ตอนที่ 4 สาวใช้คนสนิ๊ทสนิท

จินฝูมาถึงได้ไม่นานกู้เหยียนฉีก็ออกมาจากห้องนอนพอดี หญิงสาวลอบพรูลมหายใจออกมา โชคดีที่นางมาทันไม่อย่างนั้นอาจจะโดนทำโทษที่มาสายอีกหนึ่งกระทง

 กู้เหยียนฉีปรายตามองเหล่าสตรีตรงหน้าคราหนึ่ง อย่างไรก็ต้องเลือกพวกนางให้มารับใช้ในเรือนใหญ่อยู่ดี หากเขาไม่ทำเช่นนี้ เจี่ยงฮองเฮาย่อมไม่ยอมรามือไม่สู้ตามน้ำนางไปก่อนก็ไม่นับว่าเสียหายอันใด

ด้านฉินเซียงและซ่งเอ๋อร์ที่เห็นว่าจินฝูมาทันเวลา ก็ดีใจมาก พวกนางเป็นห่วงจินฝูแทบตายเกรงว่านางจะถูกทำโทษซ้ำสอง

"จินฝู ตาเจ้า?"

ฉินเซียงและซ่งเอ๋อร์ชี้ไม้ชี้มือมาที่ดวงตาของนาง จินฝูบอกเพียงว่าระหว่างที่เดินมาที่นี่นางเกิดหกล้มตากระแทกพื้นและไม่ได้เอ่ยอันใดต่ออีก

 ยามนี้ดวงตาของนางคงช้ำเลือดได้ที่แล้ว ดีมาก เป็นไปตามแผน ใครอยากข้าปรนนิบัติเขาก็ทำไปเถอะ นางยอมต่อยตาตนเองจนบอดก็จะไม่ยอมตกเป็นทาสรักของเขา

กู้เหยียนฉีมองสำรวจสตรีทุกคนในห้องโถงอย่างละเอียด วันนี้พวกนางตั้งใจผลัดแป้งแต่งหน้ากันอย่างตั้งใจ กลิ่นเครื่องประทินโฉมลอยมาแตะจมูกจนเขารู้สึกฉุน ชายหนุ่มเดินมาหาเหล่านางกำนัลที่ยืนอยู่พลางมองสำรวจพวกนางไปทีละคน เหล่านางกำนัลที่ถูกเขาจ้องมองก็เขินอายจนตัวม้วน บางคนถึงกับลอบส่งสายตายั่วยวนให้เขาอย่างโจ่งแจ้ง กู้เหยียนฉียกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา

"พ่อบ้านตู้ นางกำนัลห้าคนนี้ส่งสายตาไม่เหมาะไม่ควรให้แก่ข้า ส่งพวกนางกลับวังหลวงไปเสียและห้ามไสหัวกลับมาอีก หากพวกนางยังไม่ยอมจากไป ก็ขายทิ้งไปเป็นทาสซะ"

เหล่านางกำนัลที่ลอบส่งสายตายั่วยวนให้กู้เหยียนฉีถึงกับเข่าอ่อน ยังไม่ทันได้ขอความเมตตาพวกนางก็ถูกลากตัวออกไปจากเรือนใหญ่เสียแล้ว เหล่านางกำนัลคนอื่นๆเริ่มหวาดกลัวและไม่กล้ามีความคิดที่ไม่บังควรอีก

 จินฝูลอบซูดปาก ประหลาดคนเกินไปแล้ว เขามาอารมณ์ไหนกัน แบบนั้นก็ไม่ชอบ แบบนี้ก็ไม่ถูกใจ เรื่องมากเช่นนี้ใครจะอยากรับใช้เขากัน หากต้องปรนนิบัติคนเช่นนี้ นางยอมเอาส่วนนั้นถูเสาเสียดีกว่า!

"เจ้าสองคน ต่อไปคอยทำความสะอาดเรือนใหญ่ของข้า ข้าเลือกพวกเจ้า"

ฉินเซียงกับซ่งเอ๋อร์ที่ได้รับเลือกก็ดีใจมาก แม้จะเป็นเพียงสาวใช้ทำความสะอาดนอกเรือนก็ถือว่าดีถมเถไป ยามใดที่ท่านอ๋องอารมณ์ดีและตกรางวัลให้พวกนางเล็กๆน้อยๆก็ถือว่าเมตตาพวกนางมากแล้ว แต่ถ้าหากเขาโปรดปราณรับพวกนางเป็นอนุ เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นวาสนาแปดชาติ

กู้เหยียนฉีเดินสำรวจนางกำนัลคนแล้วคนเล่า จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าจินฝู ชายหนุ่มย่นหว่างคิ้วเล็กน้อย

"ตาเจ้าไปโดนอันใดมา?"

