บทที่ 23

เดิมทีแล้วชาวบ้านในหมู่บ้านหั้วห่าว ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้น พวกเขาเป็นลูกหลานของอดีตเสนาบดี และเหล่าขุนนางที่สนับสนุนให้หั้วชินอ๋องชิงตำแหน่งรัชทายาท จากพระอนุชาที่เกิดจากครรภ์ฮองเฮา เพราะความแค้นที่หั้วชินอ๋อง ได้มารู้ความจริงภายหลังว่าฮองเฮา เป็นผู้วางแผนใส่ร้ายจี้หรงเฟยมารดาของเขา ว่าลักลอบแอบมีสัมพันธ์กับทหารองครักษ์ ทำให้ฮ่องเต้สั่งประหารมารดาของเขา

แต่ทว่าบทสรุปเหตุการณ์ในครั้งนั้น ลงเอยด้วยการที่หั้วชินอ๋องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป แต่ด้วยคุณงามความดีที่หั้วชินอ๋อง เคยได้ทุ่มเทมทั้งความคิดและแรงกาย ในกับการแก้ปัญหาบ้านเมือง และยังเป็นกำลังสำคัญในสงครามยุติ ความขัดแย้งต่างๆ มากมาย ที่เกิดขึ้นระหว่างแคว้นฟู่กับแคว้นอื่น ฮ่องเต้จึงเล็งเห็นว่าบุตรชายคนนี้ ยังมีประโยชน์ต่อบ้านเมืองอยู่มาก โทษหนักที่หั้วชินอ๋องได้รับจึงไม่ใช้โทษประหาร แต่เป็นการถูกสั่งให้มาพัฒนาและฟื้นฟูพื้นที่ทุรกันดาร ทางเขตตะวันออกของแคว้นฟู่ โดยมีบิดาของฉือหย่งหลิง ที่ภายหลังถูกเลื่อนให้เป็นแม่ทัพใหญ่คู่กายติดตามมาด้วย

แน่นอนว่าการถูกสั่งให้มาอยู่ที่นี่ ไม่ได้เป็นปัญหากับหั้วชินอ๋องที่มีความทั้งเก่งและความหัวก้าวหน้าแต่อย่างใด แต่ทว่า กับฝ่ายอดีตเสนาบดีและขุนนางที่จงรักภักดีกับเขานั้น ได้ถูกคนจากฝ่ายเสนาบดี ที่หนุนหลังให้รัชทายาทและฮองเฮา ตามกวาดล้างจนเหลือเพียงคนในครอบครัวของพวกเขาไม่กี่คน หนีตายมาหาหั้วชินอ๋องที่แดนตะวันออก

แม้อดีตเสนาบดีและขุนนางเหล่านั้น จะเคยกล่าวกับหั้วชินอ๋องว่า ทางเดินนี้เป็นทางเดินที่พวกเขาตัดสินใจเลือกด้วยตัวเอง  ไม่ว่าหลังจากนี้จะเกิดสิ่งใดขึ้น ขอให้จำเอาไว้สิ่งนั้นมันไม่ใช่ความผิดของเขา แต่เมื่อถึงคราที่ต้องมารับรู้ว่าคนหล่านั้น ต้องถูกกวาดล้างพร้อมกับครอบครัว จนเหลือไม่กี่คนที่สามารถเอาชีวิตรอด

นำเอาจดหมายที่อดีตเสนาบดี และขุนนางเหล่านั้นเขียนถึงหั้วชินอ๋อง ขอให้หั้วชินอ๋องช่วยชีวิต คนในครอบครัวที่เหลืออยู่ของพวกเขา หั้วชินอ๋องก็อดที่จะรู้สึกโทษตัวเองไม่ได้ ว่าถ้าหากวันนั้นเขาเป็นผู้ชนะ พวกเราทั้งหมด ก็คงไม่ต้องสูญเสียหลายชีวิต ไปมากมายถึงเพียงนี้

แต่กระนั้นจะให้เอาแต่โทษตัวเองโดยที่ไม่ทำอะไร ตัวเขาเองก็คงไม่สามารถไปสู้หน้า คนที่สละชีวิตเพื่อเขาที่ปรโลกได้ หั้วชินอ๋องจึงได้พาผู้ที่รอดชีวิต มาตั้งหมู่บ้านหั้วห่าวอยู่ที่หลังหุบเขานี้ เพื่อไม่ให้คนของฮองเฮา และคนของรัชทายาทหาพวกเขาเจอ โดยมีบุตรชายคนเล็กของอดีตเสนาบดีจินนามว่าจินซือโจว บิดาของจินซีจ่าวเป็นผู้นำหมู่บ้าน

