บทที่ 14

“อีกไกลแค่ไหนกันนะ” ฉือฟางอินยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ใบหน้าของนาง ระยะทางที่เดินมาจากต้นไม้ต้นนั้นก็นานมากแล้ว แต่นางกลับยังไม่เห็นวี่แววของหมูบ้านที่คนของฉือหย่งหลิงบอกไว้สักที

“ข้าเดินมาผิดทางหรือเปล่านะ”

“อื้ออ..ฮิก”

ระหว่างที่กำลังพึมพำว่าตนเองมาผิดทางหรือไม่นั้น เจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดก็ส่งเสียง คล้ายกับจะร้องไห้ออกมา พอก้มมองดูก็พบว่าที่แก้มของเจ้าก้อนหมั่นโถวอวบอ้วนของนาง กำลังขึ้นสีแดงเพราะอากาศร้อน

“โอ๋ๆ เฉียนเอ๋อร์ เจ้ากำลังไม่สบายตัวใช่หรือไม่ หน้าเจ้าแดงไปหมดแล้ว” เมื่อเห็นว่าเฉียนเอ๋อร์กำลังไม่สบายตัว นางจึงพยายามคลายผ้าห่อตัวให้กับเขา

“เปียกขนาดนี้เลยหรือ โอ้ะ! นี่เจ้าฉี่ใส่แม่เข้าแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”

ยามฉือฟางอินเอามือจับผ้าที่ห่อตัวเฉียนเอ๋อร์ เพื่อคลายออกให้เขาได้สบายตัวขึ้น นางถึงได้รู้ว่าผ้าที่ห่อเจ้าเด็กน้อยเอาไว้นั้น ล้วนแล้วแต่ชุ่มเหงื่อไปหมด นางถึงได้รู้สาเหตุที่เฉียนเอ๋อร์ เริ่มส่งเสียงงอแงให้นางได้ยิน นางจึงพยายามคลายผ้าห่อตัวของเฉียนเอ๋อร์ให้มากขึ้น เพื่อระบายความร้อนให้เขา แต่ปรากฏว่า ทันทีที่นางคลายผ้าออกจนหมด เจ้ามังกรน้อยของเฉียนเอ๋อร์กลับพ่นน้ำใส่นาง จนแขนเสื้อทั้งสองข้างเปียกไปหมด และหลังพ่นน้ำจนหนำใจแล้ว เจ้าตัวน้อยกลับทำตาใสซื่อใส่นาง อย่างกับจะถามถามว่าเกิดสิ่งใดขึ้นเสียอย่างนั้น

“เฉียนเอ๋อร์ เจ้ากำลังลงโทษแม่อยู่หรือ เอาเถิดแม่ไม่ว่าเจ้าหรอก ให้เจ้าฉี่ใส่แม่จนมือเปื่อยแม่ก็ยอม หากมันจะทำให้เจ้าให้อภัยเรื่องที่แม่ทำกับเจ้าเมื่อชาติที่แล้วไปได้บ้าง ชาตินี้แม่จะชดใช้ความผิดให้เจ้าไปตลอดชีวิต แม่สัญญา”

พูดจบนางก็ก้มลงหอมแก้มเจ้าตัวน้อยในห่อผ้า ที่กำลังจ้องมาที่นางตาแป๋ว เมื่อได้รับสัมผัสจากคนเป็นแม่ ก็หัวเราะคิกคักอย่างคนชอบใจ พาให้ใจของฉือฟางอินอุ่นซ่านยิ่งนัก

“ต่อไปนี้ แม่จะหอมเจ้าบ่อยๆ บอกรักเจ้าทุกวัน เจ้าว่าดีหรือไม่ เฉียนเอ๋อร์ของแม่”

“คิกๆ แอ๊” 

เพราะยังไรเดียงสาอยู่มาก เฉียนเอ๋อร์จึงทำเพียงหัวเราะและส่งเสียงชอบใจ ยามที่มารดาสัมผัสหยอกล้อกับเขา เมื่อหยอกล้อกันหอมปากหอมคอแล้ว ฉือฟางอินจึงมองหาที่ทางที่จะให้นางสองแม่ลูกได้ล้างเนื้อล้างตัว ในป่าเช่นนี้น่าจะมีลำธารอยู่ที่ไหนสักแห่ง ระหว่างที่เดินหาลำธารอยู่นั้น หูของนางก็แว่วเสียงน้ำไหลลอยมาตามลม

