บทที่ 0342

หลังจากกินอาหารแล้ว หลินจืออี้ก็กินยาตามที่หมอสั่ง แล้วล้มตัวลงบนเตียงอย่างสะลึมสะลือ

เธอได้ยินรางๆ เหมือนหลิ่วเหอพูดว่ากลับโรงแรมแล้ว เธอตอบรับคําหนึ่งแล้วก็หลับไป

แต่ไม่รู้ทำไม เธอมักจะรู้สึกว่ามีคนจ้องมองเธออยู่ข้างเตียง

เธอเหล่ตามองแล้วพลิกตัว

วินาทีต่อมา เธอก็ลืมตาขึ้นมาทันที แล้วกระโดดขึ้นจากเตียงทันที หันหน้าไปจ้องมองผู้ชายที่อยู่ข้างเตียง

“อาเล็ก ตอนนี้ดึกมากแล้ว อามาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

“กินแล้วหรือยัง?” กงเฉินถามเสียงต่ำ

“กิน......”

หลินจืออี้กําลังจะพูดว่ากินแล้ว เฉินจิ่นที่อยู่ข้างหลังกงเฉินก็ยกถุงในมือขึ้น แล้วยักคิ้วหลิ่วตา

"คุณหลิน! อาหารว่างพิเศษของเมืองซานเฉิง คุณชายสามยังไม่ได้ทานข้าวเลย ตั้งใจนํามากินกับคุณนะครับ”

เมื่อพิจารณาถึงนิสัยของหลินจืออี้ที่ชอบพูดขัดกับกงเฉิน

เฉินจิ่นเปลี่ยนจากบอกเป็นนัยๆ เป็นบอกให้ใสแจ๋วไปเลย

หลินจืออี้ดึงผ้าห่มบนตัวออก ทำเป็นมองไม่เห็น “ไม่กิน อาเล็กไปกินกับซ่งหว่านชิวเถอะ เธอชอบกิน”

ตอนนี้กงเฉินนั่งรถเข็นอยู่ เธอจึงไม่กลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอ

เพียงแต่เธอเพิ่งพูดจบ อากาศรอบข้างก็เหมือนจะแข็งตัวขึ้นมาทันที รู้สึกอึดอัดมาก

"