บทที่ 14

"หลินโจว ฝากซื้อข้าวให้ฉันด้วยได้ไหม"

แต่ว่า

วัยรุ่นตรงหน้าราวกับไม่ได้ยิน เร่งความเร่วกว่าเดิม

หยุนรั่วซีที่ยกกล่องข้าวชะงักค้างอยู่ที่เดิม

ก่อนหน้า ไม่ต้องให้เธอเรียกหลิวโจวก็จะยืนรออยู่ที่ประตู เอาข้าวมาให้เธอ

วันนี้กลับกลายเป็นต่อให้เธอเรียกเขาก็ทำไม่ได้ยิน

หยุนรั่วซีรู้สึกจุกในอก น้ำตาเกือบจะไหลออกมา

หลี่เสียวหวั่นเริ่มเป็นห่วง "รั่วซี เธอทะเลาะกับหลินโจวเหรอ"

หยุนรั่วซีไม่ได้ตอบ ด้านหลังมีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา

"รั่วซี ไม่งั้นฉันช่วยเธอซื้อข้าวแล้วกัน"

เป็นเพื่อนร่วมชั้นของหลินโจว ฟ่านหยุนเฮ้า

คะแนนของเขาดีมาก แอบรักหยุนรั่วซีมาตลอด เพียงแต่ไม่กล้าแสดงออกเท่านั้น

ช่วงมัธยมห้ามมีความรัก ไม่งั้นจะถูกลงโทษ

อีกทั้งข้างตัวหยุนรั่วซียังมีหลินโจวแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งอีก

เขาทำได้เพียงอดทนรออย่างเงียบๆ

วันนี้ เห็นหลินโจวไม่สนใจหยุนรั่วซี ในที่สุดเขาก็ได้โอกาส

หยุนรั่วซีสีหน้าเย็นชา ดึงหลี่เสียวหวั่นได้ก็เดินออกไป

"ฉันซื้อเองได้"

สีหน้าฟ่านหยุนเฮ้าพลันปั้นหน้ายาก

...

ที่โรงอาหาร

เนื่องจากหลินโจวและหลิวชื่อหมิงความเร็วถือว่าใช้ได้ พวกเขาไม่นานก็ได้ข้าว

ตอนกำลังกินข้าวนั้น หลินโจวหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าขึ้นมามอง

หลิวชื่อหมิงสงสัยเลยเข้าไปดูด้วย พบว่าเป็นข้อสอบอันหนึ่ง ตัวเขาก็ต้องตกตะลึง

"หลินโจว นี่อะไรน่ะ"

"อืม ข้อสอบคณิตศาสตร์"

"ฉันรู้ว่าข้อสอบคณิตศาสตร์ ฉันหมายถึงว่าทำไมเป็นข้อสอบคณิตศาสตร์

"ตั้งใจเรียนไง ฉันไม่ได้เคยบอกแล้วเหรอ"

หลิวชื่อหมิงพลันมองหลินโจวเหมือนกันสัตว์ประหลาด ก๋วยเตี๋ยวที่สูดเข้าปากไปแล้วก็ตกหล่นลงมา

"พี่โจว พี่ไม่ใช่ว่าถูกอะไรเข้าสิงแล้วนะ ไม่งั้นอาทิตย์นี้ผมให้แม่ไปไหว้พระที่วัด ขอพรให้พี่เสียหน่อยดีไหม"

หลิวโจวเหลือกตามองหลิวชื่อหมิง

"พอแล้ว อย่าพูดมาก นายไม่ตั้งใจเรียนอีกระวังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้"

"สอบไม่ได้ก็สอบไม่ได้สิ มหาวิทยาลัยมีอะไรดีขนาดนั้นเลยเหรอ"

หลินโจวคิดสักครู่หนึ่งชาติที่แล้วเมืองมหาวิทยาลัยเห็นสาวสวยเอวบางร่างน้อยและหน้าตาอ่อนเยาว์ พยักหน้าอย่างตั้งใจ

"สาวมหาวิทยาลัยแจ่มมาก！"

หลิวชื่อหมิงมองอย่างดูแคลน

"พี่ไม่เคยเรียนรู้ได้ไงกัน"

หลินโจว：？

"หลิวชื่อหมิงนายชอบผู้ชายหรือไง"

"บ้า！ ผมมันชายแท้ทั้งแท่ง！"

"...งั้นก็ดี！"

"พี่โจวถามเรื่องนี้ทำไม ไม่ได้กำลังพูดถึงสาวมหาวิทยาลัยเหรอ"

"..."

หลินโจวถอนหายใจ เปลี่ยนเรื่องพูด

"เรื่องที่ให้นายไปสืบไปถึงไหนแล้ว

พอพูดถึงเรื่องนี้ หลิวชื่อหมิงก็กระตือรือร้นขึ้นมา

"หือ พูดอย่างไม่ปิดบังนะพี่โจว ผมได้ข่าวมาแล้ว พี่เดาดูว่าเป็นไง"

หลิวชื่อหมิงพูดเสร็จก็ส่ายหัว

"รีบพูดมา！ไม่ใช่ว่ามีการ์ดอะไรทำนองนี้"

"ได้ได้ ผมพูดแล้วพี่"

"สู่เนี่ยนชูคนนี้นะ น่าสงสารมาก！"

"ผมได้ยินเพื่อนร่วมชั้นที่นู่นบอกว่า สู่เนี่ยนชูเป็นนักเรียนหัวกะทิของโรงเรียน เรียนเทพมาก แต่ว่าฐานะทางครอบครัวก็แย่มาก"

"แย่ขนาดไหน ก็ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม บางครั้งเงินจะกินข้าวยังไม่มี"

"จากนั้นคุณครูที่โรงเรียนมัธยมสองก็ดีนะ เว้นค่าเทอมให้เธอ แต่เด็กสาวคนนี้นิสัยขี้กลัว พี่ก็รู้ ในโรงเรียนมีพวกนักเรียนหัวไม้แบบพี่ไม่น้อย..."

"เอ้ยไม่ใช่ นักเรียนหัวไม้ไม่น้อย ก็เลยเกิดเรื่องถูกรังแกในโรงเรียนไม่น้อย สู่เนี่ยนชูมักจะถูกรังแก"

"ต่อมา เธอทนไม่ไหวลาออกจากโรงเรียน คุณครูก็ทำอะไรพวกนักเรียนที่รังแกเธอไม่ได้ อีกทั้งยังไม่สามารถดูแลเธอได้ตลอดเวลา แม้ว่าจะอยากให้เธอกลับไปเรียน แต่ก็กลัวว่าเพื่อนนักเรียนสู่อยู่ในโรงเรียนต่อไปจะเกิดปัญหา ก็เลยตั้งใจปล่อยข่าวเรื่องที่เธอลาออกให้กับทางโรงเรียนมัธยมหนึ่งได้ยิน นั่นก็คือจางถลกหนัง"

"จางถลกหนังเสียดายเด็กเก่ง ทนไม่ได้ที่เห็นคนเรียนเก่งขนาดนั้นไม่เรียนต่อ ก็เลยพายัยปีศาจหลิ่วชิงเยี่ยนไปด้วยกันไปที่บ้านเธอ จากนั้นก็พาเธอมาที่โรงเรียนมัธยมหนึ่งแล้วก็เอามาไว้ที่ห้องเรา

หลินโจวขมวดคิ้ว

"นักเรียนยากไร้ ถูกรังแก"