#เป็นเมียผี บทที่ ๑ วิญญาณเฮี้ยนของขุนแสนคำ (๓) Uncut

“ได้จ้ะ! จะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมหมด” เพราะผีเฮี้ยนตรงหน้านั้นมีแรงอาฆาตสั่งสมมานาน ทำให้นางสาวบีรู้ตัวว่าตนเองไม่สามารถต่อกรกับมันได้แน่ๆ เครื่องมงเครื่องมือหมอผีแบบชาติก่อนก็ไม่มี ไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ เผลอๆ อาจจะเอาชนะมันไม่ได้ด้วย เลยยอมทำตามที่ผีขุนแสนคำว่ามาแทน เผื่อจะถูกมองว่ามีประโยชน์ และเขาคงจะปล่อยให้ตนเองเป็นอิสระ

แต่คำขอที่ร้ายกาจนั้นกลับถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักลึกที่แตกระแหงมีคราบเลือด ขุนแสนคำกระตุกยิ้มเหี้ยมยกศีรษะที่ห้อยต่องแต่งกลับมาประกอบดังเดิม

‘กลับมาเป็นเมียผีเฮี้ยนอย่างกู ถวายตัวเป็นชู้กูเสียเป็นไง’

นางสาวบีอ้าปากค้าง ไอ้ผีนี่มันบ้าไปแล้วแหงๆ สงสัยจะแค้นนางบัวงามมากจนสติสตังไปหมดแล้ว อะไรก็ได้ขอแค่ได้ลบกลิ่นไอชายชั่วออกจากตัวเมียเป็นพอ

ถึงจะมีแรงอาฆาตแค้นเมียตัวเองอย่างแรงกล้า แต่ในขณะเดียวกันก็คลั่งรักไม่ต่าง มาคิดดูดีๆ ก็น่าสงสารนะ คงทำใจไม่ได้ที่เมียตัวเองมีชู้ เลยยอมได้แม้กระทั่งได้ครอบครองเพียงแค่กายหยาบก็ตาม

แต่... นางสาวบีไม่เคยมีผัว! จะยอมเสียเอกราชด่านแรกให้ผี ก็ออกจะน่าอนาถเกินไปหน่อย

“ไม่ค่ะ หนูยังซิง อย่างน้อยถ้าจะเสียซิง ขอเลือกผู้ชายด้วยตัวเองจะดีกว่า!” ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด นางสาวบีคิดว่าคนตรงหน้าไม่สนแล้วว่าจิตในร่างจะเป็นใคร ขอแค่ได้ย่ำยีกายหยาบเป็นพอ ลงความเห็นได้ว่าไอ้ผีนี่จิตไม่ปกติแน่แล้ว

ก็คนอยู่ในสนามรบ มันจะปกติได้แค่ไหนกันล่ะ ก็ติดความซาดิสต์มาจากในสงครามนั่นแหละ

‘มึงมิมีโอกาสปฏิเสธกู ชีวิต จิตวิญญาณมึงเป็นของกูมาตั้งแต่ที่เลือกเข้ามาสิงสู่ร่างกายเมียกูแล้ว อีบี’ ผีร้ายตรงหน้าสู่รู้ชื่อของหล่อน พร้อมกับเอื้อมมือชี้หน้าหญิงสาวกลางอากาศ คอระหงถูกคว้าหมับโดยมือที่มองไม่เห็น กำรัดรอบคอจนเส้นเลือดขึ้น นางสาวบีถูกยกห้อยต่องแต่งบนอากาศ ความรู้สึกเหมือนกำลังโดนผูกคอ หายใจไม่ออกจนตาเกือบเหลือกถลน

“ฉะ... ฉันยอมแล้ว! อั่ก... ฉันยอมแล้ว!” เอะอะก็ใช้กำลังข่มขู่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไร้ทางสู้ ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีชั่ว! คอยดูนะถ้ากลับไปโลกเก่าได้จะขอให้แม่เผากงเต๊กอุปกรณ์หมอผีมาสู้กับมันให้ตายไปข้าง!

ผีขุนแสนคำยอมปล่อยมือผีที่ยืมมือมาจนร่างที่ลอยกลางอากาศหล่นตุบลงทับกับเศษซากของศพเหล่าทหาร มันคือภาพลวงตาที่สร้างโดยพลังวิญญาณเฮี้ยนของขุนแสนคำ ยิ่งตายทั้งที่สั่งสมอาคมก็ยิ่งมีพลังและบริวารมาก ผีที่เคยจับมาเป็นบริวารสมัยยังมีชีวิต ยังคงจงรักภักดีทำงานกับเขาต่อไปแม้แต่นายของมันจะตายไปแล้วก็ตาม

