#เป็นเมียผี บทที่ ๒ ชายชู้อันดับหนึ่ง (๒)

“ฮื้อออ อะ อ๊ะ พี่ผี บะ... เบากับฉันหน่อย อื้ออออ” เสียงหวานครางสูงในลำคอเมื่อความเสียวซ่านแล่นพล่านไปทั่วสรรพางค์กาย เนื่องจากไม่ประสานี่จึงเป็นสัมผัสแปลกใหม่ แต่ร่างกายกลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยราวกับเธอเคยร่วมรักกับชายตรงหน้าเมื่อยังมีชีวิตมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

แต่ถ้าจะอัดกันเอาๆ เหมือนลูกบาสแบบนี้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นผีนะจะไปรีวิวติดลบในพันติ๊ปให้รู้กันทั่วเลย ผู้ชายยุคกรุงศรีมันรุนแรงกับผู้หญิงทุกคนเลยไหมเนี่ย

“มิคณามือเลยสักนิด มึงมีฤทธิ์เดชเพียงแค่นี้ อย่าได้หวังจักทำให้กูพึงใจได้เลย” เสียงหนั่นเนื้อกระทบกันดังก้องในโสตประสาท พร้อมกับเสียงทุ้มเยือกเย็นที่ส่อแววปรามาสไม่จบไม่สิ้น “มิลองไปเขาโรงรับทำชำเราบุรุษไปเป็นโสเภณีดูหรือไร เผื่อจักมีกลเม็ดพิชิตใจชายได้มากกว่านี้”

โรงรับทำชำเราบุรุษ? โสเภณี?

อ้อ ไอ้ผีหน้าหล่อนี่มันกำลังประชดว่าเธอเด็ดไม่เท่าน้องหรี่ตัวจริงอยู่นี่หว่า

“พะ... พูดแบบนี้ต่อยกันดีกว่า อะ อ๊า!” สิ้นประโยคนั้นความอุ่นร้อนก็โอบล้อมภายในท้องน้อยเมื่อชายร่างแกร่งเหนือตัวเสร็จสมดั่งใจหมาย ผีหนุ่มไม่ได้แสดงท่าทางอดกลั้นใดๆ เนื่องจากเมื่อตายเป็นผีแล้วมันไม่มีความรู้สึกถึงจุดสุดยอดจนหลั่งได้หรอก ที่ทำอยู่ก็ทำด้วยเศษเสี้ยวความคะนึงหาที่หลงเหลืออยู่ลึกๆ เท่านั้น

หรือถ้าให้พูดได้ตรงใจนัก ก็เพราะว่าวิธีเสพสมกับหญิงสาวเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการเสกของสกปรกเข้าสู่ร่างกายหล่อนนั่นเอง

ที่อุ่นวาบอยู่ในท้องของนาง นั่นก็คือเลือดจากศพของเขา ที่ปล่อยออกมาจากบาดแผลจนคับคั่งมดลูกหล่อน ไม่ต้องถามหาถึงเชื้อไขอสุจิหรอก ตายไปแล้วจะมีได้อย่างไร ที่พวยพุ่งเข้ากายนาง มีเพียงของสกปรกที่เขาต้องการควบคุมเท่านั้น

ไม่ได้หลั่งไวเพราะเสียดเสียวจนทานทนไม่ได้ แต่มันคือการหลั่งเลือดต่างหาก

เท่านี้ในมดลูกนางก็จะเต็มไปด้วยเลือดของศพ และเศษป่นกระดูกผีตายโหงในนั้น

ฝ่ามือหนาล้วงลึกเข้าไปในอุ้งปากนาง ปล่อยเศษเล็บและผงดินป่าช้าเข้าไปในคอ หญิงสาวเบิกตาโพลง คิดว่าชายตรงหน้าพยายามให้กลืนน้ำอสุจิของเขา

“อะ... อั่ก ค่อก” รสชาติห่วยแตกเหมือนโคลนเลย คงคิดดีแล้วที่ตอนโม๊คให้เขาไม่เลียน้ำใสๆ ที่ปริ่มตรงปลายหัวเข้าไป ถ้ารสชาติอสุจิผู้ชายจะรสชาติแย่ขนาดนี้ รู้งี้ไม่อมให้เปลืองขี้ปาก

