บทที่ 8 ค้างแรมที่เรือนอวี้หลันครั้งแรก

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 8

ค้างแรมที่เรือนอวี้หลันครั้งแรก

            เพราะยังแคลงใจกู้อิ่นมู่จึงเกิดความคิดสกปรก อยากรู้ว่าเหตุใดสตรีสูงศักดิ์เจ้ายศเจ้าอย่างเช่นนาง จู่ๆ ถึงได้มีท่าทีเปลี่ยนไป หลิวจินหลันมีแผนใดกันแน่ ไม่เพียงบอกว่ายกธงขาว นางยังพูดจาไร้ยางอายโดยมีเจตนายั่วยวนเขาอีก 

            ดังนั้นแล้ว ในวันหนึ่งก่อนออกจากจวนมา กู้อิ่นมู่จึงสั่งพ่อบ้านกู้แจ้งแม่นมซุนล่วงหน้าว่า คืนนี้เขาจะมาค้างที่เรือนอวี้หลัน  

            อันที่จริง ตลอดหนึ่งปีหลังจากแต่งงาน กู้อิ่นมู่ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ย่างกายเข้ามาในเรือนอวี้หลันสักครั้งเดียว ทว่าครั้งนี้หลิวจินหลันกลับพูดกลายๆ ว่าจะเปิดประตูไว้รอรับ มีหรือที่เขาจะไม่อยากทดสอบดู  

            แม่นมซุนรู้งานอย่างยิ่ง เตรียมอาหารสุรา และยังสร้างบรรยากาศในห้องด้วยการจุดเทียนสีแดง

            ชุดที่หลิวจินหลันสวมคืนนี้แม้เป็นชุดกลางสีขาว หากก็ไม่ได้สวมเสียมิดชิด และไม่ได้เปิดเผยผิวกายมากเกินความพองาม เรียกได้ว่ายั่วยวนอย่างเป็นธรรมชาติ  

            ยามแม่ทัพกู้มาถึง แม่นมซุนกับเสี่ยวเจียวก็ได้ออกเรือนอวี้หลันไปแล้ว

            ชายหนุ่มมองโต๊ะกลางห้อง เห็นสุราอาหาร และยังบรรยากาศที่ราวกับคืนเข้าหอครั้งแรกก็อดก้มหน้ายิ้มมิได้

            “องค์หญิงเตรียมพร้อมเพื่อกระหม่อมถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

            “ร่วมหอกับสามีครั้งแรกจะให้ละเลยบรรยากาศได้อย่างไร” นางที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้องตอบยิ้มๆ

            “เช่นนั้นอย่ารอช้า หากองค์หญิงเปลี่ยนพระทัยขึ้นมากระหม่อมคงแย่”

            กู้อิ่นมู่พูดพลางเดินเข้ามาหาหญิงสาว แขนแข็งแรงช้อนร่างแบบบางขึ้นอุ้มแล้วพาไปทางเตียงนอน หลังจากวางนางลงบนเตียง กู้อิ่นมู่ก็ขึ้นมานอนตามหลัง เพราะต้องการหยั่งเชิงจึงเป็นการนอนร่วมเตียงเดียวกันเฉยๆ

            หากนางไล่เขาออกมา เขาจะได้ไม่หน้าแตกยับ

            ทว่า...

            หลิวจินหลันที่นอนเตียงฝั่งในตะแคงตัวหันมาทางเขา แก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อ

            “ท่านคิดว่าข้าอนุญาตให้ท่านมานอนร่วมห้องเฉยๆ หรือ”

            คำพูดไร้ยางอายของนางส่อเจตนานั้นอีกแล้ว หากก็มองว่าพูดกันตรงๆ แบบนี้ย่อมดีกว่าตอนทำขึงขังใส่กัน

            “องค์หญิงต้องการให้กระหม่อมทำสิ่งใดหรือ”

            “แล้วสามีภรรยายามนอนร่วมเตียงเขาทำอะไรกันเล่า”

            กู้อิ่นมู่แสร้งครุ่นคิด จากนั้นค่อยตอบ

            “นอนร่วมเตียงกัน พูดคุยกัน ถามไถ่เรื่องราวประจำวัน”

            นางทำเสียงฮึดฮัดขึ้นจมูก “ข้ามขั้นตอนพวกนั้นไปเถิด”

            ชายหนุ่มอมยิ้ม

            นาง...น่ารักขนาดนี้เชียว? 