ร่างระหงนั้นอยู่ในชุดรัดอกที่เปรอะเลือด นุ่งซิ่นงามที่เมื่อขยับตัว ซิ่นก็เลิกขึ้นเห็นเรียวขาขาวเนียน ผีชายฉกรรจ์ฉีกยิ้ม พลางดึงมีดที่ปักอยู่ตรงอกออกมาจนเลือดกระเซ็นเปรอะแผงอกหนาที่ลงยันต์อักขระอาคม ใช้ปลายคมดาบอาบเลือดตนเองเชยคางสาวเจ้าที่ไอค่อกแค่กด้วยแรงบีบคอทำให้ขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง

‘จงยินดีปรีดาเสียเถิด ผีเร่ร่อนที่มิรู้แม้แต่เพศแลรอวันสูบลงนรกอย่างมึง จักมีผัวเป็นผีต่างระดับที่มีกำลังวังชามากอย่างกู ดูอย่างไรมึงก็ได้ประโยชน์เห็นๆ จริงไหม’

สีหน้าของนางสาวบีที่ส่งผ่านร่างกายนางบัวงามซีดขาว เธอเข้าใจว่าเมื่อคนเราตายกลายเป็นผี ถ้าเป็นคนธรรมดาที่มีห่วงจะกลายเป็นแค่วิญญาณเร่ร่อนรอคนทำบุญส่งไปเกิด ไม่ก็นับวันรอลงนรกไปโดนลงฑัณฑ์ต่อไป ภาพที่ผีเฮี้ยนตรงหน้าที่มีพลังวังชามากมองเธอ ไม่ได้มองเธอเป็นมนุษย์ผู้หญิงที่มีสิทธิ์ร้องเรียกความยุติธรรมให้ตัวเอง ไม่สนใจว่าก่อนจะกลายเป็นวิญญาณเธอคือหญิงสาวบริสุทธิ์ที่ไม่ควรโดนข่มเหงอย่างทารุณมาก่อน ในเมื่อภูตผีวิญญาณในโลกหลังความตายมันไม่มีเพศ เขามองเห็นเธอเป็นแค่ดวงวิญญาณอ่อนแอที่ไม่มีแม้แต่แรงอาฆาตที่จะปกป้องตัวเองตนหนึ่งเท่านั้น

โหดร้าย... โหดร้ายมาก!

ยอนจิน ตั้งแต่นี้ฝันของฉันคือเธอ

จะกลายเป็นผีที่เอาชนะไอ้ขุนแสนคำนี่ให้ได้เลยคอยดูสิ!

“กะ... ก็ได้ ถ้าพี่ต้องการอย่างนั้น” แววตาที่สบกลับมานั้นมีแววชิงชังปนอยู่พร้อมกับอารมณ์อยากเอาชนะ ผีขุนแสนคำนึกชอบใจในความใจสู้ของวิญญาณเร่ร่อนตนนี้ เลยใช้ดาบยกร่างนางขึ้นยืน

‘งั้นไปสู่รังกระดูกของกูเสีย จักทำให้มึงมิมีหน้าไปคบหาชู้สู่ชายที่ไหนอีกเลย’

และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของอดีตนางสาวบีลูกสาวหมอผีอันดับหนึ่ง ที่กลับกลายเป็นผีเร่ร่อนที่บังเอิญย้อนภพมาเกิดใหม่ในกายหยาบของหญิงชั่วกลางชนวนยุคกรุงศรีอโยธยา ที่ต้องกลายมาเป็นทาสสวาทแบบผีๆ ให้อดีตผัวของกายหยาบคนนั้นไปโดยไม่มีทางเลือก

โคตรของโคตรซวย!

ขุนแสนคำพาหญิงสาวไปที่รังกระดูกดังว่า บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยกลิ่นดินปืน ฝุ่นและไอควันรายล้อม ไม่ได้มีอารมณ์น่าเสพสมแบบที่พ่อผีฉกรรจ์ตรงหน้าพยายามจะหว่านล้อม (หรือบังคับ) ตรงไหน นางสาวบีที่อยู่ในร่างนางบัวงามเหลียวมองไปรอบๆ พบแต่กองกระดูกมากมายถูกดัดแปลงเป็นฟูกนอน ตั้งอยู่ท่ามกลางป่าหรือสถานที่รกร้าง

คงไม่ใช่ครั้งแรกจะให้โล้สำเภากันกลางป่าช้าใช่ไหม?

เธอรู้สึกหวั่นๆ ถ้าครั้งแรกเป็นที่นี่คงได้อารมณ์ตลกร้ายไม่หยอก ประสบการณ์สุดแหวกแนวตั้งแต่เกิดมาครบยี่สิบห้าปีของสาวซิงนางหนึ่ง

พลั่ก

“กรี๊ด!!”