จินฝูที่ได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าไปมองเขาพร้อมกับยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"เรียนท่านอ๋อง หม่อมฉันคงไม่อาจปรนนิบัติพระองค์ในเรือนใหญ่ได้แล้วเพคะ เพราะหม่อมฉันเป็นโรคเลือดรอบดวงตาไม่ไหลเวียนเพคะ อาการมักจะกำเริบทุกสามวันห้าวัน หม่อมฉันไม่อยากนำไออัปมงคลมาให้ท่านอ๋องเพคะ"

"โรคเลือดรอบดวงตาไม่ไหลเวียน?"

"เพคะ"

กู้เหยียนฉีลอบเยาะหยันในใจ ก่อนจะหันไปมองพ่อบ้านตู้ที่ยืนอยู่ไม่ไกล วันนี้พ่อบ้านตัวดีของเขาเงียบผิดปกติ อีกทั้งดวงตาของพ่อบ้านตู้ก็ช้ำเลือดช้ำหนองไม่ต่างจากจินฝูด้วย

 จินฝูหันไปสบตากับพ่อบ้านตู้โดยไม่ตั้งใจก่อนที่นางจะสะดุ้งโหยง พ่อบ้านตู้ก็ตกใจไม่ต่างกัน กู้เหยียนฉีนึกสนุกขึ้นมา

“พวกเจ้าสองคน ป่วยเป็นโรคเลือดรอบดวงตาไม่ไหลเวียนเหมือนกันเลยหรือ?”

จินฝูยกมือขึ้นเกาศีรษะ ด้านพ่อบ้านตู้ก็ร้องโอดครวญขึ้นมาทันที

"ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง นางกำนัลจิน ไหนเจ้าบอกว่าการต่อยตาตนเองจะช่วยบำรุงดวงตาได้ ข้าทำตามเจ้าแล้ว แต่ตอนนี้ตาข้าเบลอไปหมด อีกเดี๋ยวต้องไปหาท่านหมอให้ช่วยตรวจให้ นี่มันเป็นวิธีที่เจ้าใช้บำรุงดวงตาจริงๆหรือ!"

จินฝูลอบจุดเทียนไว้อาลัยให้กับตนเองพลางก่นด่าพ่อบ้านตู้ในใจ พ่อบ้านตู้ตาแก่บัดซบนี่ ผู้ใดใช้ให้มาต่อยตาตามนางกันเล่า!

กู้เหยียนฉีเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็คาดเดาเรื่องราวได้ในทันที จินฝูไม่อยากรับใช้เขา นางจึงต่อยดวงตาตนเองแล้วอ้างว่าป่วย?

เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเจอสตรีบ้าบอคอแตกเช่นนี้!

"ต่อไปเจ้าคอยรับใช้อยู่ข้างกายข้า"

"หา!"

จินฝูถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินที่กู้เหยียนฉีเอ่ย แต่เมื่อเห็นสายตาเหมือนจะฆ่าคนของเขาแล้ว นางจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเองทันที

ไหนพ่อบ้านตู้บอกว่าเขาชอบสตรีที่ดวงตางดงามระยิบระยับไม่ใช่หรือ สภาพดวงตานางช้ำเลือดขนาดนี้เขายังเลือกนางอีกหรือ โด่ พ่อบ้านตู้นี่เชื่อไม่ได้เลย!

กู้เหยียนฉีเดินเข้ามาใกล้จินฝู ก่อนจะเอ่ยกับนางช้าๆ

"ข้าลืมบอกเจ้าไป ข้าชอบคนที่ดวงตาช้ำเลือดช้ำหนองเป็นที่สุด มันดูแปลกใหม่น่าค้นหาดี"

ตาเถร น่ากลัวนัก รสนิยมเขาจะดำดิ่งเกินไปแล้ว!

