บทที่ 4 หัวใจสั่นคลอน

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 4

หัวใจสั่นคลอน

            “ข้าไม่ได้อยากหย่ากับท่าน...ทั้งหมดเป็นเพราะอารมณ์โมโหของข้าเอง”

            มาถึงขั้นนี้ หากกู้อิ่นมู่แสร้งทำเป็นไม่รู้ และยังเข้าใจว่าหลิวจินหลันพูดอยู่กับคนอื่น กู้อิ่นมู่ก็คงเป็นตัวโง่งมเกินเยียวยา

            “เข้าใจแล้ว ท่านอย่าร้องไห้อีกเลย”

            กู้อิ่นมู่กล่าวพลางใช้หัวแม่มือซับน้ำตาบนแก้มให้กับนางอีกครั้ง  

            นึกย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อนในคืนเข้าหอ หลังดื่มสุราเคียงใจ หลิวจินหลันลุกขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา เดินออกจากห้องหอไปโดยไม่พูดไม่จา ปล่อยให้กู้อิ่นมู่เคว้งคว้างอยู่เพียงลำพัง

            ตั้งแต่คราวนั้น กู้อิ่นมู่ก็รับรู้ถึงความเกลียดชังที่นางมีต่อเขาอย่างชัดเจน

            ตลอดหนึ่งปีมานี้ นางเอาแต่เก็บตัวอยู่ในเรือนอวี้หลัน หากฝ่าบาทไม่เรียกเข้าเฝ้า เขาก็คงไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับนาง

            อะไรทำให้นางเปลี่ยนไป หรือตลอดหนึ่งปีมานี้ หัวใจของนางจะสั่นคลอนแล้ว?

            ชายหนุ่มคิดอย่างสงสัย  

            ทว่าไม่นาน เขาก็หัวเราะในอก

            เป็นไปไม่ได้ เขากับนางมีปฏิสัมพันธ์กันน้อยมาก ไม่มีทางที่หัวใจของนางจะสั่นคลอนเพราะเขาได้หรอก แน่นอน เขาเองก็เช่นกัน  

            ทว่า...

            ชายหนุ่มมองน้ำตาบนแก้มของหญิงสาว

            น้ำตาของนางเป็นของจริง คำอ้อนวอนที่นางบอกกับเขาก็ไร้ซึ่งความเสแสร้ง แต่ว่า เพราะอะไรกันล่ะ นางถึงใจอ่อนให้กับเขา  

            “ท่านแม่ทัพ...”

            ไม่รู้ว่าแม่นมซุนเข้ามาในห้องตอนไหน เสียงของนางดังขึ้นข้างหลัง ทำให้กู้อิ่นมู่ได้สติ

            “องค์หญิงของเจ้าถูกพิษได้อย่างไร”

            ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแม้ว่าจะเดาถึงสาเหตุได้นิดหน่อยแล้วก็ตาม

            แม่นมซุนรู้ว่าเรื่องของจางลู่ไม่มีทางปิดบังท่านแม่ทัพกู้ไปตลอด นางจึงบอกเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ

            จางลู่ หญิงสาวที่ถูกหลิวจินหลันลงทัณฑ์ด้วยการโบยและถูกชายหนุ่มสั่งให้โยนออกจากจวน เดิมคือสาวใช้ที่ติดตามกู้อิ่นมู่มาจากจวนเสนาบดีกู้เหมือนสาวใช้คนอื่นๆ

            จางลู่ใช้ความพยายามอันแรงกล้า ยั่วยวนกู้อิ่นมู่ตลอดหนึ่งปี

            แม้ไม่ใช่คนหมกมุ่นในกาม แต่กู้อิ่นมู่นับว่าเป็นชายหนุ่มสุขภาพดี หลังจากแต่งงานก็ให้เกียรติองค์หญิงหลิวจินหลันมาตลอด ถึงภรรยาไม่ยอมร่วมหอ ชายหนุ่มก็ไม่เคยเรียกหานางโลมคนไหนให้มาบริการ

