บทที่ 57

ฮั่วหยุนเซียวพลิกดูรูปถ่ายในกระเป๋าเอกสาร คนในภาพถูกจับสวมชุดนักโทษสีขาว หน้าตาของเด็กสาวนั้นสวยสดงดงาม แต่ดวงตาดูน่ากลัวราวกับหมาป่าผู้โดดเดี่ยว

ทันใดนั้นมือเขาก็หยุดชะงัก เขาคิดเกี่ยวกับเฉินมู่ตอนที่ถูกขังอยู่ในกรง

เฉินมู่เองก็เป็นเหมือนหมาป่า อีกฝ่ายทั้งดุร้ายและอันตราย แต่เธอกลับมีออร่าที่ทรงพลังอย่างยิ่ง

ฮั่วหยุนเซียวยัดรูปถ่ายกลับเข้าไปในกระเป๋าเอกสาร ปัดเป่าความคิดของเขาออกไปจากสมอง

เขาคงจะสงสัยเกินไป อีกาคือฆาตกรของเคโจว พวกเขาต้องใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีเพื่อจับมันมาให้ได้ ส่วนเฉินมู่เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่ได้รับการสนับสนุนและดูแลจากตระกูลเฉิน มันจะไปเหมือนกันได้อย่างไร?

ฮั่วหยุนเซียวโยนกระเป๋าเอกสารให้โอวจิน และพูดเสียงเข้ม “วันสองวันนี่ฉันไม่ว่าง”

โอวจินทำเสียงซุบซิบ “ยุ่งเรื่องอะไร? ยุ่งกับการจับแกะเหรอ?”

ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้ว แต่โอวจินก็ยักไหล่ไม่สนใจ “ก็ไม่ผิดนี่? ถ้าพูดถึงหมาป่าผู้หิวโหยแล้ว เฉินมู่ก็เป็นแค่แกะตัวน้อยเท่านั้น”

ทางฝั่งของเฉินมู่ ร่างบางนั่งแท็กซี่ไปที่อพาร์ทเมนท์ของฮั่วหยุนเซียว ใส่รหัสหนึ่งศูนย์สองแปด พลันเสียง “ดิ๊งด่อง” ของประตูก็ดังขึ้น

ประต