LOGINShare
บทที่ 102
Related chapters
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 103
เฉินมู่เดินออกไปจากห้องเก็บเอกสารแล้วปิดประตูเบา ๆเธอพิงตัวกับเสาด้านหลังพลางเหลือบมองลงไปยังชั้นล่าง บริเวณนั้นมีชายพร้อมอาวุธครบมืออยู่สี่คน และคนที่วิ่งหนีออกไปไม่ทันก็ถูกล้อมไว้ที่ห้องโถงทั้งหมดผู้ชายและผู้หญิงเหล่านั้นนั่งยอง ๆ แล้วเอามือกุมศีรษะ พลันชายคนหนึ่งก็ถือปืนขึ้นและตะโกนว่า “กองทุนเทียนสื่อ! ทำบุญให้เจริญไปเถอะ! ตอนนี้มีคนใจบุญคนไหนสามารถช่วยพวกแกได้ไหม?”“ไปหาซะ! เอาคนที่ซ่อนอยู่ออกมาให้หมด! มัดพวกมันไว้ต่อรองกับตำรวจ!”ลูกน้องของมันหลายคนเริ่มเคลื่อนไหวทันที เฉินมู่ก้มตัวลงและเดินไปที่บันได แต่กลับพบเข้ากับชายสวมหมวกคลุมศีรษะคนหนึ่งเข้าให้!ชายคนนั้นยกปืนขึ้นมาอย่างเร็ว เฉินมู่จึงกระโดดลงมาจากบันได แล้ววาดขาก้าวข้ามเพื่อถีบลงไปที่ศีรษะของชายคนนั้นโดยตรงชายตัวโตโดนเฉินมู่ถีบจนสลบไปในพริบตา ก่อนจะล้มลงที่บันไดร่างเล็กหยิบปืนมาจากอีกฝ่ายอย่างคล่องแคล่ว ขณะที่ตรวจสอบลูกกระสุนเสร็จก็ได้ยินเสียงคนจากชั้นล่างตะโกนลั่น “ตำรวจมาแล้ว!”ในใจของเฉินมู่รู้สึกยินดี ตราบใดที่ตำรวจสามารถเจรจาได้อย่างรวดเร็วเท่าไหร่ คนที่อยู่ในนี้ก็จะถูกช่วยออกไปได้เร็วเท่านั้นด้านนอกประต
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 104
เฉินมู่พุ่งเข้าไปดึงเธอออกมาจากใต้โต๊ะพร้อมดุเสียงแหลม “ตะโกนอะไรนักหนา! ตอนที่ดวลปืนกับฉันยังอวดดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”ลิเดียตัวสั่นเทา “ฉัน...ฉันไม่เคยฆ่าคน...”เฉินมู่ชะงักมือไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ลิเดีย เรื่องที่ฉันช่วยชีวิตเธอไว้ เธอต้องเก็บเป็นความลับนะ”สติของลิเดียเลอะเลือนเล็กน้อยเพราะเสียเลือดไปมาก เธอกระพริบตาปริบ ๆ “อะไรเหรอ?”เฉินมู่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา “เรื่องของวันนี้ ห้ามบอกใครเด็ดขาด เธอไม่ได้เห็นฉันยิงปืน และก็ไม่ได้เห็นฉันฆ่าคน ได้ยินไหม?”ลิเดียพูดเพียง “อื้อ” พลันร่างกายก็อ่อนยวบแล้วสลบลงไปในอ้อมแขนของเฉินมู่เฉินมู่ทำได้เพียงแบกเธอขึ้นมาและเดินออกจากห้องเก็บเอกสาร พอเห็นตำรวจเข้ายึดชั้นล่างได้แล้วจึงยกมือขึ้นตะโกนเรียก “ช่วยด้วยค่ะ! เรียกรถพยาบาลที!”ฮั่วหยุนเซียวเบนสายตาขึ้นมองก็พบกับเฉินมู่ที่หน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่น เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที ร่างสูงไม่ได้สนใจลิเดียที่หมดสติลงไปอย่างสิ้นเชิง เขาดึงเฉินมู่เข้ามาใกล้ พร้อมจ้องมองร่างเล็กด้วยสายตาเย็นยะเยือกเฉินมู่ตะลึงงัน เธอยกยิ้มที่มุมปากอย่างอึดอัด “คุณฮั่ว? คุณมาได้ยังไงคะ?”เดิมทีชุดที่เฉินมู่สว
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 105