จินฝูลอบก่นด่ากู้เหยียนฉีในใจแต่กลับไม่อาจโอดครวญออกมาได้

ท้ายที่สุด มีเพียงนางกำนัลสามคนที่ได้รับเลือก จินฝู ฉินเซียง และซ่งเอ๋อร์

"ต่อไปพวกเจ้าสามคนย้ายขึ้นมาอยู่เรือนปีกข้าง ข้าจะได้เรียกใช้งานพวกเจ้าได้สะดวก"

จินฝูหมดอาลัยตายอยากแล้ว ยิ่งหนียิ่งเจอ นางรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังจะเอานางไปทรมานเสียอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อไม่มีอันใดแล้วกู้เหยียนฉีจึงบอกให้พวกนางแยกย้ายกันออกไปได้ จินฝูและสหายอีกสองคนต้องเก็บของไปอยู่ที่เรือนปีกข้าง เหล่านางกำนัลคนอื่นๆต่างมองนางด้วยสายตาริษยา โดยเฉพาะเสิ่นหลีที่มองจินฝูอย่างไม่ละสายตา จินฝูเองเข้าใจได้ เสิ่นหลีหมายตาที่จะเป็นอนุของกู้เหยียนฉี อยากรับใช้ข้างกายเขา แต่กลับไม่ได้รับเลือก นางจะแค้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด

หลังจากที่พวกนางย้ายเข้ามาอยู่ที่เรือนปีกข้างแล้ว เช้าวันต่อมาจินฝูก็ต้องมาทำหน้าที่ดูแลในเรือนใหญ่ตามที่ได้รับมอบหมาย ส่วนฉินเซียงและซ่งเอ๋อร์นั้นก็ไปทำความสะอาดรอบๆเรือนใหญ่ตามหน้าที่ของตน

 เหล่านางกำนัลคนอื่นๆอิจฉานางจนตาลุกเป็นไฟ เพราะมีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถรับใช้ใกล้ชิดกู้เหยียนฉีได้ แต่จินฝูไม่รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย นางยังไม่รู้ว่าจะต้องรับมือกับเขาอย่างไร แล้วหากต้องปรนนิบัติเขาเรื่องอย่างว่าจริงๆ หากนางทำไม่ถูกใจเขาแล้วเขาบีบคอนางตายคาเตียง นางคงไม่อาจจะขัดขืนได้

"นางกำนัลจิน เจ้าจะยืนเหม่ออีกนานหรือไม่?”

จินฝูได้สติกลับคืนมาทันทีที่ได้ยินเสียงพ่อบ้านตู้ นางจึงหันไปยิ้มให้เขาเล็กน้อย พ่อบ้านตู้ที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยกับจินฝูทันที

“นี่คืออาหารเช้าของท่านอ๋อง ท่านอ๋องชอบกินโจ๊กไก่ในยามเช้า ส่วนยามบ่ายต้องจัดเป็นชาหลงจิ่งคู่กับขนมดอกกุ้ยฮวา รสชาติห้ามหวานเลี่ยนเกินไป  จำไว้ว่าจะต้องปรนนิบัติท่านอ๋องให้ดี อย่าให้ขาดตกบกพร่องเข้าใจหรือไม่?"

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

จินฝูรับคำก่อนจะจัดการยกอาหารเข้าไปด้านใน ยามนี้กู้เหยียนฉีเพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จ เมื่อออกมาก็พบว่าจินฝูกำลังยืนรออยู่และยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน แต่รอยยิ้มของนางดูฝืดฝืนชอบกล

"ท่านอ๋อง ได้เวลาเสวยอาหารเช้าแล้วเพคะ"

กู้เหยียนฉีพยักหน้าคราหนึ่ง แล้วจึงเดินมาที่โต๊ะอาหาร เขานั่งกินอาหารอย่างไม่รีบไม่ร้อน ท่วงท่าดูสง่างามจนจินฝูละสายตาไปจากเขาไม่ได้ กู้เหยียนฉีลอบยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยทำเป็นมองไม่เห็นสายตาที่นางลอบมองเขา

อยู่ๆท้องของจินฝูก็เกิดร้องขึ้นมา นางถึงกับทำหน้าไม่ถูก นั่นเป็นเพราะว่านางหิวมากจริงๆ เมื่อเช้ายังไม่ได้กินอาหารเช้าเลย และคงต้องรอให้เขากินอิ่มเสียก่อน นางจึงจะสามารถไปกินได้ กู้เหยียนฉีที่ได้ยินเสียงท้องของนางร้องก็ทำเป็นไม่ได้ยิน อีกทั้งยังเอ่ยถามนางเรื่องอื่นอีกด้วย

"คุ้นเคยกับเรือนใหญ่หรือยัง?"

