บทที่ 13

ภาพการถูกรังแกนับไม่ถ้วนแวบขึ้นมาในใจของ สู่เนี่ยนชู และเธอก็หลับตาอย่างประหม่า:

“ฉะ ฉันไม่ดูแล้ว!”

"พึบ!"

หลินโจวหัวเราะเบา ๆ และยื่นท๊อฟฟี่กระต่ายขาวในมือให้เธอ:

“ทิ้งท็อฟฟี่พวกนี้ให้ฉันหน่อย ถังขยะอยู่ตรงนั้น”

"อา?"

สู่เนี่ยนชู อุทานอย่างเหลือเชื่อเล็กน้อย:

“โยน...โยนทิ้งเหรอ?

“ใช่ วันนี้ฉันเอามามากเกินไปจนกินไม่หมด”

สู่เนี่ยนชู เหลือบมอง หลินโจว ด้วยความประหลาดใจ

เมื่อตระหนักว่าเขาไม่ได้หมายถึงสิ่งอื่นใดจริงๆ เธอจึงมองลงไปที่ท็อฟฟี่อีกครั้ง

ยังอดไม่ได้ที่จะเตือน:

“ใช่ แต่ท็อฟฟี่พวกนี้มันยังดีอยู่เลย จะเป็นการสิ้นเปลืองไป...”

นี่คือสิ่งที่หลินโจวกำลังรอคอย

ชาติที่แล้วเขาได้มอบท๊อฟฟี่นมเหล่านี้ให้กับ สู่เนี่ยนชู ในวันนี้

ในเวลานั้น หยุนรั่วซีเพิกเฉยต่อเขาตลอดเช้าหลังจากที่คำสารภาพของเขาถูกปฏิเสธในพิธีสาบานตน

แน่นอนว่าไม่มีใครอยากได้ท็อฟฟี่ในกระเป๋าของเขา

หลินโจวอารมณ์เสียมากในตอนนั้นเมื่อใดก็ตามที่เขาสัมผัสถึงท๊อฟฟี่ เขาจะนึกถึงหยุนรัวซีในตอนที่ปฏิเสธเขา

เขาหยิบทอฟฟี่ออกมาและเตรียมที่จะทิ้งพวกมันไป

เมื่อหลินโจวเดินไปที่ถังขยะ เขาได้ยินคำพูดแรกที่ สู่เนี่ยนชู พูดตั้งแต่พวกเขาพบกัน:

"เพื่อนร่วมชั้น ไม่ จะสิ้นเปลืองแบบนี้ไม่ได้"

หลินโจวที่ถูกขัดยิ่งรู้สึกรำคาญมากกว่าเดิม จึงโยนท๊อฟฟี่เหล่าน้นให้เธอ

“งั้นก็ช่วยฉันจัดการซะ!”

จากนั้นเขาก็พา หลิวชื่อหมิง โดดเรียนไปร้านอินเตอร์เน็คคาเฟ่

ดังนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมท๊อฟฟี่เหล่านี้จึงช่วยชีวิต สู่เนี่ยนชู ได้

แต่เนื่องจากเป็นการช่วยชีวิต มันจึงต้องมีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับเพื่อนร่วมชั้นตัวน้อย

ชาตินี้เขาไม่สารภาพรัก ไม่ถูกปฏิเสธ ไม่อยากเสียอารมณ์ กลับอารมณ์ดีแทน

เขาหาเหตุผลมามอบท๊อฟฟี่ให้เธอเท่านั้น

“โอ้ งั้นเธอก็กินมันสิ!”

“หือ? กิน...กิน?”

“ก็ใช่ ฉันไม่อยากกินแล้วไม่ยอมให้ทิ้ง ถ้าไม่กินใครจะกิน”

นี่เป็นเหตุผลที่ดีจริงๆ!

หลินโจวยังอยากจะยกย่องตัวเองอีกด้วย

“พรุ่งนี้กินได้นะ...”

