บทที่ 10 อย่าให้ถึงทีกูนะ

ณ บ้านตระกูลอัครา

“โทษทีนะ พอดีลุงไปตีกอล์ฟกับหุ้นส่วนน่ะ”

เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยพลางเดินเข้ามายังห้องรับรอง ซึ่งแขกที่มาเยือนคือลูกชายของเขา และคู่พี่น้องเฟียเฟย ทำเอาคนแก่รู้สึกยินดีปรีดาเป็นอย่างยิ่งเพราะเท่ากับว่าข้อเสนอที่เขาได้ยื่นออกไปได้รับการพิจารณาจากคนเป็นลูก และว่าที่สะใภ้คนโปรดเรียบร้อยแล้ว

“เฮอะ ยังมีเรี่ยวแรงออกไปตีกอล์ฟได้อยู่สินะ” หมิงว่าทำเอาคนเป็นพ่อเขวี้ยงถุงมือสำหรับใส่ตีกอล์ฟไปทางลูกชายด้วยความหมั่นไส้

หลังประกาศเรื่องงานหมั้นสู่สาธารณชนไปแล้วเฟียจึงได้เสนอให้ทั้งสองเข้ามาที่บ้านอัคราอีกครั้งเพื่อคุยให้เป็นเรื่องเป็นราว

“ที่แรกที่ได้ยินว่าเจ้าหมิงเป็นฝ่ายขอหมั้นลุงก็ว่ามันเกินความคาดหมายแล้ว แต่ยัยหนูเฟยเองก็ตอบตกลงด้วยอีก...ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีของตาแก่คนนี้จริง ๆ” ผู้อาวุโสที่สุดในบ้านเอ่ยพลางหัวเราะพอใจในผลงานการหาลูกสะใภ้ให้ลูกชายในครั้งนี้เอามาก ๆ

คราแรกก็คิดว่างานหมั้น หรือแม้พิธีแต่งงานที่เขาหมายมั่นคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้เป็นแน่ ทว่าก็กลับผิดคาดเพราะหมิงดันเป็นออกปากประกาศในงานแถลงข่าวไปเสียอย่างนั้น แม้จะเป็นเพียงการแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าก็ตาม แต่นี่ก็นับว่าเป็นความโชคดีในความโชคร้ายล่ะนะ

“งั้นเรื่องงาน..”

“ค่อยจัดหลังกลับมาจากสัมมนาของบริษัทก็ได้ครับ” หมิงเอ่ยตัดบทคนเป็นพ่อทันที ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกคัดเคือง หรือไม่พอใจอะไรแม้แต่น้อย

“ได้สิ เอาที่สะดวกได้เลยนะ...ถ้างั้นสัมมนาครั้งนี้แกก็พายัยหนูเฟยไปด้วยเป็นไง?”

คำพูดของตาลุงทำเอาคนที่ถูกกล่าวถึงชะงักไปพลางหันสายตาไปจ้องหน้าคนข้างกาย ซึ่งอีกฝ่ายไม่มีทีท่าคัดค้านหรือไม่อยากพาไปด้วย

“ครับป๊า”

“แต่ว่า..”

“หรือมึงไม่กล้า” พอเฟยจะออกปากก็กลับถูกคนข้าง ๆ พูดดักทางเอาไว้ซะก่อน เขาจึงมองจ้องกลับไปด้วยความไม่พอใจ

“ก็ดีเหมือนกันครับ ผมจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”

เฟยคลี่ยิ้มออกมาทว่าสายตากลับจิกกัดเจ้าคนดักทางอย่างไม่วางตา ผิดกับอีกสองคนที่บัดนี้กำลังนั่งมองทั้งสองคนนั้นอย่างเอ็นดู

˜

หลายวันต่อมา..

ณ โรงแรมต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง

รถหรูถูกขับมาจอดยังหน้าโรงแรมแห่งซึ่งเป็นสถานที่จัดสัมมนา เฟยก้าวเท้าลงจากรถพลางเงยหน้ามองสำรวจความหรูหราของที่แห่งนี้

“ต่างจังหวัดมีโรงแรมหรูขนาดนี้ด้วยแฮะ” ยัยหนูเฟยพึมพำออกมา มือก็คว้าเอาโทรศัพท์มือถือถ่ายภาพเก็บไว้เป็นที่ระลึก

“เคยได้ยินแต่บ้านนอกเข้ากรุง นี่กูเพิ่งจะได้เห็นคนกรุงกลายเป็นพวกบ้านนอกเหรอเนี่ย” เสียงพูดของอีกคนเอ่ยขึ้นหลังลงจากรถตามมา

“ชิ” เฟยไม่ตอบโต้ทำเพียงแค่เบะปากแล้วหันกลับไปชื่นชมบรรยากาศสุดหรูของสถานที่ต่อ ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปด้านในเพื่อทำการเช็กอินเข้าที่พัก

“นี่ค่ะ” พนักงานยื่นคีย์การ์ดให้กับคนทั้งสองยัยหนูเฟยถึงกับจ้องมองอีกครั้งเพราะเห็นว่าได้รับมาแค่หนึ่งอัน

“ทำไมได้แค่ห้องเดียวล่ะ?”

