บทที่ 15

“หยุด! อย่าขยับ”

เฮือก!

ฉือฟางอินผวากอดเฉียนเอ๋อร์เอาไว้แน่น ทันทีที่ได้ยินเสียงบุคคลปริศนาดังมาจากด้านหลัง เดิมทีคิดว่าบริเวณนี้อยู่ในทางที่คนของฉือหย่งหลิงกำชับเอาไว้ นางจึงคิดว่าบริเวณนี้น่าจะปลอดภัย และต้นไม้ต้นนี้เองก็ใหญ่พอ ที่จะเป็นที่กำบังสายตาจากผู้อื่นให้กับนางและเฉียนเอ๋อรได้พักพิง ในยามที่อากาศร้อนจนเฉียนเอ๋อร์ร้องโยเยเพราะไม่สบายตัว แล้วค่อยออกเดินทางหาหมู่บ้านที่ว่านั่นต่อ

 แต่สุดท้ายก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ และแม้นางจะรู้สึกกลัวเพราะไม่รู้ว่า คนพวกนั้นต้องการสิ่งใดจากนางกันแน่ แต่ฉือฟางอินก็พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สติแตกไปมากกว่านี้ นางจึงมองไปรอบๆ บริเวณนั้น เพื่อหาสิ่งที่พอจะนำมาป้องกันตัวได้ ขณะที่เสียงฝีเท้าของคนด้านหลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มือของนางก็คว้าเอาไม้ท่อนหนึ่งได้พอดี

 “อ อย่าเข้ามานะ!”

ฉือฟางอินกอดเฉียนเอ๋อร์เอาไว้แน่น แล้วตระโกนจนสุดเสียง พร้อมกับใช้มือที่ถือท่อนไม้อยู่ กวัดแกว่งไปมาเพื่อป้องกันตัว ในขณะที่ฉือฟางอินกำลังใช้ไม้ กวัดแกว่งไปมาอย่างสะเปะสะปะ โดยไม่ลืมหูลืมตานั้น อีกฝ่ายหนึ่งเมื่อพบว่าบุคคลภายนอก ที่บุกรุกเข้ามายังพื้นที่ของพวกเขานั้น เป็นเพียงแม่ลูกอ่อนคู่หนึ่ง ไม่ใช่กลุ่มโจรกบฏ ที่กำลังเข้าโจมตีเมืองอี้อยู่ ณ ขณะนี้ ชายทั้งสามคนก็ถึงกับผงะไป อย่างทำอะไรไม่ถูก พวกเขาได้แต่มองหน้ากันอย่างใช้ความคิด เมื่อบุคคลตรงหน้า เป็นบุคคลอื่น ที่มิได้อยู่ในแผนล้อมผู้ร้ายตามที่ได้รับคำสั่งมา

ชายฉกรรจ์ทั้งสามจึงหันไปหาชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งก็คือหัวหน้าของพวกเขา ที่กำลังยืนดูสถานการณ์อยู่หลังหินก้อนใหญ่ แล้วใช้สายตาสื่อความหมายเชิงคำถาม ว่าจะให้พวกตนทำอย่างไรต่อไป ด้านชายผู้นั้นที่เห็นทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น ได้รู้แล้วว่าคนที่อยู่หลังต้นไม้มิใช่กลุ่มโจรกบฏอย่างที่เข้าใจ แต่กระนั้น แม่ลูกคู่นี้ก็ยังถือว่าเป็นคนนอกที่ไม่อาจไว้ใจได้อยู่ดี ชายคนดังกล่าวจึงทำท่าทางเป็นสัญญาณ ให้คนของตนเองจัดการจับตัวฉือฟางอินเอาไว้ เพื่อที่จะได้นำไปสอบสวน ถึงที่มาที่ไปต่อไป

“หยุด! นั่นคือฮูหยินฉือฟางอินกับคุณชายเฟิ่งเฉียน!”