จินซือจูที่เกิดมาภายหลัง ช่วงชีวิตที่ผ่านมาของนาง จึงพบเจอแต่ผู้คนที่อยู่ในหมู่บ้านหั้วห่าวด้วยกันเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่งที่หั้วชินอ๋อง พาเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่ได้รับบาดเจ็บ และเพิ่งจะสูญเสียบิดามารดาไปเข้ามาในหมู่บ้าน เพื่อฝากฝังให้จินซือโจวช่วยดูแล ซึ่งเด็กหนุ่มคนนั้น ก็คือฉือหย่งหลิงในวัยสิบเจ็ดหนาวนั่นเอง

การที่หั้วชินอ๋องนำฉือหย่งหลิงมาหลบอยู่ที่นี่ เพราะสงสัยว่าพวกสกุลฉือสายรอง อาจะอยู่เบื้องเหตุการณ์ลอบฆ่า สามคนพ่อแม่ลูกสกุลฉือสายหลัก ทำให้บิดามารดาของฉือหย่งหลิง ต้องสละชีวิตของพวกเขาเพื่อช่วยชีวิตบุตรชายเอาไว้ เวลากว่าห้าปีที่ฉือหย่งหลิง ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านหั้วห่าว เขาตั้งใจฝึกวรยุทธและวิชาแขนงต่างๆ อย่างที่บุรุษนักรบพึงมี โดยมีหั้วชินอ๋องที่เปรียบเสมือนบิดาคนที่สอง คอยสอนวิชาทั้งหมดให้ด้วยตัวเองระหว่างนั้นเอง โดยมีบุตรสาวของผู้นำหมู่บ้านจินซือโจว นามว่าจินซือจู คอยแอบเฝ้ามองเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

เพราะใบหน้ารูปงามและความสามารถ ที่เด็กหนุ่มในหมู่บ้านหั้วห่าว ที่นางเกิดและเติบโตมาไม่สามารถเทียบทันได้ จึงทำให้นางลุ่มหลงในตัวฉือหย่งหลิงเป็นอย่างมาก และยิ่งนานวันเข้าความรู้สึกที่มีให้กับฉือหย่งหลิง ก็ยิ่งมากขึ้นจนล้นอก จินซือจูจึงพยายามเอาตัวไปอยู่ในสายตาฉือหย่งหลิง อาสาคอยช่วยเหลือบางสิ่งให้กับเขา หวังว่าสักวันหนึ่งคุณชายรูปงาม ที่ได้เติบโตขึ้นมาเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้สง่างาม จะตกหลุมรักนางเข้าสักวัน

แต่ใครจะไปคิดว่าระหว่างที่นางรอที่จะได้พบหน้าเขา หลังจากเสร็จภารกิจช่วยแคว้นหลูรวมแคว้น นางกลับต้องผิดหวังเมื่อได้ทราบข่าวจากจินซีจ่าวผู้เป็นพี่ชาย ว่าท่านแม่ทัพฉือหย่งหลิงได้เข้าพิธีแต่งงาน กับคุณหนูสกุลขุนนางใหญ่ในแคว้นหลูไปแล้ว เด็กสาวร้องไห้อย่างคนตรอมใจอยู่หลายวัน โดยมีมารดาอย่างจิซีหลันที่รู้ว่าบุตรสาว แอบรักท่านแม่ทัพมาเนิ่นนาน คอยดูแลและปลอบใจอยู่ข้างๆ พร้อมทั้งพยายามอย่างหนัก ในการพูดให้นางตัดใจ ส่วนจินซีจ่าวพี่ชายของนาง ที่ก็รับรู้มาตั้งแต่แรก ว่าน้องสาวของตนเองแอบรักผู้เป็นเจ้านาย

ก็ได้แต่มองดูน้องสาวตัวเองอย่างเวทนา เพราะก่อนหน้านี้ตัวเขา ได้เคยเอ่ยปากเตือนนางไปแล้วว่าอย่างไรแล้ว ท่านแม่ทัพก็ไม่มีวันมองนางอย่างชายหนุ่มมองสตรีคนหนึ่งได้ แต่นางก็ไม่ยอมฟังที่เขาพูด นางถึงได้ต้องมาเสียใจอยู่เช่นนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งที่เรื่องนี้ หลุดไปถึงหูของจินซือโจวว่า แท้จริงแล้วที่บุตรสาวคนเล็ก มีอาการเซื่องซึมไม่ยอมกินข้าวกินปลานั้น ไม่ได้เกิดเป็นผลข้างเคียง จากการเป็นไข้ป่าอย่างที่เขาเข้าใจ แต่เป็นเพราะบุตรสาวของเขา กำลังเสียใจเรื่องการแต่งงานของแม่ทัพฉือหย่งหลิง จึงทำให้จินซือโจวโมโหเป็นอย่างมาก ที่ทั้งสามคนร่วมกันปิดบังเขา

