บทที่ 22

“ปรับปรุงเรือนนี้หรือขอรับ”

“ใช่แล้ว ข้าอยากจัดสรรพื้นที่ในเรือนหลังนี้ ให้ใช้สอยได้สะดวกขึ้นสักหน่อย อย่างการต้องใช้โต๊ะทำงานของท่านแม่ทัพ มาเป็นโต๊ะกินข้าวเช่นนี้ ข้าว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมเท่าไหร่”

 “จริงด้วยขอรับ ข้าเองก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป เช่นนั้น หากท่านต้องปรับปรุงเรือนนี้ตรงส่วนไหน หรือต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม ฮูหยินก็บอกข้ามาได้เลยนะขอรับ เดี๋ยวข้าจะเป็นธุระให้ท่านเอง”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปรายงานเขาก่อนเถิด หากข้าทำอะไรโดยไม่บอกกล่าวเขาก่อน คนผู้นั้นจะไม่พอใจเอาได้”

“รายงาน รายงานผู้ใดหรือขอรับ”

“ก็ท่านแม่ทัพอย่างไรเล่า”

“ถ้าเช่นนั้นท่านคงจะต้องรอ ไปอีกหลายวันเลยนะขอรับ กว่าท่านจะได้เริ่มปรับปรุงเรือนใหม่”

“ทำไมถึงต้องรอหลาย ก็ในเขาเมื่ออยู่--”

 ‘ตายจริง นี่ข้าพูดอะไรออกไปเนี่ย!’

เพราะเรื่องที่นางต้องการปรับปรุงเรือน ฉือฟางอินจึงได้ลืมไปชั่วขณะ ว่านางต้องทำเป็นไม่รู้ว่าฉือหย่งหลิงอยู่ที่นี่

“ท่านหมายว่าอย่างไรขอรับ ท่านแม่ทัพอยู่อะไรนะขอรับ”

“ม ไม่มีอะไรหรอก ข้าเพียงแต่ลืมไปว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่”

“แล้วอย่างนี้ท่านจะยังให้ข้า ส่งคนไปขออนุญาตท่านแม่ทัพอยู่หรือไม่ขอรับ”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ ลำบากคนผู้นั้นต้องเดินทางไกลเปล่าๆ อีกอย่างที่นั่นกำลังมีสงคราม เราไม่ควรส่งผู้ใดไปยังที่อันตรายด้วยเรื่องแค่นี้” และต่อให้ฉือหย่งหลิง จะยังอยู่ที่นี่หรือจะจากไปแล้ว นางก็จะขอใช้สิทธิ์ การเป็นฮูหยินของเขาจัดการกับเรือนแห่งนี้อยู่ดี

“ทราบแล้วขอรับ”

อาหารมื้อกลางวันผ่านไปแล้ว พร้อมกับที่ฉือฟางอินบอกให้คนอื่นๆ กลับไปทำหน้าที่ของตนเอง ในตอนแรกพวกท่านป้ากับท่านน้า ยังยืนยันที่จะขอทำความสะอาด ชุดของนางกับเฉียนเอ๋อร์ให้ก่อนไป แต่สุดท้ายก็ถูกฉือฟางอินบังคับให้กลับไปจนได้

หลังจากที่ลงมือทำความซักทำความสะอาดชุด และนำไปตากด้วยตัวเองเรียบร้อยแล้ว ฉือฟางอินจึงมานอนพักผ่อนมองเจ้าก้อนหมั่นโถว ที่กำลังหลับใหลอย่างสบายใจ จนกระทั้งเผลอหลับอยู่ข้างๆ บุตรชาย สองแม่ลูกต่างเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน จึงไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีคนผู้หนึ่ง ได้แอบเข้ามาในเรือน เพื่อมามองดูพวกเขานอนหลับ

ฉือหย่งหลิงในยังไม่ได้จากไปไหน เมื่อทราบข่าวจากจินซีจ่าวว่าฉือฟางอินต้องการจะปรับปรุงเรือนหลังนี้ ที่เป็นเรือนที่เขาใช้พักอาศัย ในยามที่ต้องมาค้างแรมอยู่ที่หมู่บ้านหั้วห่าว ในตอนแรกเขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ที่นางพึ่งจะมาเหยียบที่นี่ได้ไม่ถึงวัน ก็เริ่มใช้อำนาจกับชาวบ้านเสียแล้ว