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งสามคนจะได้เข้าถึงตัว ของฉือฟางอินและเฉียนเอ๋อร์ ก็ได้มีเสียงของใครบางคนตะโกนห้ามพวกเขา โดยการเอ่ยชื่อบุคคลสำคัญ ที่อยู่ในแผนการที่เคยได้ร่วมประชุมกันเมื่อหลายวันก่อนขึ้นมา ชายทั้งสามพร้อมด้วยหัวหน้าของพวกเขา ต่างพากันหันไปทางเสียงของบุคคลนั้นเป็นตาเดียว ฉือฟางอินเองก็เช่นเดียวกัน เพราะถ้านางไม่ได้หูแว่วไป ชายที่เพิ่งปรากฏตัวเมื่อครู่ เขาเพิ่งได้เอ่ยเรียกชื่อนางกับเฉียนเอ๋อร์ขึ้นมา เพื่อห้ามคนพวกนี้ไม่ให้เข้ามาจับตัวนางกับบุตรชาย

“นั่น จ เจ้า คือเจ้านั่นเอง!”

เมื่อได้เห็นหน้าชายผู้นั้นชัดๆ ฉือฟางอินก็ถึงกับเอ่ยทักเขาเสียงดังด้วยความดีใจ เพราะเขาเป็นหนึ่งกลุ่มชาย ที่เป็นคนของฉือหย่งหลิง ที่พานางและเฉียนเอ๋อร์ ไปซ่อนตัวที่ห้องลับในจวนสกุลฉือนั่นเอง

 “ขอรับฮูหยิน ข้าน้อย จินซีจ่าว เองขอรับ”

จินซีจ่าวกล่าวตอบรับฉือฟางอิน พร้อมกับเดินเข้ามายืนแทรกกลาง ระหว่างฉือฟางอินและกลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสี่คน ชายทั้งสามที่ยืนล้อมฉือฟางอินอยู่ก่อนหน้านี้ ได้ก้มหัวให้กับจินซีจ่าวคล้ายกับการทำความเคารพ ต่อคนที่มีสถานะใหญ่กว่าพวกเขา ฝ่ายของจินซีจ่าวเอง ก็หันไปก้มหัวให้กับชายอีกคนที่ดูจากภายนอกแล้ว น่าจะมีอายุมากกว่าเขาอยู่มาก แต่นั่นก็ไม่น่าตกใจเท่ากับคำที่เขาเรียกชายคนนั้นหลังจากที่ก้มหัวให้

“ท่านพ่อ”

 “ซีจ่าว เมื่อครู่เจ้าบอกว่า สองคนนี้คือ…”

“ทั้งสองคนนี้คือฮูหยินฉือฟางอิน และคุณชายฉือเฟิ่งเฉียน ของท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับท่านพ่อ”

ทันทีที่ได้ยินชัดเจนว่าสตรีและเด็กตรงหน้าเป็นใคร ชายฉกรรจ์ทั้งสาม ที่ฉือฟางอินเดาเอาว่าน่าจะมีสถานะเป็นผู้น้อยที่สุดในที่นี้ ก็ได้คุกเข่าก้มหัวแล้วกล่าวขอโทษนาง ที่ได้กระทำการล่วงเกินไปก่อนหน้านี้ ส่วนชายอีกคน ที่ฉือฟางอินเพิ่งได้ทราบเมื่อครู่ ว่าเขาคือบิดาของจินซีจ่าว แม้เขาจะไม่ได้คุกเข่าก้มหัวขออภัยจากฉือฟางอิน เหมือนอย่างที่สามคนนั้นทำ

 แต่ทว่าท่าทีของเขา ก็เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่ดูจะไม่ชอบใจที่นางเข้ามาที่นี่ กลายเป็นสีหน้ากังวลเมื่อได้รู้ว่านางคือฮูหยินแห่งจวนสกุลฉือ และเมื่อสายตาของเขา ได้มองเลยไปยังด้านหลังของจินซีจ่าวผู้เป็นบุตรชาย บิดาของจินซีจ่าวก็ถึงกับต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อได้สบตาเข้ากับสายตาคนอีกผู้หนึ่ง ที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อใด

