บทที่ 9 พบศัตรูบนทางแคบ

ที่ห้องทำงานของนายพลหวังหย่งเจี๋ย บรรยากาศภายในห้องกลับเย็นเยียบราวกับพายุหิมะกำลังโหมกระหน่ำ ใบหน้าหล่อเหลาของท่านนายพลหนุ่ม บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งไปยังลูกน้องสองคนที่ยืนตัวลีบอยู่ตรงหน้า

"พวกแกหาหญิงสาวที่ออกจากบ้านฉันไปเมื่อวานนี้เจอแล้วหรือยัง" หวังหย่งเจี๋ยคำรามเสียงดังลั่น น้ำเสียงแข็งกร้าวราวกับฟ้าผ่า

"ยังเลยครับ ท่านนายพล" ลูกน้องคนหนึ่งตอบเสียงสั่น "จากการสอบสวนยามหน้าหมู่บ้าน ไม่เจอผู้หญิงใส่ชุดแดงเดินออกมาจากในหมู่บ้านเลยครับ"

"ส่วนผมก็ไปหาข้อมูลที่ร้านอาหาร ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรกลับมา ท่านน่าจะออกตรงหลังร้าน ทำให้พวกยามที่หน้าร้านอาหารไม่เห็นครับว่าผู้หญิงที่ท่านลากกลับมาบ้านไปคือใคร"

"โถ่โว๊ย พวกแกไม่ได้เรื่องเลย" หวังหย่งเจี๋ยสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขากำลังร้อนใจเป็นอย่างมาก เขาพึงพอใจรสสัมผัสหญิงสาวคนนั้นเป็นอย่างมาก ไม่เคยมีใครทำให้ชายหนุ่มอิ่มเอมใจมาก่อน

"แล้วท่านพอจะจำหน้าเธอได้ไหมครับ?เธอมีลักษณะเช่นไร?ผมจะได้ให้คนช่วยตามหาให้ครับ" ลูกน้องอีกคนถามอย่างระมัดระวัง

หวังหย่งเจี๋ยขมวดคิ้วแน่น ความทรงจำเมื่อคืนวูบไหวอยู่ในหัวสมองราวกับภาพเบลอๆ ใบหน้าของหญิงสาวเลือนรางเต็มไปด้วยหมอกควัน ยิ่งพยายามนึกเท่าไหร่ก็ยิ่งเลือนหายไปหมด

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน จำหน้าไม่ได้" หวังหย่งเจี๋ยเอ่ยเสียงหงุดหงิด "เมื่อวานฉันโดนคนของไอ้เซียวจ้านวางยา ถ้าฉันไม่หนีออกมาได้ ฉันคงจะพวกมันจับแบล็คเมล์โดนร้องเรียนจนให้ออกจากราชการแล้วละ"

"ฉันจำได้แค่เพียงว่า... เธอมีผิวขาวผ่อง ดวงตากลมโต ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อ " หวังหย่งเจี๋ยพยายามบรรยาย "เธอสวมชุดสีแดง ดูงดงามราวกับดอกโบตั๋นที่กำลังผลิบาน"

"แค่นั้นหรือครับท่านนายพล" ลูกน้องถามด้วยความกังวล ลักษณะที่ท่านนายพลบอก มันคล้ายกับผู้หญิงในเมืองหลวงตั้งหลายคน

"เธอมีกลิ่นกายหอม ราวกับดอกกุ้ยฮวา"

"กลิ่นดอกกุ้ยฮวา? " ลูกน้องทวนคำพูด พลางขมวดคิ้ว ไม่เคยได้ยินว่ามีใครมีกลิ่นหอมราวกับดอกไม้

"ใช่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนให้หลงใหล" หวังหย่งเจี๋ยหลับตาลง ราวกับกำลังดื่มด่ำกับกลิ่นหอมนั้น "ฉันไม่มีวันลืมกลิ่นกายของเธอได้"

"ครับท่านนายพล ผมจะให้คนออกตามหาหญิงสาวตามที่ท่านบอก" ลูกน้องรับคำ แม้จะรู้สึกว่าภารกิจนี้ยากเย็นแสนเข็ญ แต่ก็ต้องทำตามคำสั่ง