แต่พอได้ฟังจินซีจ่าวอธิบายต่อว่า นางเพียงแค่ต้องการครัวสำหรับหุงหาอาหาร และลานเล็กๆ ไว้สำหรับซักล้างเท่านั้น อีกทั้งยังบอกว่าจะใช้เงินส่วนตัว สำหรับค่าของและค่าแรงของคนงาน ไม่ขอรบกวนให้ชาวบ้าน ทำงานให้โดยไม่หวังตอบแทนอะไรเลย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉือหย่งหลิง พาตัวเองมายืนอยู่ที่นี่ตอนนี้

เมื่อเข้านี้ภายหลังที่ได้พบฉือฟางอิน หลังจากที่ไม่ได้พบกันมาหลายวัน นางก็ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือ ท่าทางคล่องแคล่ว อย่างมารดาที่เลี้ยงลูกอย่างชำนิชำนาญ ทั้งที่ตัวของนางนั้น พึ่งจะได้เจอหน้าเฉียนเอ๋อร์ในรอบสามเดือน สิ่งนี้จึงทำให้ฉือหย่งหลิงแปลกใจเป็นอย่างมาก และยังทำให้เขาไม่สามารถตัดใจ กลับไปยังชายแดนเหนือได้ ชายหนุ่มอยากจะจับตาดู ฉือฟางอินไปอีกสักหน่อย ว่านางคิดการใดแอบแฝงอยู่หรือไม่

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงค่ำ เหล่าคนที่ได้กินข้าวร่วมกันเมื่อกลางวัน ก็ได้มารวมตัวกันกันอีกครั้ง โดยจินซีหลัน ลู่ซือ และจือลั่วต่างนำอาหารมื้อค่ำ คนละอย่างสองอย่างมาให้ ส่วนจินซีจ่าวมาพร้อมกับเปลเด็กหนึ่งหลัง ที่ได้ไปหยิบยืมมาจากแม่เฒ่าลี่ หลังจากที่เข้าไปหาแม่เฒ่าเมื่อช่วงสาย ก่อนจะกลับบ้านไปพบว่าน้องสาวของตน ไม่ได้เอาอาหารมาให้ฉือฟางอินตามที่มารดาได้สั่งเอาไว้

“ฮูหยิน นี่คือเปลเด็กจากท่านแม่เฒ่าลี่ขอรับ เปลหลังนี้มีน้ำหนักเบามาก เผื่อว่าเวลาที่ท่านจะต้องทำกิจวัตรอย่างอื่น ที่ต้องอยู่ไกลจากเตียงที่ต้องวางคุณชายน้อยไว้ ฮูหยินสามารถลากเปลนี้ให้ไปอยู่ใกล้ท่าน แล้ววางคุณชายน้อยไว้ในนี้ เท่านี้ท่านก็จะเห็นคุณชายน้อย อยู่ในสายตาท่านได้ตลอดเวลาแล้วขอรับ”

“ขอบใจเจ้ามากที่นำเปลมาให้ข้า แล้วก็ต้องฝากคำขอบคุณไปถึงแม่เฒ่าลี่ด้วย บอกนางด้วยว่าหากอะไรเข้าที่เข้าทางแล้ว ข้าจะไปขอบคุณแม่เฒ่าด้วยตัวข้าเอง”

“ได้ขอรับ”

ฉือฟางอินพูดคุยถึงเรื่องการปรับปรุงเรือน ที่จะเริ่มในวันพรุ่งนี้ กับจินซีจ่าวอีกเล็กน้อย และไม่ลืมที่จะนำเงินในส่วนที่ต้องจับจ่ายของให้กับเขาไป ส่วนเงินค่าแรงคนงาน นางก็ได้ตระเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากทั้งสองคนพูดคุยกันเสร็จ อาหารบนโต๊ะก็พร้อมกินพอดี