เฉินมู่รู้สึกว่าภายในห้องมันเงียบจนน่าตกใจ กระทั่งเสียงหัวใจของตัวเอง เธอยังได้ยินอย่างชัดเจนเธอกระแอมไอหนึ่งครั้งแล้วพูดว่า “ไม่เห็นนะคะ”พูดจบเธอก็หันหน้ากลับไปมองฮั่วหยุนเซียวอย่างพิจารณา พร้อมเลิกคิ้วแล้วยิ้มออกมา “ไม่เห็นค่ะ”ฮั่วหยุนเซียวจ้องมองคนตรงหน้าเป็นเวลาครึ่งนาทีเต็ม จ้องจนเฉินมู่รู้สึกว่าตัวเองคงไม่อาจทนต่อไปได้เสี้ยววิเขาก็ลุกขึ้นจากโซฟาพลันเอ่ย “รีบพักผ่อนเถอะ”หลังจากที่ส่งฮั่วหยุนเซียวแล้ว เฉินมู่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและได้แต่สับสนวุ่นวายอยู่ในใจเธอใกล้ชิดกับฮั่วหยุนเซียวมากเกินไปหรือเปล่า? หากฮั่วหยุนเซียวรู้ตัวตนของเธอ เขาจะตัดสินใจอย่างไร?หรือบางทีอาจจะไม่ต้องตัดสินใจตั้งแต่แรก? เพราะเธอเป็นนักฆ่าของเคโจวที่คนปกติต่างหวาดกลัวจนถึงขั้นรังเกียจร่างบางเอนตัวนอนบนเตียงแล้วค่อย ๆ เข้าสู่นิทราอย่างง่วงงุน เรื่องใหญ่ตอนนี้ก็คือต้องนอนก่อน วันนี้เสียพลังงานไปไม่น้อยเลยจริง ๆอีกด้านหนึ่ง ภายในโรงแรมของลู่ซีเจ๋อเฉินชิงเสวี่ยดื่มน้ำอุ่นอึกหนึ่งด้วยท่าทางที่ระมัดวังและหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง ลู่ซีเจ๋อจึงถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เสวี่ยเอ๋อ คุณเป็นอะไรไป? ตั้ง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 106
สำนักงานใหญ่ของกองทุนเทียนสื่อได้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นแบบนี้ เห็นทีเฉินมู่คงจะต้องเลื่อนเรื่องแก้ไขคุณสมบัติรายชื่อออกไปก่อน แต่คาดไม่ถึงว่าในวันถัดมา เธอจะได้รับสายโทรศัพท์จากคุณสมิธบทสนทนาในสายมีอยู่ว่า คุณสมิธกล่าวว่าตัวแทนของตระกูลคอลลินตกลงที่จะแก้ไขรายชื่อการเข้าเป็นสมาชิกของเฉินมู่ให้ ถึงขนาดให้คนส่งเอกสารพร้อมลายเซ็นมาให้ในคืนนั้นเลยแต่พอเกิดเรื่องน่าสยดสยองขึ้นแบบนี้ กองทุนเทียนสื่อจึงตัดสินใจที่จะยุติกระบวนการ และจะไม่มีการลงคะแนนเสียงในที่ประชุมอีกต่อไปเฉินมู่ไม่มีความเห็นแต่อย่างใด เธอได้รับเอกสารการแก้ไขมาอย่างรวดเร็ว กองทุนเทียนสื่อมอบเกียรติยศที่เป็นของแม่เธอทั้งหมดคืนกลับมาให้ แถมยังลิดรอนสิทธิ์การเป็นสมาชิกของเฉินชิงเสวี่ยอีกด้วยตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป กองทุนเทียนสื่อก็จะไม่มีสมาชิกที่เป็นคนตระกูลเฉินอีก สมาชิกระดับสูงของพวกเขามีเพียงแค่คุณเฉินเค่อซูที่เสียชีวิตก่อนวัยอันควรเท่านั้นสองวันถัดมา เฉินมู่ได้รับจดหมายเชิญจากตระกูลคอลลิน สัญลักษณ์บนบัตรเชิญเป็นตัวอักษรแบบตัวเขียนที่ประทับไว้สวยงาม เพื่อเรียนเชิญเฉินมู่ให้ไปที่คฤหาสน์เฉินมู่ครุ่นคิดว่าครั้งนี้คง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 107
เฉินมู่เกาศีรษะ “ถ้าอย่างนั้น...พวกคุณคุยกันเถอะค่ะ ฉันจะไปคุยเรื่องของผู้หญิงกับลิเดียสักหน่อย!”ว่าแล้วเธอก็แอบเดินหนีออกมาและเข้าไปในห้องนอนของลิเดียทันทีไซม่อนยิ้มกว้าง “คุณฮั่ว เป็นภาพที่หาได้ยากเลยนะครับ ที่จะเห็นคุณมาปรากฏตัวที่แอตแลนตาแบบนี้ ที่วันนี้ผมเชิญคุณมา โปรดให้อภัยและขอรบกวนเวลาสักครู่นะครับ”ฮั่วหยุนเซียวยิ้มเย็นชา “อะไรกัน ผมเพิ่งจะมาที่คฤหาสน์นี่ไปเมื่อสองวันก่อนเองนะ”ไซม่อน “.....”