“กลืนเข้าไปเสีย” เสียงทุ้มกดต่ำออกคำสั่ง ดวงตาสาวงามเหลือกขึ้นมองเขาทั้งน้ำตาที่ปริ่มจนดวงตาแดงก่ำ รสชาติเกินจะกินแบบนี้ยังจะมาบังคับให้กลืนอีก ไอ้ผีโรคจิต “กูบอกให้กลืน”

อึก

ด้วยไม่มีทางเลือกมากนัก นางสาวบียอมกลืนสิ่งที่คิดว่าเป็นน้ำกามลงไปในลำคอ มันไหลลงผ่านลำคอระหงจนลูกกระเดือกเล็กๆ ของหญิงสาวขยับขึ้นลง ผีขุนแสนคำฉีกยิ้มท่าทางพึงพอใจ ดูเหมือนว่าหญิงสาวที่นอนเปลือยอยู่บนฟูกจะไม่รู้อะไรเลยสินะ

ช้าๆ เดี๋ยวก็ได้ไม่ตายดีแล้ว

“มึงทำได้ดีมาก” ฝ่ายผีบีบคางมนไว้ เชยให้สบตาตนที่อยู่เหนือร่างทั้งที่ร่างกายสาวยังล่อนจ้อน “กลับไปสืบสาวราวเรื่องต่อในตอนตื่นเสีย ค้นหาชู้ทุกคนของเมียกู อย่าให้ใครล่วงรู้ว่าได้เจอกูอีก”

“...”

“แล้วคืนพรุ่ง... จงหลับใหลมาเสพสวาทกับกูในนิมิตแห่งความตายอีกคราเถิด บัวงาม”

ขนาดจะหงี่ยังเรียกชื่อผิดเป็นชื่อเมียเก่า ไอ้ผีขุนแสนคำ ไอ้ผีหน้าหล่อ!

เฮือก!

หญิงสาวตื่นขึ้นมาอีกในช่วงสายของวันต่อมา ฝ่ามือเล็กถูกกำแน่นด้วยฝ่ามือหยาบกร้านของใครสักคน นางสาวบีในร่างกายนางบัวงามปรือตาเบิกโพลง หยัดกายลุกขึ้นอย่างกะทันหัน กวาดสายตากลมโตมองไปยังร่างกายใหญ่โตที่แต่งกายราวกับทาสชายในเรือน ร่างกายกำยำที่ออกสีคล้ำลมแดดนั้นเต็มไปด้วยรอยบาดแผลเป็น ราวกับเคยผ่านการศึกหรือไม่ก็โดนเฆี่ยนตีมาอย่างหนักหน่วง ฝ่ามือเปื้อนดินนั้นกำลังกุมมือเล็กๆ ของหญิงสาว และหลับสนิทในท่าหมอบเอามือข้างหนึ่งขึ้นเอื้อมขึ้นมากุมมือนางอย่างเจียมตน

หมับ!

“แม่เจ้า!” ยังไม่ทันที่นางสาวบีจะชักมือกลับด้วยปฏิกิริยาป้องกันตัวอัตโนมัติ ทาสชายคนนั้นรีบฉวยจังหวะลืมตาตื่น พุ่งพรวดขึ้นมาบนฟูกนอนของหญิงสาว คร่อมทั้งร่างกายอ้อนแอ้นอรชรเอาไว้แทบทันที พร้อมกับยกนิ้วชี้หยาบใหญ่ขึ้นปิดริมฝีปากหยักเมื่อหล่อนสบถออกมาด้วยภาษาประหลาด

“เบาไว้ขอรับ คุณผู้หญิง... มิมีใครรู้ว่ากระผมแอบปีนเข้าเรือนท่าน”

“อึก...” ริมฝีปากเล็กเม้มกลีบปากแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงปลายสันจมูกโด่งและกลิ่นเหงื่อร้อน นี่เพิ่งเจอความอัศจรรย์ใจในฝันอันยาวนานมานะ ทันทีที่ลืมตาตื่นก็จะเจออีกเหรอ แล้วดูจากท่าทางที่กล้าขึ้นมาคร่อมลูกเจ้านายแบบนี้ “หรือนาย... จะเป็นชู้ของฉันงั้นเหรอ?”