            ผู้ชายทุกคนต่างมีความกำหนัด เมื่อมาถึงขีดสุดย่อมต้องการปลดปล่อย จางลู่ปีนขึ้นเตียงของกู้อิ่นมู่ในเวลาที่เหมาะสม แม้รู้ตัวว่าผิดที่ปล่อยให้อารมณ์ตัณหาครอบงำ แต่กู้อิ่นมู่ก็ไม่เคยยอมรับให้นางขึ้นเป็นอนุ เพียงรับนางไว้เป็นสาวใช้อุ่นเตียง และเพิ่มเงินเดือนให้เท่านั้นเอง ไม่คิดว่าความริษยาอยากเป็นอนุแม่ทัพจะทำให้จางลู่กล้าลงมือวางยาพิษองค์หญิงของแคว้น   

            คงคิดว่าหากไม่มีองค์หญิง นางอาจเลื่อนขึ้นมาเป็นอนุภรรยา แต่จางลู่คิดผิด กู้อิ่นมู่ไม่ใช่คนหมกมุ่น จึงไม่เคยมีความคิดรับอนุเพิ่ม     

            “แล้วองค์หญิงต้องการทำสิ่งใดกับจางลู่” 

            “องค์หญิงตรัสว่าให้นางกลับบ้านเกิด และอย่ามาให้เห็นหน้าอีกเจ้าค่ะ”

            “ทั้งที่โทษของนางสมควรถูกประหารน่ะหรือ”

            หากพูดกันตามตรง โทษทัณฑ์วางยาพิษเชื้อพระวงศ์ถึงขั้นถูกประหาร แต่หลิวจินหลันกลับโบยและส่งจางลู่กลับบ้านเกิด ไม่คิดว่าหลิวจินหลันจะใจดีไปหน่อยหรือ

            “องค์หญิงให้เหตุผลว่าไม่อยากสร้างบาปด้วยการช่วงชิงชีวิตคนอื่นเจ้าค่ะ”

            ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เช่นนั้นทำตามความประสงค์ขององค์หญิงเถอะ”

            “ท่านแม่ทัพไม่ออกหน้าปกป้องผู้หญิงคนนั้นหรือเจ้าคะ”

            กู้อิ่นมู่ส่ายหน้า “นางได้รับโทษทัณฑ์ตามสมควรแล้ว อีกอย่าง ข้าเคารพการตัดสินใจขององค์หญิง”

            “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”  

            เพิ่งสนทนากันจบ เสี่ยวเจียวนำยาที่เพิ่งต้มเสร็จเข้ามาพอดี กู้อิ่นมู่ยังคงนั่งบนขอบเตียงข้างๆ หลิวจินหลัน เขายื่นมือออกไปรับถ้วยยา

            “ข้าจัดการเอง”

            ได้ยินอย่างนั้น เสี่ยวเจียวรีบตอบรับด้วยรอยยิ้ม “เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ”

            เห็นองค์หญิงกับแม่ทัพใกล้ชิดสนิทสนม คนเป็นบ่าวย่อมรู้สึกยินดีตามไปด้วย

            แม่นมซุนยิ้มหน้าบาน หวังว่าเหตุการณ์นี้จะเป็นจุดเริ่มต้นให้ทั้งสองรักใคร่กลมเกลียว   

            กว่าจะหายจากพิษไข้ก็เป็นสองวันข้างหน้า ระหว่างนอนมองเพดานเงียบๆ ในหัวของหลิวจินหลันปวดตุบๆ พร้อมกับภาพเหตุการณ์ตอนที่นางอ้อนวอนขอให้กู้อิ่นมู่อยู่ข้างๆ   

            ‘อย่าจากข้าไป’

            ‘เลือกข้านะ’

            คำแต่ละคำแม้แต่ตัวเองยังรับไม่ได้

            นางหน้าร้อนวูบ รู้สึกอายจนไม่อยากสู้หน้ากู้อิ่นมู่

            อ่า...เขาจะคิดว่านางไร้ยางอายหรือเปล่านะ

            ตอนนั้นในหัวของนางคิดว่าเพราะอารมณ์ชั่ววูบขอหย่า ถึงทำให้กู้อิ่นมู่ต้องออกจากบ้าน และประสบอุบัติเหตุ ความเศร้าเสียใจทำให้นางหลั่งน้ำตา อ้อนวอนขอร้องเขาว่าอย่าจากนางไปอีกเลย  