ไม่ต้องใช้มือตัวเองให้เปลืองแรงเปล่า ผีขุนแสนคำเหวี่ยงกายหยาบของนางบัวงามไปบนฟูกนอนด้วยมือที่มองไม่เห็น แสดงอภินิหารหายตัวมาโผล่ตรงหน้าพร้อมกับขึ้นคร่อมทับกายสาว กลิ่นคาวเลือดจากบาดแผลสมจริงยิ่งกว่าซีจีจากค่ายหนังมาเวล

นี่เขาคิดว่าตัวเองอยู่ในหนังแอ็คชั่นหรือไง?

“พร้อมตกเป็นของผีหรือไม่ น้องบัวงาม” ผีชายหนุ่มตรงหน้าเพรียกหาชื่อของเมียที่ทั้งรักทั้งชังออกมา สลับสรรพนามแทนสถานะตนเองที่ตายไปแล้วพร้อมกับหักคอกรอบแกรบหัวเราะชั่ว ถึงจิตจะไม่ใช่แต่อย่างไรกายหยาบที่คร่อมทับก็ยังเป็นหน้าค่าตาของเมียเขา ทั้งคิดถึงคะนึงหา แต่ก็คลั่งแค้นเสียเหลือเกิน

อยากจะฉีกทึ้งร่างนั้นจนขาดกระจุยกระจาย แต่ในเดียวกันก็ถวิลหาอยากถนอมกายสวยงามนี้เอาไว้

นางบัวงามถือเป็นลูกหลวงที่ขึ้นชื่อเรื่องความงาม กว่าจะเกี้ยวพาราสีมาเป็นเมียนั้น เลือดตาแทบกระเด็น จะทำลายร่ายกายที่ราวกับนางสวรรค์เร็วๆนี้ ก็คงน่าเสียดาย

“ดะ... เดี๋ยวก่อน” ฝ่ามือเล็กยกประชิดคางแกร่งเมื่อผีหนุ่มโน้มหน้ามาใกล้ กลิ่นน้ำเลือดน้ำหนองยิ่งสาดซัดซ้ำทำเอาอยากอาเจียนและไม่มีอารมณ์สวีทหวานอะไรทั้งนั้น นางสาวบีแสดงสีหน้าพะอืดพะอมออกมาอย่างปิดไม่มิด “พี่พอดับกลิ่นแผลพี่ได้ไหม เหม็นจนเน่าเลยอ่ะพี่”

“กูตายอย่างโหดเหี้ยมเลยมาเช่นนี้ หรือจักให้กูแปลงตนให้รูปงามดังเก่าเล่า”

“ถ้าพี่จะให้ฉันเสียพรหมจรรย์ ข้อแม้คือบรรยากาศก็สำคัญจ้า” อะไรคือมั่นหน้าว่าตัวเองตอนมีชีวิตรูปหล่อ? ตลกชิบ นางสาวบีหยุดเบ้หน้าไม่ได้เลย กลิ่นเลือดคาวคลุ้งยิ่งกว่า บาดแผลนั้นลึกฉกรรจ์มากจนเห็นกล้ามเนื้อสีเข้มด้านในเต้นตุบๆ อีแบบนี้ใครจะไปอีโรติกด้วยลง “อึก...! ฉันเอียนกลิ่นเลือดพี่จนจะอ้วกแล้ว”

“น่ารำคาญเสียจริง” ผีหนุ่มสะบัดหน้าออกจากร่างกายอ้อนแอ้นที่ปิดจมูกรังเกียจทำท่าจะอาเจียนออกมาให้ได้ชวนให้หมดอารมณ์ พลางสบถเสียงต่ำอย่างหงุดหงิด เขาบริกรรมคาถา พึมพำขมุกขมัวให้รอยแผลฉกรรจ์หายไป แปลงกายลวงตาเป็นผีหนุ่มรูปงามดังที่ปากเคยว่า พอไม่มีแผลโหดๆ ก็คือชายกำยำหน้าตาดีผู้หนึ่งนี่เอง

แบบนี้ค่อยเป็นผู้เป็นคนขึ้นหน่อย

หล่อจริงว่ะ ผัวหล่อล่ำขนาดนี้นางบัวงามนอกใจได้ลงได้ยังไงกันนะ เป็นอีบีนะจะรวบเช้าเหมาเย็น เอาให้ไม่มีเวลาได้ออกไปสู้รบปรบมือที่ไหนเลย

“โอเคจ้ะ ลุคนี้ดี” ว่าพลางล้มตัวทอดกายลงนอนที่เดิม ไม่รู้สึกอยากอาเจียนอีกต่อไปแล้วเพราะพอพ่อผีเฮี้ยนแปลงกายมาหล่อกลิ่นเลือดกลิ่นน้ำหนองก็หายไป อย่างไรอายุอานามก็ปาไปยี่สิบห้าแต่ยังไม่มีผัว ถึงเสียตัวให้ผีแต่ถ้าผีมันหล่อ ใครจะปฏิเสธได้ลง

ยังไงมันก็ผีเหมือนๆ กัน เธอเองก็ตายไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง