บทที่ 69

“ถึงอย่างนั้น ข้าก็จะให้เฝ่ยชุ่ยนำของว่างไปส่งให้”

เซวียหว่านอี้หาใช่คนโง่เขลาไม่

“ไม่ว่าลับหลังพวกเราจะบาดหมางกันเพียงใด แต่ต่อหน้าธารกำนัล ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาดูแคลนตระกูลเซวียเป็นอันขาด”

หัวใจของเซวียหมิงเฟยกระตุกวูบ สีหน้านางเผยความไม่เป็นธรรมชาติออกมา

ย้อนนึกถึงงานเลี้ยงชมบุปผาเมื่อวาน นางได้พลั้งปากนินทาว่าร้ายเซวียหว่านอี้ให้สหายสนิทฟังไปบ้างจริง ๆ

ยามนี้หวนนึกดูแล้ว ก็ให้นึกโมโหตัวเองอยู่ไม่น้อย

มิใช่เพราะรู้สึกผิดที่ใส่ความเซวียหว่านอี้ หากแต่กังวลว่าจะถูกสหายรักหักหลังเอาเสียมากกว่า

อีกทั้งยังเจ็บใจที่ตนเองเก็บความรู้สึกไม่เป็น

การที่นางเอ่ยปากตำหนิเซวียหว่านอี้เยี่ยงนั้น ไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นจะมองนางเช่นไร

มีหรือที่เซวียหว่านอี้จะมองนางไม่ออก

ทว่านางก็คร้านจะใส่ใจ

ในชาติก่อน หากเซวียหมิงเฟยมีความเฉลียวฉลาดสักนิด ก็คงไม่ลงเอยด้วยจุดจบเช่นนั้น

แน่นอนว่า ตัวนางเองก็โง่เขลาเช่นกัน

ถึงขั้นถูกฉู่ยวนหลอกลวงมานานถึงสิบปี จนสุดท้ายต้องตายตาไม่หลับ

“เช่นนั้น ข้าขอตัวก่อน” เซวียหมิงเฟยรู้สึกนั่งไม่ติดที่ จึงกล่าวลาและพาบ่าวรับใช้จากไป

เมื่อทอดสายตามองนายบ่าวทั้งสองที่ลับ