ตอนที่ 7 ช่วยสะสางคดีแลกเปลี่ยน 2

ตระกูลลู่

          เช้าตรู่ แสงแรกของวันยังไม่ทันเล็ดลอดพ้นยอดไม้ เสียงล้อที่บดผ่านลานหินกรวดในยามเงียบสงบ รถม้าหรูคันหนึ่งก็มาหยุดอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวนสกุลลู่

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์อื้อฉาวในร้านอาหารหลงฮวา จวนสกุลลู่ก็ตกอยู่ในความเงียบเหงาไร้แขกเหรื่อมาเยือน ครานี้รถม้าคันงามมาหยุดอยู่หน้าบ้านพ่อค้าตกอับ ยิ่งดึงดูดสายตาของผู้คน

ฮูหยินลู่ก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในเรือน ไม่ออกไปพบปะใคร สีหน้าหม่นหมอง  เมื่อสาวใช้เข้ามาแจ้งว่า

“คนจากจวนแม่ทัพไป๋เจ้าค่ะ” สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที

มึนงง สับสน ไม่แน่ใจว่าฝันร้ายกำลังจะจบ หรือเพิ่งเริ่มต้นกันแน่

“เจ้าว่าอะไรนะ?”

นางถามซ้ำอีกครั้ง สีหน้าเคร่งเครียด

บ่าวหญิงค้อมศีรษะต่ำ  “เป็นคนจากจวนแม่ทัพไป๋มาเยือนเจ้าค่ะ ตอนนี้คุณชายใหญ่กำลังต้อนรับอยู่ห้องโถงรับแขกเจ้าค่ะ”  

“พวกเขามาด้วยเรื่องอะไร”  น้ำเสียงของนางหวาดหวั่น

“บ่าวก็ไม่ทราบ”

ฮูหยินลู่รีบบอกสาวใช้  “รีบมาช่วยข้าแต่งตัวไปรับแขก”   

ที่เรือนรับแขก

ลู่เผยฟังคำพูดของอีกฝ่าย  ก็เข้าใจนัยแฝงทันที ไป๋ฮูหยินต้องการให้สกุลลู่ส่งแม่สื่อไปสู่ขอหลินเยว่สตรีผู้นั้นคนที่เขาช่วยเหลือ โดยมีข้อแลกเปลี่ยนจะช่วยสะสางคดีของบิดา

ลู่เผยแสดงสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย  หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างสุภาพ   “ท่านอยู่กับสองต่อสอง...ชื่อเสียงของสตรีเป็นเรื่องสำคัญการตบแต่งย่อมเป็นเรื่องเหมาะสมหวังว่าคุณชายลู่จะเข้าใจข้า”

ตั้งแต่ต้นจนจบ ลู่เผยยังไม่ล่วงรู้เลยว่า หลินเยว่มีความเกี่ยวข้องเช่นไรกับตระกูลไป๋ พวกเขาถึงได้เสนอให้เขาตบแต่งอย่างเร่งรีบ

ในสายตาของชายหนุ่มแล้ว เทียบกับเรื่องของบิดาเรื่องนี้ถือว่าง่ายกว่าหลายส่วน เขาย่อมยินดีเพราะ

ในเมื่อแต่งได้...ก็หย่าได้เช่นกัน หากถึงเวลาที่เหมาะสม

สีหน้าลู่เผยยังคงสงบนิ่ง เขาแสร้งแสดงท่าทีลำบากใจ ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา แล้วประสานมือกล่าวสุภาพ

“ข้าเข้าใจแล้ว...จะรีบจัดการให้เร็วที่สุดขอรับ”

หญิงวัยกลางคนเห็นดังนั้นก็ยิ้มบางอย่างพึงใจ รีบกล่าวตอบทันที

“ยิ่งรวดเร็วเท่าใด นายท่านลู่ก็จะได้ออกจากที่คุมขังเร็วขึ้นเท่านั้น ข้าไม่รบกวนคุณชายอีก  ท่านจะมีเวลาได้รีบจัดการ เช่นนั้นข้าขอลา”

