ตอนที่ 7 ช่วยสะสางคดีแลกเปลี่ยน 1

หลินเยว่ก้าวขึ้นมานั่งด้วยท่าทีประหม่า สายตาเธอไม่กล้าสบชายหนุ่มตรงหน้าโดยตรงนัก  ภายในรถม้าอบอุ่นด้วยกลิ่นชาจาง ๆ และเสียงล้อที่กลิ้งไปบนเส้นทางดินกรัง

           ลู่เผยยื่นถ้วยชาหอมกรุ่นมาตรงหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “คุณหนูหลินคงตกใจไม่น้อย ดื่มชาสักหน่อยเถิด จะช่วยให้จิตใจสงบขึ้น”

หลินเยว่รับถ้วยมาด้วยสองมือ เอ่ยเบา ๆ

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

          ตอนนี้เหมือนจะผิดแผนนางค่อนข้างตกใจอยู่บ้างจริงๆ   ชาที่อุ่นกรุ่นปล่อยกลิ่นหอมจาง ๆ แตะจมูก รสขมนิด ๆ ปลายลิ้นช่วยให้นางสงบใจได้บ้าง พอเริ่มได้ไตร่ตรอง

“บุรุษผู้นี้ดูไม่ใช่คนธรรมดา ทั้งกิริยาและวาจาล้วนสำรวมสุภาพ… แต่นั่นแหละยิ่งอันตราย...เขาช่วยข้าเพราะอะไรกัน ต้องเกี่ยวกับทหารเมื่อสักครู่แน่ ๆ และคนเหล่านั้นก็น่าจะเกี่ยวข้องกับบิดา”

หญิงสาวก้มหน้าดื่มชาอีกคำแสดงท่าทีไม่อยากเอ่ยอะไร

ลู่เผยเองก็เข้าใจไม่เอ่ยวาจาอีก  เพียงแค่ขมวดคิ้วเพราะกลิ่นจากหญิงสาวเป็นกลิ่นที่เขาไม่แน่ใจว่าคือสิ่งใด

รถม้าเคลื่อนตัวอย่างมั่นคงบนเส้นทางสายเล็ก มุ่งหน้าสู่โรงเตี้ยมเซิ่งฟง ขณะฟ้ายามย่ำเย็นเริ่มคลี่เงาเทาทับลงมาทีละน้อย

โรงเตี้ยมเซิ่งฟง

          ลู่เผยพาหลินเยว่มาถึงโรงเตี้ยมเซิ่งฟงก็ไม่ได้รั้งอยู่นานเกินจำเป็น เขาสั่งให้คนของตนไปจัดหาเสื้อผ้าอาภรณ์ใหม่ พร้อมกำชับบ่าวหญิงให้ดูแลอีกฝ่ายอย่างดี

“คุณหนูพักผ่อนให้สบายเถอะ”

เขาเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันมาสบตาหญิงสาวแล้วพยักหน้าช้า ๆ เป็นเชิงลาจาก “แม่นาง ข้าขอตัว”

หลินเยว่น้อมศีรษะเล็กน้อย   “ขอบคุณคุณชาย”

แม้กระทั่งชื่อนาม นางก็ไม่ถาม ไม่ธรรมดาจริง ๆ  ลู่เผยคิดพลางเดิน

จวนแม่ทัพตระกูลไป๋

          หากบุตรชายยังไม่ออกเรือน  การจัดการเรื่องสาวใช้อุ่นเตียงหรืออนุย่อมเป็นหน้าที่ของมารดา  ตอนนี้เกิดเรื่องราวขึ้นจ้าวเทียนจึงกลับจวนก่อน

เขารายงานเรื่องราวทั้งหมดต่อหลูฮูหยิน

ตั้งแต่การพบหญิงสาวนามว่า “หลินเยว่”  ไปจนถึงศพห้าศพกลางป่า เขาไม่ลืมที่จะเอ่ยถึงคำสั่งของท่านแม่ทัพใหญ่ที่เคยให้รับนางเข้าจวนด้วยฐานะอนุของคุณชายไป๋จิ้งหาน