เขาพูดถึงเรื่องเมื่อสองวันก่อนที่เกือบจะระเบิดคฤหาสน์ เพื่อมารับตัวเฉินมู่ใช่ไหม?ทันทีที่เฉินมู่เข้ามาในห้องนอน ลิเดียก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ “เธอมาแล้ว!”ลิเดียสวมชุดกระโปรง แขนถูกรัดไว้ด้วยผ้าพันแผล นอกจากใบหน้าที่ยังซีดอยู่เล็กน้อย ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอะไรมากแล้วเฉินมู่นั่งลงบนโซฟาพลางยิ้ม “แป๊บเดียวก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?”ลิเดียพยักหน้า “ในบ้านมีหมอคอยดูแล อีกอย่างหมอก็พูดแล้วด้วย ไม่ได้บาดเจ็บถึงกระดูก เพียงแค่เลือดที่ออกเยอะ มันทำให้ดูน่ากลัวเท่านั้น”เฉินมู่กลอกตามองบน “ขนาดแผลไม่ถึงกระดูก เธอก็ร้องไห้ลั่นสะเทือนฟ้าสะเทือนดินไปถึงสามโลกแล้ว”ลิเดียหน้าแดงขึ้นม
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 108
เธอเอื้อมมือออกไปดึงน่องไก่ ก่อนใช้สายตาที่คมดุจมีดจ้องไปยังไซม่อนแวบหนึ่ง เชิงบอกว่าให้เขาเก็บอาการเสียบ้าง นี่เขาคิดว่าฮั่วหยุนเซียวเป็นคนตาบอดหรือไง?ไซม่อนจึงยกแก้วขึ้นพลางพูดแก้สถานการณ์ “เหล้าแก้วนี้ ผมจะต้องขอเคารพ...”เฉินมู่ถลึงตาใส่ ไซม่อนสะอึกแล้วมองไปยังฮั่วหยุนเซียว “ขอเคารพบอสฮั่ว ต่อจากนี้ไป ทั้งสองตระกูลจะต้องมีการติดต่อทำธุรกิจกันอย่างจริงจังแน่นอน”ฮั่วหยุนเซียวยกแก้วเหล้าขึ้นชนเบา ๆ ครั้งหนึ่ง และมองไปยังเฉินมู่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน เฉินมู่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว เธอแทบอยากจะมุดตัวเองลงไปกินในพื้นดินอยู่แล้วเธอถูกฮั่วหยุนเซียวจับตามองอย่างใกล้ชิดจนแทบหายใจไม่ออก พลันกระแอมไอออกมาอย่างแรงฮั่วหยุนเซียวกำลังจะยกมือขึ้นเรียก “เฉิน...”แต่ไซม่อนกลับเรียกคนรับใช้ด้วยความกระวนกระวายตัดหน้าเขาเสียก่อน “ตรวจดูซิ! ก้างปลาติดคอคุณหนูเฉินหรือเปล่า? หมอล่ะ?”เฉินมู่โบกมือไปมาอย่างลนลาน “ไม่! ไม่เอาหมอ! ดื่มน้ำก็หายแล้ว!”ไซม่อนรีบเทน้ำแล้วส่งให้เฉินมู่กับมือ เฉินมู่จึงหยิบแก้วแล้วกรอกน้ำเข้าปากไปหลายอึกพอเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของไซม่อน สายตาของฮั่วหยุนเซียวก็เย็นชาขึ้
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 109
เมื่อคืนนี้ เฉินมู่พลิกตัวไปมาอย่างคนนอนหลับไม่สนิท ในความฝันมีแต่ประโยคความผิดหวังของฮั่วหยุนเซียว“ในสายตาของคุณ ผมเป็นแค่คนโง่คนหนึ่งใช่ไหม?”ตอนเช้าเฉินมู่จึงลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา พร้อมรอยคล้ำที่ใต้ตาแล้วกินข้าวเช้าแบบลวก ๆ คำสองคำเรื่องที่เธอต้องทำในแอตแลนตาก็เกือบจะเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ส่วนเรื่องงานกองทุนเทียนสื่อก็จบไปแล้ว ถึงเวลาที่ควรจะบอกฮั่วหยุนเซียวเกี่ยวกับแผนการเดินทางกลับแล้วด้วยเพียงแต่...เฉินมู่คิดว่า เรื่องของอีกา มันยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลยมือเรียวหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดระบบโปรแกรมเครื่องติดตาม และเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น “ติ๊ดติ๊ด” สองครั้ง ยืนยันตำแหน่งเรียบร้อย!