นางกำลังก้าวออกจากลานหน้าเรือน แต่แล้วก็ต้องชะงักฝีเท้า เมื่อเจอกับ ลู่ฮูหยินที่เพิ่งเดินออกมา

หญิงวัยกลางคนยกยิ้มพลางประสานมืออย่างนอบน้อม

“ข้ามีธุระอื่นที่ต้องเร่งจัดการ ขออภัยที่ไม่อาจอยู่สนทนาด้วยได้ เสียมารยาทแล้ว”

จากนั้นนางก็เร่งฝีเท้าออกไป นำเรื่องกลับไปรายงาน

ฮูหยินเชี่ยเมยมองตามหลังบ่าวจากตระกูลไป๋ที่เดินจากไป พลางหันกลับมาถามบุตรชายด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“พวกเขามาด้วยเรื่องอันใดกัน?”

ลู่เผยเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา กระทั่งจบลงด้วยข้อเสนอจากอีกฝ่าย ฮูหยินเชี่ยเมยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างหนักใจ   “การแต่งงานหาใช่เรื่องเล็ก เจ้ารับปากไปแล้วหรือ?”

ลู่เผยพยักหน้าช้า ๆ สีหน้าสงบนิ่งแต่แฝงแววลำบากใจ

“ช่างเถอะ...” นางว่าเบา ๆ ดวงตาฉายแววกังวล

“เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องแก้ไปทีละอย่าง ในเมื่อพวกเขารับปากจะช่วยเรื่องบิดาเจ้าคงไม่ต้องกังวลแล้ว”

นางหยุดคิดครู่หนึ่ง แล้วกล่าวเสียงเรียบขึ้น

“เรื่องแม่สื่อแม่จะเป็นคนจัดการเอง”

ลู่เผยกล่าวย้ำด้วยเสียงนิ่งจริงจัง   “พวกเขาบอกว่าในงานแต่งท่านพ่อจะออกมารับการคารวะน้ำชาของสะใภ้แน่นอนขอรับ”

ฮูหยินเชี่ยเมยหลับตานิ่ง พยักหน้าเบา ๆ  “แม่เข้าใจแล้ว”

ส่วนมารดาของหลินเยว่ชุนเสวี่ยรีบร้อนเดินทางตั้งแต่เช้ามืด หลังทราบข่าวว่าเกี้ยวของหลินเยว่ถูกดักทำร้ายกลางทาง ทั้งยังมีคนล้มตาย

แต่ไม่พบศพบุตรสาว ใจผู้เป็นมารดาแทบขาดด้วยความเป็นห่วง

สอบถามเรื่องราวเกือบเที่ยง นางก็ได้ยินข่าวใหม่ว่ามีหญิงสาวผู้หนึ่งถูกช่วยไว้ พักอยู่ ณ โรงเตี้ยมเซิ่งฟง

นางไม่รั้งรอ รีบเดินทางทันที เมื่อไปถึงโรงเตี้ยมเซิ่งฟง นางตรงเข้าหาเสี่ยวเอ๋อร์ด้วยท่าทีร้อนรน  เสี่ยวเอ๋อร์เห็นชุ่นเสวี่ยเป็นหญิงชาวบ้านจึงไม่ได้ใส่ใจ  ปรายสายตาอย่างเย็นชา 

“ข้ามาพบบุตรสาวของข้า...ชื่อหลินเยว่” นางเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา

เมื่อได้ยินชื่อลูกค้าว่าหลินเยว่  เสี่ยวเอ๋อร์ก็พลันนึกออกว่าเป็นคุณหนูที่คนของจวนแม่ทัพมาส่งเมื่อวาน

เขาจึงไม่กล้าละเลยปรับสีหน้ารีบประสานมือคารวะ   “เชิญฮูหยินนั่งรอสักครู่ ข้าจะให้คนไปเรียนคุณหนูหลินเดี๋ยวนี้ขอรับ”

จากนั้นก็รีบส่งบ่าวไปแจ้งข่าวยังห้องพักชั้นใน...