            คิดอย่างนั้นแล้ว ความคิดลองใจก่อนหน้านั้นถูกโยนทิ้ง กู้อิ่นมู่ดึงหลิวจินหลันเข้ามากอด ร่างกายของนางทั้งนุ่มนิ่มและหอมกรุ่น พานให้หัวใจร้อนรุ่มไปทั้งดวง

            กู้อิ่นมู่ก้มลงจูบหน้าผากมนราวกับหักห้ามใจไม่ได้ เขาผละออกมา แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้กับใบหน้านางอีกครั้ง คราวนี้ริมฝีปากของชายหนุ่มแตะจูบเบาๆ บนกลีบปากสีแดงเปล่งปลั่ง 

            หลิวจิวหลันยอมให้กู้อิ่นมู่จูบโดยไม่ขัดขืน ทั้งเผยอริมฝีปากน้อยๆ ดวงตาคู่สวยจดจ้องอยู่บนใบหน้าของเขาอย่างรอคอย 

            นางคงไม่ได้เมาหรอกกระมัง ถึงยอมให้เขาทำถึงขั้นนี้

            ความระแวงของกู้อิ่นมู่ใช่ว่าไร้เหตุผล ก่อนหน้านั้นหลิวจินหลันหมางเมินกู้อิ่นมู่ราวกับเป็นตัวอะไรสักอย่าง ทว่าระยะหลังมานี้ นางราวกับเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ไม่เพียงเรียกร้องสิทธิ์ของความเป็นภรรยา นางยังยินยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวแล้ว มากไปกว่านั้น ตั้งแต่ต้นจนถึงตรงนี้นางไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ

            พลันนั้นหัวใจของชายหนุ่มรู้สึกพองโต คล้ายความรู้สึกหลังพิชิตศึกในสนามรบ

            “ท่านสงสัยอะไรหรือ”

            “องค์หญิงไม่ได้เมาใช่หรือไม่”

            “พรืด!”

            นางพ่นเสียงหัวเราะ ก่อนขยับเข้ามาใกล้กู้อิ่นมู่ในระดับที่ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าของกันและกัน  

            “ท่านได้กลิ่นสุราจากข้าหรือไม่”

            “ไม่”

            กู้อิ่นมู่ตอบ

            ยามหลิวจินหลันขยับเข้ามาใกล้ นอกจากจะได้กลิ่นหอมอ่อนจางของดอกไม้ ผิวพรรณของนางยังอ่อนนุ่มตอนที่ร่างกายแตะสัมผัสกัน

            นัยน์ตาดำขลับจับจ้องหญิงงามตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง 

            “เข้าใจถูกแล้ว ข้าไม่ได้เมา” นางตอบพลางยิ้มพราย “แล้วก็ หลังจากนี้ท่านช่วยเรียกข้าว่าจินหลันได้หรือไม่ ข้าเองก็จะเรียกท่านว่า ‘สามี’ เอ๊ะ...หรือควรเรียกอิ่นมู่อย่างปกติดีนะ”

            ตอนหลิวจินหลันพูดคำว่า ‘สามี’ ออกมานั้น นางทำเสียงอ่อนเสียงหวานราวกับมีเจตนายั่วยวน

            ชายหนุ่มคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะถาม

            “เพราะเหตุใด”

            “พวกเราแต่งงานกันมานานถึงหนึ่งปีแล้ว แต่ท่านก็ยังเรียกข้าว่า ‘องค์หญิง’ และข้าก็เรียกท่านว่า ‘แม่ทัพกู้’ คำเรียกขานจะอย่างไรก็ได้ แต่สำหรับสามีภรรยาแล้วท่านไม่คิดว่าฟังดูห่างเหินไปหน่อยหรือ”

            เขาครุ่นคิดเพียงครู่แล้วตอบ

            “ตามแต่พระทัย องค์...”

