#เป็นเมียผี บทที่ ๒ ชายชู้อันดับหนึ่ง (๑)

ภาพของหญิงสาวยามเมื่อปรนเปรอกายหนาในยามที่ยังรักใคร่กันดีผุดขึ้นมาในเศษเสี้ยวความทรงจำเสมือนก่อนโดนศัตรูเอามีดแทงทะลุคอจนถึงแก่ความตาย

ขุนแสนคำผู้ไร้พ่าย รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง กลับโดนนายทหารกรุงหงสาวดีบั่นคอจนตายอย่างโหดเหี้ยม แค่เพียงดาบที่แทงทะลุอกยังไม่ทำให้ตายได้ในทันที เขายังคงฟาดฟันศัตรูอย่างบ้าคลั่งโดยไม่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดกับบาดแผลที่อกข้างซ้ายที่ดาบพม่าแทงเฉียดเกือบตัดขั้วหัวใจ จนถูกนายทหารคนสำคัญจากฝ่ายอังวะ นามว่า ‘ตูระเซยะ’ ใช้ดาบปักเข้าที่คอเข้าจุดสำคัญเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของทหารนำทัพอีกฝ่าย

เขาตายโดยที่ไม่ได้สั่งเสียอะไรกับเมียรัก แถมยังตายไปโดยไม่รู้ว่าลับหลังเมียได้นอกกายนอกใจไปไม่รู้กี่ครั้งกี่คราตลอดเวลาสองปีที่เคลื่อนทัพปะทะอาณาจักรอังวะ ตลกร้ายดีไม่หยอกที่เมื่อสิ้นชีพไปแล้วถึงได้รู้ความจริงที่เมียที่รักยิ่งกว่าชีวิตปกปิดมาตลอดหลายปี

นางบัวงามนั้นวิญญาณหลุดออกจากร่างก่อนที่จะได้พูดคุยกันตามประสาผัวเมีย แน่นอนว่าวิญญาณของเธอคงหลงวนเวียนอยู่ในวัฏจักรสงสาร หรือที่ไหนสักแห่งที่ดวงจิตสุดท้ายก่อนตายนึกถึงดั่งเช่นเขา แน่นอนว่าในทีแรกขุนแสนคำคิดที่จะเจรจากับเมียก่อน แม้หลักฐานที่เห็นมันจะคาตาวิญญาณร้ายตนนี้เหลือเกิน แต่เมื่อเธอเห็นสภาพของเขาที่มาในตอนที่ตาย ก็ถึงกับกรีดร้องพยายามดิ้นรนหนีไปให้พ้นจากวังวนโลกนิมิตแห่งความตาย

เธอหวาดกลัว รังเกียจเดียดฉันท์ ไม่เหลือแววตาแห่งความรักที่เปี่ยมล้นให้แก่กัน

หรือที่จริงแล้วที่ผ่านมานางบัวงามจะหลอกลวงเขาทั้งหมด หลอกลวงว่ารัก หลอกลวงว่าจะตั้งท้องเพียงลูกของเขา หลอกลวงว่าไม่ว่าเขาจะตายไป เธอก็จะขอตายตามไปด้วย เนื่องจากหล่อนไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีเขาได้

นังนั่นมันเสแสร้งทั้งเพ!

สุดท้ายแล้วเมื่อคิดเจรจาไม่เกิดผล... ผีขุนแสนคำนึกแค้นใจในโชคชะตาจึงเลือกวิธีตามอาฆาตทั้งเมียและเด็กในท้อง ไม่ว่าจะตอนนอนหรือตอนตื่น เสียแค่หญิงสาวไม่มีสัมผัสพิเศษอย่างที่ควรจะมี เราจึงทำได้เพียงแต่มาพบกันในความฝันเมื่อหล่อนหลับสนิทเท่านั้น