เฉินมู่รีบเปิดโปรแกรมแผนที่มองหาตำแหน่งที่มีไฟสีแดงกระพริบ ขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวจะกลับ เธอดันพบเข้ากับตำแหน่งของอีกาเนี่ยนะ!สัญญาณของเครื่องติดตามแสดงผลขึ้น ชิปภารกิจของอีกาอยู่ที่เมืองแอตแลนตา!ความบังเอิญที่แปลกประหลาดนี้ ทำให้เฉินมู่มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างไม่อาจคาดเดาได้ ทว่าตอนนี้เธอไม่มีเวลาให้คิดเรื่องนี้อย่างระเอียด เวลานี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือร่องรอยของอีกาที่ทิ้งเอาไว้!ร่างบางเปล
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 110
แม้ว่าเฉินมู่จะสวมหน้ากากไว้ แต่เธอก็ยังจำเพื่อนร่วมทีมของตัวเองได้ เธอเงียบไปครู่หนึ่งจึงพูดว่า “ฉันไม่ใช่คนทรยศนะ พี่มู่”“อีกา ฉันจะถามอีกครั้ง เธอไปที่ไหนมา?”“ฉัน...” อีกายังไม่ทันที่จะพูดออกมา ก็ได้ยินเพียงเสียงปืนดัง “ปัง” พุ่งออกมาจากหน้าอกของอีกา!เธอตาโตนึกไม่ถึงว่าหน้าอกของตัวเองจะถูกเจาะ พลันเงยหน้าขึ้นมองกระจกหน้าต่างที่ถูกยิงทะลุ มีเงาของชายคนหนึ่งกระโดดลงไปจากหลังคาตึกฝั่งตรงข้ามเฉินมู่กดปากแผลของอีกาอย่างตื่นตระหนก “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาเธอออกไป...”อีกาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักเฉินมู่ไปที่หน้าต่างแล้วขบกรามแน่น “รีบวิ่ง! วิ่งเร็วเข้า!”“อีกา ฉันจะพาเธอไปด้วย!” เฉินมู่จับที่แขนของอีกาไว้แน่นไม่ต่างกันเธอเคยพาอีกาไปปฏิบัติภารกิจด้วย แล้วก็เคยเดินฝ่ากระสุนที่ยิงออกมาเหมือนเม็ดฝน...นี่คือเพื่อนที่ร่วมกินร่วมนอนของเธอยามศึกเลยนะ!“พี่มู่ วิ่งสิ!” อีกามองจ้องจนเส้นเลือดในตาแทบแตก พร้อมพูดอย่างตะกุกตะกัก “ฉันไม่ใช่คนทรยศ พี่...พี่จำไว้ ฉันไม่ใช่...”เลือดบนหน้าอกของอีกาไหลออกมาไม่หยุด เธอเอื้อมมือไปจับมือของเฉินมู่ที่ถูกย้อมเป็นสีแดงเสี้ยววิ เธอก็ผ
Latest chapter
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 255
ฮั่วหยุนเซียวไม่รู้ว่าควรจะสงสารสาวน้อยตรงหน้าดี หรือควรจะภูมิใจในความหนักแน่นในสถานการณ์ที่อันตรายของเธอดีเขายกมือพร้อมขมวดคิ้ว “ฮานเฉิง จัดการให้เรียบร้อย”“ครับ บอส”ฮานเฉิงยกโทรศัพย์อยู่หลายสาย และแล้วนักข่าวที่สมควรจะอยู่ที่นี่ต่อ กลับแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็วเฉิงหยวนกระพริบตา “ทำไมพวกเขาไปกันหมดแล้วล่ะ?”เมื่อฝูงชนสลายตัว สายตาเฉินมู่ก็สะดุดเข้ากับรถเบนท์ลีย์หรูที่จอดอยู่ข้างทาง“ปีศาจร้ายปรากฎตัวแล้ว” เธอกล่าวเฉิงหยวนถือถุงขนมของตัวเองตามไปและถามต่อ “อะไรนะ?”เฉินมู่ช่วยถือของในมือเธอ แล้วพูดว่า “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อนแล้วกัน”ใต้แสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาว สองสาวพูดคุยถึงเรื่องในอนาคต และรถหรูระดับโลกอย่างเบนท์ลีย์คันนั้นก็ขับตามหลังมาอย่างช้า ๆฮานเฉิงถามอย่างสุขุม “บอสครับ พวกเราจะขับช้าขนาดนี้จริงเหรอครับ?”ฮั่วหยุนเซียวมองแผ่นหลังหญิงสาวตรงหน้าอย่างสนใจ แล้วพยักหน้า “ขับช้ากว่านี้”ฮานเฉิง “...”เมื่อเดินมาถึงใต้อาคาร เฉินมู่ก็พูดว่า “คุณไปเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเราไปโรงพยาบาลกัน”เฉิงหยวนปัดมือไปมา “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน พวกเขาแค่ขว้างปาผักมาขู่ฉัน