ฟังจบ หลูเจินเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาไม่เผยอารมณ์ใดเป็นพิเศษ  ทั้งที่ภายในใจเต็มไปด้วยอารมณ์โมโห

“เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง  เจ้าไปทำงานอื่นเถอะ”

จ้าวเทียนได้ยินเช่นนั้น ก็คารวะขอตัว  พอชายหนุ่มพ้นสายตาไป

หลูเจินวางถ้วยชาลงน้ำเสียงดังกว่าปกติ จากนั้นกล่าวกับหญิงรับใช้คนสนิท  “ให้คนไปสืบเรื่องราวตอนนี้อย่างละเอียด…ข้าต้องรู้ว่าแม่นางหลินเยว่ผู้นี้มีความเป็นมาเช่นไร”

“บ่าวจะรีบไปจัดการเจ้าค่ะฮูหยิน”

เมื่อได้รับคำสั่งคนก็ออกไปสืบความในทางลับ ทั้งจากโรงเตี้ยมเซิ่งฟงที่หญิงสาวพำนัก ไปจนถึงข้อมูลชาวเมืองชิงสุ่ยอย่างละเอียด

เวลาผ่านไปเกือบชั่วยาม

หลูเจินนิ่งเงียบหลังฟังรายงานจบ ดวงหน้ายังเรียบสนิท สตรีที่จะมาคลอดบุตรหลานของจวนแม่ทัพต้องผ่านการคัดเลือกอย่างรอบคอบ  ไม่เพียงแค่อนุแม้กระทั่งสาวใช้ต้นห้องก็ต้องคัดเลือกอย่างดี

หลิวเยว่ผู้นี้นับเป็นตัวอะไร

นางเอ่ยเสียงเนิบแฝงความจนใจ   “อนุของจวนแม่ทัพ ไม่ใช่ใครจะเป็นได้ง่าย ๆ เช่นนี้...ท่านแม่ทัพช่างน่าโมโหนัก”

บ่าวคนสนิทรีบประสานมือกล่าวเสียงเบา  “ท่านแม่ทัพยึดมั่นในคุณธรรมและเคร่งในสัจจะนักเจ้าค่ะ เมื่อเอ่ยวาจาแล้วก็ยากจะผันเปลี่ยน”

หลูเจินเองก็กระจ่างใจในข้อนี้  กล่าวด้วยน้ำเสียงจนใจ

“แต่ว่า...เด็กสาวที่มีมลทิน มีเรื่องราวถึงเพียงนี้  จะให้มารับมาเป็นอนุของจิ้งหาน ข้าทำใจยอมรับไม่ได้จริง ๆ”

บ่าวสาวเงยหน้าขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนเสนอความเห็น

“คุณชายลู่ที่นางนั่งเกี้ยวไปด้วย  เห็นว่าตอนนี้มีคดีความในศาล บิดายังถูกคุมขัง  ในเมื่อพวกเขานั่งเกี้ยวไปด้วยกันสองต่อสองเช่นนั้นก็พอมีเหตุผลผลักดันให้อีกฝ่ายแต่งหญิงสาว...และทางเราเสนอจัดการเรื่องคดี หากคุณชายลู่มีใจกตัญญูย่อมไม่ปฏิเสธ” 

หลูเจินชะงักครู่หนึ่ง แววตานิ่งสงบค่อย ๆ เป็นประกายเยียบเย็นนับเป็นแผนที่ใช้ได้

“เมื่อคนแต่งงานแล้วย่อมต้องตอบแทนสิ่งอื่นแทน”  

แต่นางไม่กล้าสั่งให้คนอื่นจัดการนอกจากบ่าวคนสนิท

”เรื่องนี้เจ้าไปจัดการด้วยตนเอง  ให้พวกเขาเข้าหอกันให้เรียบร้อย”