"โจ๊กหอมมากเพคะ"

กู้เหยียนฉีที่กำลังจะคีบอาหารขึ้นมากินพลันหันขวับมามองจินฝูทันที จินฝูสะดุ้งโหยงพลางยิ้มกลบเกลื่อน

"เมื่อครู่เจ้าเอ่ยว่าอันใดนะ?"

"เอ่อ เมื่อครู่ท่านอ๋องทรงถามว่าอันใดนะเพคะ”

"ข้าถามว่า เจ้าคุ้นเคยกับเรือนใหญ่แล้วหรือยัง?"

"อ้อ คุ้นเคยแล้วเพคะ แหะแหะ"

แม้ปากจะพูดกับเขาแต่ดวงตาของนางกลับเอาแต่จ้องมองซาลาเปาบนโต๊ะอย่างไม่ละสายตา กู้เหยียนเกิดมาก็เพิ่งเคยเจอสตรีที่แสดงท่าทางตละกละอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ทำเอาเขาเอ่ยวาจาใดไม่ออกไปชั่วขณะ

จินฝูลอบกลืนน้ำลายลงคอ ตอนนี้โจ๊กในถ้วยถูกเขากินไปแล้ว แต่ซาลาเปาแป้งนุ่มเด้งนั่นเขายังไม่ได้กินเลย ดูสิ น่ากินนัก นางอยากจะกินมันทีเดียวให้หมดจานเลย

"น้ำลายเจ้าย้อยจะถึงคางแล้ว"

จินฝูเมื่อได้ยินก็รีบยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับสงวนท่าทีให้สงบเสงี่ยมมากยิ่งขึ้น กู้เหยียนฉีไม่เอยอันใด เขายื่นมือไปยกจานซาลาเปามามอบให้นาง จินฝูที่เห็นอย่างนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“ให้หม่อมฉันหรือเพคะ?”

“ไม่อยากกินหรือ?”

“อยากกินสิเพคะ พระกรุณาจากท่านอ๋อง หม่อมฉันย่อมต้องรับเอาไว้อยู่แล้ว”

จินฝูรีบยื่นมือไปรับจานซาลาเปามาทันที

วันนี้เขาหล่อมาก หล่อกว่าทุกวัน หล่อชั่วฟ้าดินสลาย!

นางรับซาลาเปามากิน พบว่ารสชาติดีมาก เนื้อในซาลาเปาฉ่ำน้ำยิ่งนัก นางกินหมดไปหนึ่งลูกแล้ว และกำลังจะกินลูกที่สอง อยู่ๆกู้เหยียนฉีก็เอ่ยขึ้นมา

"บางคราซาลาเปานี่อาจมีพิษ เจ้ากินไปแล้ว ก็สังเกตดูอาการของตนเองด้วย หากไม่ตายก็คือรอด"

จินฝูชะงักไปชั่วขณะ พลางมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง นี่เขากำลังหลอกใช้นางเพื่อทดสอบพิษในอาหารอย่างนั้นหรือ!

ชั่วช้าสามานย์ถึงเพียงนี้เชียวพ่อหนุ่ม?

กู้เหยียนฉีที่เห็นว่านางมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็รู้สึกสนุกมากขึ้นทุกที

"เจ้ากลัวตายหรือไม่นางกำนัลจิน?"

จินฝูที่ถูกถามเช่นนี้แผ่นหลังก็พลันเยียบเย็นขึ้นมา หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วจึงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"กลัวเพคะ แต่กลัวไม่ได้กินมากกว่า"

เอ่ยจบนางก็ยัดซาลาเปาที่เหลือในจานเข้าปากจนหมด ไหนๆก็ใกล้จะตายแล้ว เรื่องอะไรนางจะยอมหิวจนตายกันเล่า ไม่สู้กินให้อิ่มจนท้องแตกตายเสียยังดีกว่า จากนั้นก็ซ้อมตาย เลือกท่าตายที่สวยที่สุด อย่างไรก็เป็นถึงอดีตนางเอกดาวรุ่ง จะตายทั้งทีต้องสวยไว้ก่อน

 หลังจากกินซาลาเปาหมดแล้ว นางจึงหันมาเอ่ยกับกู้เหยียนฉีด้วยสีหน้าจริงจัง

"ท่านอ๋องเพคะ ไหนๆหม่อมฉันก็จะต้องตายเพราะพิษในอาหารอยู่แล้ว เช่นนั้น เกี้ยวนึ่งกับปลาราดพริกสองจานนั้น หม่อมฉันขอกินก่อนตายได้ไหมเพคะ?"

กู้เหยียนฉี"......"