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 254
เธอลงจากรถแล้วเห็นเฉิงหยวนที่ถูกฝูงชนล้อมเอาไว้ เหมือนแมวที่กำลังตื่นตระหนกตกใจ และไม่มีที่ซ่อนตัวเธอวิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไป แล้วดึงเฉิงหยวนเข้ามายังอ้อมอก พร้อมถามอย่างกังวลว่า “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”เมื่อเฉิงหยวนเห็นเฉินมู่ ก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมาเธอยื่นมือไปปัดเศษผักบนตัวของเฉินมู่ออกให้ พร้อมส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”เฉินมู่ประคองเธอให้ลุกขึ้น และแล้วไข่ไก่ฟองหนึ่งก็ลอยมา แต่เฉินมู่ยกมือขึ้นรับไว้ได้อย่างแม่นยํา“แกร๊ก” ไข่ไก่ในมือถูกบดขยี้จนแหลก และไข่ไก่เหลว ๆ ก็ไหลลงมาตามข้อมือของเธอ แววตาอันโหดเหี้ยมของเฉินมู่ทำให้ฝูงชนและนักข่าวต่างค่อย ๆ สงบลงเธอพูดกับหน้ากล้องที่ใกล้ที่สุด ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “จรรยาบรรณของนักข่าวคือการนำเสนอความเป็นจริง หวังว่าสื่อมวลชนทุกคนจะตระหนักข้อนี้ไว้หน่อย”พลันมีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ความจริงก็คือเฉิงหยวนเป็นมือที่สาม! คนทั้งโลกต่างก็รู้เรื่องนี้!”“ใช่ ๆ คุณเป็นใคร! ทำไมถึงได้แก้ตัวแทนเฉิงหยวน!”เฉินมู่ตอบอย่างเยือกเย็น “เธอไม่ใช่มือที่สาม หวังว่าหลังจากวันที่ความจริงกระจ่างแล้ว ทุกคนในที่นี้ต้องขอโทษต่อการกระทำที่ทำต่อเฉิงหยวน”จ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 253
เฉินมู่ซบอยู่ในอ้อมกอดลู่ซีเจ๋อพร้อมเช็ดน้ำตาด้วยท่าทีน้อยใจ “พี่คะ พี่เชื่อฉันสักครั้งเถอะ…”ลู่ซีเจ๋อหมดความอดทนกับเฉินมู่อย่างสิ้นเชิง เขาตะโกนอย่างเหลืออดว่า “ออกไป! ไสหัวออกไป!”เฉินมู่มองท่าทีที่ปวดใจของลู่ซีเจ๋อ แล้วถอนหายใจ “ลู่ซีเจ๋อ คุณ…”ลู่ซีเจ๋อมองหน้าเธอด้วยความโกรธเคืองเฉินมู่จึงได้เงียบลง พลางคิดว่าทำไมต้องปริปากพูดคำนี้ทั้ง ๆ ที่่ก่อนหน้านี้เธองัดหลักฐานเป็นร้อย ๆ อย่างเพื่อให้เห็นถึงจิตใจอันโหดเหี้ยมของเฉินชิงเสวี่ย แต่ลู่ซีเจ๋อก็มองไม่เห็นเธอจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ แถมยังต้องถูกเฉินชิงเสวี่ยตอกกลับว่าเธออิจฉา“คุณคิดจะพูดอะไรอีก?” ลู่ซีเจ๋อมองเธอด้วยโกรธเคืองเฉินมู่ส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว แต่มีอะไรอยากจะบอกคู่หมั้นสุดที่รักของคุณหน่อย”เฉินชิงเสวี่ยมองเฉินมู่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว “พี่มีอะไรอยากให้ฉันช่วยคะ...”เฉินมู่หัวเราะ แล้วพูดว่า “รบกวนเธอฝากบอกซุยซินยี่กับเฉินชิงโหรวด้วยนะ ว่าเฉิงหยวนจะกลับเข้าสู่วงการบันเทิงเร็ว ๆ นี้”เฉินชิงเสวี่ยจ้องมองเฉินมู่อย่างปวดใจ พลันเอ่ย “พี่คะ เฉิงหยวนเป็นมือที่สาม ทำไมพี่ยังจะคบหากับคนแบบนั้นอยู่อีก?”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 252
