แชร์

บทที่ 0457

ผู้เขียน: อี้เสี่ยวเหวิน
หลินจืออี้เดินอยู่บนระเบียงทางเดิน ที่ระเบียงทางเดินอีกด้านที่กั้นด้วยสระน้ำเล็กๆ คือกลุ่มของกงเฉิน

กงเฉินเดินนําหน้าสุด

เขายังคงสวมชุดสูทสีดํา รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาลึกซึ้งราวกับคนที่เดินออกมาจากภาพวาด

เหมือนหิมะขาวโพลนและเย็นจัด แต่ก็เหมือนสายน้ำที่มืดครึ้มในตอนกลางคืน

สายตาของเขาเย็นชาและไม่หยุดนิ่งแม้แต่วินาทีเดียว แม้กระทั่งเร่งฝีเท้าไปยังทิศทางของซางหรั่น

สามารถหมั้นกับคนที่ชอบได้ คงอดใจรอไม่ไหวแน่นอนอยู่แล้ว

หลินจืออี้กับกงเฉินเดินสวนกันไปคนละทาง ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก

เมื่อเสียงประทัดดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง เธอก็รู้ว่ากงเฉินได้รับตัวซางหรั่นแล้ว

……

ที่ศาลบรรพบุรุษ

หลินจืออี้และหลิ่วเหอนําสิ่งของที่ใช้เซ่นไหว้บรรพบุรุษวางให้เรียบร้อย

หลังจากเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง เธอก็ถอยไปที่ขอบสุดอีกครั้ง

คนที่เดินนำหน้าที่สุดคือคุณท่านกง

แต่วันนี้เขากลับแปลกประหลาดกว่าปกติ เขามองไปรอบๆ และชมหลิ่วเหอต่อหน้าทุกคน

“หลิ่วเหอ เธอทําได้ดีมาก ต่อไปให้ช่วยงานที่บ้านมากขึ้นหน่อย ค่อยๆ เดี๋ยวก็ชินกับมันเอง”

แค่ประโยคเดียว สายตาที่ญาติตระกูลกงมองหลิ่วเหอก็เปลี่ยนไป

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0458

    ตอนนี้หลินจืออี้สวมรองเท้าส้นสูงยืนอยู่บนพิ้นที่ปูด้วยแผ่นหิน เธอจึงยืนไม่มั่นคงในทันทีและกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของซางลี่“ขอโทษค่ะ” เธอรีบขอโทษขณะที่กําลังจะยืนตัวตรง ซางลี่ก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอ“มีใบไม้ตกใส่น่ะ”หลินจืออี้มองใบไม้ที่ร่วงหล่นแล้วรีบยกมือขึ้นสางฉันทันที “ขอบคุณค่ะ”“ต้องเกรงใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซางลี่เลิกคิ้วถามขณะที่หลินจืออี้กําลังจะอ้าปากอธิบาย เสียงของซางหรั่นก็ดังมาจากด้านหลัง“ฉันก็ว่าทําไมแค่พริบตาเดียวคนก็หายไปซะแล้ว ที่แท้ก็เพราะมาหาคนอื่นนี่เอง”หลินจืออี้หันตัวกลับมา ความเย็นชาก็ลอยปะทะที่ใบหน้า พอเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ก็พบกับดวงตาสีดําสนิทของชายหนุ่มราวกับเป็นน้ำหมึกที่ละลายไม่ออก ในดวงตามีความเย็นชาพาดผ่านเธอเม้มปากและถอยหลังโดยไม่รู้ตัวนึกไม่ถึงว่าซางลี่จะมาขวางหน้าเธอ ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ก็กะว่าให้เธอกับคุณชายสามได้อยู่กันสองต่อสองไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ ทุกคนไปที่ล็อบบี้กันหมดแล้ว อย่าให้แขกรอนานเกินไป”“อืม ไปกัน” ซางหรั่นเอื้อมมือไปจับกงเฉินไว้ “คุณชายสาม เราไปกันเถอะค่ะ พี่ฉันจะดูแลจืออี้เป็นอย่างดีเองค่ะ”“อืม” กงเฉินพูดด้วยน้ำเสี

