บทที่ 9 เทศกาลชมจันทร์

หลิวจินหลันกับความรักครั้งที่สอง

บทที่ 9

เทศกาลชมจันทร์

            ณ ศาลากุ้ยฮัว ภายในเขตวังหลัง

            ช่วงสายของวันหนึ่ง กู้กุ้ยเฟยจิบชาพร้อมกับชื่นชมบรรยากาศหลังจากใบไม้ในสวนเริ่มเปลี่ยนสีสัน อากาศฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ค่อนข้างหนาวเย็น คาดว่าฤดูหนาวคงมาเยือนเร็วกว่าทุกปี

            ตอนนั้นเอง จูกงกงเข้ามารายงานความเคลื่อนไหวภายในจวนของแม่ทัพกู้ หลังจากได้รับการรายงานจากพ่อบ้านกู้    

            เมื่อฟังจบ กู้กุ้ยเฟยยกมือปิดปากยิ้มๆ  

            “นับเป็นข่าวดี อิ่นมู่หลานชายข้าในที่สุดก็คว้าหัวใจองค์หญิงรองมาครองได้เสียที”

            ทว่าจูกงกงกลับแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วน ทั้งยังส่งเสียงลำบากใจ

            “เอ่อ...เรื่องนี้”

            กู้กุ้ยเฟยเลิกคิ้วสงสัย “จูกงกงมีความเห็นอย่างอื่นกระนั้นรึ”

            จูกงกงลังเลเล็กน้อย ก่อนตอบ

            “พ่อบ้านกู้บอกว่าครั้งนี้เป็นองค์หญิงรองเข้าหาแม่ทัพกู้ก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

            “หือ?”

            กล่าวว่าคุณสมบัติของสนมควรเก็บอารมณ์และสีหน้าได้เก่ง ทว่าพอได้ยินเช่นนี้ กู้กุ้ยเฟยกลับเบิกตาอย่างประหลาดใจ

            แต่เดิม องค์หญิงรอง หลิวจินหลันค่อนข้างมีอคติกับกู้กุ้ยเฟย พอมีราชโองการให้แต่งงานกับกู้อิ่นมู่ซึ่งเป็นหลานชายของกู้กุ้ยเฟยด้วยแล้ว หลิวจินหลันก็ยิ่งกล่าวหาว่าตระกูลกู้หว่านพืชหวังผล คิดจะรวบอำนาจไว้แต่เพียงตระกูลกู้

            ทว่าอันที่จริง ฝ่าบาทเห็นว่ากู้อิ่นมู่เหมาะสมกับฐานะราชบุตรเขยมากกว่ารองเสนาบดีเผย กู้อิ่นมู่ไม่เพียงสร้างคุณงามความดีในสนามรบ ทั้งไม่ใช่คนมักใหญ่ใฝ่สูง หลังจากใคร่ครวญอย่างถ้วนถี่ฮ่องเต้จึงพระราชทานสมรสให้หลิวจินหลันแต่งกับกู้อิ่นมู่  

            ตลอดหนึ่งปีมานี้กู้กุ้ยเฟยเป็นกังวลหนักหนาว่าทั้งคู่จะหย่ากันสักวันหนึ่ง แต่พอได้ยินว่ากู้อิ่นมู่กับหลิวจินหลันร่วมหอกันแล้วจึงนับว่าเป็นข่าวดีอย่างมาก ทว่าที่ไม่คาดฝันคือคนที่เริ่มก่อนกลับเป็นองค์หญิงรอง

            จะว่าไปแล้ว ตอนพบเจอกับองค์หญิงรองก่อนหน้านี้ แลเห็นว่าองค์หญิงรองมีท่าทีเปลี่ยนไปนิดหน่อย จะว่าอย่างไรดีล่ะ นางดูอ่อนลง ไม่แสดงทีท่ายกตนข่มท่านเหมือนเมื่อก่อน หากเป็นหลิวจินหลันในตอนนี้ ก็น่าเชื่ออยู่หรอก