เป็นคำถามโง่ๆ แต่ทาสชายคนนั้นกลับเบิกตากว้างราวกับเจอคำพูดแปลกหู ก่อนที่จะฉีกยิ้มกว้างราวกับดีอกดีใจเสียปานนั้น

“กระผมดีใจเหลือเกินที่อย่างน้อยครั้งนี้ท่านก็ยังนับกระผมว่าเป็นชายชู้ของท่าน”

“...”

“ก็กระผมเป็นเพียงแค่ของเล่นของคุณผู้หญิงมิใช่หรือขอรับ?”

ถึงกับอุทานในใจว่า เชี่ยอะไรเนี่ย

นางบัวงามนี่แม่งโคตรจะมั่วและทั่วถึงเลยนี่หว่า ขนาดทาสชายก็ยังเอา!

แต่เอาเป็นของเล่น นี่มันเสือผู้ชายในยุคกรุงศรีชัดๆ

“นับว่าเป็นชู้ของท่านคนหนึ่ง?” แต่เมื่อปลาเล็กงับเหยื่อ ยอมปล่อยไก่ออกมาคำโตแบบนี้ มีหรือที่เธอจะไม่ฮุบปลาตัวนั้นเอาไว้เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง อย่างน้อยก็ควรรู้ข้อมูลแรกที่ว่าชายชู้ของนางบัวงามมีมากกว่าหนึ่ง หรือสอง หรือสาม!? “หมายความว่าฉันไม่ได้มีนายเป็นชู้คนเดียวเหรอ?”

“กระผมมิรู้ดอกขอรับ เมื่อคุณผู้หญิงออกคำสั่ง กระผมก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น” ทาสชายกำยำตรงหน้ายังคร่อมอยู่บนร่างกายยามตื่นของหญิงสาวที่ตนหลงรักหัวปักหัวปำ เขาไม่ได้ฉลาดนัก แต่ในเรือนนี้ก็รอดพ้นหูตาเป็นมิได้ แต่ก็พูดออกมากลายๆ ว่านางคงมีชู้คนอื่นอีก ที่วันนี้ปีนขึ้นเรือนมา ก็เพียงคะนึงหาอยากเจอหน้านวลนางเท่านั้น

แต่ดูท่าทางจะล้ำเส้นหล่อนมากไปหน่อย หญิงสาวที่นอนใต้ร่างเลยทำตาเขียวปั๊ดใส่เช่นนี้

“แล้วมาคร่อมทำไม อยากโดนตบเหรอจ๊ะ?” นางสาวบีผู้ไม่คิดคดทรยศต่อเซ็กซ์แรกและผู้ชายคนแรกอย่างขุนแสนคำเลือกที่จะโพล่งขึ้นมา... ก็เปล่า จริงๆ แล้วถ้าอยากมีชีวิตรอด ก็ไม่ควรเอาร่างกายอีหญิงใจทรามนี่ไปเกลือกกลั้วกับใครอ่ะนะ ถึงจะเป็นอดีตคนเคยกอดเคยนอนด้วยกันก็ตาม

ไม่งั้นไอ้ผีขุนแสนคำคงเอาเธอตาย!

ไม่ได้บ้าผู้ชายเหมือนคนที่มาสิงร่าง แต่ก็แอบเสียดายนิดหน่อย ทาสชายบ้านนี้งานดีเป็นบ้า

หุ่นหนากล้ามกำยำ... ยิ่งกว่าไอ้ผีหน้าหล่อนั่นนิดนึง ถึงจะเตี้ยไปหน่อย แต่หน้าตาคมคายดูไม่เลวทีเดียว ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเปล่งประกายดูธรรมชาติ ผิวสีแทนเหมือนคนทำงานออกแดดออกกำลังทุกวัน ถือว่างานดี สายพิทบูล เหมาะสำหรับเอามาเป็นของเล่นแก้เหงาจริงๆ

นางบัวงาม... หล่อนใช้บุญกีได้คุ้มมาก ขอนับถือเป็นปรมาจารย์

แต่... ไม่ใช่เวลานี้สิ!

เอาเป็นว่ารู้แล้วว่าข้อมูลแรกคือนางบัวงามมีทั้งชู้... และของเล่นจ้ำจี้ในเรือนนี้ ก็คือชู้มากกว่าหนึ่ง สุดจริงอะไรจริง