ในนิมิตอันยาวนานและโหดร้าย นางบัวงามเอาแต่ร้องขอชีวิตทั้งใบหน้าซีดเซียวว่าไม่อยากตาย นางยอมแม้กระทั่งจะยกลูกในท้องให้เขา สังเวยเพื่อให้หล่อนได้มีชีวิตรอด สภาพของหล่อนยามที่คุกเข่าร้องขอชีวิตน้ำตานองหน้า ดวงหน้างามสุดแสนเห็นแก่ตัวที่ต้องการดิ้นรนเอาชีวิตรอดอย่างน่าสังเวชนั้นฝังใจผีร้ายตนนี้ยิ่งนัก

ทั้งรักทั้งชัง ขุนแสนคำไม่คิดว่าตนเองจะคว้าเมียใจชั่วเช่นนี้มาไว้ในอ้อมมือได้ เมียที่พร้อมจะสละได้แม้แต่ลูกในท้องของตนเพื่อที่ตนเองจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป

จะดึงลงมาในนรกด้วยกัน ก็ต้องเอาให้เผาไหม้จนวอดวายไปทั้งหมด ทั้งเขา หล่อน และลูกในท้องของหล่อนเอง

ขุนแสนคำไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว ศพของเขาที่สิ้นชีพในสงครามถูกนำกลับบ้านเกิด เผาและดำเนินพิธีไปเรียบร้อย เขาเหลือแต่เพียงจิตวิญญาณที่ไม่สามารถกลับมามีชีวิตได้อีก

ถ้าเขาอาฆาตแค้นนางมากกว่านี้ มากกว่านี้อีกเรื่อยๆ เขาจะได้อยู่มองดูนางได้นานกว่านี้

จนกว่าจะลงนรกไปพร้อมกัน

จนกว่าจะได้เห็นจุดจบที่นางสมควรได้รับ มากกว่าการมาตายอย่างง่ายดายเช่นนี้

ผีชายหนุ่มคิดพลางกดดวงตาลึกสนิทนั้นลงมองร่างเพรียวระหงสมส่วนของเมียตนเองที่ปรนเปรอท่อนแกร่งอย่างไม่ประสีประสา คนที่หยอกเอินกับความองอาจส่วนล่างของเขานั้นคือคนละคนกับคนที่เขาเคยรัก หล่อนมีวิญญาณเร่ร่อนของใครไม่รู้มาสิงสู่ในร่าง ล่วงรู้แค่ว่าอีกฝ่ายนั้นชื่อบี ชื่อแปลกพิกลเช่นนี้ กับท่าทางสะดีดสะดิ้ง ก็คงจะเป็นผู้หญิงสิหนา?

มีเรื่องราวอีกมากของนังวิญญาณเร่ร่อนนี่ ที่เขาต้องการล่วงรู้

แต่ก่อนหน้านั้น ขอใช้งานมันให้สาสมกับที่เลือกมาครองกายคนที่เขาเพ่งเล็งไว้ก่อนแล้วกัน

ในเมื่อนังนี่กล้าที่จะมาสิงสู่ร่างที่ติดค้างไปด้วยเวรกรรม จงรับของดำ ของสกปรก เศษผม ขี้เถ้า เศษเล็บ และกระดูกผีตายโหงจากเขาลงท้องไปเสียเถิด สุดท้ายแล้วไม่ว่าปลายทางจะจบลงแบบไหน หล่อนเป็นเพียงเครื่องมือที่ทำให้เขาสามารถลากผู้ชายทุกคนที่เป็นชายชาติชู้กับนางบัวงามมาลงนรกไปด้วยกันทั้งหมดได้ และต้องกลายมาเป็นทาสบริวารของเขาอีกตนหนึ่งอยู่ดี

“มึงมีปัญญาทำได้แค่เพียงเท่านี้เองรึ” น้ำเสียงเย้ยหยันดังมาจากผีชายเถื่อนที่อยู่เหนือกว่าร่างกายเล็กๆ ของเธอ นางสาวบีถูกผลักไปอยู่กลางฟูกนอน ฝ่ามือหนาคว้าหมับที่ข้อเท้าจับเธอแยกเรียวขางามออกอีกครั้งอย่างไม่ถนอมมือ ท่อนลำใหญ่โตนั้นมีอักขระลวดลายประหลาดสักบนนั้น มันเรืองรองแวววับ ท่าทางตอนสักจะเจ็บน่าดู ก่อนที่ส่วนแข็งที่สุดส่วนปลายนั้นจะถูไถด้นกับกลีบดอกบัวงามที่แผ่สยายกลีบรอวันได้เบ่งบานด้วยลำจันทน์

หล่อนรู้สึกเสียหน้าที่เหมือนโดนด่ากลายๆ ว่าบริการให้ผู้ชายไม่ถึงใจ แต่มันก็โคตรเสียวในเวลาเดียวกัน โอ้พระสงฆ์ แค่ถูตรงเม็ดบัวที่เต่งตูมเฉยๆ ก็แทบจะถึงสวรรค์แล้ว!