"รีบไป ฉันอยากเจอเธอโดยเร็วที่สุด" หวังหย่งเจี๋ยตวาดลั่น "ถ้าพวกแกหาตัวหล่อนเจอ ฉันจะให้รางวัลอย่างงาม"

เมื่อพวกลูกน้องจากไป ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังกรีดแทรกความเงียบสงัดในห้องทำงานของหวังหย่งเจี๋ย เขายกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู น้ำเสียงห้าวทุ้มเอ่ยถามอย่างเฉียบขาด "ใคร? "

"หย่งเจี๋ย นี่พ่อเองนะ" เสียงของหวังต้าเหล่ย บิดาของเขาดังมาตามสาย

"ครับพ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ? "

"คือ...เย็นนี้ครอบครัวเรามีนัดทานข้าวเย็นกับตระกูลหลี่น่ะ ที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้า ลูกว่างไหม?พ่ออยากชวนลูกมาด้วย คนกันเองทั้งนั้น"

หวังหย่งเจี๋ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากำลังว้าวุ่นใจกับเรื่องหญิงสาวเจ้าของกลิ่นดอกกุ้ยฮวาคนนั้น ใบหน้าหวานซึ้งกับแววตาเศร้าสร้อยยังคงติดตา แม้จะอยากตามหาหญิงสาวคนนั้นใจจะขาด แต่เขาก็ไม่อยากปฏิเสธคำชวนของบิดา

"อืม...ผม..." หวังหย่งเจี๋ยลังเล

"มาเถอะลูก พ่อกับแม่ แล้วก็อาซื่อ อาอี๊ของลูก อยากเจอหน้าลูกชายคนเก่งของบ้านเราจะแย่แล้ว" หวังต้าเหล่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ครับพ่อ งั้นเดี๋ยวผมเคลียร์งานตรงนี้เสร็จแล้วจะตามไปสมทบนะครับ"

"ดีมากลูก พ่อรออยู่นะ"

หวังหย่งเจี๋ยวางสายโทรศัพท์ แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลง ภาพหญิงสาวเจ้าของกลิ่นดอกกุ้ยฮวาผุดขึ้นมาในมโนสำนึกอีกครั้ง เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้น จัดการเก็บเอกสารบนโต๊ะทำงาน แล้วเดินออกจากห้องไป

...

ทางด้านหลิวซินเยว่หลังจากแยกกับคุณนางเอก เธอก็มาเดินเฉิดฉายเข้ามาในห้างสรรพสินค้าราวกับนางแบบมืออาชีพ เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนพองที่เธอสวมใส่ขับเน้นผิวขาวผ่องราวกับหยวกกล้วย ใบหน้าหวานละมุนแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง พร้อมลิปสีแดงสด เสริมให้เธอดูโดดเด่นสะดุดตายิ่งขึ้น

สายตาของผู้คนในห้างต่างจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบทิศทาง

"นี่เธอคนนั้นใช่ดาราหรือเปล่า สวยจัง"

"ชุดที่เธอใส่สวยมากเลย ซื้อที่ไหนกันนะ"

"ผู้หญิงคนนั้นเหมือนดาราฮ่องกงที่หลุดออกมาจากในหนังสือเลย"

ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวคนหนึ่งใจกล้าเอ่ยถามเธอดวงตาเป็นประกายด้วยความชื่นชม"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าชุดนี้ซื้อที่ไหนเหรอคะ คุณใส่แล้วดูสวยมากเลยค่ะ"

หลิวซินเยว่ยิ้มหวาน "ขอบคุณนะคะ ชุดนี้ฉันเป็นคนออกแบบเองค่ะ วันศุกร์นี้ฉันจะนำเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาขายที่ตลาดนัดแถวสถานีรถไฟนะคะ"

"จริงเหรอคะ งั้นฉันจะไปอุดหนุนแน่นอนค่ะ" หญิงสาวคนนั้นดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนๆ ที่พากันพยักหน้าเห็นด้วย

หลิวซินเยว่เดินโปรโมทร้านไปเรื่อยๆ จนรู้สึกพอใจกับผลตอบรับ ดูเหมือนแผนโปรโมทของเธอจะได้ผลดีเกินคาด เมื่อเดินจนทั่วห้าง หญิงสาวก็ตัดสินใจกลับบ้าน แต่ขณะที่กำลังจะเลี้ยวตรงมุม เธอก็ดันชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