จังหวะนี้ฉือฟางอินก็ไม่พลาดโอกาส ลองลากเปลมาใกล้ๆ ตัวอย่างที่จินซีจ่าวบอกเมื่อครู่นี้ ก็พบว่าเปลหลังนี้ มีน้ำหนักเบาอย่างที่เขาบอกจริงๆ นางลองวางเฉียนเอ๋อร์ไว้ในนั้นเพื่อดูปฏิกิริยาของเขาเฉียนเอ๋อร์ที่กำลังมุ่งมั่น กับการพยายามยัดมือน้อยๆ เข้าปากตนเองอยู่ เมื่อถูกวางลงในเปลตอนแรก ก็ดูจะงุนงงกับการได้นอนเปลโยกเป็นครั้งแรก แต่พอผ่านไปเพียงครู่ เจ้าก้อนหมั่นโถวก็กลับไปมุ่งมั่น เอามือเล็กป้อมของตนเองเข้าปากตามเดิม

เมื่อเห็นว่าเฉียนเอ๋อร์ สามารถอยู่ในเปลได้โดยไม่ร้องงอแง ฉือฟางอืนรวมถึงคนอื่นๆ จึงได้เวลากินมื้อค่ำกันเสียที แต่ทว่าก่อนที่พวกเขาจะได้ลงมือกินอาหารกันนั้น หูของพวกเขาก็แว่วเสียงของคนผู้หนึ่งดังมาจากทางหน้าประตูเรือน พร้อมกับร่างเจ้าของเสียงที่กำลังเดินเข้ามา และเจ้าของเสียงที่ว่านั่น ก็คือจินซือจูบุตรสาวคนเล็กของจินซีหลัน และเป็นน้องสาวแท้ๆ ของจินซีจ่าว หญิงสาวที่มีใบหน้าบูดบึ้งให้กับฉือฟางอิน ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเจอกันนั่นเอง

“ซือจู มัวยืนทำอะไรอยู่ รีบคารวะฮูหยินเร็วเข้า”

“ซือจู คารวะฮูหยินเจ้าค่ะ!”

เมื่อฟังจากน้ำเสียงที่เด็กสาวเปล่งออกมา ฉือฟาอินก็รู้สึกถึงความไม่เต็มใจของนางได้ทันที และออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย ว่าเหตุให้นางถึงได้แสดงอาการ ว่าไม่ชอบกันซึ่งหน้าขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ตัวนางกับเด็กคนนี้ ไม่เคยพบกันมาก่อนเลยสักครั้ง

“คารวะฮูหยินแล้ว เจ้าต้องทำอะไรต่อ จำได้หรือไม่”

“จำได้เจ้ค่ะท่านแม่”

“เช่นนั้นก็อย่ามัวชักช้าอยู่ รีบขอโทษฮูหยินเดี๋ยวนี้”

“ข้าน้อยซือจู ขออภัยฮูหยินฉือฟางอิน ที่เมื่อช่วงสายของวันนี้ ข้าได้ละเลยหน้าที่ จนทำให้ไม่ได้นำมื้อกลางวัน มาให้ท่านด้วยตัวเองเจ้าค่ะ”

ที่แท้ก็เป็นท่านจินซีหลันนั่นเอง ที่เป็นคนบังคับให้จินซือจูมาขอโทษนาง แต่เอาเถิด ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใด จินซือจูถึงทำท่าทางว่าไม่ชอบใจนางขนาดนั้น แต่ในเมื่อนางขอโทษมาแล้ว ตัวนางก็จะรับไว้เพื่อตัดความวุ่นวายก็แล้วกัน

“เอาเถิด เรื่องนี้ข้ามิได้ไม่พอใจอะไรในตัวเจ้า แต่เมื่อเจ้าขอโทษมาแล้วข้าก็จะรับไว้ เงยหน้าขึ้นแล้วมานั่งกินข้าวด้วยกันสิ”

“ขอบคุณฮูหยิน ที่เมตตาเจ้าค่ะ”

เมื่อกล่าวจบจินซือจู ก็เดินไปนั่งข้างมารดาของนางทันที แต่ยังคงทำหน้าบูดบึ้งอยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยน จินซีหลันได้แต่อ่อนใจกับท่าทางเช่นนั้นของบุตรสาว ที่บุตรสาวเป็นเช่นนี้นั้นก็เพราะ ต้องมาอยู่ใกล้กับสตรีที่ได้ร่วมเรือนเคียงหมอน กับชายที่บุตรสาวของนางยกย่องให้เป็นชายในฝัน นั่นก็คือท่านแม่ทัพฉือหย่งหลิง

‘ซือจูหนอซือจู เหตุใดเจ้าถึงยังฝันถึงบุรุษ ที่ไม่มีวันเป็นของเจ้าอยู่อีก’