ด้านจินซีจ่าวที่เห็นบิดามีท่าทางเช่นนั้น เขาจึงหันตามสายตาของบิดาไป ถึงได้เห็นว่าคนที่บอกกับเขาว่าจะมอบหน้าที่ตรงนี้ ให้จินซีจ่าวจัดการทั้งหมด ส่วนตนเองจะขอแอบดูอยู่ห่างๆ แต่ทว่าตอนนี้กลับมายืนอยู่ด้านหลังของเขาแล้วเสียอย่างนั้น ฉือฟางอินที่เห็นสองพ่อลูกทำท่าทางแปลกๆและเมื่อเห็นว่าทั้งหมดละความสนใจนางไปหาใครอีกคน นางจึงได้แอบชะเง้อดูบ้าง ว่าบุคคลที่มาใหม่ผู้นั้นเป็นใครกัน และเมื่อชะเง้อจนสุดคอ นางก็ได้เห็นว่าบุคคลปริศนาที่มาใหม่นั้น

 เป็นบุรุษร่างสูงที่สวมชุดสีดำไปทั้งตัวและใบหน้า เหลือไว้แค่เพียงดวงตาทั้งสองข้าง การแต่งกายเช่นนี้ฉือฟางอินเคยเห็นมัน ด้วยเพราะนางเป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ ล้วนต้องเคยได้เห็นการฝึกฝนของเหล่าทหารมาก่อน นี่เป็นชุดสวมใส่เพื่ออำพรางตัวตน ในยามที่บุคคลนั้นได้รับมอบหมายให้ทำภารกิจสำคัญ โดยห้ามให้ผู้ใดรู้ตัวตนว่าเขาเป็นใครและถูกสั่งการมาโดยผู้ใด

“อื้อ…แอ๊ะ!”

ขณะเดียวกันระหว่างที่ฉือฟางอิน กำลังชะเง้อมองคนผู้นั้นอย่างใคร่รู้ เฉียนเอ๋อร์ที่ก่อนหน้านี้ได้นอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของนาง ไม่ได้ร้องส่งเสียงเหมือนรู้ความว่า เวลานี้ตนเองต้องทำตัวเช่นไร เพื่อไม่ไปรบกวนมารดาที่กำลังพยายามตั้งสติ หาทางช่วยเหลือตนเองอยู่ ตอนนี้กลับออกแรงดิ้นพร้อมส่งเสียง เรียกร้องความสนใจจากฉือฟางอิน ให้หันมาสนใจเขาได้แล้ว

แต่ดูเหมือนว่าเสียงที่เฉียนเอ๋อร์ร้องออกมานั้น จะดังเกินกว่าที่จะเรียกความสนใจ จากมารดาของเขาเพียงแค่คนเดียว เหล่าบุรุษที่นั่งยืนล้อมกันเองอยู่นั้น ถึงได้หันมาทางสองแม่ลูกเมื่อได้ยินเสียงเด็กทารกตัวน้อยร้องส่งเสียงออกมา รวมไปถึงชายที่อยู่ในชุดอำพรางตัวผู้นั้นด้วย หากแต่ทว่าเมื่อชายผู้นั้นหันมา แล้วเห็นสภาพของฉือฟางอินในตอนนี้ ที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยจนเกือบเห็นอะไรไปถึงไหน ก็ถึงกับต้องเอ่ยกับจินซีจ่าว บิดาของเขาและพักพวกด้วยเสียงเย็น รอดผ่านไรฟันออกมาอย่างหัวเสีย

“หันหน้าของพวกเจ้ากลับมาเดียวนี้”

คนทั้งห้าเมื่อได้ยินวาจาเช่นนั้น ก็พร้อมใจกันหันหลังให้กับฉือฟางอินกันอย่างพร้อมเพียง หลังจากนั้นชายชุดดำก็เดินดุ่มๆ เข้าไปหาฉือฟางอินด้วยตนเอง ท่าทางเช่นนั้นตกอยู่ในสายตาบิดาของจินซีจ่าวทั้งหมด จนเขาอดที่จะกระซิบถามบุตรชายไม่ได้

“นี่ ซีจ่าว”

“ขอรับท่านพ่อ”

“ไหนเจ้าบอกว่า ท่านแม่ทัพมิได้มีแก่ใจ จะสนใจใยดีฮูหยิน และมิได้รู้สึกอันใดกับนางแม่แต่น้อยอย่างไรเล่า แล้วเหตุใดท่านแม่ทัพถึงได้มีท่าทางเช่นนั้นกัน นี่มันมิใช่ท่าทางของสามีที่หวงภรรยา ที่กำลังถูกบุรุษอื่นมองหรอกหรือ”