            หากกู้อิ่นมู่พูดได้เพียงเท่านั้น นิ้วเรียวพลันยื่นออกมาแตะปิดปากของเขาเสียก่อน

            “เรียกจินหลัน” นางย้ำ

            “จินหลัน”

            ชายหนุ่มเรียกชื่อนางอย่างเชื่อฟัง หลิวจินหลันได้ยินอย่างนั้นก็ไม่อยากพูดมากอีก ยื่นหน้าเข้าไปจูบกู้อิ่นมู่เสียเอง

            ยามเรียกขานชื่อหลิวจินหลันออกมาตรงๆ แม้แต่น้ำเสียงของชายหนุ่มก็ให้รู้สึกถึงความอ่อนโยน ช่างเหมือนกับกู้อิ่นมู่ ชายผู้แสนดีในชาติที่แล้ว

            ‘คิดถึงจัง อิ่นมู่...อิ่นมู่ของข้า’

            และเพราะความคิดถึงนี้เอง จูบของหลิวจินหลันจึงเต็มไปด้วยความโหยหา

            ในทางกลับกัน กู้อิ่นมู่ไม่รู้เลยว่าในใจของหลิวจันหลันจริงๆ แล้วกำลังคิดสิ่งใดอยู่ พอถูกนางจู่โจมก่อน ก็อดจะรู้สึกตะลึงและแปลกใจมิได้

            หลิวจินหลันเห็นกู้อิ่นมู่เอาแต่นิ่ง ถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนใจร้อนและทำพลาดครั้งใหญ่ สตรียุคนี้คงไม่เข้าหาบุรุษก่อนสินะ เขาคงสงสัยในตัวนางแน่ๆ

            ท่ามกลางแสงสีแดงจากเปลวเทียน นางมองเขาด้วยความประหวั่น

            “ท่านอย่าเข้าใจคิดว่าข้ามีแผนการอย่างอื่น ข้าแค่อยากเริ่มต้นใหม่กับท่าน ข้า...”

            “เข้าใจแล้ว” กู้อิ่นมู่กล่าวแทรก “เป็นความผิดของข้าเองที่มัวแต่รีรอชักช้า”

            “หือ?”

            “สำหรับเจ้าที่เป็นภรรยา ข้าไม่อยากมองข้ามความรู้สึก ปล่อยให้ความใคร่ครอบงำปลดปล่อยกับเจ้าโดยไร้ซึ่งความรัก”

            ชายหนุ่มไม่ได้ประดิษฐ์คำสวยหรู ความหมายของประโยคนั้นก็สื่อออกมาตรงตามที่พูด กู้อิ่นมู่ไม่ได้แต่งงานมีภรรยาไว้เพียงระบายความใคร่เรื่องบนเตียง ถ้าเขามีความคิดอย่างนั้นตั้งแต่แรก ต่อให้นางมีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิง ถ้าอยากปลดปล่อย เขาก็คงบุกเข้าเรือนอวี้หลันบังคับฝืนใจนางไปนานแล้ว

            อีกอย่างหนึ่ง ตลอดหนึ่งปีมานี้นางแสดงชัดเจนว่าไม่ได้มีใจให้เขา เขาเองก็ไม่ได้ชั่วช้าสามานย์ถึงขั้นปลุกปล้ำภรรยาตัวเอง จึงปล่อยเลยตามเลยมาจนถึงตอนนี้

            ทว่าเมื่อนางยอมปรับตัวเข้าหาเขาก่อน ทั้งเมื่อสังเกตแล้วว่านางไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ เขาก็พร้อมยอมรับนางในฐานะภรรยา

            เมื่อคิดอย่างนี้ กู้อิ่นมู่ก็ยื่นมือประคองกอดร่างนุ่มนิ่ม สีหน้าของหลิวจินหลันหายประหวั่น หากกลายเป็นว่าหัวใจที่เต้นแรงจนเขาสัมผัสถึงมันได้

            “ตื่นเต้นหรือ”

            “อืม” 

            นางพยักศีรษะ ก่อนจะซุกใบหน้าเข้ากับอกอบอุ่น   

            “องค์หญิง...”

            “จินหลัน”

            นางแก้คำ

            “จินหลัน ข้าเองก็ตื่นเต้น” เขาบอก “จากนี้เจ้าจะอภัยให้ข้า ที่ปล่อยให้ต้องรอนานได้หรือไม่”

            คนที่ผิดจริงๆ คือองค์หญิงเจ้ายศเจ้าอย่างที่ไม่ยอมให้สามีแตะเนื้อต้องตัวต่างหาก แต่คนขอโทษกลับเป็นกู้อิ่นมู่ เพียง แค่นี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่ากู้อิ่นมู่เป็นสุภาพบุรุษ ให้เกียรติสตรีเพียงใด