            ถึงไม่รู้ว่าอะไรทำให้องค์หญิงรองเปลี่ยนไป แต่กู้กุ้ยเฟยหวังใจยิ่งว่า นับจากนี้อยากเห็นทั้งสองมีความสุขด้วยกันอย่างแท้จริง

            “ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน” กู้กุ้ยเฟยพึมพำ “นี่ก็ใกล้จะถึงเทศกาลชมจันทร์แล้วใช่หรือไม่ ขันทีจู ช่วยเตรียมสถานที่ดีๆ เพื่อให้องค์หญิงรองกับแม่ทัพกู้ได้มีเวลาชมจันทร์แสนงดงามที”

            จูกงกงเข้าใจทันที รีบก้มหน้าตอบรับ “พ่ะย่ะค่ะ” ก่อนก้าวเท้าถี่ๆ ออกจากศาลากุ้ยฮัวอย่างไม่รอช้า   

            ย้อนกลับมายังจวนแม่ทัพกู้

            หลังจากขันทีจูมาแจ้งข้อความบางอย่างกับพ่อบ้านกู้ ทางนี้ก็นำไปรายงานกู้อิ่นมู่ทันทีที่กลับมาถึงจวน

            พอฟังพ่อบ้านกู้พูดจบ ชายหนุ่มถึงกับกรอกตามองฟ้า 

            เพื่อให้กู้อิ่นมู่กับหลิวจินหลันมีสถานที่ชมจันทร์ในเทศกาลชมจันทร์ที่จะจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า กู้กุ้ยเฟยลงทุนเหมาเรือสำราญแบบมีห้องส่วนตัวเอาไว้สำหรับทั้งสองโดยเฉพาะ

            สำหรับกู้อิ่นมู่แล้ว เขาไม่คิดจะเอาใจภรรยาเพราะคำสั่งของใคร คนเราหากรักกันก็ไม่อยากทำเพื่อหน้าที่หรือเกี่ยวข้องกับเรื่องการเมือง

            ถึงคิดอย่างนั้น แต่นานทีปีหนเมืองหลวงจะจัดงานเทศกาล กู้อิ่นมู่ก็ไม่อยากจะปล่อยโอกาสนี้หลุดมือ

            นับจากร่วมหอกับหลิวจินหลันคืนนั้น นางก็ดูแลปรนนิบัติเขาทุกค่ำคืน พอมองดูรอยยิ้มและอาการประหม่าของนางแล้ว สัญชาตญาณความเป็นผู้นำในกองทัพบอกกู้อิ่นมู่ว่าสิ่งที่นางทำนั้นหาใช่เพราะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แต่ความรู้สึกของนางมีไว้เพื่อเขาอย่างแท้จริง

            เขาถูกนางเมินเฉยมาตลอดหนึ่งปี แต่แล้ว จู่ๆ นางก็เรียกเขาว่า ‘สามี’ ทั้งยังร่วมหลับนอน นั่นหมายความว่าหัวใจของนางมีเขาประทับอยู่ในนั้นแล้วใช่หรือไม่

            ด้วยความอยากรู้ ตอนเช้าหลังร่วมหลับนอนกับนาง กู้อิ่นมู่อดจะถามไม่ได้

            ‘ทำไมองค์หญิง จู่ๆ ก็ดีกับกระหม่อมนัก’

            ‘ร่วมเตียงกับสามีถือเป็นสิทธิ์ปฏิบัติของภรรยา ถึงฮูหยินบ้านอื่นจะยอมให้สาวใช้ทั้งปรนนิบัติทั้งปีนขึ้นเตียงสามี แต่หากสำหรับข้า ไม่อยากให้สาวใช้คนใดใกล้ชิดสามีของข้าขนาดนั้นหรอกนะ จากนี้ข้าจะปรนนิบัติท่านเอง เตรียมใจไว้เถิด แล้วก็...เรียกข้าว่าจินหลัน’

            นางทำหน้ากระเง้ากระงอดตอนพูดประโยคหลัง

            กู้อิ่นมู่รู้สึกว่าหลังจากที่นางยอมรับเขาเข้ามาในหัวใจ นางก็ยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ เขาดึงนางเข้ามากอดพร้อมบอกว่า ‘เข้าใจแล้ว จินหลัน’

            นับจากนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเขาแลจะสนิทสนมมากกว่าแต่ก่อน

            “อิ่นมู่ ท่านกลับมาแล้ว”

            เสียงของหลิวจินหลันดังขึ้นตรงหน้า

            กู้อิ่นมู่ดึงสติกลับ ขณะที่พ่อบ้านกู้ปลีกตัวออกไปจากตรงนี้ไปแล้ว

            ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองหญิงสาวที่เดินยิ้มแย้มเข้ามาหา วันนี้หลิวจิวหลันสวมชุดสีชมพู ปิ่นประดับทองรูปผีเสื้อมีพู่ห้อระย้า หากในสายตาของกู้อิ่นมู่นั้น ทั้งชุดทั้งเครื่องประดับทองหรูหราหมองลงทันทีเมื่อเทียบกับรอยยิ้มแสนงดงามของนาง   

            หลิวจินหลันหยุดยืนตรงหน้ากู้อิ่นมู่ จ้องมองเขาพร้อมยิ้มกว้างเหมือนกับมีบางอย่างอยากจะพูด     

            “มีเรื่องดีๆ อะไรเกิดขึ้นหรือ ถึงทำให้เจ้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพียงนี้”

            “แม่นมซุนบอกว่าอีกสองวันจะถึงเทศกาลชมจันทร์ ข้ากำลังคิดจะชวนท่านอยู่พอดี”

            “แล้วอย่างไร”

            “ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะชวนท่านไปเทศกาลชมจันทร์ด้วยกัน ในหัวของข้าก็มีความคิดมากมาย ล้วนเป็นความคิดที่ว่าอยากทำให้ท่านมีความสุข ข้าจึงคิดไปยิ้มไป”

            กู้อิ่นมู่อึ้งเล็กน้อย หากเพียงครู่ก็หัวเราะอย่างเบิกบาน  

            ในขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้ภรรยามีความสุข ทางนั้นเองก็มีความคิดแบบเดียวกัน

            ทั้งเขาทั้งนางต่างก็ต้องการสานสัมพันธ์รักกลมเกลียวฉันท์สามีภรรยา พอคิดอย่างนั้นความอบอุ่นก็แล่นวาบเต็มอก  

            อย่างนี้สินะคือความรัก

            เห็นกู้อิ่นมู่หัวเราะ หลิวจินหลัวก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นงุนงง “ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ”

            เขาบอก “เจ้าไม่ได้พูดอะไรผิดหรอก ความจริงข้าเองก็คิดจะชวนเจ้าไปเทศกาลชมจันทร์อยู่พอดี แล้วบังเอิญว่ากู้กุ้ยเฟยจองเรือสำราญไว้ให้ข้ากับเจ้าไว้ที่นอกเมือง จึงลังเลว่าจะชวนเจ้าดีหรือไม่”

            เพราะรู้ว่าหลิวจินหลันมีอคติกับกู้กุ้ยเฟย กู้อิ่นมู่จึงลังเลที่จะเอ่ยถึงเรื่องเรือสำราญ แต่เห็นนางอารมณ์ดีเขาจึงได้พูดออกมา

            “แบบนั้นดีแล้วไม่ใช่หรือ” นางบอก

            “หือ?”

            “ในเมื่อกู้กุ้ยเฟยจัดการสถานที่ชมจันทร์ไว้ให้ท่านกับข้าย่อมสะดวกกว่า เพราะข้าจะได้ไม่ต้องเค้นสมองคิดว่าจะชวนท่านไปรับลมชมจันทร์ที่ไหนดี”

            “ถ้าเจ้าไม่ติดปัญหาอะไร ข้าก็เห็นด้วย”

            “ย่อมไม่ติดปัญหาอยู่แล้ว”

            เห็นนางยังยิ้มร่าเริง ชายหนุ่มก็รู้ทันทีว่านางพูดออกมาจากใจจริง เขายิ้มน้อยๆ พร้อมกับยื่นมือมาบีบจมูกภรรยาด้วยความเอ็นดู

            “เจ้านี่นะ เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”