แผลเป็นที่หน้าเกลียดน่ากลัวเหมือนตัวหนอนเกาะอยู่บนใบหน้า แถมยังมีรอยแดง ๆ อยู่รอบ ๆ เฉินชิงเสวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งใจ แผลเป็นยังอยู่!ตอนที่กำลังลองชุดคราวก่อน เธอได้ข่าวว่าเฉินมู่กำลังรักษารอยแผลพวกนี้ มันทำเธอทุรนทุรายไปหลายวันเธอกลัวว่าเฉินมู่จะรักษาร่อยรอยแผลบนใบหน้าจนหายดี เพราะหากใบหน้านี้หายดีแล้ว มันจะกลับมาทำให้ชาวเมืองปินไห่ตกตะลึงอีกครั้ง เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะอย่างโล่งใจ แถมยังเย้ยหยันเฉินมู่ต่อว่า “ได้ยินว่าเธอไปรักษาใบหน้า ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะ?”เธอชี้ไปยังใบหน้าของเฉินมู่ พร้อมหัวเราะเยาะเย้ย “เธอดูไม่ออกเหรอว่ามันอาการหนักกว่าเมื่อก่อนอีกน่ะ?”“เฉินมู่ อย่าพยายามต่อไปเลย หน้าของเธอยังไงก็รักษาไม่หายหรอก เธอต้องแบกหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลแบบนี้ไปตลอดชีวิต เธอจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะตลอดเวลา และถูกทอดทิ้งตลอดไป”เฉินมู่ง้างมือขึ้นแล้วกระแทกไปที่ใบหน้าของคนเจ็บอย่างแรง ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยหันไปตามเสียงดัง “เพี๊ยะ”เฉินชิงเสวี่ยโดนตบจนโกรธมาก เธอจ้องมองเฉินมู่ด้วยความเคียดแค้น “สมควร ใครให้เธออยู่เป็นหนามยอกอกในตระกูลเฉิน เธอควรตายไปพร้อมกับแม่ของเธอตั้งนานแล้ว!”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 251
“นี่คุณ!” ลู่ซีเจ๋อถูกเฉินมู่ปั่นหัวจนออกอาการโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทั้งป่าเถื่อนและชั่วร้ายอย่างเธอมาก่อนเฉินชิงเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอก พี่สาวก็แค่ล้อเล่น คุณไปเถอะ”เฉินชิงเสวี่ยออดอ้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอยากจะทานของหวานหน้าโรงพยาบาล ลู่ซีเจ๋อจึงได้แต่ทำตามคู่หมั้น แต่ก่อนเดินออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะถลึงตาใส่เฉินมู่อีกหนึ่งทีทันทีที่เขาเดินออกไป เฉินมู่ก็ขมวดคิ้วมองไปทางร่างบนเตียงอย่างเร็ว “เหลือเราแค่สองคนแล้ว มีอะไรอยากพูดไม่ใช่เหรอ?”ครั้งแรกเฉินลี่ซานสั่งให้เธอมาที่นี่ ครั้งที่สองลู่ซีเจ๋อก็พาเธอมาด้วยตัวเองอีกหนึ่งครั้ง เฉินชิงเสวี่ยเป็นคนวางแผนทั้งหมดให้เฉินมู่มาที่นี่ ไม่รู้ว่าเธอจะมีแผนการอะไรอีกเฉินชิงเสวี่ยเปลี่ยนสีหน้าในทันที ใบหน้าอ่อนหวานเมื่อสักครู่หายไปอย่างไร้ร่องรอยเธอมองหน้าเฉินมู่อย่างหงุดหงิด พร้อมพูดว่า “เธออย่ายุ่งเรื่องของตระกูลซุย!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนถามว่า “ทำไมเหรอ? ตระกูลซุยทำไมเหรอ?”เฉินชิงเสวี่ยพูดตรง ๆ ว่า “ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดี ตระกูลซุยกับตระกูลเราทำธุรกิจร่วมกันมา ถ้าเธอทำงานแต่งซินยี่