            ด้วยความซาบซึ้ง บวกกับความรักอันมากล้น นางยื่นหน้าเข้าไปจูบเขาเป็นคำตอบ

            เมื่อถูกนางจู่โจมเป็นครั้งที่สอง ความต้องการของกู้อิ่นมู่ก็มาถึงจุดที่ไม่อาจทนอีกต่อไป

            “เปิดปาก”

            ชายหนุ่มออกคำสั่ง

            นางเผยอปากน้อยๆ แล้วตอนนั้นเองกู้อิ่นมู่ก็ประทับจูบลงมา ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพลงปาก ทั้งยังควานไปทั่วตามแนวฟัน นางกับเขาจูบกันจนน้ำลายซึมไหลจากมุมปากนิดๆ 

            “อือ...”

            นางถูกจูบจนหัวหมุนตาพร่า หัวใจเต้นแรง ไม่อาจคิดสิ่งใดได้อีก รับรู้เพียงว่าความใกล้ชิดระหว่างนางกับเขาราวกับได้ย้อนเวลาไปยังตอนที่รักกันใหม่ๆ ทั้งตื่นเต้นทั้งวาบหวาม แต่แล้วหน้าที่การงานก็ทำให้รักนั้นจืดจาง...

            พอรู้ตัวว่ากำลังคิดเรื่องหม่นหมอง นางรีบโยนความคิดนั้นทิ้งแล้วดึงตัวเองกลับมาปัจจุบัน ประจวบเหมาะกับจังหวะนั้น ร่างสูงใหญ่อันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของคนที่เติบโตมาในตระกูลฝึกยุทธ์พลิกกายขึ้นคร่อม กู้อิ่นมู่จูบปากหลิวจินหลันไปด้วย มือใหญ่ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนและของนางออกทีละชิ้นไปด้วย เมื่อร่างกายร้อนผ่าวของทั้งสองแนบชิดสนิทสนม มือใหญ่ก็ฟอนเฟ้นไปทั่วร่างอ้อนแอ้น

            แขนเรียวขาวยกขึ้นโอบรอบลำคอ ทั้งยังยกเอวบางขึ้นไปแนบชิดกับท่อนร้อนของเขาอย่างเรียกร้อง

            หลิวจินหลันไม่ได้ไร้เดียงสาเรื่องบนเตียง เพราะชาติก่อนนางแต่งงานกับกู้อิ่นมู่มานานหลายปี ทว่าสำหรับร่างนี้กลับเป็นครั้งแรก ตอนกู้อิ่นมู่ขยับมือลงมาแตะต้องดอกบัวตูม ลูบไล้อยู่ประเดี๋ยวก็สอดนิ้วหนึ่งเข้ามาในร่องรัก นางเผลอกรีดร้องและขยับหนีอย่างเงอะงะด้วยความไม่ประสีประสา แน่นอน สำหรับองค์หญิงรอง หลิวจินหลัน นี่นับเป็นครั้งแรก

            “อย่ากลัว”

            เขาปลอบด้วยเสียงละมุน จากนั้นประทับจูบเล้าโลมไปทั่วผิวพรรณผ่องใส โดยไม่ละเว้นครอบครองยอดถันอันเต่งตึง

            “อ๊ะ อา...”

            กู้อิ่นมู่หาได้ใจร้อนรีบรุกราน ชายหนุ่มใช้นิ้วเปิดแย้มดอกบัวตูมให้บานสะพรั่งอย่างใจเย็น

            หนึ่งนิ้ว...สองนิ้ว...และสามนิ้ว

            เมื่อดอกบัวแย้มบาน ชายหนุ่มค่อยจับท่อนร้อนอันใหญ่โตของตนผลุบหายเข้าไปภายใน  

            และแล้ว ร่างกายของกู้อิ่นมู่ก็กดทับร่างอ้อนแอ้นจนไร้ช่องว่าง จากนั้นขยับเอวแกร่งในจังหวะต่อเนื่อง เสียงหอบครางแสนหวานของหลิวจินหลันดังขึ้นมาเบาๆ 

            ด้วยร่างใหม่ ในที่สุดนางก็ถูกเขาครอบครองอย่างสมบูรณ์

            ลมราตรีในคืนฤดูใบไม้ร่วงช่างหนาวเย็น ทว่าสองร่างเปลือยเปล่ายังคงกอดรัดกันอยู่บนเตียงด้วยความเร่าร้อน ตลอดคืน