“กูไม่ได้แจ้งเพิ่มห้องน่ะ” หมิงว่าแล้วหันมาจ้องหน้าทำเป็นนิ่งไม่สนใจอีกฝ่าย

“งั้นขอเปิดห้องใหม่ครับ”

“ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะคะ ตอนนี้ห้องเต็มหมดแล้วค่ะ” พนักงานสาวกล่าวอย่างละล่ำละลัก ด้วยเพราะเกรงจะถูกต่อว่า

“นอนห้องเดียวกับกูนี่แหละเตียงตั้งใหญ่ หรือว่า...มึงกลัวจะอดใจไม่ไหว” หมิงพูดเว้นวรรคประโยคไปห้วงหนึ่งก่อนจะโน้มคอเอาตัวเองเข้ามาบังพนักงานที่อยู่ตรงหน้าเฟยแล้วพูดประโยคหลังด้วยเสียงแผ่วเบา

ทำเอาคนถูกท้าเดือดพล่านขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะโกรธที่วันนี้ตนเองไม่มีห้องจะอยู่หรอกนะ แต่แค่โมโหที่เขามักถูกอีกคนชักจูงด้วยคำพูดยั่วยุบ้าบอของคนตรงหน้านี้ต่างหาก

แม้รู้ว่าเป็นการยั่วยุก็ตามแต่จะให้มองข้ามแล้วทำเป็นหงอก็ไม่ใช่เรื่องหรือเปล่า..

“หึ นอนก็นอนสิ” เฟยเตรียมจะยื้อแย่งคีย์การ์ดจากอีกคนมา ทว่ากลับถูกมือหนาชูขึ้นเหนือหัวจนตัวเขาเองก็ยังเอื้อมไม่ถึง

˜

เมื่อเข้ามาในห้องเฟยก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งกับความใหญ่โต และหรูหราของบรรดาของตกแต่งกับเฟอร์นิเจอร์ที่มีอยู่ครบครัน ยัยหนูถึงกับทิ้งกระเป๋าไว้ยังหน้าประตูแล้วเดินพรวดเข้าไปสำรวจบรรยากาศในห้องนั้นด้วยความตื่นตาตื่นใจ

ถ้าไม่ติดว่าตนอยู่ในร่างคุณหนูบ้านรวยละก็นะป่านเขาคงได้วิ่งไปกระโดดลงนอนยังเตียงกว้าง แล้วกลิ้งไปมาเพื่อประเดิมซะแล้ว

คนที่ตามเข้ามาเห็นกระเป๋าถูกทิ้งขว้างไว้อยู่หน้าห้องจึงจัดการลากมันเข้าที่ แต่พอเห็นร่างของคนตัวเล็กกว่ามีท่าทีตกตะลึงก็พลันอดนึกเอ็นดูเจ้าตัวไม่ได้

“กระปงกระเป๋าทิ้งหมดเลยนะ”

“มึงก็ลากเข้ามาสิ...จะบ่นทำไม” เฟยเอ่ยพลางสำรวจพื้นที่ต่อไป ซึ่งจุดใหม่ที่กำลังตื่นตาตื่นใจกลับเป็นห้องน้ำที่กว้างขวางโอ่อ่า ภายในนั้นมีอ่างน้ำตั้งอยู่ตรงกลาง ทว่ากำแพงที่กั้นระหว่างห้องนอนกับห้องน้ำกับเป็นแค่กระจกสีใส

“เอ่อ...แบบนี้แล้วจะอาบน้ำยังไงอะ” เฟยถามพลางหันมามองหน้าหมิงอย่างกังวลใจ หมิงที่เห็นดังนั้นก็หลุดขำออกมาก่อนจะเดินไปที่แผงสวิตช์ไฟแล้วกดปุ่มหนึ่งในสามทำให้กระจกฝ้าลงจนกลายเป็นสีขาว

“ทำไมกลัวว่าตัวเองจะต้องแก้ผ้าอาบน้ำให้กูดูงั้นเหรอ?”