“เสียงมาจากทางนั้น เฉียนเอ๋อร์ พวกเราไปล้างเนื้อล้างตัวกันเถิด”

สองแม่ลูกพากันเดินตามเสียงน้ำไหลกันมาเรื่อย ไม่นานก็พบกับลำธารน้ำใสสะอาดขนาดเล็ก นี่คงจะเป็นทางน้ำผ่านลงมาจากบนภูเขาที่อยู่ไกลๆ ตรงนู้นสินะ ฉือฟางอินจัดการวางเฉียนเอ๋อร์ไว้บนแท่นหินขนาดใหญ่ ที่พอให้ไม่อันตราย หากนางจะละจากเจ้าตัวน้อยไปทำอย่างอื่นสักครู่หนึ่ง เป็นการกระทำอย่างระวังเช่นนี้ ไม่อาจเกิดขึ้นได้ในชาติที่แล้วของฉือฟางอิน

แต่สำหรับชาตินี้นางได้เรียนรู้ทุกอย่าง อย่างที่คนเป็นแม่คนหนึ่งพึงกระทำต่อบุตรมาแล้ว ในตอนที่อยู่ในดินแดนหลังความตายหลิงจื่อ เพราะท่านผู้ปกครองสูงสุดผู้นั้น กล่าวกับฉือฟางอินว่า ก่อนที่จะให้นางย้อนเวลากลับมา นางต้องไปเรียนรู้การเป็นแม่ที่ดีเสียก่อน ดังนั้น ท่านผู้นำสูงสุดจึงเรียกดวงจิตของยอดสตรีที่มีความเป็นแม่นามว่าซีจูมาเจรจา

นางเป็นผู้มีชะตามีโอกาสได้ย้อนเวลา กลับไปเกิดใหม่เพื่อแก้ไขอดีตเหมือนกับนาง ด้วยการพาดวงจิตของฉือฟางอิน เข้าไปอยู่ในร่างของนางเพื่อเรียนรู้การเป็นแม่ที่ดี เพราะซีจูที่เป็นเจ้าของร่างนั้นได้กลับมาเกิดก่อนหน้านางหลายปี และมีบุตรด้วยกันถึงสามคนแล้ว ประจวบเหมาะกับบุตรคนที่สามของนาง มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเฉียนเอ๋อร์พอดิบพอดี และนางเองก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะให้ความช่วยเหลือฉือฟางอิน ถือว่าเป็นการตอบแทนท่านผู้นำดินแดนหลิงจื่อ

ที่เคยให้โอกาสนางได้ย้อนกลับไปแก้ไขอดีต ทำให้นางได้มีความสุขกับสามีและลูกๆ อีกครั้ง ฉือฟางอินได้เรียนรู้การเป็นแม่ผ่านร่างกายของซีจู โดยมิใช่การไปสิ่งสู่เพื่อแสร้งเป็นภรรยาของสามีนาง หรือมารดาของเด็กๆ ทั้งสามคน แต่เป็นการได้เรียนรู้ผ่านกิจวัตรที่ซีจูต้องทำในทุกวัน โดยมีมือของซีจู คอยจับมือให้ฉือฟางอินทำงานทุกอย่าง และคอยกระซิบอธิบายวิธีทำข้างหู เพื่อให้นางจำได้อย่างขึ้นใจนั่นเอง

ดังนั้น ในตอนนี้ที่นางกำลังจะอุ้มเฉียนเอ๋อร์ พาเขาไปล้างเนื้อล้างตัวที่ข้างลำธารสายเล็กนั่น จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับนางที่ไม่ใช่นางคนเดิมในชาติที่แล้วอีกต่อไป

“คิก..อื้อ..แอ้”

“เจ้าชอบน้ำเย็นๆ อย่างนั้นหรือแม่คิดว่าเจ้าจะโยเยยามที่เนื้อตัวถูกน้ำเย้น เหมือนกับลูกของซีจู ที่แม่เคยเลี้ยงมาเสียอีก”

“อื้อ…แอ้!”