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0457

    หลินจืออี้เดินอยู่บนระเบียงทางเดิน ที่ระเบียงทางเดินอีกด้านที่กั้นด้วยสระน้ำเล็กๆ คือกลุ่มของกงเฉินกงเฉินเดินนําหน้าสุดเขายังคงสวมชุดสูทสีดํา รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาลึกซึ้งราวกับคนที่เดินออกมาจากภาพวาดเหมือนหิมะขาวโพลนและเย็นจัด แต่ก็เหมือนสายน้ำที่มืดครึ้มในตอนกลางคืนสายตาของเขาเย็นชาและไม่หยุดนิ่งแม้แต่วินาทีเดียว แม้กระทั่งเร่งฝีเท้าไปยังทิศทางของซางหรั่นสามารถหมั้นกับคนที่ชอบได้ คงอดใจรอไม่ไหวแน่นอนอยู่แล้วหลินจืออี้กับกงเฉินเดินสวนกันไปคนละทาง ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกเมื่อเสียงประทัดดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง เธอก็รู้ว่ากงเฉินได้รับตัวซางหรั่นแล้ว……ที่ศาลบรรพบุรุษหลินจืออี้และหลิ่วเหอนําสิ่งของที่ใช้เซ่นไหว้บรรพบุรุษวางให้เรียบร้อยหลังจากเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง เธอก็ถอยไปที่ขอบสุดอีกครั้งคนที่เดินนำหน้าที่สุดคือคุณท่านกงแต่วันนี้เขากลับแปลกประหลาดกว่าปกติ เขามองไปรอบๆ และชมหลิ่วเหอต่อหน้าทุกคน“หลิ่วเหอ เธอทําได้ดีมาก ต่อไปให้ช่วยงานที่บ้านมากขึ้นหน่อย ค่อยๆ เดี๋ยวก็ชินกับมันเอง”แค่ประโยคเดียว สายตาที่ญาติตระกูลกงมองหลิ่วเหอก็เปลี่ยนไปห

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0456

    วันงานหมั้นหลิ่วเหอตื่นนอนตอนตีห้าเพื่อจะได้แสดงผลงานต่อหน้าคุณท่านกงหลินจืออี้เป็นห่วงสุขภาพของเธอ จึงตื่นตามมาด้วยทั้งสองใช้เวลาสองชั่วโมงตรวจสอบทุกอย่างที่ต้องใช้หลังจากยืนยันว่าไม่มีปัญหาแล้ว ทั้งสองจึงกลับไปที่เรือนอย่างเหนื่อยล้าไม่คิดว่า กงสือเหยียนที่ทํางานจนถึงเที่ยงคืนเมื่อวานนี้ก็ตื่นนอนแล้วเช่นกัน“มาๆ ผมทําอาหารเช้าแล้ว รีบมากินเร็ว”ลูกหลานของตระกูลกงจะถูกปล่อยออกไปฝึกฝนเมื่อพวกเขายังเด็ก ฝีมือการทําอาหารของกงสือเหยียนก็ได้เรียนรู้มาในช่วงสองปีนั้นถึงจะไม่ได้ดีเลิศขนาดนั้น แต่รสชาติก็ไม่เลวกงสือเหยียนดึงหลิ่วเหอนั่งลง และนวดไหล่ให้เธอใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหลิ่วเหอยิ้ม “เมื่อคืนคุณกลับมาดึกขนาดนั้น ไม่ต้องตื่นแต่เช้าหรอกค่ะ”“สองวันนี้พวกคุณสองคนต่างหากที่ทํางานหนัก ผมแค่ทําอาหารเช้ามื้อเดียวเอง”เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินจืออี้ก็เข้าใจทันทีว่าทําไมหลิ่วเหอถึงยอมกล้ำกลืนความทุกข์เพื่ออยู่กับกงสือเหยียนเธอยกชามขึ้นมา พูดกึ่งติดตลกว่า “อากับแม่นี่พอได้แล้ว ระวังฉันจะแอบไปกินเองนะ”หลิ่วเหอและกงสือเหยียนยิ้มให้กันในเวลานั้นเอง กงสือเหยียนก็มองไปที่นาฬิกาข้

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0455

    ……หลินจืออี้นอนหลับไม่สบายเลย เธอรู้สึกเหมือนมีมีดเล่มหนึ่งแขวนอยู่เหนือศีรษะตลอดเวลาในความคลุมเครือ เธอรู้สึกว่ามีคนกําลังสัมผัสใบหน้าของเธอเธอลืมตาขึ้นมาอย่างยากลําบาก เห็นผู้ชายที่ลูบไล้เธอเบาๆ เธอก็รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นความฝันมีเพียงในความฝันเท่านั้นที่เธอสามารถเผชิญหน้ากับกงเฉินได้อย่างสงบเธอจ้องมองชายคนนั้นและพึมพําว่า "ปวดกระเพาะ"พูดจบเธอก็อดขดตัวไม่ได้นิ้วของกงเฉินถูกับริมฝีปากที่แตกของเธอ พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ยังจะทําตัวเหลวไหลอยู่อีกไหม?”หลินจืออี้ส่ายหน้า ท่าทางเชื่อฟังเป็นพิเศษนิ้วมือของกงเฉินชะงักเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองเธอค่อยๆ ลึกซึ้งขึ้นวินาทีต่อมา หลินจืออี้รู้สึกว่าร่างกายแนบชิดกับหน้าอกอุ่นๆ ฝ่ามือของผู้ชายแนบกับท้องของเธอแล้วนวดเบาๆ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร กงเฉินก้มศีรษะลงใกล้ใบหูของเธอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ดีขึ้นหรือยัง?”“อืม”หลินจืออี้รู้สึกคันหู ยกมือขึ้นจะเกา แต่บังเอิญไปโดนแผลที่แขนพอดี จึงขมวดคิ้วก่อนที่เธอจะวางแขนลง กงเฉินก็จับมือเธอเอาไว้เขาเปิดแขนเสื้อของหลินจืออี้ เธอหลบโดยไม่รู้ตัว แต่แรงของเขาเยอะมากจริงๆ เธอเองก็รู้สึ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0454