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 250
เฉินมู่ยักไหล่เล็กน้อย “ถึงฉันจะทำร้ายเธอจนตาย ฉันก็จะไม่รู้สึกผิด”ลู่ซีเจ๋อขมวดคิ้ว “เฉินมู่ คุณทำร้ายเสวี่ยเอ๋อถึงขั้นนั้น เธอยังไม่ถือโทษโกรธ แค่บอกให้คุณอย่าเข้าไปยุ่งกับตระกูลซุย แค่คุณไปเยี่ยมเธอบ้าง มันยากนักหรือไง?”เธอหัวเราะเยาะเล็กน้อย “แค่เธอบอกว่าไม่ถือโทษโกรธฉัน คุณก็เชื่อเหรอ? ลู่ซีเจ๋อ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าในสมองคุณมันมีรอยหยักบ้างไหม”ลู่ซีเจ๋ออึ้งไปสักพัก เขาไม่ใช่คนที่ทะเลาะวิวาทกับใครบ่อย ๆ ร่างสูงลากเฉินมู่ไปเรื่อย ๆ แล้วพูดว่า “ไปโรงพยาบาลกับผม!”ช่วงเวลาเลิกเรียนนักศึกษาทุกคนเดินลงจากอาคาร ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาตรงนั้น และแล้วทั้งสองก็เริ่มตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนเฉินมู่ไม่อยากตกเป็นประเด็นของคนทั้งมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ จึงสะบัดมือออกอย่างจำใจและตอบว่า “ปล่อย ฉันเดินเองได้”ลู่ซีเจ๋อปล่อยมือเธอ เฉินหยวนจึงรีบวิ่งมาดึงแขนเฉินมู่ไว้ “ฉันไปเป็นเพื่อนนะ”เฉินมู่แตะมือเธอเบา ๆ “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก เธอกลับหอพักไปก่อนเถอะ”เฉินหยวนพูดด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “งั้นเธอต้องระวังตัวนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต้องรีบโทรหาฉันนะ หรือไม่ก็… โทรหาตัวรวจเลย!”เฉินหยวนหัวเ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 249
เช้าวันถัดมา เฉินมู่ไปมหาวิทยาลัยตามปกติเรื่องของเฉิงหยวนยังเป็นที่กล่าวถึงบนโลกโซเชียล ซุยซินยี่ยอมจ่ายให้กับคอมเมนท์พวกนี้ไม่น้อยเลยจริง ๆแต่เฉินมู่ยังต้องกลับไปเรียน ถึงแม้ว่าชาวเน็ตจะยังพากันด่าทอดาราในสังกัดของเธอก็ตามทันทีที่เดินเข้าห้องเรียน เฉินหยวนก็โบกมือเรียก “เฉินมู่ ฉันจองที่ตรงนี้ไว้ให้เธอ”เฉินมู่สาวเท้าเข้าไปพร้อมกระเป๋านักเรียน พลางเผยยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะ”จางหยางที่นั่งโต๊ะด้านหน้าก็ยื่นกาแฟกับพร้อมแซนด์วิชให้ “อาหารเช้าของเธอ”เฉินมู่พูดด้วยความปลาบปลื้มใจ “ทำไมพวกเธอดีกับฉันจังเลย?”จางหยางส่ายหัวอย่างเคอะเขิน แล้วตอบว่า “แต่ก่อนฉันไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอ เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันจะแก้ตัว” ตั้งแต่ที่เธอทำให้ผู้คนเกิดความประทับใจในคืนงานเลี้ยงปีใหม่ ทุกคนในชั้นเรียนก็หันมาดีกับเธอเฉินหยวนรีบวิ่งเข้ามาซุบซิบ “เธอเห็นหรือยังว่าข่าวเฉิงหยวนในเน็ตกลับมาฉาวอีกแล้วนะ?”เฉินมู่รับอาหารเข้ากัดไปหนึ่งคำ ก่อนพยักหน้าตอบ “เห็นแล้ว”เฉินหยวนรีบโต้ตอบทันที “เฉินมู่ ฉันเห็นเธอสนิทกับหล่อน หล่อนไม่ใช่คนดีนะ!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนตอบว่า “หล่อนเป็นคนดีมาก แล้วต่อไปเธอจะรู้เอง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 248