“...” จริงดังคาดทว่าจะให้พูดออกไปก็เสียเชิงไอ้เฟยหมดสิวะ

“มึงต้องไปห้องประชุมไม่ใช่เหรอ...รีบไปสิ!” เจ้าตัวเปลี่ยนเรื่องโดยเอาจุดประสงค์หลักที่อีกคนมาที่นี่มาเป็นข้ออ้าง พร้อมกับจับให้ร่างหนาหันหลังแล้วดันให้เดินไปยังประตู

“ยังไม่ถึงเวลาเลยนะ”

“ถึงไม่ถึงก็รีบ ๆ ไปเถอะน่า พอขึ้นเป็นประธานแล้วคนอื่นต้องมานั่งรอมึงคนเดียวหรือไง” เฟยดันหลังอีกคนออกนอกประตูไปแล้วคว้าลูกบิดปิดอัดหน้าคนร่างสูงทันที

˜

เวลาดำเนินผ่านไปการนอนเล่นอยู่ที่ห้องทำเอายัยหนูเฟยรู้สึกเบื่อเป็นบ้า คราแรกคิดว่าตนจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาเที่ยวสถานที่ใหม่ ๆ บ้าง แต่กลายเป็นว่าตนได้แค่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในห้องนี้เพียงเท่านั้น

“โอ๊ยย! เบื่อ ๆๆ ทำไมมันน่าเบื่อขนาดนี้วะ” เจ้าตัวบ่นอุบอิบ พลางวางมือถือที่เล่นเกมจนแบตลดเหลือ 15% แล้วม้วนตัวเข้าไปในผ้าห่มกลิ้งเล่นจนมันยับยู่ยี่ไปหมด

ครั้นจะออกไปข้างนอกก็ดันไม่รู้ทางทำได้เพียงแค่รอให้อีกคนกลับมาจากสัมมนาเท่านั้นหรือไงกันนะ..

แกรก!

ลูกบิดหมุนเป็นเสียงทำให้รู้ว่ามีคนกำลังเข้ามา ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าปรากฏตัวขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจกับภาพที่เห็น

“ไหงที่นอนยับแบบนั้นละ หรือว่า...”

“อย่าได้คิดอะไรอุบาทว์ ๆ เชียวนะ” คนบนเตียงสวนกลับแล้วผุดลุกขึ้นนั่งบนที่นอนกว้างทันที หมิงเดินเอาเอกสารที่ได้จากสัมมนาไปวางลงที่โต๊ะปากก็ยกยิ้มพลันคิดในหัวไปด้วยว่าเจ้าตัวคงรู้สึกเบื่อที่ไม่ได้ออกไปไหนเป็นแน่

“แล้วนี่มึงต้องกลับเข้าไปอีกป่ะ?”

“ไม่อะ เข้าอีกทีก็พรุ่งนี้เลย” หมิงตอบพลางแกะกระดุมแขนเสื้อแล้วพับขึ้นถึงข้อศอก

“งั้นพรุ่งนี้ขอไปด้วยนะ อยู่ห้องแม่งโคตรน่าเบื่ออะ”

“สัมมนาเขาคุยกันแต่เรื่องงานนะ”

“รู้น่า...แต่ก็ต้องมีช่วงสันทนาการคลายเครียดให้ผู้เข้าสัมมนาบ้างแหละ” คำพูดเฟยทำเอาหมิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ตอนแรกคิดว่าอีกคนจะโวยวายที่ต้องมานอนรอเขาอยู่ภายในห้องซะแล้ว

แต่นอกจากไม่โวยวายแล้วยังเสนอตัวขอไปเข้าร่วมสัมมนาเพื่อแก้เบื่อซะอย่างนั้น

“บอกไว้ก่อนนะ...ถ้าไปแล้วก่อเรื่องกูเอามึงตายแน่”

“คร้าบ ๆ ดุฉิบหาย...ไม่รู้ว่าเป็นอีนิกม่า หรือเป็นหมากันแน่”

“แต่หมาอย่างกูก็เป็นว่าที่เหล่ากงมึงนะ” หมิงว่าโดยที่เจ้าตัวก้าวเท้าเข้ามาหาอีกฝ่ายแล้วใช้นิ้วเขี่ยคางยัยหนูเฟยเล่น

“เหล่ากง?”

“นี่มึงไม่รู้ความหมายเหรอ?” พอรู้ว่ายัยน้องไม่รู้ความหมายพลันรอยยิ้มของคนอายุมากกว่าก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที

“มีเชื่อจีน ก็ไม่ได้หมายความว่ารู้ภาษาพวกนั้นซะหน่อย”

ยิ่งเห็นท่าทีของอีกคนที่แสดงออกว่าอยู่เหนือกว่าก็ยิ่งทำให้ยัยตัวเล็กรู้สึกหงุดหงิดหมั่นไส้คนตรงหน้ามากขึ้นพลันก็นึกว่า..

‘อย่าให้ถึงทีกูนะ...พ่อจะเล่นให้ไปไม่เป็นเลยคอยดู’

โปรดติตามตอนต่อไป..