เฉียนเอ๋อร์ส่งเสียงตอบรับคำพูดของฉือฟางอิน ทำเหมือนเข้าใจในสิ่งที่นางพูด พร้อมกับส่งยิ้มจนเห็นเหงือกที่แดงแจ๋มาให้ เหมือนกับจะแสดงให้นางเห็นว่า เขาชอบน้ำเย็นเอามากๆ

“รู้แล้วๆ เฉียนเอ๋อร์ของแม่ แม่รู้ว่าเจ้าชอบน้ำเย็น เช่นนั้นแม่จะให้เจ้าเล่นน้ำอีกสักหน่อยแล้วกัน แต่แค่เท้าของเจ้าเท่านั้นนะ เดี๋ยวเจ้าจะไม่สบายเอาได้”

“แอ้!”

ยามอารมณ์ดีเฉียนเอ๋อร์จะช่างเจรจาอย่างนี้เองหรือนี่ ชาติที่แล้วในเวลาที่เขาอารมณ์ดีเช่นนี้ คนอื่นนอกจากนางแล้ว คงจะเอ็นดูเขาอยู่ไม่น้อย หากชาติที่แล้วนางลดทิฐิลงสักนิด แล้วมองข้ามสิ่งที่ฉือหย่งหลิงทำไป นางคงจะได้เลี้ยงเฉียนเอ๋อร์ด้วยตัวเอง ได้เฝ้ามองการเติบโตของเขา ไม่ต้องคิดได้เมื่อตอนสายไปอย่างเหมือนชาติที่แล้ว แต่เอาเถิดคิดถึงอดีตที่เสียไปคงจะไม่ได้อะไรขึ้นมา สู้นางทำปัจจุบันให้ดี ดีกว่าเมื่อครั้งอดีตนั่นสิถึงจะถูกต้อง!

ฉือฟางอินใช้เวลาอุ้มให้เฉียนเอ๋อร์เอาขาตีน้ำเล่น สลับกับผลัดเปลี่ยนชุดคุมที่เปียกฉี่ของเจ้าตัวน้อย กับนำผ้าห่อตัวของเฉียนเอ๋อร์นำไปซักงในลำธาร ดีที่ก่อนที่นางจะจากดินแดนหลิงจื่อมานั้น ซีจูได้ขออนุญาตท่านผู้นำดินแดนหลิงจื่อ ให้นางได้มอบของติดไม้ติดมือให้กับฉือฟางอินมา

และท่านผู้นำเองก็ได้ตอบรับคำอนุญาตที่ซีจูขอ โดยมีข้อแม้ว่าของที่ซีจูจะมอบให้กับฉือฟางอินนั้น จะต้องไม่อำนวยความสะดวกให้กับนางมากจนเกินไป และต้องไม่ทำให้ผู้คนที่ฉือฟางอินต้องพบเจอ เมื่อนางกลับไปเกิดใหม่แล้ว แตกตื่นและสงสัยกับของสิ่งนั้น ซีจูจึงมอบห่อผ้าที่ด้านในมีของจำเป็น อย่างผ้าห่อตัวเด็กและชุดสำหรับให้ฉือฟางอิน พร้อมกับหมั่นโถวอีกสองลูก นางจึงนึกขอบใจซีจูอยู่ไม่น้อย ที่มอบห่อผ้านี้ให้กับนาง

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ที่เหลือก็รอเวลาให้ชุดและผ้าห่อตัวของนาง กับเฉียนเอ๋อร์แห้งแล้วจึงค่อยออกเดินทาง ตามหาหมู่บ้านตามที่คนของฉือหย่งหลิงได้กล่าวไว้ ฉือฟางอินเอนกายพิงกับต้นไม้ มือข้างหนึ่งคอยประคองเฉียนเอ๋อร์ ให้ได้ดูดนมจากอกของนางได้อย่างถนัด มืออีกข้างก็หยิบหมั่นโถวให้ห่อผ้า ขึ้นมากินเพื่อประทังความหิว

แต่ขณะที่ทั้งสองแม่ลูก กำลังเพลิดเพลินกับการกินอยู่นั้น ที่ด้านหลังของทั้งสอง ก็ปรากฏกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง กำลังค่อยๆ ย่องเข้ามาประชิดตัวพวกเขา

“หยุด! อย่าขยับ”