หลินโจววางกระดาษทดสอบไว้ระหว่างคนทั้งสองอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงถอนหายใจ:

"เฮ้อ พรุ่งนี้ก็มีอีก พ่อให้ฉันพกมันทุกวัน บอกว่าป้องกันน้ำตาลในเลือดต่ำ แต่ว่าฉันไม่ชอบกินท๊อฟฟี่กระต่ายขาวนี่สิ ร่างกายฉันแข็งแรงขนาดนี้จะน้ำตาลในเลือดต่ำได้ยังไงกัน แต่ฉันก็ไม่อยากทำลายน้ำใจของพ่อ ถ้าเธอไม่กินก็ช่วยทิ้งให้ฉันหน่อยแล้วกัน"

"..."

จากนั้น สู่เนี่ยนชู ก็วางท๊อฟฟี่ลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง

"ขอบคุณนะ"

"ด้วยความยินดี!"

เมื่อรู้ว่าเธอไม่เต็มใจที่จะทิ้งมันไป หลินโจวก็บรรลุเป้าหมายและไม่ได้รบกวนเธออีก

อาจารย์ได้เริ่มสอนแล้ว

หลินโจวมุ่งความสนใจไปที่การฟังบทเรียนอย่างระมัดระวังและพบว่าเช่นเดียวกับวรรณกรรม เขาสามารถจดจำสิ่งต่าง ๆ ได้ตราบใดที่เขาอ่านมันเพียงครั้งเดียว

หลินโจวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ประโยชน์ของการเกิดใหม่นี้ดีจริงๆ!

ในชีวิตนี้ ไม่ว่า สู่เนี่ยนชู จะเข้าโรงเรียนไหน เขาก็ควรจะเข้าได้

แต่ สู่เนี่ยนชู รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

เพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่ของเธอไม่เพียงให้เธออ่านแบบทดสอบท่านั้น แต่เขายังให้ท๊อฟฟี่แก่เธออีกด้วย

ทำไม สิ่งนี้เกิดขึ้น?

……

เวลาช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่ระฆังโรงเรียนจะดังขึ้น หลิวซือหมิงผิวปากเบาๆ ไปทางหลินโจว ส่งสัญญาณให้เขารีบหยิบกล่องอาหารกลางวันและเตรียมพร้อมสำหรับการวิ่ง 100 เมตร

ถึงเวลากินแล้ว!

หลินโจวเข้าใจทันทีและลุกขึ้นยืนทันทีที่ครูบอกว่าเลิกเรียนแล้ว

แต่หลังจากเดินไปเพียงสองก้าว เขาก็พบว่า สู่เนี่ยนชู ไม่ขยับ

เธอไม่ได้ตั้งใจจะหยิบกล่องอาหารกลางวันไปด้วยซ้ำ เธอก้มหน้าก้มตาลงวางหนังสือเรียน

หลินโจวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

“เพื่อนร่วมห้องตัวน้อยของฉัน เธอม่กินข้าวเหรอ?”

สูเนี่ยนชู เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ:

“เอ่อ...ฉันจะไปทีหลัง”

“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ”

หลินโจวไม่ได้สนใจมากนัก

ท้ายที่สุดแล้ว เพื่อนร่วมโต๊ะของฉันกลัวสังคมและขี้อายกับทุกสิ่งที่เธอพูด บางทีเธออาจไม่ชอบออกไปหาอาหารเมื่อมีคนจำนวนมากและชอบอยู่คนเดียว

อีกหน่อยสนิทกันแล้วค่อยพาเธอไปกินด้วยกัน

ภายใต้การกระตุ้นของ หลิวชื่อหมิง หลินโจวก็ออกจากห้องเรียนและตรงไปที่โรงอาหาร

ประตูห้องสอง

เมื่อหยุนรั่วซีและหลี่เสี่ยวหวันออกมา พวกเขาเห็นหลินโจวและหลิวซือหมิง

หยุนรัวซีลืมไปโดยสิ้นเชิงว่าเธอเพิ่งสาบานว่าจะไม่สนใจหลินโจวอีกต่อไป เธอตะโกนโดยไม่รู้ตัว: