความสงสัยเล็กน้อย บางทีนางอาจจะแทงเข็มโดยมิมีหลักการใดก็เป็นได้ มีความถมึงทึงบนใบหน้าหล่อเหลาไร้ผู้เทียบเคียง

“เจ้าน่ะหรือถูกข่มเหงได้ง่าย เจ้าทุบตีนางจนหมดสติ จนโรคหัวใจกำเริบ จิตใจโฉดชั่วเช่นนี้ก็เรียกว่าถูกข่มเหงด้วยหรือ แล้วหว่านหรงไปทำอันใดให้เจ้าขุ่นเคือง เจ้าถึงต้องทำร้ายนางรุนแรงเพียงนั้น”

เสิ่นหรูโจวยิ้มเหยียดหยัน ลำคอแดงก่ำ ในคอรู้สึกราวกับถูกไฟแผดเผา

แม้เซียวเฉินเหยี่ยนจะพบเพชรตัดเพชร วางกลยุทธ์เผด็จศึกในระหว่างทางยึดครองราชบัลลังก์ แต่ตราบใดที่เกี่ยวข้องกับสองพี่น้องนั่น ไม่ว่าจะทำอะไรเขาก็ยังคงโง่เขลา แม้แต่สตรีที่แสร้งทำตัวใสซื่อเช่นมู่หว่านหรงซึ่งมีกลอุบายต่ำเตี้ย เพียงบุญคุณก็สามารถทำให้เขาหัวหมุนได้แล้ว

“นางดูแคลนข้าดุด่าข้า ข้าก็ควรจะตอบแทนความกรุณาสิ ทำไมหรือ พระชายาผู้ยิ่งใหญ่เช่นข้าหรือจะสอนบทเรียนให้ชายารองไม่ได้เลย

ท่านบอกว่าข้าโฉดชั่วแต่ท่านก็ลงมือกับชายาของตนโดยไม่ถามไถ่เรื่องราว หรือท่านไม่โหดร้าย ไม่ชั่วช้า เซียวเฉินเหยี่ยน หากท่านสงสารนางจริง ๆ ก็ทำข้อตกลงหย่าร้างกับข้าเสีย ข้าจะเก็บข้าวของและจากไปโดยไม่เอ่ยอันใดสักคำเพื่อให้ตำแหน่งกับนาง”

หย่า หย่าร้างอีกแล้ว!

เซียวเฉินเหยี่ยนมองเสิ่นหรูโจวด้วยความตระหนก ดวงตาของเขาเดือดดาลบ้าคลั่ง กรามขบเข้าหากันแน่น

เกิดอะไรขึ้นกับเสิ่นหรูโจวกันแน่ เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้นางยังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะใกล้ชิดเขา ทุ่มเทกายใจก็เพื่อแต่งงานกับเขา

บัดนี้การหย่าถูกพูดถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า หรือว่าไม่ได้แสร้งปล่อยเพื่อจับจริง ๆ

ดวงตาของเขาเย็นชาลง ไม่มีความฉุนเฉียวอีกต่อไป

“เสิ่นหรูโจว เจ้าคิดว่าจวนของข้าคือที่ใด อยากมาก็มา อยากไปก็ไป เรื่องเงื่อนไขการหย่า จวินอู่ได้บอกเจ้าแล้ว หากเจ้าอยากหย่าขาดกับข้าก็ทำในสิ่งที่เจ้าควรทำเสียก่อน”

เสิ่นหรูโจวไม่รู้จริง ๆ ว่าเขากำลังดื้อแพ่งอะไรอยู่

ในชาติก่อนเขาไม่ยอมปล่อยนางไป นางยังคงเข้าใจได้ อาจเป็นอย่างที่เขาพูด นางได้ทำลายหลายสิ่งอย่างเพื่อเขาตลอดหลายปีที่เป็นสามีภรรยากัน เพื่อยืนยันว่านางจะอยู่ไม่สู้ตายภายใต้สายตาของเขา ด้วยเหตุนั้นเขาไม่ยินยอมหย่านาง

แต่ในชาตินี้พวกเขาเพิ่งแต่งงานกัน เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาเกลียดนางเข้ากระดูกไปแล้ว

นางช้อนตาหยิ่งผยองมองเขา ดวงตาเปี่ยมแววถากถางเย้ยหยัน

“หากเป็นเช่นนี้ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก พรุ่งนี้วันกลับบ้าน ท่านไม่จำเป็นต้องไปกับข้า จนกว่าข้าจะทำตามเงื่อนไขได้ ท่านและข้าจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน!”

ชาติก่อนพ่อและพี่ชายเสียชีวิตเพราะเขา เช่นนั้นจึงไม่คู่ควรที่จะเข้าจวนแม่ทัพ!

ยิ่งกว่านั้น นางไม่อยากรังเกียจตัวเองเช้าจรดค่ำ ไม่เพียงแต่ต้องหาเงินและหย่าเท่านั้น ยังต้องต่อสู้เพื่อให้ไท่ซั่งหวงอนุญาตการหย่า และออกจากสถานที่น่ารังเกียจนี้โดยเร็วที่สุด!

เซียวเฉินเหยี่ยนมองนางซึ่งยืนตรงอกผายไหล่ผึ่งฉายแววอำมหิตอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้างามหมดจดเย็นชาลงไม่กี่ส่วน ดวงตาล้ำลึก

เสิ่นหรูโจวที่อยู่ตรงหน้าเขาและเสิ่นหรูโจวที่ลุ่มหลงเขามากนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ก่อนนี้ยามอยู่ตรงหน้าเขา นางจะเชื่อฟังและอ่อนโยน ไม่ต้องพูดถึงการดุด่าเขา นางไม่เคยทัดทานเขาด้วยซ้ำ

เขาพยายามค้นหาเงาของอดีตในดวงตานางแต่กลับไม่พบสิ่งใดเลย เขารู้สึกได้ไม่ชัดแจ้งนักว่ามีความเกลียดชังในดวงตานางเล็กน้อย

เขาสงบลงในทันที พลันมีร่องรอยของการหยามเหยียดฉายแววในดวงตาของเขา เสิ่นหรูโจวรักเขาเยี่ยงชีวิต แม้ว่าวันนี้จะดื่มยาผิดและอุปนิสัยเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะเกลียดเขา

“เสิ่นหรูโจว ไม่ว่าเจ้าใช้อุบายอะไร ข้าแนะนำให้เจ้าอยู่เงียบ ๆ จะดีที่สุด หากรังแกหว่านหรงอีก อย่าได้กล่าวโทษที่ข้าไม่ปรานี!”

เอ่ยจบคำก็สะบัดแขนเสื้ออย่างแรงแล้วจากไป

เสิ่นหรูโจวยืนอยู่ที่เดิม มองร่างสูงใหญ่ห่างออกไป ในใจรู้สึกราวกับมีลมหนาวพัดผ่าน ก่อให้เกิดคลื่นแห่งการถากถาง

ผู้ที่ตายตาไม่หลับ ไม่เหลือแม้แต่ร่างและกระดูก ก็ให้อยู่อย่างสงบเงียบหน่อย

เฮอะ

เซียวเฉินเหยี่ยนออกจากเรือนของเซินหรูโจวแล้วพูดกับจวินอู่ที่รออยู่ด้านนอก: “จับตาดูเสิ่นหรูโจวให้ดี หากมีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับนาง ให้มารายงานทันที...”