แค่คําเดียว ทำให้มุมปากของฮั่วหยุนเซียวกระตุกยกโค้งราวไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มไว้ได้เขาแตะมือไปที่ใบหน้าของเฉินมู่ พลางเรียกอย่างอ่อนโยนว่า “มู่มู่”เฉินมู่ลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ แล้วถาม “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว แล้วคุณทานข้าวหรือยัง?”แม้ว่าเธอไม่ได้งดงามเหมือนเหล่าคนมีชื่อเสียง แต่ก็แฝงด้วยความอ่อนหวานอยู่บ้างฮั่วหยุนเซียวไม่เคยรู้สึกว่า คําว่าเฉินมู่คํานี้จะอบอุ่นและน่าหลงใหลเช่นนี้มาก่อนหญิงสาวที่เขาสนใจนอนอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีกำลังงัวเงียผมเผ้ายุ่งเหยิงสามคำถามต่อเนื่องนั้นดึงเขาออกจากภวังค์และเข้าสู่ความเป็นจริง แต่เขาไม่มีทางเลือก และทำตามอย่างเต็มใจเฉินมู่อยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง ช่วงนี้เธอพักผ่อนไม่เพียงพอ ถ้าอยู่ในความสงบเมื่อไหร่เธอพร้อมจะหลับทันที“อืม…” จู่ ๆ ความเย็นก็เข้ามากระทบริมฝีปาก สมองเฉินมู่รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันทีสมองของเธอเริ่มประมวลผล พลันฝืนลืมตาขึ้น และเลียริมฝีปากตามสัญชาตญาณเธอมองเข้าไปในสายตาลึกลับของชายตรงหน้า ก่อนถามอย่างงุนงงว่า “อะไรเหรอ?”ปลายลิ้นของฮั่วหยุนเซียวไล่เลียตรงริมฝีปากล่างของตน รา
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 247
เมื่อทุกคนออกไป เฉิงหยวนก็ยังคงเกาะแขนของเฉินมู่ด้วยร่างกายอันสั่นอยู่อย่างนั้นเฉินมู่แตะมือเธอ พร้อมปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะ ฉันจะคอยปกป้องคุณเอง”เฉิงหยวนพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคนร้ายแบบพวกนั้น ถึงได้กล้ากล่าวหาเหยื่อแบบนี้”ผู้อำนวยการหยางวิ่งเข้ามาถามอย่างรีบร้อน “ผู้อำนวยการเฉินบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ? ผมพยายามห้ามคุณหนูซุยแล้ว แต่…”เฉินมู่ปัดมือไปมา พลางบอก “ไม่เป็นไรค่ะ ผู้อำนวยการหยางไม่ต้องกังวล นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเรา”เธอมองร่องรอยความเสียหายของข้าวของบนพื้น แล้วพูดต่อ “พวกเธอทำอะไรเสียหายบ้าง ลิสต์ให้ฉันด้วยนะ”ผู้อำนวยการหยางรีบยกปัดไม้ปัดมือปฎิเสธอย่างเร็ว “ไม่ได้ ๆ จะให้ผู้อำนวยการเฉินชดใช้ได้อย่างไร?” เฉินมู่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ใครบอกว่าฉันจะเป็นคนชดใช้ค่าเสียหาย? คุณหยางจัดการลิสต์รายการของที่เสียหายมาก็พอค่ะ”ผู้อำนวยการหยางก็ไม่รู้ว่าเฉินมู่คิดจะมาไม้ไหน จึงทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้นเฉิงหยวนกระแอมเล็กน้อย แล้วถามด้วยความระมัดระวังว่า “คงไม่ใช่ให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายหรอกนะ?”“หึหึ” เฉินมู่ยิ้ม “ไม่ใช่ คนที่ลงมือทำลายข้าวของต่าง