"โอ๊ย" หลิวซินเยว่ร้องออกมา เธอล้มลง

"นี่คุณทำไมเดินไม่ระมัดระวัง" เสียงเข้มเอ่ยดังขึ้น

หลิวซินเยว่เงยหน้าขึ้นมอง หัวใจแทบหยุดเต้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอรีบดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นคนร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย นัยน์ตาสีดำสนิทราวกับเหยี่ยว เขาคือ 'หวังหย่งเจี๋ย ' นายพลหนุ่มแห่งตระกูลหวัง ผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมและไร้หัวใจ ตัวร้ายในนิยายที่เธออ่านก่อนหน้านี้

'ตายแล้ว วันนี้ฉันก้าวขาออกจากบ้านผิดข้างแน่ๆ ถึงได้มาพาลพบศัตรูบนทางแคบเช่นนี้' หลิวซินเยว่คิดในใจ 'ขออย่าให้เขาจำฉันได้เลย ว่าฉันคือผู้หญิงที่เขาลากมาจากร้านอาหาร'

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันมอง ฉันรีบไปหน่อย" หลิวซินเยว่กล่าวขอโทษ ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้คุณตัวร้ายจำเธอได้"

"รีบจนไม่ดูตาม้าตาเรือหรือไง" ท่านนายพลหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ "ถ้าฉันไม่คว้าตัวเธอไว้ เธอคงได้กลิ้งไปกองกับพื้นแล้ว"

หลิวซินเยว่รู้สึกว่าแก้มเริ่มร้อนผ่าว ทั้งโกรธทั้งอายที่ถูกต่อว่า แต่ก็รู้ว่าตัวเองผิดจริง จึงได้แต่ก้มหน้า

"ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ" หลิวซินเยว่พูดเสียงอ่อย "คราวหลังฉันจะระวังมากกว่านี้"

หวังหย่งเจี๋ยขมวดคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้า อย่างพิจารณา ใบหน้าของเธอสวยเฉี่ยวดูทันสมัย การแต่งหน้าลุคนี้ทำให้เธอดูเหมือนดาราฮ่องกงเป็นอย่างมาก แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคย ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาแตะจมูก เหมือนกับกลิ่นกายของหญิงสาวที่เขาพบเมื่อคืน แต่ว่าเธอช่างแตกต่างหญิงสาวที่เขาพาขึ้นห้องโดยสิ้นเชิง แต่แววตาแข็งกร้าวคู่นั้น...มันทำให้ไม่รู้สึกคุ้นเคย

จะใช่เธอหรือเปล่าคนที่เราลากเข้าห้อง? หวังหย่งเจี๋ยคิดในใจ

แม้ใบหน้าและการแต่งกายจะแตกต่างกันราวกับคนละคน แต่กลิ่นกายหอมหวานนั้น มันเหมือนกับหญิงสาวที่เขาพาขึ้นห้องเมื่อคืนไม่มีผิดเพี้ยน นายพลหนุ่มพยายามสลัดความคิดนั้นทิ้งไป มันเป็นไปไม่ได้ หญิงสาวเมื่อคืนแต่งตัวเชยๆ ท่าทางก็เฉิ่มๆ ไม่มีทางที่จะเป็นคนเดียวกับสาวสวยทันสมัยตรงหน้าคนนี้ได้

"เธอชื่ออะไร" หวังหย่งเจี๋ยถามขึ้นเสียงเข้ม

หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ยอมตอบคำถาม เขาขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจที่เธอไม่ยอมบอกชื่อ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาวก็ถอยหลังกรูดจนติดกำแพง หวังหย่งเจี๋ยยื่นมือไปเท้ากำแพงขังเธอไว้ ไม่ให้หนีไปไหน

"เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร

555 อีพี่เป็นหมาหรือไง  ถึงจำกลิ่นยัยน้องได้  มาลุ้นกันว่าอีพี่จะจำยัยน้องได้หรือเปล่า

วันนี้ไรต์ไปต่างจังหวัดนะ 2-3 วันจะกลับ  ช่วงนี้ไรต์จะอัพวันละตอนนะคะ