เจ้าอยากให้ข้าทำสิ่งใด

9

เจ้าอยากให้ข้าทำสิ่งใด

“ยามเซินแล้วท่านมาทำสิ่งใดที่เรือนข้าอีกเล่าคุณชายอี้เฉิน” เมื่อผู้เป็นสามีกลับไปเจียงถิงถิงจึงกลับมาสนใจผู้เป็นสหายที่คราแรกตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย แต่นางรู้สึกยอมแพ้ให้ความพยายามของเขาจึงปล่อยให้เป็นไปตามที่เขาอยากทำ อย่างไรเสียเขาก็เป็นสหายเก่าแก่เพียงคนเดียวดีเสียอีกจะได้มีเพื่อนคุย

"มารอกินข้าวฝีมือเจ้าอย่างไรล่ะ ข้ารู้จากผู่เย่ว์ว่าเจ้ามักจะทำอาหารยามนี้"

"อยากจะกินฝีมือข้ามันไม่ง่ายหรอกคุณชาย ท่านเองก็ต้องมาช่วยข้าจึงจะได้กิน" เจียงถิงถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงชวนให้บุรุษตรงหน้างุนงง เขายกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสงสัยก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามนางไปเลยเสียยังดีกว่า

"แล้วเจ้าอยากให้ข้าทำสิ่งใดเช่นนั้นหรือ"

"มาสิ ตามข้ามา" นางพาตนเองเดินไปทางครัวในเรือน โดยมีอันอี้เฉินเดินตามไปไม่ห่าง

เมื่อเดินถึงครัวที่ถูกทำความสะอาดไว้เป็นอย่างดีก็พบกับผู่เย่ว์กำลังก่อไฟอยู่ที่เตา เจียงถิงถิงไหว้วานให้นางมาเตรียมของก่อน เสร็จจากงานสวนนางจึงจะตามมาลงมือทำเอง

"นั่นเจ้าทำสิ่งใด" เจียงถิงถิงหยิบมีดเล่มใหญ่ขึ้นมาชูไว้ราวกับกำลังจะฟาดมันลงมาบนตัวของเขา คนมาใหม่ตกใจรีบเอ่ยถามไปด้วยความตระหนก

"ทำอาหารอย่างไรล่ะ" เสียงผ่อนลมหายใจคล้ายโล่งอกของบุรุษตรงหน้าทำเอานางหลุดหัวเราะขึ้นมา พอตอบเขาแล้วจึงลงมือสับหมูบนเขียงเสียงดังลั่นครัว

อันอี้เฉินยืนมองท่าทางเชี่ยวชาญของนางยิ่งไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง ท่าทางนี้ไม่ใช่เพียงวันสองวันจะมีได้ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเพลิดเพลิน นางสับหมูจนหมดก็ใช้มีดพลิกเนื้อหมูจากด้านหลังขึ้นมาสับต่อ เขาถอยหลังไปนั่งบนเก้าอี้ยกมือขึ้นมาเท้าคางราวกับกำลังดูงิ้วอย่างไรอย่างนั้น

"คุณชายอี้เฉิน คุณชาย อี้เฉิน ลุกมานี่ได้แล้ว" เสียงหวานเรียกหาอยู่หลายหนแต่บุรุษผู้นั้นกลับได้แต่นั่งมองนางอย่างล่องลอย ต้องเรียกซ้ำอีกหลายคราเขาจึงมีสติขึ้นมา แล้วลุกไปตามคำนางว่า

"เจ้าจะให้ข้าทำสิ่งใด" อันอี้เฉินถามขึ้นเมื่อตนเองมายืนหน้าอ่างไม้ขนาดกลางที่มีเนื้อหมูอยู่ภายใน เจียงถิงถิงหยิบเกลือขึ้นมาโรยไปบนเนื้อหมู น้ำหมักถั่วเหลืองสีดำ น้ำตาลปลายช้อน ตามด้วยพริกไทยดำที่ถูกทุบจนแหลกละเอียด

"นวดเนื้อหมูนี่ไง ท่านทำได้ใช่หรือไม่"

"แค่นี้เอง"

"เดี๋ยวก่อน…" ยังไม่ทันที่สองมือของคุณชายอันอี้เฉินจะแตะถูกเนื้อหมูก็ถูกสองมืออวบยั้งไว้ก่อน ผู้ถูกรั้งงุนงงเล็กน้อยแต่ยังไม่ทันจะได้ถาม นางก็ตอบให้หายข้องใจเสียก่อนแล้ว

"มาล้างมือก่อนสิ จะทำอาหารทั้งที่ยังไม่ได้ล้างมือได้อย่างไร" เจ้าของเรือนกล่าวจบก็จูงมือเขาไปยังอ่างใส่น้ำ จับมือเขาจุ่มลงในอ่างทั้งถูทั้งขัด เจ้าของมือเรียวยาวมองตามสิ่งที่นางทำก็นึกขันในใจ แต่ความขบขันนั้นกลับแสดงออกทางใบหน้าอย่างชัดเจน บุรุษดวงหน้างดงามสายตาอบอุ่นดุจดวงตะวันทอดมองไปยังสตรีข้างกายด้วยความเอ็นดู ผู่เย่ว์เห็นมันได้อย่างชัดเจนนางเพียงยกยิ้มดีใจแต่ไม่ได้กล่าววาจาใดออกไป