    หลังจากกงเฉินจากไป หลินจืออี้ก็ยืนพิงเสาอย่างเหม่อลอย หิมะที่กองพะเนินอยู่ด้านนอกสะท้อนสีหน้าไร้สีเลือดของเธอเธอพยุงเสาเดินไปข้างหน้า เหนือศีรษะเป็นผ้าซาตินสีแดงที่เพิ่งแขวนขึ้นไปพวกมันกระโดดโลดเต้นอยู่ในสายลม มีเพียงเธอเคุณั้นที่เงียบกริบหลังจากกลับถึงเรือน หลินจืออี้ก็นอนอยู่บนเตียงในห้องรับแขกอย่างทรมานทั้งตัว แต่เครื่องนอนใหม่เอี่ยมกลับไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิดสุดท้าย เธอหลับตาลงอย่างงัวเงีย……กงเฉินนั่งบนโซฟา ปลายนิ้วแตะหน้าผาก ขนตายาวปิดลงครึ่งหนึ่ง ซ่อนอารมณ์ในดวงตาไว้“คุณชายสาม คุณกลับมาแล้ว”ซางหรั่นก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเสื้อโค้ทที่เขาวางไว้บนโซฟา เธอก็หยิบมันขึ้นมาอย่างสุภาพทันทีเพื่อปรับแขนเสื้อของเขาให้เรียบ“ห้องแต่งตัวฉันเก็บเรียบร้อยแล้วนะคะ ให้ฉันแขวนให้คุณไหมคะ?”“อืม”กงเฉินตอบอย่างใจลอยทันใดนั้น ปลายนิ้วของเขาก็หยุดกะทันหันและลุกขึ้นอย่างรวดเร็วซางหรั่นรู้สึกงุนงงเล็กน้อย หันหลังตามกงเฉินไป พูดอย่างค่อนข้างเหนื่อยว่า “คุณชายสาม ช้าๆ หน่อยค่ะ ฉันเดินเร็วขนาดนั้นไม่ได้”เมื่อไปถึงห้องแต่งตัว ซางหรั่นเห็นกงเฉินยืนอยู่หน้าตู้

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0453

    คุณท่านโกรธจนหน้าเขียวพ่อบ้านก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม “ถ้าเช่นนั้น ต่อจากนี้...”คุณท่านกงหลับตาครุ่นคิด ครู่หนึ่งก็ลืมตาทั้งสองขึ้นแล้วพูดว่า “ว่าแต่หลิ่วเหอจัดการเป็นยังไงบ้าง?”“ก็กระตือรือร้นและรอบคอบอยู่นะครับ”“อืม”คุณท่านกงมองไปที่พ่อบ้าน……เมื่อออกมาจากห้องครัว หลิ่วเหอก็เหนื่อยจนปวดเอวแล้วหลินจืออี้ประคองเธอกลับไปที่เรือน ใต้ระเบียงทางเดิน กงเฉินก็เดินสวนมาพอดีหลิ่วเหอยิ้มและพูดว่า “เจ้าสาม กลับมาแล้วเหรอ”“อืม”กงเฉินพยักหน้าเล็กน้อย สายตามองผ่านหลิ่วเหอไปหยุดอยู่ที่หลินจืออี้หลินจืออี้หลุบตาลง เอ่ยขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “อาเล็ก”กงเฉินไม่ได้ตอบหลินจืออี้ก็ไม่อยากคุยกับเขาอีก หันหลังแล้วจูงหลิ่วเหอเดินจากไปเมื่อเดินผ่านเขาไป มือของเธอก็ถูกเขากุมไว้อย่างกระทันหันหลินจืออี้นิ่งงัน นิ้วมือเรียวยาวของชายหนุ่มพัวพันกับนิ้วมือทั้งห้าของเธอ ราวกับจะสื่ออะไรบางอย่างแต่เธอไม่ต้องการให้ตัวเองตกอยู่ในการคาดเดา การทายใจ หรือแม้แต่จินเอาเองการอีกต่อไปแล้วมันเหนื่อยเกินไปหลินจืออี้ยับยั้งอารมณ์ที่ขึ้นๆ ลงๆ ไม่มองเขาเลย ดึงมือกลับไปแล้วจูงหลิ่วเหอเดินจากไป“

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status