ความเร่าร้อนของผีชายเถื่อนนั้นไม่ได้จบแค่เพียงถูไถกลีบเนื้อสาวภายนอกสร้างความเสียวซ่านแค่ชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น แต่ยามเมื่อส่วนใหญ่โตและมีเส้นเลือดพันรอบดูปึ๋งปั๋งสอดใส่เข้าไปในร่างกาย เปิดทุกประสาทสัมผัสของหญิงสาว ร่างกายของนางบัวงามมีจุดถึงที่เขาที่เป็นผัวและกกกอดนางทุกวันก่อนไปรบนั้นรู้ดีอยู่ ดวงจิตก็อยู่ส่วนดวงจิต แต่ประสาทสัมผัสในร่างกายมันคนละเรื่องกัน ไม่ต้องไปถามหมอตำแยก็พอรู้ได้

บริวารผีเร่ร่อนนั้นล้อมรอบเตียงกระดูก เกิดเป็นเงาตะคุ่มๆ ราวกับรอคายของสกปรกให้ขุนแสนคำเป่าใส่ท้องของร่างกายสาวงามในนิมิต ผีชายหนุ่มขยับเอวสอบอย่างชำนิชำนาญ ชวนให้หญิงสาวที่นอนเปลือยเปล่าหมดจดอยู่ใต้ร่างนั้นครางครวญไม่เป็นศัพท์ ดวงตาที่สามไม่ถูกเปิดเพราะเป็นแก้วตาของกายหยาบที่ไม่มีสัมผัสพิเศษ นางสาวบีจึงไม่ทันสังเกตเห็นเงาตะคุ่มที่ล้อมรอบเตียง เสียงฟูกกระดูกลั่นกระทบกับต้นไม้ที่ผูกสายสิญจน์จนรอบลำต้นใหญ่ แรงกระแทกทำให้เตียงที่สร้างมาจากกระดูกคนนั้นหล่นลงมาแตกกระจาย

เสียงบดขยี้ของกระดูกยามถูกเท้าเปล่าของชายเถื่อนเหยียบย่ำ เพราะไม่ว่าจะเป็นกระดูกที่ใต้ตีน หรือนางบัวงามที่อยู่ใต้ร่าง ทั้งสองสิ่งกำลังถูกบดขยี้อยู่ไม่ต่างกัน

ร่างกายก็ส่วนร่างกาย ถึงจิตจะไม่ใช่แต่นี่ก็คือกายหยาบของหล่อนที่เขาเคยหลงใหลทำทุกอย่างแม้แต่ยอมประเคนแหวนเพชรดิ้นพลอยให้ไม่รู้กี่อย่างกว่าจะได้ตัวหล่อนมาครอบครอง หลวงศรีจันทร์น่ะหรือช่างหน้าเงินยิ่ง กว่าจะยอมยกลูกสาวใจชั่วให้ เขาโดนปอกลอกไม่รู้กี่หนต่อกี่หน เพื่อได้รับหญิงที่สวยแต่รูปจูบไม่หอมแบบนี้มาเป็นเมียน่ะหรือ?

ผลของการโดนต้มจนเปื่อยแถมตัวยังตายจากครอบครัวนี้ เขาจะย่ำยีทรมานร่างกายนี้จนสาสม เอาให้ของสกปรกเต็มท้องจนเรียกวิญญาณที่แท้จริงกลับเข้าร่าง และทรมานแสนสาหัสก่อนตายอีกสักรอบเป็นอย่างไร

แค่คิดก็สาแก่ใจล่วงหน้าดีไม่หยอก