หากคนที่แต่งกับคุณหนูของนางคือคุณชายอันอี้เฉินผู้นี้คงดีไม่น้อย

"เสร็จแล้ว ท่านไปนวดหมูให้เครื่องปรุงเข้าไปในเนื้อหมู นวดจนกว่าข้าจะบอกให้หยุด ทำได้ใช่หรือไม่"

"ได้สิ"

"เช่นนั้นก็ดี" เจียงถิงถิงยกยิ้มอย่างได้ใจราวกับว่าตนเองชนะเขาได้ แล้วจึงหันกลับไปปลอกแตงกวาลูกใหญ่เกือบหกลูกด้านหลัง

ผู่เย่ว์นั่งเฝ้าหม้อใบใหญ่ที่มีน้ำอยู่ครึ่งหม้อ ไอความร้อนเริ่มพวยพุ่งขึ้นจากน้ำนิ่งสนิทในหม้อ คุณหนูเจียงก็หยิบเกลือโยนลงไปในหม้อ ตามด้วยรากผักชี เห็ดหอม หัวไชเท้า รอให้น้ำเดือด

"แล้วเหตุใดเจ้าจึงหั่นมันใหญ่นัก" ผู้ที่กำลังนวดหมูอย่างแรงถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเจียงถิงถิงผ่าแตงกวาหนึ่งลูกเป็นสองซีก และมันก็ใหญ่จริงดังคำของอันอี้เฉินนางไม่เพียงไม่ตอบแต่ยังใช้มีดเล็กคว้านเอาไส้มันออกจนหมด

"นวดหมูเสร็จหรือยังคุณชายอี้เฉิน" พอนางเอายถามบุรุษผู้นั้นก็นวดแรงขึ้นจนกระทั่งอ่างไม้แตกออกจากกัน

"นี่ท่านโมโหที่ข้าใช้จนทำลายข้าวของเชียวหรือ"

"ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้น ถิงถิงเจ้าเข้าใจผิดแล้ว โถ่"

"ฮ่า ๆ " คราแรกนึกว่านางจะโกรธที่ทำของแตกแต่นางกลับหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นท่าทางตระหนกลนลานของสหายเก่าแก่ผู้นี้เสียได้

นางจับอ่างไม้ให้ตั้งขึ้นจนเนื้อหมูไปรวมกันอยู่ที่อ่างอีกซีก

"เช่นนั้นช่วยข้าอีกสักหน่อยก็แล้วกัน" นางจับแตงกวาขึ้นมาถือไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างจับเนื้อหมูยัดใส่ตรงกลางแทนที่ใส่แตงกวาที่คว้านออกไปจนแน่น

อันอี้เฉินเองก็มองแล้วค่อย ๆ ทำตามอย่างเบามือในที่สุดเนื้อหมูทั้งหมดก็ถูกยัดไส้แตงกวาจนครบทุกลูก

"น้ำเดือดหรือยังผู่เย่ว์"

"เดือดนานแล้วเจ้าค่ะ บ่าวใส่ทุกอย่างที่คุณหนูสั่งจนครบหมดแล้วด้วยเจ้าค่ะ" สาวใช้คนสนิทตอบพร้อมกับมองผู้เป็นเจ้านาย นางกำลังหยิบแตงกวาทั้งหมดหย่อนลงไปในน้ำแกงเดือด ๆ ใส่จนหมดก็ไปทำสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยสักมื้อ ผ่านไปหนึ่งเค่อหนังไก่ทอดของชอบก็ถูกตักขึ้นจากกระทะร้อน ๆ พอดีกับที่ต้มจืดของนางได้ที่แล้ว

ผู่เย่ว์ยกชามต้มจืดแตงกวาที่เจ้านายบอกและชามหนังไก่ทอดออกไปวางที่โต๊ะ เจียงถิงถิงถือชามข้าวสองชามที่วานให้คุณชายอี้เฉินตัก นางยังกำชับให้เขาตักน้อย ๆ สองอุ๋งมืออีกต่างหาก คนไม่รู้เรื่องงานครัวจึงตักข้าวร้อน ๆ ใส่มือตนเองสองครา จนถูกเจียงถิงถิงดุเพราะหาเรื่องให้ตนเองมือพอง

เมื่ออาหารถูกยกมาจนหมดทั้งสามจึงนั่งกินข้าวด้วยกันบนโต๊ะ

"เป็นอย่างไร รสชาติดีหรือไม่" เจียงถิงถิงถามขึ้นทันทีที่สิ้นเสียงกัดหนังไก่ทอดของคุณชายอี้เฉิน อาหารชนิดนี้ต้องมีบนโต๊ะทุก ๆ มื้อของนาง อันอี้เฉินไม่แปลกใจเลยที่นางชอบเพราะคราแรกที่ได้กินเขาเองก็ชอบเช่นกัน

"ดีมาก ข้าไม่เคยรู้เลยว่ามีอาหารชนิดนี้อยู่ด้วย เจ้าไปจำมาจากไหนงั้นหรือ"

"จำมาจากไหนจะสำคัญอย่างไร ที่สำคัญคือมันอร่อยก็กิน ๆ ไปเถอะ เอาผู่เย่ว์เจ้าก็กินเสียสิ"