            แต่ว่า เพียงถูกจับมือและปลอบประโลมเบาๆ ก็ทำเอาหัวใจนางสั่นไหวเสียแล้ว 

            เขาอ่อนโยนขนาดเชียวหรือ

            หากพูดถึงกู้อิ่นมู่ในชาติก่อน เขาเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมากจริงๆ นั่นแหละ

            พอคิดถึงข้อนี้หลิวจินหลันพบว่ากู้อิ่นมู่ทั้งสองคนเหมือนกันนัก ทว่านางกลับทำเรื่องน่าอายลงไปนี่สิ จะถูกเขามองอย่างไรนะ 

            “อ่า ให้ตายสิ ทำไมถึงได้...”

            “ถึงได้อะไรหรือเพคะ”

            ในตอนนั้นแม่นมซุนถามแทรก หลิวจินหลันเหลือบตามองหญิงกลางคนร่างท้วมที่กำลังจัดโต๊ะสำรับ

            “ทำไมกู้อิ่นมู่ถึงได้เข้ามาในเรือนข้า”

            แม่นมซุนลดมือลงพลางตอบด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

            “หม่อมฉันทำเกินหน้าที่ นำเรื่องขององค์หญิงไปบอกท่านแม่ทัพเองเพคะ”

            หลิวจินหลันเลิ่กลั่กบอก “ข้าไม่ได้จะตำหนิแม่นมซุนสักหน่อย อย่าทำหน้าเช่นนั้นสิ”

            “องค์หญิงเพคะ องค์หญิงกับท่านแม่ทัพสมรสกันมาหนึ่งปี นี่เป็นครั้งแรกที่หม่อมฉันเห็นท่านแม่ทัพใส่ใจพระองค์ถึงเพียงนี้ หากองค์หญิงยอมเปิดใจให้กับท่านแม่ทัพ หม่อมฉันเชื่อว่าทั้งสองจะต้องเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียวกันอย่างแน่นอนเพคะ”

            “จะเป็นเช่นนั้นจริงหรือ”

            “จริงแท้แน่นอนเพคะ”

            ถึงจะรู้สึกว่าการกระทำของตนน่าอาย แต่พอได้ยินว่ากู้อิ่นมู่ใส่ใจนางอย่างจริงใจ หลิวจินหลันอดจะยิ้มแย้มไม่ได้

            “จริงสิ หมอหลวงเหิงตรวจสอบพิษเรียบร้อยแล้วเพคะ”

            จากนั้นแม่นมซุนก็อธิบายว่าพิษที่จางลู่ใช้ไร้สีไร้กลิ่น และยังออกฤทธิ์ให้ดูเหมือนป่วยตาย ของที่มีราคาแพงขนาดนั้น คาดว่าจางลู่คงเก็บเงินมานานแล้ว และแผนสังหารหลิวจินหลันก็ไม่ได้เกิดเพียงอารมณ์ชั่ววูบ

            “จางลู่คงวางแผนอยากกำจัดข้านานแล้ว”

            น่าแปลกที่นางพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสงบเยือกเย็น  

            “ตอนนั้นพระองค์ควรสั่งประหารนางแพศยานั่นนะเพคะ”

            ผู้หญิงอย่างจางลู่ยังมีความมั่นใจแย่งชิงกู้อิ่นมู่ขนาดนั้น นางที่อุตส่าห์ได้รับโอกาสครั้งที่สอง หากนิ่งเฉยรอให้เขาเข้าหา ก็คงมีแต่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่า

            “เรื่องของจางลู่ก็ให้จบเท่านี้เถอะ”

            นางไม่อยากพรากชีวิตใครให้เป็นบาป ดังนั้นเรื่องของจางลู่จะอย่างไรก็ช่าง

            “องค์หญิง?”

            “แต่กู้อิ่นมู่...ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เขาไปหาสตรีอื่นอีกแล้ว”  

            ได้ยินอย่างนั้น แม่นมซุนพลันยิ้มเขิน

            “เพคะองค์หญิง”