“เพียงเพราะชายเพียงคนเดียว เจ้าถึงกับต้องทำตัวเองให้อยู่ในสภาพนี้เชียวหรือ และชายผู้นั้นยังมิเคยทำสิ่งใดที่สื่อว่าเขา คิดกับเจ้าเกินเลยสักครั้ง ข้าจะส่งเจ้าไปอยู่ที่อาราม”

“ท่านพี่ ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่ต้องพูด! เจ้าเองก็รับรู้มาตลอดมิใช่หรือ แล้วเหตุใดถึงไม่ห้ามนาง เจ้าเองก็สมควรตามนางไปอยู่ที่อาราม ไปสำนึกหน้าที่แม่ของตนเองเช่นกัน เจ้าก็ด้วยซีจ่าว สมไปอยู่ด้วยกันให้หมด”

“ท่านพ่อ ท่านอย่าโกรธท่านแม่กับท่านพี่เลยนะเจ้าค่ะ พวกเขาพยายามห้ามข้าแล้ว แต่เป็นตัวข้าเองที่ไม่ฟัง”

“ดี เจ้ารู้ตัวเองก็ดี เช่นนั้นไปอยู่ที่อาราม หักห้ามใจตัวเองได้เมื่อไหร่ค่อยกลับมาที่นี่”

“เจ้าค่ะ”

จินซือจูตกปากรับคำยอมทำตามที่บิดาบอก แต่ไม่ใช่เพราะว่านางสำนึกได้อย่างอย่างใด นางเพียงแค่ไม่อยากให้มารดา และพี่ชาย ต้องถูกบิดาโกรธไปด้วย และการถูกส่งไปยังอารามสงบใจนั้น นับว่าเป็นเรื่องดีที่นางจะสบโอกาส ติดสินบนไหว้วานให้พี่ชายของสหายรักนามว่าเลี่ยงซู ที่มักจะแอบมาเยี่ยมนางที่อารามบ่อยๆ ไปสืบข่าวคราวในจวนสกุลฉือให้นาง เพราะพี่ชายของเลี่ยงซูนั้น ทำงานเป็นช่างตัดไม้อยู่ที่โรงตัดไม้ในเมืองอี้ 

แต่ด้วยความที่พี่ชายของเลี่ยงซู ไม่ได้สนิทสนมหรือรู้จักกับผู้ใดที่ทำงานอยู่ในจวนสกุลฉือแม้แต่คนเดียว ข่าวสารเดียวที่เขาได้รับจึงมาจากสิ่งที่ชาวบ้านพูดกันมาปากต่อปาก ซึ่งเกี่ยวกับเรื่องที่ฮูหยินทำตัวไม่เหมาะสม อย่างที่ฮูหยินในจวนแม่ทัพพึงมี

 ด้วยข่าวคราวที่ได้รับฟังมานี้ จึงทำให้เด็กสาวพอที่จะมีความหวัง ที่ฉือหย่งหลิงจะหันมามองนางขึ้นมาได้บ้าง แม้ว่าภายหลังจากได้รับข่าวลือนี้ไม่นาน ความหวังของนางจะถูกสั่นคลอนอีกครั้ง ด้วยข่าวการตั้งครรภ์ของฮูหยินฉือฟางอินก็ตาม แต่จินซือจูก็ยังเชื่อมั่นในความคิดของตนอยู่ตลอดเวลา

เพราะในทุกครั้งเมื่อถึงคราที่ฉือหย่งหลิง เดินทางมาที่หมู่บ้านหั้วห่าว ชายหนุ่มไม่เคยเอ่ยปาก พูดคุยหรือแสดงกิริยาอะไรถึงฮูหยินเลยสักครั้ง เด็กสาวจึงคิดเข้าข้างตัวเองว่าท่านแม่ทัพนั้น คงไม่ได้เต็มใจ เข้าพิธีแต่งงานอย่างที่ข่าวลือบอก เมื่อเป็นเช่นนี้นางจึงเชื่ออย่างสุดใจว่า ตัวนางนั้นยังคงมีสิทธิ์ในตัวท่านแม่ทัพอยู่ เมื่อวันหนึ่งที่ต้องพบกับผู้ที่เป็นเสี้ยนหนามหัวใจ นางถึงได้กล้าแสดงท่าทางไม่ชอบใจ ให้ฉือฟางอินรับรู้ซึ่งหน้าเช่นนี้

‘หึ ทานป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพแล้วอย่างไร ในตำรารักที่เคยได้อ่าน ก็ยังมีหลายเรื่องพรรณนาถึง ความรักอันหวานชื่น ของบุรุษชั้นสูงกับหญิงสาวที่เป็นอนุภรรยา ส่วนฮูหยินอย่างท่านก็เป็นเพียงภรรยาที่เขาไม่ปรารถนา และมีหน้าที่คลอดทายาทสืบสกุลก็เท่านั้น เช่นนั้นข้าเองก็ยังมีสิทธิ์